เหอเทียนเทียนกินข้าวอยู่ ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่
เธอพูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน "แม่คะ ให้ลุงเป็นแฟนแม่เถอะ! เขาตัวใหญ่แบบนี้ ต้องปกป้องแม่ได้แน่ๆ!"
เหอเยินกับหลงเฟยเพิ่งกินอาหารเข้าปาก แทบจะพ่นออกมาด้วยความเขินอาย
เหอเยินดุลูกสาว "เหอเทียนเทียน ลุงอายุเท่าไหร่ แม่อายุเท่าไหร่ ต่อไปห้ามพูดแบบนี้อีกนะ!"
เหอเทียนเทียนแลบลิ้น ยิ้มแกมแก้มให้หลงเฟย แล้วก้มหน้าลงกินข้าวอย่างว่าง่าย
หลงเฟยกับเหอเยินมองหน้ากันอย่างเขินๆ กินข้าวดื่มเหล้าเงียบๆ ไม่รู้ตัวว่าดื่มเหล้าเอ๋อร์กั่วโถวไปจนหมดขวด
หลงเฟยดื่มไปเกือบครึ่งขวด เหอเยินก็ดื่มไม่น้อย
เธออุ้มลูกสาวที่หลับไปแล้วกลับเข้าห้องนอน
เมื่อออกมา หลงเฟยลุกขึ้นยืน พูดอย่างเกรงใจ "ถ้วยชามพวกนี้ ผมช่วยเก็บให้นะครับ?"
"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเก็บเองได้ คุณรีบกลับไปนอนเถอะ พรุ่งนี้ยังต้องไปทำงานอีกนะ!"
เหอเยินโบกมือ ร่างกายโงนเงนส่งเขาออกไป
เดินไปได้ไม่กี่ก้าว เธอก็เซไปข้างหน้าอย่างกะทันหัน
หลงเฟยไวมือ รีบคว้าเอวเธอไว้ทันที เพราะแรงเฉื่อยทำให้ล้มไปข้างหน้า กดร่างเธอพิงกำแพง
ทั้งสองคนสูดหายใจเข้าพร้อมกัน สบตากัน หน้าอกขยับขึ้นลง
ร่างกายของเหอเยินนุ่มนิ่ม เอวมีเนื้อนิดหน่อย กอดแล้วรู้สึกเนียนลื่น สัมผัสดีมาก
กลิ่นหอมของผู้หญิงโชยมา ทำให้ลมหายใจของหลงเฟยเริ่มเร่งรีบ
ตอนนั้นเอง โทรศัพท์มือถือของเขาในกระเป๋ากางเกงดังขึ้นมา
ทั้งสองคนตกใจพร้อมกัน เหอเยินผลักหลงเฟยออกอย่างแรง ลูบผมพลางพูดรัวๆ "ดึกแล้ว คุณรีบขึ้นไปข้างบนเถอะ!"
"งั้นผมไปละนะครับ!"
หลงเฟยสวมรองเท้า หยิบเสื้อผ้าของตัวเอง รีบออกจากห้องไป
พอออกมาข้างนอก ลมเย็นพัดมา ทำให้ความร้อนในร่างกายของเขาค่อยๆ สงบลง
เมื่อกี้นี้ นิดเดียวก็จะทำผิดพลาดแล้ว
เหอเยินปิดประตู มองผ่านหน้าต่างเห็นหลงเฟยเดินขึ้นบันได เธอพิงผนังและใช้หัวโขกเบาๆ ผ่านไปสักพักจึงไปเก็บจานชาม
หลังจากกลับเข้าห้องของตัวเอง หลงเฟยขึ้นเตียง
เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู ปรากฏว่าคำขอเพิ่มเพื่อนในวีแชทที่เพิ่งส่งไปวันนี้ได้รับการอนุมัติแล้ว
ตอนซื้อโทรศัพท์ เหอเยินช่วยเขาเปิดใช้งานวีแชท บนนั้นมีแค่เบอร์ของเหอเยินเพียงคนเดียว
หลงเฟยเพิ่มซูอี้อี้ตอนไปตัดผม
เขาไม่มีเพื่อนในเมืองนี้ บนรถเมล์พอได้รู้จักคนหนึ่งก็ได้วีแชทของเธอมา
เขาลองส่งคำขอเพิ่มเพื่อน ไม่คิดว่าซูอี้อี้จะยอมรับจริงๆ
"คุณคือพี่ชายที่ช่วยหนูใช่ไหมคะ?"
ซูอี้อี้ถามเขา
หลงเฟยส่งอิโมจิยิ้มเขินๆ ตอบกลับไปว่า "ใช่ครับ วันนี้เพิ่งซื้อโทรศัพท์ใหม่ เลยขอเพิ่มเพื่อนช้าไปหน่อย!"
ซูอี้อี้ส่งอิโมจิยิ้มเจ้าเล่ห์มา ตอบกลับว่า "ไม่เชื่อค่ะ ส่งเซลฟี่มาให้ดูหน่อยสิคะ!"
หลงเฟยยิ้ม เปิดกล้องหน้าของโทรศัพท์ หาที่ที่แสงดีแล้วกดถ่าย
เขาส่งรูปไป พร้อมตอบว่า "เพิ่งตัดผมใหม่ ดูบ้านๆ นิดหน่อย อย่าหัวเราะเยาะผมนะ!"
ซูอี้อี้ส่งอิโมจิหัวเราะมา หลังจากยืนยันว่าเป็นเขาแล้ว ก็คุยกันไปมา
เธอเป็นนักเรียนมัธยมต้นปีที่ 3 ของโรงเรียนมัธยมปลายบินไห่ เนื่องจากปีหน้าต้องสอบเข้ามัธยมปลาย ปิดเทอมฤดูร้อนจึงมีแค่ไม่กี่วัน
หลงเฟยบอกสถานการณ์ของตัวเองให้เธอฟังตามตรง
เธอไม่ได้ดูถูกหลงเฟย ยังให้กำลังใจให้เขาทำงานดีๆ หวังว่าในอนาคตจะได้เป็นหัวหน้าทีมรักษาความปลอดภัย เงินเดือนขึ้น ได้เลื่อนตำแหน่ง แต่งงานกับสาวสวยรวย
หลงเฟยถูกเธอทำให้หัวเราะ คุยกันจนดึก
เธอส่งอิโมจิราตรีสวัสดิ์มา หลงเฟยถึงได้วางโทรศัพท์
ตอนเก็บขยะ ไม่มีใครคุยกับเขา
ตอนนี้มีโทรศัพท์แล้ว เพิ่มเพื่อนทั้งพี่สาวเยินและซูอี้อี้ เขารู้สึกว่าชีวิตเริ่มมีสีสันขึ้นมา
วันต่อมา นาฬิกาปลุกดังขึ้น
หลงเฟยตื่นแต่เช้า ออกไปที่ระเบียงทางเดิน ตักน้ำเย็นมาอ่างหนึ่ง ถอดเสื้อเช็ดตัว
เมื่อคืน เขาฝันร้ายอีกแล้ว
จู่ๆ เขาฝันว่าตัวเองมีเกล็ดสีฟ้าขึ้นเต็มตัว เหมือนงูประหลาดตัวหนึ่ง แค่คิดก็ขนลุกแล้ว
เขาสวมเสื้อผ้า นั่งบนเตียงสูบบุหรี่หนึ่งมวน
บุหรี่หงต้าซานราคาเจ็ดหยวนต่อซอง ฉุนมาก ช่วยให้ตื่นตัวมาก
ชั้นล่าง มีเสียงประตูดังขึ้น
พี่สาวเยินพาเทียนเทียนออกไป เตรียมส่งเธอไปโรงเรียน
หลงเฟยยืนอยู่ที่หน้าต่าง แอบมองเธอออกไปหนึ่งที
เธอสวมกระโปรงสั้นสีดำ สวมถุงน่องที่ต้นขา ม้วนผมเป็นมวนใหญ่ แต่งตัวเซ็กซี่เหมือนเดิม
หลงเฟยแอบมองเธอ เหมือนเธอรู้สึกได้ในใจ หันกลับมามองห้องของหลงเฟยหนึ่งที
หลงเฟยรีบหลบไปข้างหลังทันที เท้าเหยียบลงบนอ่างล้างหน้าดังปัง
อ่างล้างหน้าสแตนเลส ถูกเขาเหยียบจนแบน
เขาหยิบขึ้นมาดูอย่างเสียดาย คิดในใจว่าของแบบนี้ไม่ทนเลย เสียดายที่เขาจ่ายไปตั้งสามสิบหยวน
หลังจากเหอเยินไปแล้ว หลงเฟยแอบออกไปเหมือนขโมย
เขาล็อคประตู ขี่จักรยานไปที่ร้านซาลาเปาในซอยเพื่อกินอาหารเช้า
ประมาณแปดโมงเช้า เขาคาดว่าผู้สัมภาษณ์น่าจะเข้างานแล้ว
เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรไปที่เบอร์ที่ผู้สัมภาษณ์ให้ไว้เมื่อวาน
โทรศัพท์ติด อีกฝ่ายรับสายด้วยคำว่า "ฮัลโหล" อย่างสุภาพ "สวัสดีครับ คุณใครหรอครับ?"
หลงเฟยรีบพูดว่า "สวัสดีครับ ผมหลงเฟยนะครับ เมื่อวานมาสมัครเป็นยามที่หน้ามหาวิทยาลัยบินไห่ ผมอยากถามว่าจะไปทำงานได้เมื่อไหร่ครับ?"
อีกฝ่ายหัวเราะ "อ๋อ คุณนี่เอง เมื่อวานกลับมา ผมให้ฝ่ายบุคคลลงทะเบียนข้อมูลของคุณแล้ว คุณมาได้เลยนะ เดี๋ยวผมส่งที่อยู่ไปที่เบอร์นี้!"
"ได้ครับ ขอบคุณมากครับลุง!"
หลงเฟยรู้สึกซาบซึ้งจนอยากร้องไห้ นี่เป็นงานแรกของเขา ในใจรู้สึกขอบคุณผู้สัมภาษณ์คนนี้มาก
อีกฝ่ายได้ยินน้ำเสียงที่อยากร้องไห้ของเขา จึงให้กำลังใจว่า "น้องชาย สู้ๆนะ! ลุงก็มาจากชนบทเหมือนกัน รู้ว่าเด็กชนบทไม่ได้มีชีวิตที่ง่าย ลุงทำงานอยู่ที่ฝ่ายบุคคล ถ้าน้องเจอปัญหาอะไรในบริษัท มาหาลุงได้นะ!"
"ขอบคุณมากครับลุง!"
หลงเฟยขอบคุณอย่างจริงใจ หลังจากวางสายโทรศัพท์แล้ว เขาตื่นเต้นจนอยากจะกอดใครสักคน
เสียงกระดิ่งดังขึ้น ผู้สัมภาษณ์ส่งที่อยู่มาให้
หลงเฟยเปิดดู: ใจกลางเมือง ตึกสำนักงานฟู่หลี่ อาคาร A
หลังจากเข้าไปแล้ว ให้ถามที่เคาน์เตอร์ต้อนรับ
โดยทั่วไปบริษัทจะมีชั้นและห้องต่อท้าย
แต่กลุ่มบริษัทหลินเช่าตึกทั้งหลัง
เมื่อวานหลงเฟยตรวจสอบเป็นพิเศษ กลุ่มบริษัทนี้เกี่ยวข้องกับอสังหาริมทรัพย์ การเงิน เครื่องสำอาง เสื้อผ้า การค้าต่างประเทศ หลายอุตสาหกรรม
บริษัทที่มั่งคั่งขนาดนี้ ไม่แปลกที่การรับสมัครพนักงานรักษาความปลอดภัยจะดึงดูดนักศึกษาจำนวนมากมาสมัคร
หลงเฟยกินอาหารเช้าเสร็จ ปั่นจักรยานกลับบ้าน แล้วขึ้นรถประจำทางไป
ที่ที่เขาอยู่ห่างจากใจกลางเมืองพอสมควร
วันแรกที่ไป เขาไม่รู้ว่าจะจอดรถตรงไหน คิดว่าจะรอให้คุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมก่อนแล้วค่อยว่ากัน
เมืองบินไห่เป็นเมืองหลวงของมณฑลหัวตง เศรษฐกิจอยู่ในอันดับต้นๆ ของประเทศ
ในเมืองมีตึกสูงมากมาย ดูเจริญรุ่งเรืองมาก
ยิ่งเข้าใกล้ใจกลางเมือง ยิ่งเป็นเช่นนั้น
หลงเฟยนั่งอยู่บนรถประจำทาง มองตึกสูงข้างนอกทีละตึก ในใจตั้งปณิธานว่าจะต้องทำงานให้ดี ซื้อบ้านที่นี่ แต่งงานกับผู้หญิงที่นอนกับเขา พาคุณปู่จากหมู่บ้านมาอยู่อย่างสุขสบาย
รถประจำทางโคลงเคลงไปมา วิ่งในเมืองกว่าชั่วโมงกว่าจึงถึงที่หมาย
เมื่อเทียบกับรถไฟใต้ดิน ช้ากว่ามาก แต่ไม่ต้องเปลี่ยนสถานี นั่งขึ้นไปแล้วไม่ต้องกังวล
หลงเฟยลงจากรถ ตรงหน้าคือตึกสำนักงานฟู่หลี่
รอบๆ ตึกสำนักงานนี้เป็นย่านธุรกิจที่คึกคัก ด้านหน้ามีลานเล็กๆ ตอนนี้กำลังมีน้ำพุพุ่ง
ทัศนียภาพกว้างขวาง สภาพแวดล้อมดีมาก
หน้าประตูมีพื้นที่แยกออกมาสำหรับให้พนักงานจอดจักรยานและรถมอเตอร์ไซค์
ข้างๆ มีลานจอดรถใต้ดิน น่าจะเป็นที่จอดรถยนต์
หลงเฟยทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อม แล้วผลักประตูหมุนเข้าไปข้างใน