ในขณะเดียวกัน ที่ห้องรับรองของบาร์อีตัน บรรยากาศตึงเครียดอย่างผิดปกติ
เจ้าของบาร์ ผู้จัดการ พนักงานรักษาความปลอดภัย และพนักงานที่เกี่ยวข้องยืนเรียงแถวด้วยความหวาดกลัว ทุกคนมีสีหน้าเหมือนกำลังเผชิญหายนะใหญ่
เพราะว่า เสี่ยวไท่จื่แห่งหลู่ซื่อจี้ท่วน ลูกชายสุดที่รักของลู่ถิงเซียวหายตัวไปในบาร์ของพวกเขา
บนโซฟา ใบหน้าของลู่ถิงเซียวยังคงเย็นชาและแข็งกร้าวเหมือนเดิม ไม่มีอารมณ์ใดๆ แสดงออกมาเลยราวกับรูปปั้นน้ำแข็ง แต่บารมีของผู้ทรงอิทธิพลทำให้ทุกคนในที่นั้นขาสั่นเหงื่อไหลไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ
ที่เท้าของเขามีชายหนุ่มคนหนึ่งคุกเข่าอยู่ กำลังร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหลพราก "พี่ ผมขอโทษ ทั้งหมดเป็นความผิดของผม! ผมไม่ควรพาเสี่ยวเป่ามาที่บาร์! ถ้าเสี่ยวเป่าเป็นอะไรไป ผมก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว!"
พูดจบก็โดนเตะเข้าที่หน้าอกอย่างแรง
เสียงกระดูกแตกทำให้ทุกคนขนลุก ทุกคนในที่นั้นสะดุ้งโหยง
หลูจิ้งลี่กุมหน้าอกไอแรงๆ แล้วรีบลุกขึ้นมาคุกเข่าตัวตรงอีกครั้ง
ตอนนี้พ่อแม่ไปพักผ่อนต่างประเทศ ยังไม่รู้ว่าเสี่ยวเป่าหายไป ถ้าพวกเขารู้ ก็คงไม่ใช่แค่โดนพี่ชายเตะแค่ทีเดียวแบบนี้ เขาคงถูกถลกหนังทั้งเป็นแน่
ในขณะที่หลูจิ้งลี่กำลังสิ้นหวัง ประตูห้องรับรองก็ถูกเคาะขึ้นอย่างกะทันหัน
เจ้าของบาร์ที่อยู่ใกล้ประตูที่สุดเปิดประตูโดยอัตโนมัติ มองไม่เห็นใครที่หน้าประตู กำลังแปลกใจ พอก้มหน้าลงมาก็ตกตะลึง "น้อง...น้องชายน้อย!!!"
"เสี่ยวเป่า...? พระเจ้า! เสี่ยวเป่า! ลูกรักของลุง! หนูหายไปไหนมา?" หลูจิ้งลี่กระโดดลุกขึ้นมากอดเด็กน้อยแน่น ร้องไห้ด้วยความตื่นเต้น
ทุกคนในห้องมีสีหน้าเหมือนรอดพ้นจากความตาย
ลู่ถิงเซียวเดินไปที่ประตูในไม่กี่ก้าว จับคอเสื้อด้านหลังของหลูจิ้งลี่แล้วโยนเขาออกไปอย่างไม่ใส่ใจ จากนั้นก็ย่อตัวลงตรงหน้าลูกชาย "เป็นอะไร?"
ในที่สุดก็หลุดพ้นจากอ้อมกอดของลุง เสี่ยวเป่าคว้ามือของลู่ถิงเซียวทันที พยายามดึงเขาออกไปข้างนอกอย่างกระวนกระวาย
ลู่ถิงเซียวเพิ่งเข้าใกล้ลูกชาย ก็ได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากตัวเขา นอกจากนี้ยังมีกลิ่นหอมจางๆ ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมฉุนๆ แต่เหมือนดอกไม้เล็กๆ ที่บานบนธารน้ำแข็ง ส่งกลิ่นหอมเย็นๆ ทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด แม้แต่หัวใจก็เต้นแรงขึ้นชั่วขณะ
เมื่อเห็นว่าลู่ถิงเซียวไม่ขยับ เสี่ยวเป่าชี้นิ้วมือเล็กๆไปทางหนึ่ง ใบหน้าน้อยๆเต็มไปด้วยความกังวล
ลู่ถิงเซียวอุ้มลูกชายขึ้นมา เดินตรงไปยังทิศทางที่ลูกชี้
หลูจิ้งลี่และคนอื่นๆที่อยู่ด้านหลังเห็นดังนั้นก็มองหน้ากันเลิ่กลั่กแล้วเดินตามไป
ห้านาทีต่อมา กลุ่มคนหยุดอยู่หน้าประตูโกดังบนชั้นดาดฟ้า
เสี่ยวเป่าบิดตัวลงจากอ้อมกอดพ่อ ทุบประตูโกดังอย่างแรง สีหน้าแสดงความกังวลอย่างยิ่ง
"เสี่ยวเป่าเป็นอะไรไป? ข้างในมีอะไรหรือ?" หลูจิ้งลี่งุนงง
ลู่ถิงเซียวสีหน้าไร้อารมณ์สั่งการ: "เปิดประตู"
"ครับ ครับ ครับ!" เจ้าของบาร์พยักหน้ารัวๆ แล้วหันไปตวาดผู้จัดการสาวข้างๆ "ผู้จัดการเย่ ยืนเฉยอยู่ทำไม รีบเปิดประตูสิ! กุญแจอยู่ไหน?"
"อา...เปิด...เปิดประตู?" ผู้จัดการสาวชะงักค้าง
แย่แล้ว! หนิงซือยังถูกขังอยู่ข้างใน! เธอสัญญากับชางลี่ว่าจะขังเธอจนกว่าการออดิชั่นจะจบ!
แต่ด้วยคนสำคัญของตระกูลหลู่สองคนนี้และเจ้าของกำลังรออยู่ เธอจะปฏิเสธได้อย่างไร จึงได้แต่ควานหากุญแจอย่างสั่นเทาและเปิดประตู
พอประตูเปิดออก ก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งนอนสลบอยู่บนพื้น
"เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงมีผู้หญิงอยู่ข้างใน?" เจ้าของบาร์โกรธจัด
"ฉะ...ฉันก็ไม่รู้นะคะ! ตอนที่ฉันตรวจสอบก่อนหน้านี้ยังไม่มีใครอยู่เลย!" ผู้จัดการสาวอธิบายอย่างกลั้นใจ
"เร็ว! ช่วยคนก่อนแล้วค่อยคุยกัน!"
พอมีคนเดินเข้าไปหมายจะเข้าใกล้หนิงซือ เสี่ยวเป่าก็พุ่งตัวไปทับร่างของหนิงซือทันที ใบหน้าเล็กๆบึ้งตึง ไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้