"นี่เป็นซินเยียนฟู่จริงๆ หรอคะ พ่อของพวกเธอสามารถสร้างตราประทับได้ด้วยหรือ?"
หลงอวี้เฟยรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง
โดยทั่วไปแล้ว การจะเป็นอาจารย์ยาผู้ศักดิ์สิทธิ์ได้นั้น จำเป็นต้องใช้เวลาทั้งหมดไปกับการกลั่นยา ไม่สามารถใช้เวลามากมายไปกับการศึกษาศิลปะการสร้างตราประทับได้
"แน่นอนค่ะ คุณพ่อทำได้หลายอย่างเลยนะคะ"
จื้อเฉินพยักหน้าน้อยๆ ผมจุกสองข้างและแก้มป่องๆ ของเขากระเด้งตามการเคลื่อนไหว
"คุณพ่อเป็นคนที่เก่งที่สุดในโลกเลยค่ะ"
จื้อซินก็พยักหน้าเห็นด้วย ดวงตากลมโตสีดำสนิทเต็มไปด้วยความชื่นชม
หลงอวี้เฟยอึ้งไปชั่วขณะแล้วหัวเราะ แต่ก็เข้าใจได้ เพราะในใจของเด็กๆ พ่อย่อมเป็นคนที่เก่งที่สุดเสมอ
ซินเยียนฟู่ไม่ได้มีระดับสูงมากนักในบรรดาตราประทับ เธอแค่รู้สึกแปลกใจเท่านั้น
"ดีจังเลย มีซินเยียนฟู่แล้วก็ไม่ต้องใช้เทคนิคค้นหาจิตวิญญาณแล้ว"
ใบหน้าเหี่ยวย่นของหญิงชราก็ปรากฏรอยยิ้มเช่นกัน
ถึงอย่างไรพวกเธอก็เป็นศิษย์ของหอกระบี่สวรรค์ของนาง อีกทั้งยังมีพรสวรรค์และพลังที่ดี หากไม่จำเป็นจริงๆ นางก็ไม่อยากทำให้ศิษย์เหล่านี้กลายเป็นคนโง่
"น้องน้อย เจ้าขายซินเยียนฟู่พวกนี้ให้ข้าได้หรือไม่?"
นางมองจื้อเฉิน พยายามทำให้รอยยิ้มของตนดูใจดีที่สุด
จื้อเฉินส่งซินเยียนฟู่ให้หญิงชรา พูดอย่างไม่ใส่ใจว่า "ยายต้องการใช้ก็เอาไปเลยค่ะ หนูยังมีอีกเยอะแยะ"
"ขอบใจเจ้าน้อย"
หญิงชรายิ้ม รับซินเยียนฟู่มา แล้วหันไปมองบรรดาองครักษ์หญิง กล่าวว่า "คนละแผ่น ติดไว้บนตัว"
"ค่ะ ท่านหัวหน้า"
บรรดาองครักษ์หญิงต่างโล่งอก เดินเข้ามารับซินเยียนฟู่คนละแผ่นแล้วติดไว้บนตัว
มีเพียงคนเดียวที่รับซินเยียนฟู่แล้ว ลูกตากลอกไปมา เห็นว่าไม่มีใครสนใจตน จึงกระโดดพรวดหมายจะหนีออกจากเรือบิน
ปัง!
อย่างไรก็ตาม บนเรือบินปรากฏโล่ป้องกันขึ้นมาอย่างฉับพลัน หญิงองครักษ์คนนั้นพุ่งชนเข้ากับโล่ป้องกันและถูกสะท้อนกลับมา
หญิงชราสีหน้าเคร่งขรึม กล่าวว่า "ไม่คิดว่าจะเป็นเจ้า"
"ฮึ!"
หญิงองครักษ์คนนั้นแค่นเสียงเย็นชา จิงเช่ในร่างกายปั่นป่วน ต้องการจะระเบิดตัวตาย
สีหน้าของหญิงชราเปลี่ยนไป หญิงองครักษ์คนนี้มีพลังระดับจักรพรรดินักรบ หากระเบิดตัวตายบนเรือบินนี้ เรือบินคงรักษาไว้ไม่ได้แน่
ในขณะนั้น จื้อเฉินหยิบตราประทับสองแผ่นออกมาโยนไป ในชั่วพริบตาก็ติดอยู่บนตัวของหญิงองครักษ์คนนั้น
เห็นร่างกายของเธอที่พองตัวขึ้นค่อยๆ ยุบลงอย่างเห็นได้ชัด กลับคืนสู่สภาพปกติ
ในขณะเดียวกัน โซ่หลายเส้นก็พุ่งออกมาจากตราประทับอีกแผ่นหนึ่ง ในชั่วพริบตาก็มัดหญิงองครักษ์คนนั้นจนแน่นหนา
"ตราปิดสาระธาตุ? จินกู่ฟู่?"
หญิงชราอุทานด้วยความประหลาดใจ ตราประทับสองชนิดนี้สูงกว่าซินเยียนฟู่มาก สามารถปิดกั้นจิงเช่ในร่างกายของผู้ฝึกตน ทำให้ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้
"ไอ้สัตว์น้อย"
คนทรยศคนนั้นจ้องจื้อเฉินด้วยความโกรธแค้น ใบหน้างดงามเต็มไปด้วยความเคียดแค้น
ตอนนี้ร่างกายของเธอถูกห้ามเคลื่อนไหว จิงเช่ในร่างกายถูกปิดกั้น ไม่สามารถขยับหรือระเบิดตัวตายได้ ได้แต่รอให้คนอื่นฆ่า
"ตบ!"
ร่างเล็กๆ ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าหญิงองครักษ์คนนั้นอย่างกะทันหัน ตบหน้าเธอทีหนึ่ง ทำให้เธอหมุนรอบตัวเองหลายรอบบนดาดฟ้าเรือบิน
พรวด!
หลังจากหยุดหมุน เลือดสดๆ พุ่งออกมาจากปาก พร้อมกับฟันหลายซี่
"ผู้หญิงชั่ว ห้ามด่าน้องชายของฉัน"
จื้อซินเท้าสะเอว จ้องมองคนทรยศด้วยความโกรธ หากไม่ใช่เพราะไม่อยากฆ่าคน การตบครั้งนี้ของเธอคงทำให้หัวของคนทรยศหลุดไปแล้ว
"โอ๊ย! โอ๊ย!"
คนทรยศพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แก้มที่บวมแดงและฟันที่หลุดออกไปทำให้เธอพูดไม่ชัด
"เร็วมาก"
หญิงชราตกตะลึงในใจ แม้แต่เธอเองก็ไม่ทันสังเกตว่าเด็กหญิงตัวน้อยนั่นปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าคนทรยศได้อย่างไร และตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของจิงเช่เลย ชัดเจนว่าเป็นความเร็วของร่างกายล้วนๆ
เธอฝึกฝนมาเกือบพันปี แต่ไม่เคยเห็นใครที่มีความเร็วของร่างกายล้วนๆ ถึงระดับน่ากลัวเช่นนี้มาก่อน
การที่ร่างกายล้วนๆ จะรองรับความเร็วที่น่ากลัวขนาดนี้ได้ ความแข็งแกร่งของร่างกายก็ต้องถึงขั้นที่น่าหวาดกลัวมากเช่นกัน ดังนั้นพลังของร่างกายล้วนๆ ก็คงไม่อ่อนแอแน่นอน
หรือว่าสัตว์เลี้ยงพวกนั้นของซือหลางถูกเด็กสามขวบสองคนนี้ตบตายจริงๆ?
หญิงชรานึกถึงคำพูดของหลงอวี้เฟยก่อนหน้านี้ ความคิดนี้ผุดขึ้นมาในหัวของเธอ
"สองท่านน้อย ให้นางแก่ดูแลเธอคนนี้ได้ไหม?"
หากเป็นปกติ เธอคงจับตัวคนทรยศมาจัดการเองแล้ว แต่เมื่อเผชิญหน้ากับพี่น้องจื้อซินและจื้อเฉินที่แปลกประหลาดคู่นี้ เธอก็ไม่กล้าทำอะไรตามใจชอบ
เด็กสองคนนี้ต้องสร้างความสัมพันธ์ที่ดีเท่านั้น ห้ามทำให้โกรธเด็ดขาด
"ได้"
จื้อซินและจื้อเฉินพยักหน้า แม้พวกเขาจะมีพลังมหาศาล แต่ไม่เคยฆ่าคนมาก่อน หากให้พวกเขาลงมือจัดการจริงๆ ก็ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร
"ขอบคุณมาก!"
หญิงชราค้อมคำนับ เดินไปหาคนทรยศ พูดเสียงเย็นชา: "หากไม่ใช่เพราะซินเยียนฟู่ของท่านน้อย เกือบจะทำให้ศิษย์หอกระบี่สวรรค์ของเราต้องสูญเสียไปเพราะเจ้า"
"อื้อ อื้อ อื้อ!"
คนทรยศมองด้วยสายตาดุร้าย ปากส่งเสียงอื้ออ้า น่าเสียดายที่ไม่มีใครเข้าใจว่าเธอต้องการสื่ออะไร
หญิงชรายกมือจับที่ศีรษะของคนทรยศ ใช้เทคนิคค้นหาจิตวิญญาณ ทันใดนั้นความทรงจำมากมายก็หลั่งไหลเข้าสู่สมองของหญิงชรา
ตอนแรกคนทรยศยังดิ้นรนอย่างรุนแรง แต่สุดท้ายดวงตาก็ค่อยๆ เลื่อนลอย
ครู่ต่อมา หญิงชราถอนมือกลับ จับคนทรยศขึ้นมาโยนออกจากเรือบิน จากนั้นก็โบกมือ เจียนฉีมากมายพุ่งออกไปในอากาศ ฉีกร่างคนทรยศเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
โชคดีที่หลงอวี้เฟยปิดตาจื้อซินและจื้อเฉินได้ทันเวลา ไม่ให้พวกเขาเห็นภาพอันโหดร้ายนี้
เมื่อไม่มีเสียงอะไรอีก จื้อซินก็แงะนิ้วของหลงอวี้เฟยออก เผยให้เห็นช่องเล็กๆ แล้วมองดู เมื่อไม่เห็นภาพที่น่ากลัวอะไร ก็รีบผลักมือของหลงอวี้เฟยออก แล้วเบ้ปากพูดว่า "หนูกล้าหาญมากนะคะ"
"ผมก็กล้าหาญเหมือนกัน"
จื้อเฉินที่อยู่ข้างๆ ก็ผลักมือของหลงอวี้เฟยออกเช่นกัน ทำท่าทางว่าตัวเองเก่งมาก
"ใช่ๆๆ พวกหนูกล้าหาญที่สุดเลย"
หลงอวี้เฟยหัวเราะกับท่าทางน่ารักของพวกเขา ทำให้ความเศร้าโศกจากการถูกทรยศจางลงไปบ้าง
"แน่นอนสิ!"
จื้อซินและจื้อเฉินต่างชูหัวน้อยๆ ของตัวเอง เหมือนไก่น้อยที่ภาคภูมิใจ
หลงอวี้เฟยยิ้มน้อยๆ รู้สึกมากขึ้นเรื่อยๆ ว่าเด็กน้อยสองคนนี้คือดวงดาวแห่งโชคของเธอ
หากไม่ได้พบกับพี่น้องจื้อซินและจื้อเฉินในการเดินทางครั้งนี้ เธออาจจะตกอยู่ในอันตรายแล้ว
เธอไม่รู้จริงๆ ว่าสิ่งมีชีวิตแบบไหนถึงจะสามารถเลี้ยงดูเด็กประหลาดสองคนนี้ได้
ทันใดนั้น เธอก็นึกถึงกระทะใบใหญ่และเตาย่างของจื้อเฉิน จึงถามขึ้นว่า "เนื้อเอ๊กเซา ฉันจำได้ว่าเตาย่างอะไรพวกนั้นของหนูก็เป็นพ่อของหนูที่กลั่นขึ้นมาใช่ไหม? พ่อของหนูก็รู้จักการกลั่นเครื่องมือด้วยหรือ?"
"รู้สิครับ พ่อของผมเก่งมากในการกลั่นเครื่องมือ" จื้อเฉินพยักหน้าหนักแน่น
หลงอวี้เฟยอุทานด้วยความทึ่ง "การกลั่นยา การกลั่นตรา การกลั่นเครื่องมือ พ่อของพวกหนูช่างเก่งกาจจริงๆ แม้แต่ในจิวโจวก็ถือเป็นบุคคลที่ยอดเยี่ยมเลยนะ"
"แน่นอนสิครับ! พ่อของผมเก่งที่สุด" จื้อเฉินพยักหน้าซ้ำๆ
แต่จื้อซินที่อยู่ข้างๆ กลับมองหลงอวี้เฟยอย่างระแวงทันที แล้วพูดว่า "ป้าคะ ป้าสวยมากเลยนะคะ แต่อย่าคิดอะไรกับพ่อของหนูนะคะ พวกเรามีแม่อยู่แล้ว"
"พรวด!"
บรรดาองครักษ์หญิงหัวเราะจนตัวงอ น้ำตาไหลออกมาเลย
แม้แต่หญิงชราก็อดไม่ได้ที่จะแย้มยิ้มเล็กน้อย
"เจ้าเด็กน้อยคนนี้ ตัวเล็กแต่ความคิดโตจริงๆ"
หลงอวี้เฟยลูบหัวเล็กๆ ของจื้อซิน ทั้งขำทั้งเอือมระอา