แผ่นดินใหญ่จิวโจว

หมู่บ้านแด่น้อยใหญ่ในเขตเหนือของหลานโจว

หมู่บ้านรอบๆ ถูกปกคลุมด้วยหิมะขาวโพลน มีเพียงหมู่บ้านต้าชีเท่านั้นที่ยังคงเหมือนฤดูใบไม้ผลิ

หิมะขนาดใหญ่ที่ร่วงหล่นลงมาเหมือนขนห่าน ดูเหมือนจะได้รับอิทธิพลจากพลังลึกลับบางอย่าง เปลี่ยนเส้นทางอย่างไม่คาดคิด และตกลงรอบๆ หมู่บ้าน

ทางทิศตะวันออกของหมู่บ้าน จูเฟิงยืนพิงมือไว้ด้านหลัง มองดูเด็กสองคนที่เล่นอยู่ในลานบ้าน ดวงตาเต็มไปด้วยความรักความเมตตา

เขามีรูปร่างสูงใหญ่ คิ้วเข้มดวงตาเป็นประกาย สวมชุดสีขาว ยืนพิงมือไว้ด้านหลัง ดูเหมือนเทพเซียนที่ลอยล่องอยู่

หลังจากผ่านไปนาน จูเฟิงหันไปมองท้องฟ้าสูง ดวงตาเต็มไปด้วยความคิดถึงอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

"อาโร่ว เธออยู่ที่ไหน? สามปีแล้ว เธอยังสบายดีไหม? ระดับพลังของฉันกดไว้ไม่อยู่แล้ว ภัยพิบัติเทพกำลังจะมาถึง รอให้ฉันผ่านภัยพิบัติเทพและกลายเป็นอู่เสิน ฉันคงจะสามารถหาเธอเจอ แค่ไม่รู้ว่าการผ่านภัยพิบัติเทพจะใช้เวลานานแค่ไหน ถ้าเวลานานเกินไป สองตัวแสบนั่นอาจจะอยู่บ้านไม่ไหว แอบหนีออกไปก่อเรื่องแน่ เธอรู้ไหม ฉันได้ฝึกฝนพวกเขาให้เก่งกาจมาก ถ้าเธอได้เห็นพวกเขาจะต้องตกใจแน่นอน"

ราวกับนึกถึงภาพที่สวยงามบางอย่าง รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

ในฐานะจักรพรรดิ์อู่ขั้นยอดนิยม จำเป็นต้องผ่านภัยพิบัติเทพ จึงจะสามารถบรรลุเป็นอู่เสินได้

โอกาสที่จะผ่านภัยพิบัติได้สำเร็จนั้นน้อยมาก หากล้มเหลวก็อาจจะไม่ตาย แต่ก็พิการได้ แต่เขาไม่กังวลว่าตัวเองจะล้มเหลว

จูเฟิงเดิมทีเป็นคนที่ข้ามมิติมาจากดาวล้านซิง ร่างกายกลายเป็นเด็กอายุสิบหกปี

และบังเอิญได้รับไข่มุกเลือดลึกลับหนึ่งเม็ด หลังจากหลอมรวมแล้วได้รับสิ่งที่เรียกว่าการสืบทอดของเทพบรรพบุรุษ

เขามีนิสัยไม่ชอบการต่อสู้ จึงปลีกวิเวกมาฝึกฝนที่หมู่บ้านต้าชีแห่งนี้

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะพรสวรรค์ของตัวเอง หรือได้รับอิทธิพลจากไข่มุกเลือดนั้น เพียงแค่สามปีสั้นๆ ก็ฝึกฝนจนถึงระดับจักรพรรดิ์อู่ขั้นยอดนิยม

ในขณะที่กำลังเตรียมหาสถานที่เพื่อผ่านภัยพิบัติเทพและบรรลุเป็นอู่เสิน บังเอิญได้พบกับหญิงสาวคนหนึ่งชื่ออาโร่ว

ตอนนั้นอาโร่วได้รับบาดเจ็บสาหัสและถูกไล่ล่า จูเฟิงได้ช่วยเธอไว้ ทั้งสองคนต่างมีใจให้กัน หนึ่งปีต่อมา จูเฟิงอายุ 20 ปี อาโร่วอายุ 19 ปี พวกเขาแต่งงานกันโดยมีชาวบ้านในหมู่บ้านต้าชีเป็นพยาน

เมื่อจูเฟิงอายุ 21 ปี อาโร่วให้กำเนิดลูกแฝดชายหญิง แล้วทิ้งจดหมายไว้หนึ่งฉบับก่อนจะจากไปโดยไม่บอกลา

จดหมายเตือนเขาไม่ให้ไปหาเธอ มิฉะนั้นชีวิตเธอจะตกอยู่ในอันตราย หวังว่าจูเฟิงจะเลี้ยงดูลูกของพวกเขาให้เติบโต และยังมีคำขอโทษมากมาย

ในเวลานั้น จูเฟิงรู้สึกได้แล้วว่าภัยพิบัติเทพกำลังจะมาถึง แต่ลูกทั้งสองเพิ่งเกิดมา เขาจะวางใจได้อย่างไร?

ในที่สุดเขาก็พบวิชามหัศจรรย์ฉือโตวในมรดกของเทพบรรพบุรุษ วิชานี้ต้องใช้พลังทั้งหมดของตัวเอง และใช้วัตถุล้ำค่าจากธรรมชาติเป็นยาอาบ สามารถช่วยล้างเส้นเอ็นตัดไขกระดูกให้คนอื่น ปรับปรุงพรสวรรค์และคุณภาพ

ส่วนคนที่กระจายพลัง ก็สามารถฝึกฝนใหม่ได้โดยไม่ทำลายรากฐานของตัวเอง

อย่างไรก็ตาม วิชานี้ก็ถูกเทพบรรพบุรุษเรียกว่าเป็นวิชามหัศจรรย์ที่ไร้ประโยชน์ที่สุด

เพราะการใช้วิชานี้ต้องมีระดับพลังอย่างน้อยถึงนักรบผู้ศักดิ์สิทธิ์ แต่นักรบผู้ศักดิ์สิทธิ์คนหนึ่งโดยทั่วไปต้องใช้เวลาหลายร้อยปี หรือแม้แต่หลายพันปีจึงจะฝึกฝนได้ ใครจะยอมสละพลังทั้งหมดเพื่อล้างเส้นเอ็นตัดไขกระดูกให้คนอื่น แล้วตัวเองต้องใช้เวลาหลายร้อยปีหรือแม้แต่หลายพันปีเพื่อฝึกฝนใหม่?

ที่สำคัญที่สุดคือ นักรบผู้ศักดิ์สิทธิ์ที่มีชีวิตอยู่หลายร้อยปีหรือแม้แต่หลายพันปี เมื่อกระจายพลังแล้ว อายุขัยอาจเหลือน้อยเกินไป ไม่มีเวลาฝึกฝนใหม่

แต่จูเฟิงไม่เหมือนกัน เขาฝึกฝนถึงจักรพรรดิ์อู่ขั้นยอดนิยมใช้เวลาเพียงสามปี และมีนิสัยไม่ชอบการต่อสู้ จึงไม่ได้ติดใจในพลังนี้มากนัก

หากสามารถอยู่กับลูกๆ ได้อีกหลายปี การสละพลังทั้งหมดจะเป็นไรไป?

เขาเดินทางไปทั่วเขตเหนือเพื่อหาวัตถุล้ำค่าจากธรรมชาตินับไม่ถ้วนมาทำยาอาบ ถ่ายทอดพลังจักรพรรดิ์อู่ขั้นยอดนิยมของตนให้แก่ลูกทั้งสอง เพื่อล้างเส้นเอ็นตัดไขกระดูกให้พวกเขา

ลูกทั้งสองที่มีพรสวรรค์สูงอยู่แล้ว หลังจากการล้างเส้นเอ็นตัดไขกระดูกครั้งนี้ก็เปลี่ยนเป็นร่างกายเซียนโปรดเกิดโดยตรง สามารถฝึกฝนถึงขอบเขตของนักรบผู้ศักดิ์สิทธิ์ได้อย่างราบรื่น โดยไม่พบอุปสรรคใดๆ

ร่างกายแบบนี้ แม้แต่ในสิบแหล่งศักดิ์สิทธิ์ใหญ่ก็มีน้อยมาก

จูเฟิงดูแลลูกทั้งสองไปพร้อมกับฝึกฝนใหม่ ไม่คิดว่าครั้งนี้ความเร็วในการฝึกฝนจะเร็วขึ้น ใช้เวลาเพียงหนึ่งปีก็ฝึกฝนถึงจักรพรรดิ์อู่ขั้นยอดนิยมอีกครั้ง

ตอนนี้ลูกทั้งสองอายุเพียงหนึ่งขวบ แม้จะเดินได้คล่องแคล่วแล้ว แต่เขาก็ยังวางใจไม่ได้

ดังนั้นเขาจึงเดินทางไปทั่วดินแดนอันตรายของจักรวรรดิต้าเซีย เพื่อหาวัตถุล้ำค่าจากธรรมชาติที่มากขึ้นและดีขึ้น กระจายพลังทั้งหมดเป็นครั้งที่สอง เพื่อล้างเส้นเอ็นตัดไขกระดูกให้ลูกทั้งสอง

ครั้งนี้ ร่างกายของลูกทั้งสองเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง กลายเป็นร่างกายเทพโปรดเกิด สามารถฝึกฝนถึงขอบเขตของอู่เสินได้อย่างราบรื่น โดยไม่ต้องผ่านภัยพิบัติเทพ

ร่างกายแบบนี้ ทั้งจิวโจวมีเพียงสองสามคนเท่านั้น แม้แต่จูเฟิงก็รู้สึกอิจฉา

จูเฟิงฝึกฝนใหม่อีกหนึ่งปี ฝึกฝนถึงจักรพรรดิ์อู่ขั้นยอดนิยมเป็นครั้งที่สาม และทำการล้างเส้นเอ็นตัดไขกระดูกให้ลูกทั้งสองเป็นครั้งที่สาม

ครั้งนี้ เขาไม่เพียงแต่หาวัตถุล้ำค่าจากธรรมชาติมากมาย แต่ยังบีบไข่มุกเลือดออกมาจากร่างกายของตัวเอง เพื่อใช้ล้างเส้นเอ็นตัดไขกระดูกให้กับเด็กทั้งสองคนพร้อมกัน

หลังจากเสร็จสิ้น ไข่มุกเลือดหดเล็กลงครึ่งหนึ่ง

ร่างกายของเด็กทั้งสองก็เกิดการเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง

แต่การเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ จูเฟิงไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย

เลือดของพวกเขากลายเป็นสีทอง กระดูกเกิดรอยแห่งเทพขึ้นมาอย่างหนาแน่น รอยแห่งเทพของพี่สาวแฝงไปด้วยจิตวิญญาณของดาบที่น่าสะพรึงกลัว ส่วนของน้องชายแฝงไปด้วยภาษาดาบที่น่าสะพรึงกลัว

นอกจากนี้ ร่างกายของทั้งสองคนยังมีเซินหลี่ไม่สิ้นสุด ความเร็วเหนือธรรมดา แค่การป้องกันของร่างกายก็สามารถต้านทานการโจมตีเต็มกำลังของจักรพรรดินักรบที่ไม่ได้ใช้เครื่องราชกกุธภัณฑ์ได้

จูเฟิงตกตะลึงด้วยตัวเอง พร้อมกับรู้สึกภาคภูมิใจ นี่ล้วนเป็นผลงานของเขาทั้งสิ้น

อย่างไรก็ตาม นับตั้งแต่รอยแห่งเทพเกิดขึ้น จิงเช่ที่เด็กทั้งสองฝึกฝนในร่างกายก็ถูกรอยแห่งเทพดูดกลืนไปหมด

โชคดีที่พวกเขาสามารถควบคุมพลังที่ซ่อนอยู่ในรอยแห่งเทพได้ มันเป็นพลังงานที่สูงกว่าจิงเช่ มีพลังทำลายล้างที่น่าสะพรึงกลัวมาก

พลังงานชนิดนี้ จูเฟิงเรียกว่าพลังลายเซียน

ในปีต่อมา จูเฟิงเลือกวิชาดาบสูงสุดและศิลปะดาบอันเลิศที่แข็งแกร่งที่สุดจากมรดกของเทพบรรพบุรุษมาสอนให้กับเด็กทั้งสองตามลักษณะพิเศษของรอยแห่งเทพของพวกเขา

ในมรดกไม่ได้บอกว่าวิชาดาบและศิลปะดาบนี้เรียกว่าอะไร เพียงแต่อยู่ในอันดับหนึ่งของตารางจัดอันดับวิชาดาบและศิลปะดาบของเทพบรรพบุรุษ จูเฟิงจึงตั้งชื่อว่าวิชาดาบสูงสุดและศิลปะดาบอันเลิศ

ในขณะเดียวกัน จูเฟิงยังมอบดาบสยบฟ้าซึ่งเป็นราชาอาวุธที่เขาหลอมใหม่เป็นครั้งแรกให้กับลูกสาวด้วย

หนึ่งปีผ่านไป พี่น้องทั้งสองก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว น่าเสียดายที่จิงเช่ที่ฝึกฝนมาทั้งหมดถูกรอยแห่งเทพดูดกลืนไป เปลี่ยนเป็นพลังลายเซียน จนถึงตอนนี้ยังดูเหมือนไม่มีระดับพลังเลย

ส่วนจูเฟิงก็ฝึกฝนจนถึงระดับจักรพรรดิ์อู่ขั้นยอดนิยมอีกครั้ง และการฝึกฝนใหม่ครั้งนี้เขายังตั้งใจหลอมดาบฟันฟ้าซึ่งเป็นราชาอาวุธให้กับลูกชายด้วย

แต่วิชามหัศจรรย์ฉือโตวใช้ได้เพียงสามครั้งเท่านั้น หากใช้วิชามหัศจรรย์ฉือโตวกระจายพลังอีกครั้ง คนก็จะกลายเป็นคนไร้ค่าจริงๆ

แม้ว่าจูเฟิงจะไม่ชอบการต่อสู้ แต่เขาได้ฝึกฝนลูกทั้งสองให้เก่งกาจถึงขนาดนี้แล้ว หากตัวเขาซึ่งเป็นพ่อกลายเป็นคนไร้ค่า ต่อไปจะไม่ทำให้พวกเขาอับอายหรือ?

ดังนั้นครั้งนี้เขาจึงไม่ได้กระจายพลังอีก จำเป็นต้องหาสถานที่ห่างไกลและปลอดภัย เพื่อเตรียมตัวเผชิญกับปาฏิหาริย์ของเทพ

พลังของภัยพิบัติเทพนั้นมหาศาล หากข้าจะข้ามผ่านมันในบริเวณนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างจะถูกทำลาย

ไม่รู้ว่าการข้ามผ่านภัยพิบัตินี้จะใช้เวลานานแค่ไหน

หากเวลานานเกินไป เกรงว่าเด็กสองคนนี้คงอยู่ไม่ไหว

เขาไม่กังวลว่าเด็กทั้งสองจะถูกรังแก แม้ว่าพวกเขาจะดูไม่มีพลัง แต่ความสามารถของพวกเขานั้นแข็งแกร่งมากแล้ว หากสองคนร่วมมือกัน แม้แต่นักรบผู้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นสูงสุดก็ไม่ต้องกลัว

รวมถึงสมบัติที่เขาเตรียมไว้ให้พวกเขาในช่วงหลายปีมานี้ ตราบใดที่ฮ่องเต้วู่ที่ปิดตัวเองไม่ออกมา พวกเขาก็สามารถเดินข้ามจิวโจวได้อย่างอิสระ

แต่พวกเขายังเด็กเกินไป ยังไม่มีความสามารถในการแยกแยะถูกผิด และยังบริสุทธิ์เกินไปจนง่ายต่อการถูกหลอกใช้ ดังนั้นจูเฟิงจึงไม่ยอมให้พวกเขาออกไปข้างนอก

ในขณะเดียวกัน ที่เมืองหลวงของจงโจว

ในห้องสมุดส่วนพระองค์ จักรพรรดินีหลงอวี่โจวเรียกน้องสาวหลงอวี้เฟยมาพบอย่างลับๆ และกล่าวว่า "อวี้เฟย ครั้งนี้ข้าแต่งตั้งเจ้าเป็นผู้ปกครองรัฐหลานโจว นอกจากไปแก้ปัญหาในหลานโจวแล้ว ยังมีเรื่องส่วนตัวอีกเรื่องที่อยากให้เจ้าช่วย"

"เรื่องส่วนตัวอะไรหรือ?" หลงอวี้เฟยถามอย่างสงสัย

ดวงตาของหลงอวี่โจวฉายแววหวานและคิดถึง หลังจากผ่านไปนาน เธอจึงกล่าวว่า "หลังจากที่เจ้าตั้งรกรากในหลานโจวแล้ว ไปดูที่หมู่บ้านแด่น้อยใหญ่ในเขตเหนือของหลานโจวหน่อย เขาและลูกๆ สบายดีหรือไม่?"

"เขา? ลูกๆ?"

หลงอวี้เฟยงงไปครู่หนึ่ง แล้วจึงตอบสนอง ถามอย่างประหลาดใจว่า "เจ้ากับเขามีลูกด้วยกันแล้วหรือ?"

ใบหน้าของหลงอวี่โจวแสดงความสุข "ตอนนั้นเมื่อบิดาสวรรคต อาจารย์ให้ข้ากลับมาสืบทอดบัลลังก์ ข้ารู้ว่าการกลับวังครั้งนี้ต้องเสี่ยงตายแน่นอน จึงจากไปโดยไม่บอกลา แม้ว่าตอนนี้ข้าจะได้เป็นจักรพรรดินี แต่แคว้นต่างๆ ไม่ยอมรับราชวงศ์ อาๆ เหล่านั้นก็จ้องจะชิงบัลลังก์ หากรู้ว่าข้ามีลูก พวกเขาคงไม่ปล่อยพวกเขาไว้แน่ ดังนั้นจึงปิดบังมาจนถึงทุกวันนี้ นับเวลาแล้ว พวกเขาอายุสามขวบแล้ว น่าสงสารจริงๆ ลูกๆ ของข้า แม่ผิดต่อพวกเจ้า"

น้ำตาสองสายไหลลงมาตามหางตา

หลงอวี่โจวเช็ดน้ำตา หันไปมองหลงอวี้เฟยและกล่าวว่า "เจ้าช่วยไปดูให้ข้าหน่อย อย่าไปรบกวนชีวิตของพวกเขา และอย่าบอกพวกเขาถึงตัวตนที่แท้จริงของข้า แค่รู้ว่าพวกเขามีชีวิตที่ดีก็พอแล้ว แม้ว่าสภาพของหมู่บ้านแด่น้อยใหญ่จะลำบากไปหน่อย แต่ก็ยังดีกว่าอยู่ในวังที่ต้องหวาดระแวงทั้งวันทั้งคืน"

"ได้! แต่ร่างจริงของข้าต้องปิดด่าน ได้แต่ส่งร่างแยกไปเท่านั้น"

หลงอวี้เฟยพยักหน้า

เธอไม่เข้าใจความรู้สึกระหว่างพี่สาวกับคนธรรมดาคนนั้น แต่สิ่งที่พี่สาวสั่ง เธอจะต้องทำให้สำเร็จ