"ไอ้หนุ่มเวร อาจารย์ต้องออกไปจัดการธุระใหญ่ ไม่สามารถดูแลเจ้าได้อีกต่อไป เจ้าลงจากเขาไปเที่ยวได้แล้ว..."
"อาจารย์ได้หมั้นหมายกับตระกูลหลิวแห่งเจียงเฉิงเมื่อสิบแปดปีก่อน จำไว้ให้ดีว่าต้องไปตระกูลหลิวเพื่อปฏิบัติตามคำมั่นสัญญา..."
"อ้อ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา พี่สาวทั้งห้าคนของเจ้ามักถามอาจารย์ว่าเมื่อไหร่เจ้าจะลงจากเขา ถ้าเจ้ามีเวลาก็อย่าลืมไปเยี่ยมพวกเธอด้วย พวกเธอคิดถึงเจ้ามาก..."
"และอีกอย่าง อาจารย์ได้ก่อตั้งองค์กรระดับนานาชาติขนาดใหญ่เมื่อไม่กี่ปีก่อน ตอนนี้อาจารย์ไม่อยู่แล้ว องค์กรนั้นก็จะมอบให้เจ้าดูแลต่อ..."
"เรื่องสุดท้ายเกี่ยวข้องกับชีวิตของเจ้า หากเจ้าไม่สามารถหาคนที่เหมาะสมกับร่างกายแท้จิ้งเจียงของเจ้าได้ภายในสามปี เจ้าก็จะแย่แน่..."
บนทางด่วนที่มุ่งหน้าไปยังเจียงเฉิง
หยาง หลัว นั่งอยู่บนเบาะหลังของรถมาเซราติ กรันทูริสโม่สีแดง มองออกไปนอกหน้าต่าง นึกถึงเรื่องต่างๆ ที่เล่าบูซือสั่งเขาก่อนที่เขาจะลงจากเขา
ไม่รู้ว่าเล่าบูซือไปทำธุระใหญ่อะไรกันแน่ ถึงได้รีบร้อนจากไปขนาดนี้
บนรถมีผู้หญิงสองคน คนที่ขับรถเป็นหญิงสาววัยรุ่น
ส่วนคนที่นั่งข้างเขาเป็นสตรีวัยกลางคน
หญิงสาววัยรุ่นผมยาวสยายบ่า ใบหน้ารูปไข่ สวมชุดทำงานสีครีมที่ตัดเย็บพอดีตัว เน้นให้เห็นเส้นสายร่างกายอันอ้อนแอ้น
สตรีวัยกลางคนมวยผมสีดำเป็นมวย ใบหน้างดงามรูปไข่ห่าน สวมชุดกี่เพ้าสีดำรัดรูป รูปร่างอวบอิ่มเต็มตัว ราวกับลูกท้อสุกงอม
ทั้งรูปร่างและหน้าตา ผู้หญิงทั้งสองคนนี้สามารถเรียกได้ว่าเป็นนางฟ้าในบรรดานางฟ้าทั้งหลาย
เมื่อไม่นานมานี้ เขาได้ช่วยผู้หญิงทั้งสองคนนี้จากกลุ่มอันธพาลที่ขวางทางปล้น
ดังนั้น ผู้หญิงทั้งสองคนนี้จึงตกลงที่จะพาเขาไปเจียงเฉิง
ไม่รู้ว่าคู่หมั้นที่เล่าบูซือหมั้นหมายให้เขาไว้ จะสวยกว่าผู้หญิงสองคนนี้หรือเปล่า
ตอนนี้ หญิงสาววัยรุ่นที่ขับรถพูดว่า: "คุณคะ ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยเหลือพวกเราเมื่อกี้ ถ้าไม่ได้คุณ ฉันกับป้าคงตกอยู่ในอันตรายจริงๆ"
หยาง หลัว ส่ายหัวพูดว่า: "เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเอง ไม่ต้องขอบคุณหรอก"
"คุณคะ ฉันชื่อซูชิงเหมย ส่วนนี่คือป้าของฉัน สู่หวันเฉียว"
หญิงสาววัยรุ่นแนะนำตัวเองและสตรีวัยกลางคน แล้วถามว่า: "ขอถามว่าคุณชื่ออะไรคะ?"
หยาง หลัว ตอบว่า: "ผมชื่อหยาง หลัว"
"คุณหยาง คุณกำลังจะไปเจียงเฉิงเพื่อหางานทำใช่ไหมคะ?"
ซูชิงเหมยถามขึ้นแล้วว่า: "ถ้าคุณกำลังมองหางาน เราสามารถช่วยจัดการให้คุณได้"
"ถูกต้อง ถ้าคุณไม่มีที่พัก เราก็สามารถช่วยจัดการให้คุณได้เช่นกัน"
สู่หวันเฉียวเสริมขึ้นมา
การแต่งกายของหยาง หลัวดูธรรมดาและล้าสมัยมาก พวกเธอจึงคิดว่าเขาจะไปหางานทำที่เจียงเฉิง
"ผมไม่ได้ไปหางานทำ"
หยาง หลัวส่ายหัว "ผมไปเจียงเฉิงเพื่อปฏิบัติตามคำมั่นสัญญาในการแต่งงานกับคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลหลิว หลิวยี่เหว่ย"
"อะไรนะ?! ปฏิบัติตามคำมั่นสัญญาในการแต่งงานกับคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลหลิว?!"
ซูชิงเหมยตกตะลึงทันที ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ
สู่หวันเฉียวก็มองหยาง หลัวด้วยสีหน้าประหลาด
แม้ว่าตระกูลหลิวจะไม่เทียบเท่ากับตระกูลซูของพวกเธอ แต่ก็ถือเป็นตระกูลระดับสามของเจียงเฉิง ซึ่งถือว่าเป็นตระกูลผู้ดีแล้ว
ชายหนุ่มคนนี้กลับบอกว่าจะไปปฏิบัติตามคำมั่นสัญญาในการแต่งงานกับตระกูลหลิว มันเป็นไปได้อย่างไร?
เห็นสองสาวมองตนเองด้วยสีหน้าประหลาด หยาง หลัวจึงพูดว่า: "พวกคุณไม่เชื่อเหรอ?"
ซูชิงเหมยและสู่หวันเฉียวไม่ตอบ เห็นได้ชัดว่าพวกเธอไม่เชื่อ
หยาง หลัวยักไหล่แล้วพูดว่า: "จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่พวกคุณ แต่ทุกอย่างที่ผมพูดเป็นความจริงทั้งหมด"
ซูชิงเหมยและสู่หวันเฉียวไม่ถามอะไรเพิ่มเติม พวกเธอคิดว่าหยาง หลัวกำลังโม้
หลิวยี่เหว่ยเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลหลิว
ส่วนหยาง หลัวเป็นเพียงชาวชนบทที่ดูล้าสมัย
ทั้งสองคนไม่ได้อยู่ในโลกเดียวกัน ไม่มีทางที่จะมีจุดตัดกันได้ แล้วจะพูดถึงการมีคำมั่นสัญญาในการแต่งงานระหว่างพวกเขาได้อย่างไร
ระหว่างทาง หยาง หลัวคุยกับสองสาวอย่างไม่เป็นเรื่องเป็นราว
หลังจากขับรถนานกว่าหนึ่งชั่วโมง ในที่สุดก็มาถึงใจกลางเมืองเจียง
แต่ในตอนนั้นเอง สู่หวันเฉียวก็จู่ๆ เอามือกุมหน้าอก หายใจถี่ เหงื่อแตกพลั่ก ใบหน้าซีดขาว ดูเหมือนจะเจ็บปวดมาก
"คุณป้า เป็นอะไรไปคะ?"
ซูชิงเหมยตกใจมาก รีบจอดรถที่ข้างทางทันที
สู่หวันเฉียวพูดเสียงอ่อนแรงว่า "ชิงเม่ย ฉันไม่เป็นไร แค่โรคเก่ากำเริบอีกครั้ง เดี๋ยวไปถึงโรงพยาบาลให้หมอตรวจก็หายแล้ว..."
หยาง หลัว พูดเสียงเหยียดๆ "สาวสวย สภาพคุณตอนนี้ กว่าจะถึงโรงพยาบาลคงไม่รอดแล้วละ"
"นายหมายความว่ายังไง!"
ซูชิงเหมยไม่พอใจขึ้นมาทันที
ป้าสู่หวันเฉียวเป็นคนที่รักเธอที่สุดรองจากคุณปู่!
เธอไม่อยากให้ป้าเป็นอะไรไป
สู่หวันเฉียวขมวดคิ้วเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจกับคำพูดของหยาง หลัว เช่นกัน
"ป้าของเธอเป็นโรคกล้ามเนื้อหัวใจอักเสบมาอย่างน้อยสามปีแล้ว"
หยาง หลัว ชำเลืองมองสู่หวันเฉียวแล้วพูดต่อ "ทุกครั้งที่อาการกำเริบ จะเจ็บหน้าอกรุนแรง หายใจลำบาก และมีอาการขาดอากาศ
แต่อาการวันนี้หนักกว่าครั้งก่อนๆ อย่างน้อยสิบเท่า ไม่งั้นคงไม่อ่อนแรงขนาดนี้
ตอนนี้เธอมีเวลาเหลืออยู่แค่สิบนาที ถ้าไม่รักษาตอนนี้ อีกสิบนาทีต้องตายแน่"
"นายพูดอะไรเหลวไหล!"
ซูชิงเหมยโกรธขึ้นมาทันที "ป้าฉันแค่หอบเท่านั้นเอง..."
ตอนนี้ ในใจของสู่หวันเฉียวกลับรู้สึกตกใจมาก
เธอมองหยาง หลัว ด้วยสีหน้าประหลาดใจและพูดเสียงสั่น "คุณหยาง คุณดูออกได้ยังไงว่าฉันเป็นโรคกล้ามเนื้อหัวใจอักเสบ?"
"เคยเรียนรู้วิธีการทางการแพทย์มาบ้างจากคนแก่" หยาง หลัว ตอบ
ซูชิงเหมยอึ้งไป แต่เธอก็เข้าใจในไม่ช้า
เธอถามอย่างร้อนใจ "ป้าคะ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ทำไมป้าไม่เคยบอกหนูเลย ป้าบอกแค่ว่าเป็นโรคหอบธรรมดา"
"ไอๆ..."
สู่หวันเฉียวอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่จู่ๆ ก็ไออย่างรุนแรง
ใบหน้าซีดลงเรื่อยๆ ร่างกายก็สั่นอย่างรุนแรง
"ป้า! ป้าเป็นอะไร!"
ซูชิงเหมยรีบพยุงสู่หวันเฉียวที่เป็นลมไปทันที เธอยิ่งร้อนใจขึ้นไปอีก
"อย่ามาทำให้ฉันตกใจสิ ชิงเม่ยไม่สามารถขาดป้าได้!"
"นายหยาง คุณสามารถรู้อาการของป้าฉันได้ คุณมีวิธีรักษาป้าฉันไหมคะ?"
ซูชิงเหมยมองไปที่หยาง หลัว เกือบจะร้องไห้แล้ว
"ถ้าคุณสามารถช่วยป้าฉันได้ ฉันยอมจ่ายค่าตอบแทนเท่าไหร่ก็ได้"
หยาง หลัว พยักหน้าแล้วพูดว่า "ตอนนี้ผมยังมีธุระ ผมช่วยบรรเทาอาการของป้าคุณได้แค่ชั่วคราวเท่านั้น"
"งั้นก็รบกวนนายหยางด้วยนะคะ"
ซูชิงเหมยอารมณ์สงบลงเล็กน้อย
ตอนนี้ หยาง หลัว ยื่นมือขวาออกไปแตะที่หน้าอกของสตรีวัยกลางคน
"คุณทำอะไรน่ะ?!"
ซูชิงเหมยเห็นดังนั้นก็ตะโกนด้วยความตกใจ
เธอเชื่อใจคนคนนี้มากขนาดนี้ แต่ไม่คิดว่าเขาจะมาลวนลามแบบนี้!
หยาง หลัว พูดด้วยสีหน้าจนใจว่า "คุณวางใจได้ คุณนายสวยมีปัญหาที่หัวใจ ก็ต้องจัดการที่บริเวณหัวใจสิ"
ซูชิงเหมยมองหยาง หลัว ด้วยสายตาเย็นชาแล้วพูดว่า "ถ้าคุณตั้งใจจะลวนลามป้าฉัน คุณรับผลที่ตามมาไม่ไหวหรอก!"
หยาง หลัว แค่ยิ้มแล้วไม่พูดอะไร แต่ยกมือขวาขึ้น ใช้นิ้วชี้และนิ้วโป้งประกบกัน ระดมเจินชีในร่างกาย แล้วกดลงไปที่จุดหนึ่งบริเวณหน้าอกของสู่หวันเฉียว!
นี่คือวิชาสุดยอดในตำราเทพแพทย์ที่เล่าบูซือถ่ายทอดให้เขา - หยกว่านประสาทห้าม!
เมื่อนิ้วของหยาง หลัว กดลงไป ก็สัมผัสกับความนุ่มนวลในทันที ทำให้จิตใจของเขาสั่นไหว!
สู่หวันเฉียวที่หมดสติรู้สึกเหมือนถูกไฟฟ้าช็อต ทั้งตัวชาไปหมด ใบหน้าแดงระเรื่อ
หยาง หลัว รวบรวมสติ แล้วกดลงไปที่จุดสองจุดบริเวณหน้าอกของหญิงสาวอีกสองครั้งติดกัน จากนั้นก็รีบชักมือกลับทันที!
ทันใดนั้น สู่หวันเฉียวที่หมดสติก็หยุดไอ สีหน้าก็กลับมาเป็นปกติ
หยาง หลัว พูดกับซูชิงเหมยว่า "คุณหนูสวย ตอนนี้ป้าของคุณไม่เป็นไรแล้ว ผมมีธุระต้องไปก่อน ลาก่อน"
พูดจบ หยาง หลัว ก็เปิดประตูรถออกไปเลย
ซูชิงเหมยตอนนี้สนใจแต่สู่หวันเฉียว ไม่ทันสังเกตว่าหยาง หลัว จากไปแล้ว
พอดีตอนนี้สู่หวันเฉียวลืมตาขึ้น ซูชิงเหมยรีบถามทันทีว่า "ป้าคะ ตอนนี้ป้ารู้สึกยังไงบ้าง?"