จื้อซินตบมือของหลงอวี้เฟยออก แล้วพูดอย่างโกรธๆ ว่า "ฉันพูดจริงนะ พวกคุณห้ามหัวเราะ ป้าคะ ถ้าคุณกล้าคิดอะไรกับพ่อของฉัน ฉันจะตีก้นคุณให้แตกเลยนะ"
เธอทำหน้าจริงจัง พูดด้วยเสียงเด็กๆ แกว่งกำปั้นน้อยๆ อย่างขู่ขวัญ
"ใช่! ฉันก็จะต่อยคุณด้วย"
จื้อเฉินเพิ่งรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น โบกมือป้อมๆ อ้าปากพยายามทำหน้าดุ
แต่น่าเสียดายที่เด็กน่ารักทั้งสองคน คนหนึ่งสวยงามมาก อีกคนน่ารักมาก ไม่ว่าจะพยายามทำหน้าดุแค่ไหนก็ดูน่ารักน่าเอ็นดู ไม่มีพลังข่มขู่เลย
"ได้ๆๆ ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะไม่คิดอะไรกับพ่อของพวกเธอ"
หลงอวี้เฟยพูดอย่างยิ้มแย้ม ยื่นมือไปลูบหัวเด็กน่ารักทั้งสอง ยิ่งรู้สึกชอบ
เด็กตัวเล็กๆ แค่นี้ก็รู้จักปกป้องแม่แล้ว แม่ของพวกเขาช่างโชคดีจริงๆ
ภาพของพี่สาวผุดขึ้นในใจเธอ เธอถอนหายใจในใจว่า "ไม่รู้ว่าลูกสองคนของพี่สาวตอนนี้เป็นยังไงบ้าง เฮ้อ!"
"ในที่สุดก็ตามทันพวกเจ้าแล้ว"
ทันใดนั้น เสียงเย็นชาก็ดังขึ้น
ทุกคนหันไปมอง เห็นชายชราผมเขียวยืนอยู่บนงูเขียวยักษ์หัวสามเหลี่ยม กำลังเคลื่อนที่เข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว
"ไอ้แก่บ้านั่นมาแล้ว"
ตาของหญิงชรามีประกายจิตวิญญาณของดาบวาบขึ้น แต่แล้วก็รีบปิดหน้าอก ทำท่าเจ็บปวดทรมาน
"อาจารย์ (หัวหน้า)"
หลงอวี้เฟยและบรรดาองครักษ์หญิงตกใจ พิษกำจัดไปแล้วไม่ใช่หรือ ทำไมจู่ๆ ถึงเป็นแบบนี้?
จื้อซินมองหญิงชรา แล้วมองชายชราผมเขียวที่กำลังเคลื่อนที่เข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว ดวงตาโตกะพริบๆ เหมือนเข้าใจอะไรบางอย่าง วิ่งไปหาหญิงชรา ร้องไห้โฮว่า "ฮือๆ ย่า อย่าตายนะคะ มีคนร้ายมาแล้ว ถ้าย่าตาย พวกหนูจะทำยังไง"
จื้อเฉินตอบสนองช้าไปนิดหน่อย แต่แสดงได้เกินจริงกว่าจื้อซิน เขากลิ้งตัวเหมือนลูกบอลเนื้อไปที่หน้าหญิงชรา และร้องไห้โฮ
เมื่อเห็นเด็กน้อยทั้งสองร้องไห้อย่างน่าเวทนา ยามหญิงทั้งหมดคิดว่าหญิงชราประสบอุบัติเหตุจริงๆ และรู้สึกกังวลอย่างมาก
หลงอวี้เฟยดูเหมือนจะเข้าใจบางอย่าง และตะโกนว่า "จัดรูปแบบ เราจะสู้กับเขา"
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ยามหญิงทั้งหมดก็เต็มไปด้วยความเกลียดชัง พวกเธอก้าวไปข้างหน้าเพื่อปกป้องหญิงชรา ใช้เจียนจั้ว และดาบก็บินออกมาจากร่างกายของพวกเธอ จัดรูปแบบดาบเพื่อขัดขวางชายชราผมเขียว
"ทาสดาบเฒ่า ดูเหมือนพิษจะเข้าสู่ปอดของเจ้าแล้ว เจ้าใกล้ตายเต็มที"
ชายชราผมเขียวหัวเราะเย็นชา และตบฝ่ามือออกไปในอากาศ รอยมือสีเขียวขนาดใหญ่ก็รวมตัวกัน
"ถอนรูปแบบ!"
หลงอวี้เฟยตะโกนขึ้นทันที ยามหญิงทั้งหมดงงไปครู่หนึ่ง แต่ก็ยังคงถอนรูปแบบดาบ
ในเวลานั้น แสงดาบก็แหวกอากาศออกไป
ชายชราผมเขียวตกใจ ตอนนี้รอยมือสีเขียวเพิ่งรวมตัวกัน เขาไม่สามารถเปลี่ยนเป็นศิลปะการต่อสู้ที่แข็งแกร่งกว่าได้ จึงต้องจำใจตบรอยมือสีเขียวลงไป จากนั้นก็รีบใช้มือเจาะเพื่อใช้ศิลปะการต่อสู้ที่แข็งแกร่งกว่า
แสงดาบทะลุผ่านรอยมือสีเขียว ไม่ลดความเร็ว และปรากฏตัวต่อหน้าชายชราผมเขียวในชั่วพริบตา
ในตอนนี้ ศิลปะการต่อสู้ใหม่ของชายชรายังไม่พร้อม เขาจึงรีบเรียกเกราะสีเขียวป้องกันออกมาจากร่างกาย แต่ก็ไม่ทันได้ใช้จิงเช่เพื่อกระตุ้นความสามารถในการป้องกันของเกราะอย่างเต็มที่
ฉึก!
แสงดาบทะลุผ่านเกราะ เจาะทะลุไหล่ของชายชราผมเขียว เลือดสีเขียวไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง
"บ้าเอ๊ย! เจ้าถอนพิษได้แล้วหรือ?"
ชายชราผมเขียวถอยหลังอย่างรวดเร็ว มองดูบาดแผลบนไหล่ของตัวเอง และมองหญิงชราที่ค่อยๆ ลอยขึ้นมาจากเรือบินด้วยสีหน้าที่มืดมนและโกรธเกรี้ยว
"ฮ่าๆ คราวที่แล้วเจ้าเล่นงานข้าครั้งหนึ่ง คราวนี้ข้าตอบแทนเจ้าครั้งหนึ่ง พวกเราเสมอกันแล้ว"
หญิงชราหัวเราะเสียงดังลั่นฟ้า อย่างสะใจ
"เป็นไปไม่ได้ พิษงูของข้านอกจากอาจารย์ยาผู้ศักดิ์สิทธิ์จะมาถึงที่นี่ด้วยตัวเอง ไม่มีทางที่จะแก้ได้แน่นอน"
ชายชราผมเขียวสีหน้าไม่อยากเชื่อ "ไม่ แม้แต่อาจารย์ยาผู้ศักดิ์สิทธิ์มาถึงที่นี่ การวิเคราะห์พิษในพิษงูของข้า แล้วปรุงยาแก้พิษที่ตรงกับอาการก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเร็วขนาดนี้"
เมื่อได้ยินคำพูดของชายชราผมเขียว หญิงชราและหลงอวี้เฟยและคนอื่นๆ จึงเข้าใจว่า พวกเขาประเมินยาแก้พิษของเด็กน้อยทั้งสองคนนั้นต่ำเกินไป และประเมินความสามารถในการกลั่นยาของพ่อของพวกเขาต่ำเกินไปด้วย
หญิงชราพูดเสียงเย็น "ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ ไอ้สัตว์แก่ วันนี้ก็คือวันตายของเจ้า"
พูดจบ นางก็ทำเจียนจั้วด้วยมือทั้งสอง เจียนฉีนับพันแสนลอยขึ้นมาจากด้านหลัง จากนั้นก็ชี้นิ้วไปทางหนึ่ง เจียนฉีก็พุ่งไปหาชายชราผมเขียวเหมือนสายฝน
"แค่ทำให้ข้าบาดเจ็บนิดหน่อยเท่านั้น เจ้าคงลืมไปแล้วว่า พลังของผู้ฝึกสัตว์ขึ้นอยู่กับสัตว์เลี้ยง เจ้าไม่ควรโจมตีข้า เจ้าควรโจมตีสัตว์เลี้ยงของข้า"
ชายชราผมเขียวแค่นเสียงอย่างเย็นชา งูเขียวยักษ์ใต้เท้าของเขาก็พันรอบตัวเขา ในชั่วพริบตาก็ปกป้องเขาทั้งตัว
"งูยักษ์ป้องกัน!"
ชายชราผมเขียวตะโกนเสียงดัง จิงเช่สีเขียวในร่างกายไหลเข้าไปในร่างสีเขียว ก็เห็นว่าบนร่างสีเขียวปรากฏม่านแสงสีเขียวมรกตชั้นหนึ่ง
เจียนฉีทั้งหมดตกลงบนม่านแสงส่งเสียงดังกริ๊งๆ ไม่สามารถทำลายมันได้
ในขณะที่หลงอวี้เฟยและคนอื่นๆ กำลังตื่นเต้นสนใจการต่อสู้ของนักรบผู้ศักดิ์สิทธิ์ทั้งสอง ในมุมหนึ่งของเรือบิน จื้อซินและจื้อเฉินพี่น้องกลับกำลังกระซิบกระซาบกัน
"น้องชาย งูเขียวยักษ์นั่นดูน่ากินจังเลย หนูยังไม่เคยกินงูเลย" จื้อซินแลบลิ้นเลียริมฝีปาก เธอหิวอีกแล้ว
"พี่สาว ผมก็ยังไม่เคยย่างงูเลย พ่อไม่เคยเอางูกลับมาบ้านเลย"
ดวงตาโตของจื้อเฉินก็กะพริบๆ เห็นได้ชัดว่าสนใจงูย่างมาก
"แต่บนตัวงูนั่นมีพิษเขียวๆ เยอะเกินไป น่าขยะแยมาก หนูไม่อยากทำมือสกปรก"
จื้อซินพึมพำเบาๆ พลางหยิบตราประทับออกมาจากสุ่มหยี่จี้ "การจัดการกับงูพิษ ฟ้าผ่าและเปลวไฟน่าจะได้ผลที่สุดใช่ไหม?"
"ไม่ได้ ไม่ได้!"
จื้อเฉินส่ายหน้าไปมา เนื้อบนใบหน้าของเขาสั่นไหวอย่างรุนแรง "ฟ้าผ่าและเปลวไฟจะทำให้เนื้อไหม้ แบบนั้นจะกินไม่อร่อย"
"ก็จริงนะ"
จื้อซินได้ยินดังนั้น รีบเก็บเครื่องหมายฟ้าผ่าและเครื่องหมายเปลวไฟทั้งหมดกลับไป แล้วหยิบเครื่องหมายอีกกองออกมา พูดว่า "งั้นใช้เครื่องหมายน้ำแข็งดีไหม?"
"ไม่ได้ ไม่ได้!"
จื้อเฉินส่ายหน้าอีกครั้ง "ถ้าแช่แข็งไว้ เนื้อก็จะไม่อร่อย"
"ก็จริงอีกแล้ว"
จื้อซินเก็บเครื่องหมายน้ำแข็งกลับไปอีกครั้ง ขมวดคิ้วน้อยๆ ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วหยิบเครื่องหมายอีกกองออกมา พูดว่า "มหาเทพแทนล่ะ คราวนี้ใช้ได้แล้วใช่ไหม"
"ได้ ได้ ถึงจะทำลายวิญญาณก็ไม่มีผลต่อคุณภาพของเนื้อ"
ดวงตาของจื้อเฉินเป็นประกายทันที พยักหน้าหงึกๆ จิตสำนึกของเขาค้นหาในสุ่มหยี่จี้อย่างรวดเร็ว ไม่นานก็หยิบมหาเทพแทนออกมากองหนึ่ง พูดว่า "พี่สาว ผมเตรียมพร้อมแล้ว"
"พวกเราอ้อมไปด้านหลังเขากัน"
จื้อซินโบกมือน้อยๆ เด็กน่ารักทั้งสองกลายเป็นลำแสงสองสายหายไปในชั่วพริบตา
"หืม? เด็กน้อยสองคนนั่นจะทำอะไร?"
หญิงชราที่กำลังรักษาเจียนฉีโจมตีชายผมเขียวอย่างต่อเนื่อง แน่นอนว่าสังเกตเห็นเด็กน่ารักสองคนที่ปรากฏขึ้นอย่างกะทันหันด้านหลังชายชรา ดวงตาเผยความสงสัยเล็กน้อย แต่สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่น้อย และไม่ได้ให้ชายชราพบช่องโหว่ใดๆ
"ทุ่มให้ฉัน!"
ในตอนนั้น เสียงเด็กของจื้อซินก็ดังขึ้น
"ได้เลย!"
จื้อเฉินตอบกลับด้วยเสียงเด็กๆ จากนั้นก็เห็นเด็กน่ารักทั้งสองโบกมือน้อยๆ ไม่หยุด เครื่องหมายแผ่นแล้วแผ่นเล่าถูกทุ่มใส่งูเขียวอย่างบ้าคลั่งราวกับไม่ต้องจ่ายเงิน