"อู้ อู้..."
เสียงขลุ่ยดังขึ้นอีกครั้ง จังหวะเร็วกว่าเดิม
ในขณะเดียวกัน ท้องฟ้าที่เคยสดใสก็เริ่มมืดลง เมื่อเมฆดำที่ปรากฏขึ้นมาจากไม่มีที่มาบดบังดวงอาทิตย์ พื้นที่นี้ก็มืดสนิทลงอย่างสิ้นเชิง
"พี่สาว ท้องฟ้ามืดแล้วหรือ?"
จื้อเฉินปีนขึ้นไปบนซากศพของหมาป่าสีเขียวตัวหนึ่ง เงยหน้าอวบๆ มองขึ้นไปบนท้องฟ้า ด้วยสีหน้าสงสัย
"แปลกจริงๆ ทำไมฟ้าถึงมืดลงทันทีแบบนี้นะ?"
จื้อซินก็รู้สึกสับสนเช่นกัน กะพริบตาโตมองท้องฟ้าที่มืดมิด
ทันใดนั้น ดวงจันทร์สีแดงก็ลอยขึ้นมาบนท้องฟ้าที่มืดมิดนั้น
หลังจากจันทร์เลือดปรากฏ แสงสีแดงอ่อนๆ ก็ทะลุความมืด ทำให้ทุกคนพอมองเห็นสิ่งต่างๆ ได้อย่างคลุมเครือ
"โฮ่ว!"
หมาป่าสีเขียวทั้งหมดเงยหน้าหอน พลังที่แผ่ออกมาจากตัวพวกมันยิ่งดุดันมากขึ้น
"จันทร์เลือดขึ้นฟ้า หมาป่าสีเขียวหอนเรียกจันทร์ ซือหลางของหวั่นซือจงหรือ?"
เสียงของผู้ว่าราชการจังหวัดดังขึ้น น้ำเสียงมีความตกใจอยู่บ้าง
"เก่งมากเหรอ?"
จื้อเฉินที่อยู่ใกล้ๆ ได้ยินแล้วถามอย่างอยากรู้
"เร็ว หยุดพวกมันไม่ให้เซี่ยวหัว"
ผู้ว่าราชการจังหวัดไม่ได้ตอบ แต่กลับตะโกนอย่างร้อนรน จากนั้นก็โบกดาบยาว โจมตีฝูงหมาป่าที่อยู่ใกล้ๆ
เจียนฉีหลายสายพุ่งทะลุอากาศ แต่ถูกโล่ป้องกันสีแดงกั้นไว้
เจียนสิ่วหญิงที่คุ้มกันอยู่รอบๆ เธอก็โจมตีพร้อมกัน แต่ก็ถูกโล่ป้องกันนั้นกั้นไว้เช่นกัน
"โล่ป้องกันนี้แข็งแกร่งเกินไป ไม่สามารถทำลายได้เลย" มีหญิงคนหนึ่งพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
ในขณะเดียวกัน ขนของฝูงหมาป่าสีเขียวเหล่านั้นก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดง
เมื่อหมาป่าสีเขียวเหล่านี้กลายเป็นซือหลางที่แท้จริง พลังของพวกมันจะเพิ่มขึ้นหนึ่งระดับ
ปีศาจระดับห้า นั่นเทียบเท่ากับบรรพชนของนักรบเลยนะ
หมาป่าสีเขียวที่เกลื่อนกลาดนี้ยังเหลืออยู่อย่างน้อยยี่สิบตัว นั่นก็เท่ากับบรรพชนของนักรบยี่สิบคน พวกเธอต้องตายแน่นอน
"โล่ป้องกันแข็งแกร่งมากเหรอ?"
ในตอนนั้นเอง จื้อเฉินที่อยู่ใกล้ได้ยินคำพูดของพวกเธอ จึงมองไปที่โล่ป้องกันสีแดงตรงหน้าด้วยความสงสัย แล้วก็ชูกำปั้นเล็กๆ อวบๆ ขึ้นมา ต่อยออกไปหนึ่งหมัด
แกร๊ก!
โล่ป้องกันสีแดงเต็มไปด้วยรอยแตก แล้วในอีกไม่กี่วินาทีต่อมาก็แตกออกเป็นเสี่ยงๆ ราวกับกระจก
"โล่ป้องกันนี่ก็ไม่เห็นจะแข็งแรงตรงไหนเลย"
จื้อเฉินพึมพำเบาๆ
ผู้ว่าราชการจังหวัดและคนอื่นๆ ต่างก็ตะลึงงัน เด็กน้อยคนนี้มาที่นี่เพื่อทำให้พวกเธออับอายใช่ไหม?
พวกเธอล้วนเป็นจักรพรรดินักรบ แต่ถึงแม้จะใช้พลังทั้งหมดก็ยังไม่สามารถทำลายโล่ป้องกันสีแดงได้ ไม่คิดเลยว่าเด็กตัวเล็กๆ คนนี้จะทุบมันแตกได้ด้วยหมัดเดียว นี่ต้องใช้พลังมากแค่ไหนกัน?
"น้องชาย อย่ายืนเฉยๆ สิ ไปก่อไฟซะ พี่จะฆ่าพวกมันเอง น้ำลายพี่จะแห้งหมดแล้ว"
ในตอนนั้น เสียงเด็กๆ ของจื้อซินก็ดังขึ้น
พูดพลางก็พุ่งเข้าไปในฝูงหมาป่าที่กำลังเซี่ยวหัว มือเล็กๆ ขาวๆ คู่หนึ่งโบกสะบัด กระโดดไปมา หมัดหนึ่งก็หมาป่าสีเขียวหนึ่งตัว
"ครับ พี่สาว"
จื้อเฉินพยักหน้าอย่างว่าง่าย เดินมาหน้าหญิงสาวทั้งหลาย แล้วก็หยิบเตาทรงกรวยออกมาจากแหวน วางหม้อใบใหญ่ลงไป แล้วก็หยิบฟืนแห้งๆ ออกมากองหนึ่งโยนเข้าไปในเตา หยิบหินเหล็กไฟออกมาเสียดสีกันจนเกิดไฟ จุดฟืนให้ลุกขึ้น
ขณะที่ไฟลุกโชนอยู่นั้น จื้อเฉินก็หยิบขวดเล็กๆ ใบหนึ่งออกมา เปิดฝาขวดเทน้ำมันลงไปในหม้อ ไม่รู้ว่าเป็นน้ำมันที่สกัดจากอะไร หอมมาก
ผู้ว่าราชการจังหวัดและคนอื่นๆ มองดูอย่างตะลึงงัน เด็กน้อยคนนี้เก็บของพวกนี้ไว้ในสุ่มหยี่จี้ด้วยเหรอ?
ดูจากท่าทางที่คล่องแคล่วนั้น เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ครั้งแรกที่ทำแบบนี้
และในตอนนี้ ควันขาวลอยอ้อยอิ่งอยู่ในหม้อ กลิ่นหอมของน้ำมันยิ่งเข้มข้นขึ้น ทำให้ผู้ว่าราชการจังหวัดและคนอื่นๆ อดไม่ได้ที่จะสูดดมกลิ่น
จื้อเฉินโบกมือเล็กๆ โยนเครื่องปรุงลงไปในหม้อ จากนั้นก็หยิบตะหลิวออกมาจากแหวน เริ่มผัดอาหาร
เนื่องจากเตาค่อนข้างสูงสำหรับเขา เขาจึงต้องลอยตัวอยู่ในอากาศจึงจะทำท่าผัดได้
ผัดอยู่สักพัก เขาก็หยิบขวดเล็กๆออกมาเทใส่กระทะ น้ำใสๆที่มีกลิ่นหอมพิเศษก็ไหลออกมาเป็นสาย
ขวดที่มีขนาดเท่าฝ่ามือของจื้อเฉินนั้น ดูเหมือนจะมีพื้นที่ไม่จำกัด เทน้ำลงไปครึ่งกระทะแล้วก็ยังไม่หมด
"เสร็จแล้ว!"
จื้อเฉินตบมือเบาๆ ลอยลงมาจากกลางอากาศ แล้วหยิบอ่างใบใหญ่ออกมาโยนไป ตะโกนเสียงดัง: "พี่สาว ไปรับเลือดหมาป่าสดๆหน่อย"
"ได้เลย!"
จื้อซินกระโดดขึ้นไปรับอ่าง มืออีกข้างหยิบมีดเล็กออกมา ร่างกายพลิ้วไหวปรากฏตัวต่อหน้าหมาป่าสีเขียวตัวหนึ่ง แทงมีดเข้าที่ลำคอมัน เลือดสดๆก็พุ่งออกมาทันที
"เลือดเยอะจัง"
จื้อซินใช้อ่างรับเลือดด้วยสีหน้าตื่นเต้น ทำเอาผู้ว่าราชการจังหวัดและคนอื่นๆตกตะลึง
ขณะเดียวกัน จื้อเฉินก็เดินไปที่ซากหมาป่าสีเขียวตัวหนึ่ง หยิบมีดเล็กออกมา ชำแหละหมาป่าอย่างชำนาญ ถลกหนัง ผ่าท้อง แล้วใช้น้ำในขวดเล็กล้าง จากนั้นก็หยิบมีดใหญ่ออกมา สับหมาป่าเป็นชิ้นๆ โยนกระดูกลงหม้อต้ม ไม่นานก็จัดการหมาป่าตัวใหญ่เสร็จ
"ใหญ่!"
จื้อเฉินเดินไปที่เตาย่าง ทำท่ามือ ตะโกนเบาๆ ทันใดนั้นเตาย่างที่เดิมใหญ่กว่าเขาไม่เท่าไหร่ ก็กลายเป็นเตาขนาดสามจั้งยาว หนึ่งจั้งกว้างในชั่วพริบตา
เสียงดังปัง! เขาวางเนื้อหมาป่าที่เตรียมไว้ลงบนเตาย่างทั้งหมด แล้วหยิบไม้เสียบเนื้อจำนวนมากออกมาจากสุ่มหยี่จี้ มองไปทางผู้ว่าราชการจังหวัดและคนอื่นๆ พูดว่า: "ป้าๆช่วยเสียบเนื้อให้หน่อยได้ไหมครับ?"
"หา?"
พวกผู้หญิงเพิ่งได้สติ สีหน้าตกตะลึง
ขอร้องล่ะ รอบๆยังมีหมาป่าสีเขียวที่กำลังจะเซี่ยวหัวอีกเยอะ นายมาทำอาหารตรงนี้ดีเหรอ? ยังจะให้พวกเราช่วยอีก?
"น้องชาย พวกหมาป่าสีเขียวพวกนี้หลังจากเซี่ยวหัวแล้วจะกลายเป็นปีศาจระดับห้านะ เทียบเท่ากับบรรพชนของนักรบเลย"
ผู้ว่าราชการจังหวัดเตือนอีกครั้ง พูดจบก็นึกได้ว่าเด็กอายุสามขวบอาจจะไม่รู้ว่าบรรพชนของนักรบแข็งแกร่งแค่ไหน คิดสักครู่แล้วเสริมว่า: "ประมาณว่าแข็งแกร่งกว่าหมาป่าตอนนี้สิบเท่า หรืออาจจะยี่สิบเท่าเลยล่ะ"
"บรรพชนของนักรบเหรอ?"
จื้อเฉินนับนิ้วมืออวบๆ พูดว่า: "อู่หวาง จักรพรรดินักรบ บรรพชนของนักรบ อืม เก่งกว่าอู่หวางสองระดับ ก็เก่งมากเลยนะ"
"งั้นเรา...ไปฆ่าปีศาจก่อนดีไหม?" ผู้ว่าราชการจังหวัดเสนอ
"ไม่เป็นไรครับ พวกเราเสียบเนื้อ ส่วนพี่สาวไปฆ่าปีศาจก็พอ"
จื้อเฉินโบกมือเล็กๆ อวบๆ ของเขา แล้วหันไปตะโกนว่า "พี่สาวครับ ป้าบอกว่าพวกมันจะแข็งแกร่งมากในไม่ช้า เราต้องรีบฆ่าพวกมันนะครับ"
"ได้!"
จื้อซินตอบรับ จากนั้นก็ใช้เจียนจั้ว พลังดาบนับไม่ถ้วนพุ่งออกมาจากร่างกายของเธอ ครอบคลุมสนามรบทั้งหมด
เสียงฉึกๆ ดังไม่ขาดสาย หมาป่าสีเขียวที่กำลังเซี่ยวหัวล้มลงทีละตัว ในชั่วพริบตาเหลือเพียงสองตัวเท่านั้น
ผู้ว่าราชการจังหวัดและคนอื่นๆ ตกตะลึง รู้สึกว่าเด็กสาวตัวน้อยคนนี้แค่เล่นๆ มาตลอด
"โฮ่ว!"
ในตอนนั้นเอง หมาป่าสีเขียวสองตัวที่เหลือกลายเป็นสีแดงทั้งตัว การเซี่ยวหัวเสร็จสมบูรณ์ พลังของพวกมันเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
"แย่แล้ว พวกมันเซี่ยวหัวเสร็จแล้ว"
มีคนร้องด้วยความตกใจ น้ำเสียงสั่นเครือ
แม้ว่าจักรพรรดินักรบและบรรพชนของนักรบจะต่างกันเพียงขั้นเดียว แต่พลังก็แตกต่างกันราวฟ้ากับดิน
บรรพชนของนักรบคนเดียวก็เพียงพอที่จะจัดการกับทุกคนที่นี่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงปีศาจระดับห้าสองตัวที่เทียบเท่ากับบรรพชนของนักรบ
หลังจากเซี่ยวหัวเสร็จ ซือหลางตัวหนึ่งพุ่งเข้าหาจื้อซิน อีกตัวพุ่งเข้าหาผู้ว่าราชการจังหวัด
"ปกป้องผู้ว่าราชการจังหวัด!"
หญิงสาวทั้งหมดร้องพร้อมกัน รีบเข้าไปยืนขวางหน้าผู้ว่าราชการจังหวัด แม้รู้ว่าอาจต้องตาย ก็ไม่ลังเลแม้แต่น้อย
ในตอนนั้นเอง ร่างเล็กๆ ร่างหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้าพวกเธอ ยกมือเล็กๆ อวบๆ ขึ้น ตบไปที่ซือหลางที่กำลังพุ่งเข้ามา
ปั้ก!
เสียงดังกังวานดังขึ้น พร้อมกับเสียงกระดูกหักที่ชัดเจน
ซือหลางร้องครวญครางออกมา กระเด็นออกไปสิบกว่าเมตร ชนต้นไม้หักไปหลายต้นก่อนจะตกลงบนพื้นและกลิ้งไปหลายตลบ นอนนิ่งไม่ขยับ
"ป้าครับ ปีศาจระดับห้าที่ป้าพูดถึง ก็ไม่ได้แข็งแกร่งอะไรเลยนะครับ"
จื้อเฉินสงสัยเต็มที่ เขาคิดจริงๆ ว่าปีศาจระดับห้านี้จะแข็งแกร่งแค่ไหน ถึงขนาดตั้งใจเพิ่มแรงเป็นพิเศษ แต่ตอนนี้ดูแล้วไม่ได้แข็งแกร่งอย่างที่ป้าคนนั้นบอกเลย
"..."
ผู้ว่าราชการจังหวัดและคนอื่นๆ ตกตะลึงกันหมด พูดไม่ออกเป็นเวลานาน