สองคนเข้าไปในศูนย์ฝึกอบรม กลุ่มคนหนุ่มสาวมองพวกเขาด้วยความสะใจ แอบหัวเราะกันเบาๆ
ครูฝึกและฟางหมิงยืนอยู่ด้านหน้าพวกเขา ตะโกนเสียงดัง "มีอะไรน่าขำ พวกแกอยากเป็นแบบพวกเขาด้วยหรือไง?"
กลุ่มผู้ชายรีบหุบปากทันที
เมื่อหลงเฟยและชูเฟิงเดินเข้ามา ครูฝึกกวาดตามองพวกเขา เห็นว่าลมหายใจของทั้งสองยังปกติ ดูเหมือนจะประหลาดใจเล็กน้อย
เขายังคงทำหน้าบึ้งตึง ตะโกนว่า "ไอ้พวกปลาเน่า คราวนี้ขอยกโทษให้ เข้าแถวไป!"
หลงเฟยและชูเฟิงมองเขา อยากจะบีบคอให้ตายจริงๆ
ทั้งสองเข้าไปในแถว
ครูฝึกจ้องมองทุกคน ตะโกนว่า "ไอ้พวกปลาเน่าทั้งหลาย ต่อจากนี้ไปหนึ่งสัปดาห์ พวกแกจะต้องเริ่มการฝึกอบรมอย่างเป็นทางการที่นี่
ฉันชื่อโจวเจิ้งหลง เป็นครูฝึกของพวกแกในครั้งนี้ คำพูดของฉันที่นี่ถือเป็นคำสั่งทหาร
ใครกล้าขัดคำสั่ง ฉันมีวิธีหนึ่งพันอย่างที่จะทำให้พวกแกตาย ดังนั้น อย่าให้ฉันจับตาดูพวกแกได้เป็นดีที่สุด!"
เขากวาดตามองหลงเฟยและชูเฟิงเป็นพิเศษ สุดท้ายตะโกนว่า "แยกย้าย!"
ทุกคนถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก ฟางหมิงโบกมือเรียกทุกคน แล้วเริ่มจัดสรรหอพักให้
ศูนย์ฝึกอบรมแห่งนี้เป็นสถานที่สำหรับฝึกอบรมพนักงานโดยเฉพาะ ไม่ใช่แค่กลุ่มบริษัทหลินเท่านั้น พนักงานบริษัทอื่นๆ ก็มาฝึกอบรมที่นี่ด้วย
สถานที่กว้างขวางมาก เหมือนกับโรงเรียน
หอพักของพวกเขารุ่นนี้อยู่ที่ชั้นหนึ่งทั้งหมด ห้องหนึ่งสามารถอยู่ได้แปดคน เตียงสองชั้น มีห้องน้ำส่วนตัวด้วย
สภาพแวดล้อมนี้ ดีกว่าที่หลงเฟยอยู่เสียอีก
ชูเฟิงและหลงเฟยอุ้มชุดเครื่องนอนและชุดลายพรางเข้าไป วางไว้บนเตียงชั้นล่าง
ชูเฟิงกลิ้งตัวลงบนเตียง พูดอย่างหมดอาลัยตายอยาก "ขาฉันจะหักแล้ว หลงตี้ มานวดให้ฉันหน่อยสิ!"
"ไปให้พ้น!"
หลงเฟยหัวเราะพลางปูเตียง ไม่เชื่อเขาสักคำ
ตอนวิ่งเมื่อกี้ เขารู้สึกชัดเจนว่าชูเฟิงไม่ได้ออกแรงเลย เหมือนกับแค่เดินเล่นธรรมดา
ถ้าเหนื่อย นั่นก็แค่แกล้งทำ
ทุกคนต่างมีความลับของตัวเอง หลงเฟยก็ไม่ได้เปิดโปงเขา
ตอนนั้น มีผู้ชายหกคนเดินเข้ามาจากข้างนอก
พวกเขาทุกคนมีรูปร่างไม่เล็ก เมื่อเข้ามาในห้อง พวกเขาไม่แม้แต่จะมองหลงเฟยและชูเฟิง แต่กลับตะโกนใส่พวกเขาว่า "ไอ้พวกขยะ ขึ้นไปชั้นสองซะ ชั้นหนึ่งพวกเราอยู่!"
หลงเฟยและชูเฟิงมองหน้ากัน แล้วจ้องมองพวกนั้นอย่างพิจารณา
ชายร่างกำยำ เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อคนหนึ่งสบถออกมา "มองอะไรวะ ไอ้เหี้ย กูพูดแล้วพวกมึงไม่ได้ยินเหรอ?"
เขาเดินเข้าไปแล้วเหยียบลงบนเตียงของชูเฟิง
ผู้ชายคนอื่นๆ สองคนจับไหล่ของชูเฟิงไว้ สามคนล้อมรอบหลงเฟย
"ไอ้น้อง พวกกูเป็นนักศึกษาคณะพลศึกษาของมหาวิทยาลัยบินไห่ ถ้าฉลาดก็ขึ้นไปดีๆ ถ้าลงมือกัน พวกมึงไม่มีทางได้เปรียบหรอก!"
หลงเฟยและชูเฟิงหัวเราะออกมาทันที แล้วต่อยหน้าผู้ชายที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดอย่างแรง
เสียงดังผัวะ ใบหน้าของชายคนนั้นสั่นสะเทือน แล้วล้มกลิ้งไปด้านข้าง
เขาถ่มเลือดออกมา ฟันหลุดไปสามซี่
ชูเฟิงก็ลงมือทันที ขาขวาของเขาพุ่งขึ้นอย่างรวดเร็ว เตะเข้าที่หว่างขาของไอ้อ้วนที่เหยียบผ้าห่มของเขาอย่างแรง
ไอ้อ้วนร้องโหยหวนเหมือนหมูถูกเชือด กุมหว่างขาย่อตัวลงกับพื้น รู้สึกเหมือนตายยังดีกว่า
มันตะโกนใส่คนอื่นๆ "ยังไม่ลงมืออีกหรือ!"
ผู้ชายที่เหลืออีกสี่คน ก็ชกต่อยเข้าหาหลงเฟยและชูเฟิงพร้อมกัน
หมัดหนึ่งพุ่งเข้ามา หลงเฟยคว้าข้อมือของเขาไว้ หมุนตัวทุ่มข้ามหลัง ขว้างคนนั้นออกไปอย่างแรง
อีกคนหนึ่งเตะมาจากด้านหลัง เขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วคว้ามือไว้ แล้วดึงขึ้นอย่างแรง
ไอ้ตัวใหญ่คนนั้นเสียการทรงตัว กลิ้งไปด้านหลังทันที
หกคนจากคณะพลศึกษาตัวใหญ่ๆ ในพริบตาก็กลิ้งอยู่บนพื้นทั้งหมด
ชูเฟิงเดินเข้าไป ย่อตัวลงข้างๆ ไอ้อ้วน ตบหน้ามันเบาๆ แล้วพูดว่า "ใครเป็นขยะ?"
ไอ้อ้วนร้องไห้โฮ ตะโกนว่า "ผม พวกเราเป็นขยะ!"
"ต่อไปนี้ใครเป็นหัวหน้าที่นี่?"
"พวกคุณ พวกคุณเป็นหัวหน้า!"
ไอ้อ้วนกลืนน้ำลาย ตั้งใจจะมาหาเรื่องคนอ่อนแอ ใครจะรู้ว่าเจอของแข็งเข้าให้
คนอื่นๆ ไม่มีใครกล้าพูดอะไรสักคำ
พวกเขาลุกขึ้นจากพื้น ยืนอยู่กับที่อย่างหมดท่า
ชูเฟิงกวาดตามองพวกเขา แล้วหัวเราะเยาะว่า "ดีมาก พวกแกลองเรียกคำว่าหัวหน้าให้ฟังหน่อยสิ!"
"โอ้! หัวหน้า!"
"โอ้! หัวหน้า!"
กลุ่มหนุ่มๆ ร้องเรียกอย่างว่านอนสอนง่าย พร้อมกับค้อมตัวคำนับอย่างเป็นระเบียบ ทำให้ชูเฟิงและหลงเฟยหัวเราะออกมา
ทั้งสองคนไม่ได้ถือสาหาความอะไร เพราะเพิ่งรู้จักกันแค่สัปดาห์เดียว ไม่จำเป็นต้องทำให้พวกเขาลำบากใจ
ในตอนนั้น จู่ๆ ก็มีเสียงนกหวีดดังขึ้นมาจากในระเบียงทางเดิน
เสียงตะโกนของโจวเจิ้งหลงดังมา "ไอ้พวกปลาเล็กปลาน้อย รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปรวมตัวกันข้างนอกเดี๋ยวนี้!"
ทุกคนต่างหน้าเหวอ อากาศร้อนจัดขนาดนี้ ต้องเปลี่ยนเป็นชุดลายพรางแล้ววิ่งออกไปเข้าแถว
ชูเฟิงกระซิบข้างหูหลงเฟย "ไม่น่าเชื่อนะ ฝีมือนายไม่เลวเลย!"
หลงเฟยยิ้ม "นายก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ?"
"โชคดีที่เราเป็นพี่น้องกัน!"
ชูเฟิงโบกมือแล้วคว้าก้นของหลงเฟย
เขายิ้มหื่นๆ "โอ้โห ก้นกลมดีนี่"
"นายอยากตายเหรอ!"
หลงเฟยตัวแข็งทื่อ รีบปัดมือเขาออกทันที
เฮ้ย เขาไม่มีนิสัยชอบเพศเดียวกันนะ
หลังจากทุกคนรวมตัวกันเสร็จ โจวเจิ้งหลงดูเวลาแล้วด่าออกมา "ไอ้พวกขยะ ใช้เวลาตั้ง 10 นาทีกว่าจะรวมตัวกันเสร็จ ถ้าอยู่ในสนามรบจริงๆ กองทัพพวกแกโดนถล่มยับไปนานแล้ว!"
ทุกคนเงียบกริบ ครึ่งหนึ่งอยากจะต่อยหน้าเขา
เขารู้สึกดีกับตัวเองมาก พูดต่อไปว่า "ตอนนี้ ผมจะประกาศตารางฝึกอบรมของพวกคุณ ทุกเช้าตั้งแต่ 8 โมงถึง 9 โมง เรียนรู้วัฒนธรรมองค์กร
9 โมงถึงเที่ยง ออกไปวิ่งข้ามเนินเขา 10 กิโลเมตร
กลางวันพักกินข้าว 1 ชั่วโมง พักผ่อน 1 ชั่วโมง
บ่าย 2 โมง ไปที่สนามฝึกเพื่อทำการวิ่งข้ามสิ่งกีดขวาง 400 เมตร และฝึกการต่อสู้
เข้าใจกันหรือยัง?"
"เข้าใจแล้วครับ!"
เสียงตอบกลับมาอย่างไม่เต็มเสียงและอ่อนแรง
ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินข้าวเลย ทุกคนหิวกันหมดแล้ว
โจวเจิ้งหลงกวาดตามองพวกเขา แล้วตะโกนว่า "ผมจะถามอีกครั้ง เข้าใจหรือยัง?"
"เข้าใจแล้วครับ!"
คราวนี้เสียงดังขึ้นหน่อย
โจวเจิ้งหลงพอใจเล็กน้อย แล้วตะโกนใส่หลงเฟยกับชูเฟิง "หลงเฟย ชูเฟิง อยู่ที่นี่ คนอื่นไปกินข้าวได้ บ่ายนี้เริ่มฝึกจริงๆ
แยกย้าย!"
ทุกคนมองสองคนนั้นด้วยสายตาสมน้ำหน้า โดยเฉพาะหกคนอ้วน ดูมีความสุขมาก
หลังจากทุกคนแยกย้าย ก็รีบวิ่งไปที่โรงอาหาร
หลงเฟยกับชูเฟิงมองหน้ากัน ไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้คนป่าคนนี้ไม่พอใจ
โจวเจิ้งหลงเดินมา จ้องพวกเขาด้วยสายตาเย็นชา "รู้ไหมว่าทำไมผมถึงให้พวกคุณอยู่ที่นี่?"
ทั้งสองคนส่ายหัว
โจวเจิ้งหลงพูด "ไม่มีเหตุผล เพราะผมเห็นพวกคุณไม่ถูกตา ต่อไปนี้ตอนคนอื่นกินข้าว พวกคุณก็ยืนอยู่ตรงนี้ รอให้คนอื่นกินเสร็จ พวกคุณถึงจะได้เข้าไป!"
ชูเฟิงกำหมัดแน่น หลงเฟยรีบดึงเขาไว้
"เข้าใจไหม?"
โจวเจิ้งหลงตะโกน
"เข้าใจแล้วครับ!"
หลงเฟยและชูเฟิงกัดฟันตะโกนตอบ
"ไอ้พวกปลาเล็กปลาน้อย!"
โจวเจิ้งหลงหัวเราะเยาะ แล้วหันหลังเดินไปที่โรงอาหาร
ชูเฟิงสูดหายใจ กัดฟันด่า "ฉันอยากจะต่อยเขาสักที!"
หลงเฟยพูด "ฉันก็เหมือนกัน!"
ชูเฟิงถาม "แล้วทำไมนายถึงห้ามฉันล่ะ?"
หลงเฟยยิ้ม "เพราะฉันอยากได้งานนี้น่ะสิ!"
ชูเฟิงมองเขา แหงนหน้าหัวเราะลั่น "พูดถูก สาวสวยพวกนั้นยังรอให้ฉันเข้าไปช่วยอยู่เลย ฉันจะไปเสียอารมณ์กับไอ้โง่คนนั้นทำไมกัน!"
สองคนยืนอยู่กลางแดด ต่างยิ้มอย่างสดใส