BYEONGYUN'S POV
Naupo ako at pumangalumbaba sa mesa sa may kusina habang nakapanood kay Ate Jiyun na halos isang oras at kalahati ng tahimik habang nagluluto ng dumplings.
Napagod na ako.
Kahit ano'ng gawing suyo ko kasi sa kaniya kanina ay hindi talaga niya ako pinapansin o kinakausap. Dahil doon ay bahagya akong kinabahan lalo pa nang makita ko kung gaano kadaming dumplings ang niluluto niya.
"Yoon Jiyun noona, naege malhae! Jebal!" Please talk to me! sabi ko ngunit hindi man lamang niya ako nilingon.
"Yes, I'm hungry, but that's too much! It's 56 pieces of dumplings already for God's sake! It's only the two of us here. Aren't you done?"
Muli akong walang napalang sagot mula sa kaniya. Para siyang bingi. Isa pa, natatakot na ako sa ginagawa niya dahil mukhang may mauulit na namang pangyayari noon.
"Until when will you ignore your handsome brother?" sambit ko pa.
Sa wakas ay tiningnan niya ako. Ngunit isa iyong matalim na tingin habang pinapatay niya ang electric burner.
Napalunok ako.
"This is not funny! You're making me nervous!" reklamo ko saka tumayo at napasapo sa aking noo.
"Come hear. Have a seat. I'm done cooking," aniya at itinuro niya ang upuan malapit sa kaniya.
Nakita ko siyang naupo rin sa harap ng mga niluto niya. Seryoso lang din siyang nakatingin sa akin kaya lumapit na rin ako.
"At last!" sambit ko nang makalapit ako sa kaniya.
Harapan kami ngayon dahil nasa gitna naming dalawa iyong mesa at ang sandamakmak na dumplings na niluto niya.
Gamit ang chopsticks ay kukuha na sana ako ng dumplings nang bigla naman niyang tabigin ang aking kamay dahilan para mapatingin ako sa kaniya.
"Jiyun noona!" bulalas ko.
"Not until you tell me the whole story about you and Deborah," may diin niyang sabi saka niya pinagkrus ang kaniyang mga braso.
Nalukot ang mukha ko.
"Gutom na ako! Hindi ka ba naaawa—"
"Ya Yoon Byeongyun! Nan jinjihae! Museun iri isseoneunji malhal ttaekajji meokji aneul geotimnida. Ihae doesseyo?" Hey, Byeongyun! I'm serious! You are not going to eat not until you tell me what happened. Do you understand?"
"Aish jinjja!" Oh goodness!
Napasubsob ako sa mesa saka ko binitiwan ang hawak kong chopsticks.
Isa't kalahating amasona rin kasi itong kapatid ko kaya hindi rin talaga maganda na naglilihim ako sa kaniya.
"Tell me," seryoso pa niyang sabi. "Tell everything to me from the very beginning."
Marahas akong napabuga ng hangin bago ko siya tinitigan.
"Okay, fine."
"Speak!"
"Okay. Okay. Me and Deborah..." pabitin kong sabi.
"Mwo? Mwo?" What? sabik na sambit niya.
Parang kanina lang ay mukha siyang mangangain ng tao e.
"We... we had a fight the other day."
"For real? Omg! See? I'm so right!" tikwas na ngusong sabi niya. "What were the two of you fought over, huh?"
Napakamot ako sa ulo ko.
"You know, I'm still confused. She was mad maybe because I helped his father," sagot ko.
"You helped... his father?"
"I was the one who helped his father to pay at the precinct due to an accident."
Nangunot naman ang noo niya kasabay ang pamimilog ng kaniyang mga mata at bibig.
"Accident? What accident? Are you involved? Do you happened to kill someone? Are you—"
"Okay, wait! Calm down! No, okay? Listen first! It was just some traffic accident that Tito Paps was involved with, and I—"
"Oh, I'm relieved! But wait! Just wait!"
Ako naman ang natigil sa aking pagsasalita nang bigla niyang itinapat ang kaniyang palad sa aking mukha.
"You call him Tito Paps?" tanong niya na tinanguan ko naman.
"We're a bit close already, I guess? I have been to their house, and because of that I met her family," tugon ko saka pumangalumbaba.
"Whoa! I didn't know that you and Deborah were so close to each other. Is there anything else you're hiding from me?" Napaawang ang bibig ko.
"Huh? Tss. Look, we're just friends, okay?" dipensa ko pero sinimangutan lang niya ako.
"So back to the topic," aniya saka muling pinagkrus ang kaniyang mga braso.
"The first time I sent Deborah off to their house, Tito Paps, Deborah's father asked for my cellphone number, but Deborah didn't know it. Tito Paps was actually looking forward for my second visit, so he asked for it."
Pinagmasdan ko si Ate na nakatutok lang sa akin kaya agad na nagsalubong ang kaniyang kilay nang tumigil ako sa aking pagku-kuwento.
"You can't eat yet. Continue," mataray niyang sabi kaya napanguso ako.
"Yeah, so coincidentally, when the accident happened, Tito Paps had no one to ask for help so he called me. Luckily, I was right near the scene of the accident and at the police station."
"Then?"
"Tito Paps promised to return the money, but I refused since I really wanted to help," sabi ko.
Tumingin sa itaas si Ate Jiyun na ipinagtaka ko. Nakahawak din siya sa kaniyang baba at animo'y may kung anong iniisip.
"You never failed to make me so proud of you for being so generous," aniya saka niya ako binalingan ng tingin, "so I'm thinking what could possibly be the reason why Deborah is angry with you. You did something really wrong, didn't you?"
"No, of course not!" bulalas ko.
"So? Continue."
"The accident and helping Tito Paps... it was supposed to be a secret," napabuntong-hininga ako, "but when I took Deborah home the other day, we heard her parents arguing over something that we had come to know that it was about the accident. Deborah heard that I was the one who lent money to Tito Paps."
"Then she got mad?" mahinahon na tanong ni Ate Jiyun.
Tumango ako.
"I was a bit shocked with her sudden outburst to her father and me. It really steamed her up, and I didn't know what the real reason was," sabi ko saka ko naipatong ang aking baba sa aking palad.
"I'm sure that there must be a back story about it," aniya na animo'y sigurado talaga siya sa kaniyang sinasabi.
Dagdag pa niya, "You tried talk to her, don't you?"
"Yes, I tried to talk to her the next day. I even bought her Sundae and fries, but she refused to take it."
Napabungisngis siya pagkatapos na ipinagtaka ko naman.
"In short, you were dumped," sambit niya dahilan para tingnan ko siya nang masama.
"Kidding. So after that?"
"Tss. She pushed me when I tried holding her, but we both didn't know na may flower pot na mahuhulog mula sa third floor. It badly hurt my head... I lost my consciousness, and I woke up at the clinic only to learn that I got four stitches," kuwento ko pa.
"Does it really hurt?" tanong niya na naging dahilan para maalala ko kung ano ang aking nakita pagkarating ko sa library kahapon para puntahan si Deborah.
Ikinuwento ko kay Ate na selebrasyon ng Buwan ng Wika kahapon at kung ano ang sumunod na nangyari nang magising ako sa clinic.
"Byeongyun, ano'ng problema?" tanong ni Watt sa akin makaraang napatigil ako sa aking paglalakad dahil sa aking nakita. Sinabayan niya iyon ng tapik sa aking balikat.
It was Deborah leaning on a guy's shoulder while crying.
Tumalikod na ako.
"Teka, bakit ganiyan ang hitsura mo? Hindi ka ba papasok sa loob? Mukha namang tapos na ang pagsulat ng sanaysay e," saad pa ni Watt pero hindi ko siya tinugon.
"Is she really mad at me?" tanong ko. "Fifteen minutes na ang nakalipas matapos ang kanilang pagsulat pero bakit... bakit hindi man lang niya ako naisipang puntahan o kahit silipin man lang sa clinic?"
Parang... hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko ngayon.
"Sandali lang, Byeongyun. Ano ba'ng sinasabi mo?" tanong ni Einon.
"Sino'ng galit sa iyo? Si Deborah? Bakit?" nagtataka ring tanong ni Watt.
"I can't blame her anyway. May dahilan naman siguro," sambit ko bago ako naglakad paalis.
Ang tanging alam ko lang ay masama ang loob ko ng mga sandaling iyon.
Tiningnan ko nang maigi si Ate Jiyun.
"You know what? Kaya kong tiisin itong sugat na natamo ko sa aksidente pero iyong sama ng loob ko? I don't know," sambit ko.
Biglang dumuhapang si Ate sa mesa. Ang mga tingin niya sa akin ngayon ay talagang sabik sa mga susunod ko pang sasabihin.
"You're jealous," maikling sabi niya saka kumuha ng dumplings at kinagatan iyon.
Namilog naman ang aking mga mata.
"Mwo? Jiltu? Naega?" What? Jealous? Me?
"Aniji?" Aren't you?
Bigla akong napatayo mula sa aking kinauupuan at napasinghap. Napailing pa ako bago ko binalingan ng tingin si Ate.
"Naneun wae jiltu haneunga? Maldo andwae!" Why would I be jealous? It doesn't make sense! halos pasigaw ko nang sabi.
"You talk too much! Haha!" natatawa niyang sambit dahilan para umiwas ako ng tingin.
"Tss."
"So what did you do next?" usisa pa niya.
"I... I..."
"What?"
"I took Choi Soobin to her home and make sure that Deborah knows it," dire-diretso kong sabi.
"What the hell?" bulalas ni Ate. "Choi Soobin? That brat?"
Umupo akong muli bago napasubsob sa mesa.
"Yeah, I'm so stupid for doing such a thing like that," sambit ko bago ko naihilamos ang aking mga kamay sa aking mukha.
"And you're definitely jealous for acting like that! Okay, you can eat now. You're hungry, right? Eat all of these! That's the only way I can forgive you for being such a stupid!"
Nagulantang ako sa kaniyang sinabi dahilan para tingnan ko siya.
"Noona! I wasn't jealous! I... I was just—"
Tumayo siya saka namaywang.
"Hindi ako ipinanganak kahapon, Byeongyun! Ubusin mo lahat iyan!" sigaw niya bago niya ako iniwanan sa kusina.
As much as I wanted to laugh because of her Tagalog accent pero ang ubusin ang lahat ng dumplings nang ako lang mag-isa ay hindi nakakatuwa!
"I couldn't believe that you would actually make such a childish act! Why didn't you punch that guy instead of running away like this? Dahil nagseselos ka, pagseselosin mo rin siya? Oh, Byeongyun!" reklamo pa niya.
"What? I wasn't jealous! How many times do I have to tell you that? I was just... just got irritated!" may diin kong sabi.
Halos maputol na ang litid ko sa aking leeg para lang ipamukha sa kapatid kong hindi ako nagseselos!
"Irritated my foot, Byeongyun! Just eat!"
Tiningnan ko ang mga dumplings bago ko muling tiningnan ang kapatid kong sinasapian.
"All of these? Are you serious? I'm going to throw up if I eat—"
"I don't care, you coward rascal!" sigaw pa niya.
"Ya! Noona! Eat with me!"
"Shiro!" No!
"I'm sorry, okay? Oh, damn!"
Saka ko naalalang ipinaubos din niya noon sa akin ang isang kaserolang ramen dahil naman sa paglilihim ko sa kaniya.
"King ina!" ipit-boses kong sambit sabay sipa sa ilalim ng mesa.