"ยาแก้พิษนี้..."
แม่เฒ่าผมขาวมองจื้อซินและจื้อเฉินอย่างตกตะลึง แต่ไม่มีเวลาพูดอะไร รีบใช้วิชาคาถาของตน นำพลังของยาแก้พิษที่ละลายแล้วไหลเวียนไปทั่วร่างกายตามกระแสเลือด
ทุกที่ที่พลังยาไปถึง พิษงูที่เกาะติดกระดูกเหมือนถูกศัตรูตามธรรมชาติ ต่างสลายไปอย่างไร้ร่องรอย
ครู่หนึ่งผ่านไป เธอลืมตาขึ้นด้วยความดีใจ "พิษงูในร่างกายฉันหายไปจริงๆ"
"ดีจังเลย"
หลงอวี้เฟยดีใจสุดๆ อุ้มจื้อซินขึ้นมาจูบที่แก้มน้อยๆ อันงดงาม "ไอเจี๊ยะโร่ หนูเป็นดาวแห่งโชคของป้าจริงๆ"
จื้อซินเช็ดน้ำลายออกจากแก้ม พูดอย่างรังเกียจว่า "ป้าคะ อย่าถ่มน้ำลายบนหน้าหนูสิ"
จื้อเฉินที่อยู่ข้างๆ ก็แอบโล่งใจ ดีนะที่ป้าไม่ได้ถ่มน้ำลายบนหน้าตัวเอง
"ฮ่าๆ!"
หลงอวี้เฟยและคนอื่นๆ ต่างหัวเราะกับท่าทางน่ารักของเด็กน้อยทั้งสอง
"ไอเจี๊ยะโร่ ยาแก้พิษนี้หนูเป็นคนทำเองเหรอ?"
เห็นอาจารย์นั่งสมาธิปรับลมปราณใหม่ หลงอวี้เฟยอารมณ์ดีขึ้นมาก อุ้มจื้อซินถามอย่างสงสัย
"ไม่ใช่ค่ะ พ่อของหนูเป็นคนทำ"
จื้อซินกะพริบตาโตกลมโต พูดอย่างยิ้มแย้ม "หนูยังมีอีกเยอะแยะเลย ถ้าต่อไปป้าโดนพิษ หนูก็จะช่วยแก้พิษให้ป้าค่ะ"
หลงอวี้เฟยหัวเราะทั้งน้ำตา นึกในใจสองครั้งว่าเด็กพูดไปตามประสาเด็ก ลูบหัวเล็กๆ ของจื้อซิน พูดว่า "ขอบคุณยาแก้พิษของไอเจี๊ยะโร่นะ หนูช่วยป้าไว้มากเลย"
"ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะป้า พ่อบอกว่าช่วยชีวิตคนหนึ่งคนเท่ากับสร้างระดับฆาตกรที่ 5" จื้อซินโบกมือน้อยๆ ขาวผ่อง ทำท่าไม่ต้องเกรงใจ
ระดับฆาตกรที่ 5?
หลงอวี้เฟยและคนอื่นๆ มองหน้ากันงงๆ
"พี่ครับ เป็นระดับฆาตกรที่ 7"
จื้อเฉินดึงหางม้าของจื้อซิน กระซิบเบาๆ
"ระดับฆาตกรที่ 7 เหรอ?"
จื้อซินเอียงหัวน้อยๆ ทำหน้างงๆ
"แน่นอนสิ ระดับที่ 7 เก่งกว่าระดับที่ 5 ตั้งเยอะ" จื้อเฉินพูดอย่างมั่นใจ
"จริงด้วย งั้นก็ระดับฆาตกรที่ 7 แล้วกัน"
จื้อซินพยักหน้าเห็นด้วยอย่างจริงจัง
ระดับฆาตกรที่ 7?
น่าจะเป็นภิกษุณีระดับที่ 7 สินะ
องครักษ์หญิงคนหนึ่งหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ พี่น้องคู่นี้น่ารักจริงๆ
ตอนนั้นเอง แม่เฒ่าผมขาวปรับลมปราณเสร็จแล้ว คำนับจื้อซินและกล่าวว่า "ขอบคุณยาแก้พิษของเด็กน้อย ต่อไปถ้าเจ้าต้องการอะไร ข้าจะพยายามช่วยเหลือสุดความสามารถ"
"คุณยายไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ พ่อบอกว่า การช่วยเหลือคนแก่คนเจ็บคนพิการเป็นคุณธรรมอย่างหนึ่ง" จื้อซินพูดอย่างไร้เดียงสา
แม่เฒ่ากระตุกมุมปากเล็กน้อย ไม่คิดว่าข้าผู้เป็นถึงนักรบผู้ศักดิ์สิทธิ์ จะถูกจัดอยู่ในกลุ่มคนแก่คนเจ็บคนพิการเสียแล้ว
แต่เธอก็ไม่ได้ถือสาเด็กหญิงวัยสามขวบ แต่ถามอย่างสงสัยว่า "ยาแก้พิษนี้สามารถแก้พิษงูระดับนักบุญศักดิ์สิทธิ์ได้ แน่นอนว่าต้องเป็นยาวิเศษระดับศักดิ์สิทธิ์ บิดาของพวกเจ้าคงเป็นอาจารย์ยาผู้ศักดิ์สิทธิ์จากวังอาจารย์ยากระมัง?"
อาจารย์ยาผู้ศักดิ์สิทธิ์?
อาจารย์ยาระดับนี้ ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็จะได้รับการต้อนรับอย่างดีเยี่ยม
ไม่คิดว่าบิดาของเด็กสองคนนี้จะมีฐานะสูงส่งถึงเพียงนี้
"ไม่ใช่ค่ะ พ่อของหนูอยู่ในหมู่บ้านตลอด นอกจากครั้งนี้ ไม่เคยออกจากหมู่บ้านเลย"
จื้อซินส่ายหน้า เธอไม่รู้เรื่องที่จูเฟิงต้องเดินทางไปทั่วจิวโจวเพื่อล้างเส้นเอ็นตัดไขกระดูกให้พวกเขา อีกทั้งตอนนั้นพวกเขายังเด็กมาก ไม่มีความทรงจำมากนัก
ไม่ใช่วังอาจารย์ยา? งั้นก็เป็นอาจารย์ยาผู้ศักดิ์สิทธิ์ที่ฝึกตนเองสินะ?
นักฝึกตนเองที่สามารถเป็นอาจารย์ยาผู้ศักดิ์สิทธิ์ได้ พรสวรรค์นี้ช่างน่าสะพรึงกลัวจริงๆ
แม่เฒ่าผมขาวมองพี่น้องคู่นี้อย่างลึกซึ้ง เด็กสองคนนี้ไม่เพียงแต่มีพรสวรรค์ผิดปกติ แต่ยังมีพ่อที่มีพรสวรรค์ผิดปกติเช่นกัน และยังเป็นอาจารย์ยาผู้ศักดิ์สิทธิ์อีกด้วย ต้องสร้างความสัมพันธ์ที่ดี ไม่สามารถทำให้โกรธได้
แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะคิดเรื่องพวกนี้ เธอยังมีเรื่องสำคัญกว่าที่ต้องทำ ลุกขึ้นมองไปรอบๆ ที่บรรดาองครักษ์หญิง แล้วพูดว่า "เพื่อหลีกเลี่ยงอำนาจของหลานโจว พวกเราไม่ได้ผ่านวงเวทย์โอนย้ายมา แต่อาศัยฮ่องเต้วู่หลายคนเปิดช่องทางส่งตัว ส่งพวกเรามาที่ชายแดนหลานโจว เรื่องนี้เป็นความลับ อำนาจของหลานโจวไม่มีทางรู้ได้ ดังนั้น ข้าจึงมีเหตุผลที่จะสงสัยว่า ในหมู่พวกเจ้ามีคนทรยศ"
เมื่อพูดจบ บรรดาองครักษ์หญิงต่างสีหน้าเปลี่ยนไป คุกเข่าลงบนพื้นเรือบิน รีบพูดว่า "ขอหัวหน้าโปรดพิจารณา พวกเราในฐานะศิษย์หอกระบี่สวรรค์ ปกป้องราชวงศ์จักรวรรดิมาหลายชั่วอายุคน จะกล้าทรยศได้อย่างไร"
หลงอวี้เฟยสีหน้าเคร่งเครียด จริงๆ แล้วเธอก็เคยสงสัยเช่นนี้มาก่อน เพียงแต่ไม่อยากเชื่อเท่านั้นเอง
หอกระบี่สวรรค์ เป็นผู้รับผิดชอบในการปกป้องราชวงศ์จักรวรรดิโดยเฉพาะ หากแม้แต่หอกระบี่สวรรค์ยังถูกแทรกซึมโดยกลุ่มที่มีความคิดไม่ดี จักรวรรดิก็คงจะตกอยู่ในอันตราย
"ข้าก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกัน แต่เพื่อความปลอดภัยของหลงอวี้เฟย มีบางสิ่งที่ข้าต้องทำ"
แม่เฒ่าผมขาวลังเลครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดเสียงเข้ม "ข้าจะใช้เทคนิคค้นหาจิตวิญญาณกับพวกเจ้า ผู้ทรยศจะถูกเฆี่ยนให้ตายอย่างทรมาน ครอบครัวจะถูกล้างผลาญ ส่วนผู้ที่ไม่ได้ทรยศ ครอบครัวของพวกเจ้าจะได้รับการสนับสนุนอย่างเต็มที่จากหอกระบี่สวรรค์"
บรรดาองครักษ์หญิงได้ยินดังนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไปในทันที
หากใช้เทคนิคค้นหาจิตวิญญาณ พวกเธอจะกลายเป็นคนโง่เขลาไปทั้งหมด
แม้แต่หลงอวี้เฟยก็ยังสีหน้าเปลี่ยนไป พูดว่า "อาจารย์ จะทำร้ายคนซื่อสัตย์คนอื่นเพื่อหาคนทรยศคนเดียวได้อย่างไร"
"ลูกศิษย์ พวกเราไม่มีเวลาที่จะค่อยๆ สืบหาคนทรยศ ถ้าข้าเดาไม่ผิด เธอคงได้เปิดเผยเส้นทางของพวกเราไปแล้ว สัตว์แก่ของหวั่นซือจงอาจจะตามมาทันในไม่ช้า ถ้าเป็นแค่เขาคนเดียวก็ไม่เป็นไร แต่ถ้ามีบรรพชนของนักรบหรือศักดิ์สิทธิ์ของนักรบอีกสองสามคนมาด้วย การหนีก็จะยากขึ้น" แม่เฒ่าผมขาวถอนหายใจเบาๆ พูด
หลงอวี้เฟยคิดครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ให้พวกเธอขับเรือบินไป ส่วนข้ากับอาจารย์เลือกเส้นทางอื่นดีไหม?"
แม่เฒ่าผมขาวส่ายหน้า พูดว่า "วิธีส่งข้อมูลของเธอแม้แต่ข้าก็ไม่สามารถรู้สึกได้ ใครจะกล้ารับประกันว่าเธอไม่ได้ทิ้งร่องรอยอะไรไว้บนตัวเจ้า"
"นี่!"
หลงอวี้เฟยพูดไม่ออกชั่วขณะ
"คุณป้าคะ เทคนิคค้นหาจิตวิญญาณนี้เก่งมากเลยหรือคะ?" จื้อซินดึงแขนเสื้อของหลงอวี้เฟย เงยหน้าขึ้นถามอย่างสงสัย
หลงอวี้เฟยอธิบายว่า "เทคนิคค้นหาจิตวิญญาณ อย่างที่ชื่อบอก คือสามารถค้นหาความทรงจำในจิตวิญญาณของคนอื่นได้ แต่เทคนิคนี้มีข้อเสีย คือผู้ถูกใช้เทคนิคจะกลายเป็นคนโง่"
"คนโง่คืออะไรคะ?"
จื้อเฉินถามอย่างสงสัย
"คนโง่คือคนที่นอนหลับตลอดเวลา ไม่มีวันตื่นขึ้นมาอีก" หลงอวี้เฟยอธิบาย
"น่าสงสารจังเลย"
จื้อซินและจื้อเฉินแสดงสีหน้าเห็นอกเห็นใจทันที มองไปที่แม่เฒ่าด้วยสายตาที่มีความกลัวเล็กน้อย
นึกดูสิ ถ้าตัวเองโดนเทคนิคค้นหาจิตวิญญาณนี้ ต่อไปก็จะไม่ได้กินเนื้อย่างอีกเลย น่ากลัวจริงๆ
"เพื่อผู้ว่าราชการจังหวัด พวกเรายินดีรับเทคนิคค้นหาจิตวิญญาณ" บรรดาองครักษ์หญิงพูดตามกัน
"ดี"
แม่เฒ่าถอนหายใจเบาๆ ถ้าเป็นไปได้ เธอก็ไม่อยากใช้เทคนิคค้นหาจิตวิญญาณ
"ถ้ามีซินเยียนฟูของวังวิชาลายเวทมนตร์ก็จะดี สามารถทำให้พวกเธอพูดความจริงออกมาเองได้" หลงอวี้เฟยหลับตาลงด้วยความไม่อยากเห็น พึมพำ แต่น่าเสียดายที่วังวิชาลายเวทมนตร์ไม่ได้อยู่ในหลานโจว
"พูดความจริง?"
ตาของจื้อเฉินเป็นประกาย ยกมือป้อมๆ ขึ้นพูดว่า "หนูมีคาถาที่ทำให้คนพูดความจริงได้นะ"
"เนื้อเอ๊กเซา เธอมีซินเยียนฟูเหรอ?"
หลงอวี้เฟยพอได้ยินก็รีบถามทันที
แม่เฒ่าที่กำลังจะใช้เทคนิคค้นหาจิตวิญญาณก็หยุดลง หันมามองจื้อเฉิน
"ซินเยียนฟู? หนูไม่รู้ว่าซินเยียนฟูคืออะไร แต่คาถานี้ของหนูทำให้คนพูดความจริงได้จริงๆ นะ"
จื้อเฉินพูดพลางหยิบตราประทับออกมาหนึ่งชุด พูดอย่างภูมิใจว่า "นี่เป็นสิ่งที่พ่อกลัวว่าจะมีคนหลอกลวงพวกเรา เลยทำขึ้นมาให้พวกเราโดยเฉพาะ"