หนึ่งชั่วโมงผ่านไป เกือบทุกคนสามารถวิ่งจนจบได้
มีนักเรียนห้าหกคนที่ร่างกายอ่อนแอเกินไป สุดท้ายจำใจต้องถอนตัว ร้องไห้ครวญครางขณะถูกผู้ช่วยครูฝึกพาออกไป
ทุกคนมีความรู้สึกแข่งขันเป็นครั้งแรก ความรู้สึกล้มเหลวทำให้รู้สึกสิ้นหวังมาก
สิบกว่าคนที่เหลือไม่ได้กินแตงโม แต่มีน้ำดื่มเพียงพอ
โจวเจิ้งหลงดูเคร่งครัด แต่รู้ว่าควรฝึกหนักเบาแค่ไหน
ในสภาพอากาศแบบนี้ ถ้าลงโทษพวกเขาอีก คงต้องมีคนตายแน่ๆ
ทุกคนพักครึ่งชั่วโมง แล้วเขาก็พาไปที่จุดเริ่มต้นของเส้นทางวิ่งข้ามสิ่งกีดขวาง 400 เมตร
โจวเจิ้งหลงกวาดตามองทุกคน แล้วเอามือไพล่หลังตะโกนว่า "ดีมาก พวกปลาขยะที่ทนไม่ไหวก็ออกไปแล้ว ผมหวังว่าในสัปดาห์ต่อไปจะมีคนออกไปอีกมาก
กลุ่มบริษัทหลินต้องการคนมีความสามารถ ไม่ใช่พวกคุณที่เป็นแค่คนกินเปล่า"
ไม่รู้ทำไม พอได้ยินคำว่า "คนกินเปล่า" ทุกคนก็หันไปมองหลงเฟยกับชูเฟิง
ทั้งสองคนรู้สึกหงุดหงิด แค่กินเก่งหน่อย เมื่อไหร่กลายเป็นคำแทนคนกินเปล่าไปแล้ว
โจวเจิ้งหลงพูดว่า "ตรงหน้าพวกคุณคือเส้นทางวิ่งข้ามสิ่งกีดขวาง 400 เมตร คนที่เคยเป็นทหารรู้ดีว่า ยอมวิ่ง 10 กิโลเมตรดีกว่าวิ่ง 400 เมตรนี้
ผมจะสาธิตท่าที่ถูกต้องให้ดูก่อน หลังจากนั้นแต่ละทีมจะเริ่มฝึก"
เขาถอดเสื้อด้านนอกออก เผยให้เห็นเสื้อกล้ามลายพรางด้านใน
กล้ามเนื้อสีดำเข้มทั้งตัว แสดงถึงความงามที่เต็มไปด้วยพลัง
นี่ไม่ใช่กล้ามเนื้อที่สร้างในฟิตเนส แต่เป็นกล้ามที่ฝึกฝนมาอย่างหนัก
ทุกนิ้ว เต็มไปด้วยพละกำลัง
หลงเฟยกับชูเฟิงมองดู แล้วคิดในใจว่าถ้าต่อสู้กับเขา จะสามารถเอาชนะได้หรือไม่
ชูเฟิงประเมินความสามารถในการต่อสู้ของเขา และสรุปว่าเป็นไปไม่ได้ อย่างน้อยตอนนี้ยังสู้เขาไม่ได้
เขาย่อตัวลง หลังจากได้ยินเสียงนกหวีดจากผู้ช่วย ก็พุ่งตัวไปข้างหน้าเหมือนเสือดาว
ทุกกล้ามเนื้อบนร่างกายเคลื่อนไหวอย่างเป็นจังหวะ
เสาห้าก้าว กระโดดข้ามหลุมลึก กระโดดข้ามแผ่นไม้เตี้ย ปีนขึ้นลงแท่นสูงต่ำ ขึ้นบันไดเมฆ เดินบนสะพานไม้ มุดลอดใต้ตาข่ายลวด
เขาผ่านทุกอย่างในพริบตา ไม่มีความล่าช้าแม้แต่น้อย
สี่ร้อยเมตรวิ่งจบหมดแล้ว ผู้ช่วยตื่นเต้นจับเวลาไว้ ตะโกนบอกทุกคนว่า "หนึ่งนาทียี่สิบวินาที ทำลายสถิติได้อย่างง่ายดาย!"
ฝูงชนต่างร้องอุทานด้วยความตกใจ ตอนนี้ไม่กล้าที่จะไม่พอใจจอมมารอีกต่อไป
คนเขามีความสามารถจริง มีคุณสมบัติพอ
หลงเฟยและชูเฟิงกระตือรือร้นอยากจะลองแข่งกับจอมมาร
พัคแจที่อยู่ข้างหน้าก็ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้น หันกลับมายิ้มเยาะใส่สองคนนั้น
จอมมารเดินมา ถือแบบฟอร์มลงทะเบียน ตะโกนใส่ทุกคนว่า "เอาล่ะ ตอนนี้ถึงคิวพวกแกปลาเล็กปลาน้อยแล้ว
วิ่งให้จบภายใน 2 นาที 30 วินาที ผ่าน
วิ่งให้จบภายใน 2 นาที 10 วินาที ดี
วิ่งให้จบภายใน 2 นาที ดีเยี่ยม
ครั้งนี้ข้าจะผ่อนปรนให้พวกแกหน่อย แค่ผ่านก็พอ พวกปลาเล็กปลาน้อยก็ไปกินแตงโมได้ ส่วนไม่ผ่านก็ดื่มน้ำเปล่าให้อิ่มไป!"
ทุกคนหัวเราะเบาๆ แล้วก็เงียบลงอย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่าทุกคนต่างก็ตื่นเต้นมาก
แต่ละทีม แบ่งตามหอพัก
ทีมแรกเริ่มแล้ว ผู้ช่วยครูฝึกจับเวลา ตามแก้ไขท่าทางของพวกเขาอย่างต่อเนื่อง
เรื่องนี้ ดูเหมือนจะง่าย
แต่พอวิ่งจริงๆ ก็เหนื่อยมาก
เผลอนิดเดียว ขึ้นไปแล้วก็ตกลงมา หรือไม่ก็ปีนกำแพงสูงไม่ข้าม
กลุ่มคน วิ่งจบอย่างกระจัดกระจาย
อย่าว่าแต่สองนาทีเลย ใช้เวลาตั้งสิบกว่านาที
โจวเจิ้งหลงไม่ได้แปลกใจกับผลลัพธ์นี้ คนที่ไม่ได้ผ่านการฝึกมา วิ่งจบก็ถือว่าดีแล้ว
เขาตะโกนใส่ทีมที่สอง "ทีมสอง ขึ้น! หวังว่าในกลุ่มปลาเล็กปลาน้อยของพวกแก จะมีปลาใหญ่โผล่ออกมาสักตัวสองตัว!"
ทีมที่สอง เป็นทีมที่พัคแจอยู่
เสียงนกหวีดดังขึ้น เขาก้าวเท้าออกวิ่ง นำหน้าทุกคน
ตอนผ่านเสาห้าก้าว เท้าขวาแตะพื้นหนึ่งที ลอยตัวไปข้างหน้าเลย
โจวเจิ้งหลงขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกประหลาดใจ
หลงเฟยและชูเฟิงยักไหล่ พวกเขารู้อยู่แล้วว่าเขาจะเป็นแบบนี้
ไม่ใช่แค่พวกเขาสองคนที่อยากทำลายความยิ่งใหญ่ของโจวเจิ้งหลง พัคแจก็อยากด้วย
แต่สนามนี้ยาว 400 เมตร ต้องทั้งกระโดดทั้งวิ่ง
พัคแจวิ่งไปได้ครึ่งทาง ก็เริ่มหายใจไม่เป็นจังหวะ
ความเร็วของเขาลดลงอย่างเห็นได้ชัด
ตอนมุดลอดตาข่ายลวด เพราะไม่คุ้นเคย เสื้อผ้าถูกตะขอเกี่ยวหลายครั้ง
สุดท้ายวิ่งมาถึงเส้นชัย ใช้เวลา 2 นาที 5 วินาที ซึ่งถือว่าเก่งมากในหมู่ทุกคน
เมื่อเขากลับมา โจวเจิ้งหลงพยักหน้าให้เขาแล้วพูดว่า "ไปกินแตงโมได้"
พัคแจเดินไปอย่างภาคภูมิใจ จ้องมองหลงเฟยและชูเฟิงพร้อมกับยกมุมปากขึ้นนิดหน่อย
ทีมที่สามขึ้นไป ก็ยังคงกระจัดกระจาย ไม่มีใครผ่าน
ทีมที่สี่ มีคนผ่านแค่คนเดียวอย่างยากลำบาก
หลงเฟยและชูเฟิงอยู่ทีมสุดท้ายที่จะขึ้นไป
สองคนพยักหน้าให้กัน พอได้ยินเสียงนกหวีด ก็วิ่งพุ่งไปข้างหน้าพร้อมกับคนอื่นๆ ในหอพัก
ตอนข้ามหลุมลึก พวกเขาเหยียบพื้นทีเดียวแล้วกระโดดออกจากหลุมเลย
พวกอ้วนๆ ตะโกนว่า "หัวหน้า อย่าทิ้งพวกเรานะ พวกเราก็อยากกินแตงโมด้วย!"
สองคนมองดู แล้วหันกลับไปดึงพวกเขาขึ้นมาด้วยกัน
คนในหอพักเดียวกัน เริ่มช่วยเหลือกันและกัน แล้ววิ่งไปข้างหน้าด้วยกัน
หลงเฟยและชูเฟิงตั้งใจจะท้าทายโจวเจิ้งหลง แต่ทั้งสองคิดว่า เมื่อเทียบกับสิ่งนี้แล้ว การได้กินแตงโมด้วยกันดูจะทำให้มีความสุขมากกว่า
กลุ่มคนในหอพัก ด้วยความช่วยเหลือของพวกเขาสองคน ทุกคนจึงวิ่งได้เร็วขึ้นมาก
สุดท้ายวิ่งเสร็จ คำนวณเวลาแล้ว ทุกคนทำเวลาได้ 2 นาที 25 วินาที เกือบจะไม่ผ่านเกณฑ์
พวกอ้วนทั้งหกคนพอวิ่งถึงเส้นชัยก็ล้มกลิ้งลงกับพื้นทันที หายใจหอบแรงๆ ดูเหมือนจะตายไม่ตายแหล่
โจวเจิ้งหลงเดินมา พยักหน้าให้พวกเขาแล้วพูดว่า "ไปกินแตงโมได้"
เสียงของเขาอ่อนลงอย่างไม่คาดคิด ทำให้หลงเฟยและชูเฟิงพากันงุนงง ไม่รู้ว่าจอมมารคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่
พวกเขาสองคนอุ้มชายอ้วนทั้งหกคนไปหยิบแตงโมมากินทันที
ตอนนี้ไม่มีใครมาแย่งกับพวกเขาแล้ว แตงโมทั้งโต๊ะถูกพวกเขาสองคนกินจนเกือบหมด
ชายอ้วนทั้งหกคนเพราะเคลื่อนไหวหนักเกินไป กินไปได้แค่สองชิ้นก็อาเจียนออกมา
ส่วนพวกเขาสองคนไม่มีปัญหาอะไร กินเสร็จแล้วยังให้ผู้ช่วยหั่นเพิ่มอีกสองลูก ทำเอาผู้ช่วยตกใจจนต้องกลอกตาไปมา
คนที่ผ่านเกณฑ์ไม่ต้องฝึกต่อแล้ว
หลงเฟยกับพวกไปนั่งพักใต้ร่มไม้ ชายอ้วนทั้งหกคนช่วยกันนวดไหล่ให้เขากับชูเฟิง พร้อมกล่าวขอบคุณไม่หยุด
ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขาสองคน ตอนนี้ชายอ้วนทั้งหกคงยังต้องฝึกอยู่!
ความสัมพันธ์ของทุกคนสนิทสนมกันขึ้นมากในทันที
ทุกคนแนะนำตัวกันเล็กน้อย เพื่อความสะดวกในการเรียกชื่อ จึงตกลงกันจัดลำดับ
ชูเฟิงกับหลงเฟยเป็นพี่ใหญ่ ไม่เอาตำแหน่งพี่รอง ชายอ้วนเป็นพี่สาม ไล่ไปจนถึงพี่แปด
จริงๆ แล้ว ชูเฟิงอายุมากกว่าหลงเฟย
หลงเฟยอยากเป็นพี่รอง แต่ชูเฟิงไม่ยอม ยืนยันจะเป็นพี่ใหญ่ด้วยกัน
เขาตื่นเต้นมาก ยังคิดคำขวัญขึ้นมาว่า "ไม่ทอดทิ้ง ไม่ยอมแพ้!"
ทุกคนเอามือวางซ้อนกัน แล้วตะโกนคำขวัญพร้อมกันเสียงดัง ทำให้คนรอบข้างหันมามองกันใหญ่
พัคแจนั่งอยู่ใต้ร่มไม้คนเดียว พูดเบาๆ อย่างดูแคลน "ปลาซิว รวมตัวกันก็ยังเป็นปลาซิวอยู่ดี!"
ทุกคนนั่งลง ชนน้ำแร่กันอย่างมีความสุขเหมือนดื่มเหล้า
ชูเฟิงพูดว่า "อ้วนสาม ฉันกับหลงตี้ตกลงกันแล้วว่าหลังฝึกเสร็จจะไม่ไปแอฟริกา
ดังนั้นพวกนายต้องพยายามให้มากหน่อย พวกเราสองคนจะช่วยพวกนายเต็มที่
ขอย้ำอีกครั้ง ถึงจะเหนื่อยตายก็ห้ามยอมแพ้ พวกเราก็จะไม่ทิ้งใครแม้แต่คนเดียว!"
ชายอ้วนทั้งหกคนน้ำตาคลอ พากันพยักหน้า พูดอย่างหนักแน่น "พี่ใหญ่ วางใจได้เลย! พวกเราจะไม่ทำให้พวกพี่ผิดหวัง ไม่ยอมแพ้จนกว่าจะถึงที่สุด!"
ชูเฟิงกับหลงเฟยยิ้มพยักหน้า โดยเฉพาะหลงเฟย เป็นพี่ใหญ่ครั้งแรก รู้สึกมีความสุขสุดๆ
น้ำใจของพี่น้อง ไม่มีอะไรยิ่งไปกว่านี้อีกแล้ว
ในเมืองนี้ เขามีเพื่อนเพิ่มขึ้นอีกมากมาย