ความร้อนราวกับลาวาจากภูเขาไฟดูเหมือนจะเผาร่างกายของเธอให้แห้งเหือด สิ่งเดียวที่จะช่วยเธอได้คือชายตรงหน้า...
เธอเกาะกุมผิวหนังที่เย็นเฉียบราวกับหินอ่อนไว้แน่น สัญชาตญาณการเอาชีวิตรอดทำให้เธอยอมแพ้การต่อต้านในที่สุด...
ความเจ็บปวดพร้อมกับความสุขค่อยๆ ลอยขึ้นมา ราวกับดอกไม้ไฟที่ระเบิดไม่หยุดหย่อนในสมองของเธอ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนเรือลำเล็กที่ล่องลอยอยู่ในทะเลเพลิง...
ลอยขึ้นลอยลงแต่ยากที่จะหลุดพ้น—
"เฮ้ ตื่นเร็ว... ที่นี่แอร์เย็นมาก อย่าหลับจนเป็นหวัดนะ—"
แรงกดบนไหล่ทำให้หนิงซือตื่นขึ้นมาทันที ดวงตาที่สับสนจ้องมองดวงตาที่เป็นห่วงของพยาบาลตรงหน้า ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกละอายใจจนใบหน้าแดงก่ำ หลบสายตาอย่างกระดากอาย
บ้าจริง ผ่านมานานแล้ว คืนนั้นหลังจากเมาเหล้า คืนที่วุ่นวายกับสู่เยียนยังคงปรากฏในความฝันของเธอเป็นครั้งคราว
โชคดีที่เธอเมาจนไม่ได้สติ ไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับคืนนั้น ไม่อย่างนั้นเธอจริงๆ ไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับพี่หย็นอย่างไร
พยาบาลเห็นเธาตื่นแล้ว จึงส่งเอกสารในมือให้เธอ: "คุณลืมรับรายงานการตรวจครรภ์ หมอจางบอกให้คุณมาอีกครั้งสัปดาห์หน้า!"
หนิงซือรับรายงานมา ยิ้มหวานๆ แล้วเก็บเอกสารอย่างระมัดระวังเข้าไปในกระเป๋าของเธอ
สู่เยียนไปตรวจสอบที่ต่างประเทศ วันนี้จะกลับมาแล้ว หนิงซือคิดถึงการพบกันในตอนเย็น ก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา
เพราะสถานที่ที่สู่เยียนอยู่ห่างไกลเกินไป ดังนั้นจนกระทั่งเด็กอายุเจ็ดเดือนกว่าแล้วเธอจึงสามารถติดต่อกับเขาได้ในที่สุด
นึกถึงตอนที่สู่เยียนรู้ว่าเธอตั้งครรภ์และตกใจ หนิงซือรู้สึกกังวลเล็กน้อย
อาจเป็นเพราะช่วงตั้งครรภ์จะอ่อนไหวเป็นพิเศษ? หนิงซือรู้สึกว่าสู่เยียนไม่ได้ดีใจเหมือนกับเธอ
หมอปลอบใจเธอว่า ผู้ชายเมื่อมีลูกคนแรก ทัศนคติยากที่จะเปลี่ยนแปลงในทันที ทุกคนเป็นแบบนี้!
แต่... เรื่องแต่งงานแบบนี้ ก็ไม่ใช่ว่าเธอจะเป็นคนเอ่ยปากก่อนได้ใช่ไหม?
ออกมาจากโรงพยาบาล แสงแดดยามเที่ยงแผดเผา
หนิงซือประคองเอวอย่างลำบาก กำลังจะโบกมือเรียกแท็กซี่ จู่ๆ รถสปอร์ตสีแดงสดก็พุ่งเข้ามาหาเธอ
หนิงซือใจหายวาบ ถอยหลังไปหลายก้าว
ได้ยินเสียงเร่งเครื่องแหลมหู รถสปอร์ตสีแดงเฉียดชายเสื้อเธอผ่านไป แล้วหยุดกะทันหัน
หนิงซือตกใจจนหัวใจเกือบหยุดเต้น ยืนทรงตัวได้อย่างหวุดหวิด ก็เห็นหนิงเสว่ยหลัวสะบัดผมลอนใหญ่ สวมชุดแดงรัดรูป โชว์เส้นสายร่างกาย ลงมาจากรถ
"หนิงเสว่ยหลัว เธอบ้าไปแล้วหรือ?"
หนิงเสว่ยหลัวมองเธอ ยิ้มอย่างมีนัยยะ กอดอก ก้าวย่างอย่างเย้ายวน เดินตรงมาหยุดตรงหน้าหนิงซือ แล้วอาศัยความได้เปรียบของรองเท้าส้นสูง มองลงมาที่หนิงซือผู้ท้องโตอย่างหยิ่งผยอง "ยังไง? กลัวฉันจะชนให้ลูกนอกสมรสในท้องเธอตายหรือ?"
หนิงซือกอดท้องโดยสัญชาตญาณ ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง มองเธออย่างระแวง "หนิงเสว่ยหลัว เธออย่าทำเกินไปนะ!"
แม้จะรู้ว่าหนิงเสว่ยหลัวไม่ถูกกับเธอมาตลอด แต่หนิงซือก็ไม่คิดว่าเธอจะพูดจาร้ายกาจขนาดนี้
"ฉันทำเกินไป! ฉันว่าเธอต่างหากที่ทำเกินไป! เมาแล้วไปนอนกับผู้ชายไม่รู้หน้า ท้องขึ้นมา ก็คิดจะให้สู่เยียนเป็นพ่อเด็ก จิ๊...หนิงซือ เธอไม่รู้จักอายบ้างเลยหรือไง!"
หนิงซือชะงัก "เธอพูดเรื่องอะไร?"
"โอ้ เธอคงไม่ได้เชื่อจริงๆ หรอกนะว่าคนที่นอนกับเธอคืนนั้นเป็นสู่เยียน?" หนิงเสว่ยหลัวหัวเราะจนตัวงอ "ปากบอกว่าโตมาด้วยกันกับสู่เยียนตั้งแต่เด็ก เป็นคู่หวานชื่นใจ แต่เธอยังไม่รู้เลยว่ารูปร่างเขาเป็นยังไง?"
หนิงซือยิ่งฟังสีหน้ายิ่งซีดเผือด ยืนอยู่ใต้แดดจัด กลับรู้สึกเย็นเยือกไปทั้งตัว
ใช่ ผู้ชายคนนั้นคืนนั้น...
เธอแค่คิดว่า...บางทีสู่เยียนโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว อาจจะแข็งแรงกว่าที่เธอคิดไว้
ตอนนี้ถูกหนิงเสว่ยหลัวเตือนด้วยความร้ายกาจ ถึงได้นึกขึ้นมาว่า นอกจากรูปร่างแล้ว คนคืนนั้นดูเหมือนจะแตกต่างจากสู่เยียนในหลายๆ ด้าน...