คนอื่นๆเสร็จการฝึกวิ่งข้ามสิ่งกีดขวาง 400 เมตรแล้ว ท้องฟ้าก็มืดลงแล้ว
การต่อสู้ที่พัคแจพูดถึงก็ไม่ได้เกิดขึ้น
หลังจากทุกคนรวมตัวกัน โจวเจิ้งหลงก็ตะโกนดังๆว่า "พวกแกทำให้ข้าผิดหวังจริงๆ ไม่เป็นไร เราค่อยๆเล่นกันไป
ข้าจะเตือนทุกคนที่อยู่ที่นี่สักหน่อย มีคนรายงานว่าพวกแกแอบต่อสู้กันในหอพัก
พฤติกรรมที่ทำลายวินัยแบบนี้ เป็นสิ่งที่ทีมของเราไม่อนุญาตอย่างเด็ดขาด
ใครที่ข้าจับได้ จะถูกไล่ออกทันที"
ฝูงชนต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์ หลงเฟยและชูเฟิงก็มองหน้ากันอย่างงุนงง
โจวเจิ้งหลงรีบเสริมว่า "ที่นี่ห้ามต่อสู้กันลับๆ แต่อนุญาตให้แข่งขันกันอย่างเปิดเผย ใครที่มีความแค้นหรือขัดแย้งกัน ก็อดทนเอาไว้ก่อน ข้าจะให้โอกาสพวกแกเอง!"
เขามองไปที่พัคแจเป็นพิเศษ แล้วก็มองไปที่หลงเฟยและชูเฟิง
ทั้งสามคนต่างกลืนน้ำลาย ที่คิดจะต่อสู้กันวันนี้ ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่มีโอกาสแล้ว
หลังจากแยกย้าย หลงเฟยและชูเฟิงก็ถูกเรียกให้อยู่ต่อ
พวกเขาทั้งสองก็ไม่สนใจ ไปเร็วก็กินไม่อิ่ม ไปช้าหน่อยก็ยังดีกว่าได้กินข้าวที่เหลือ
พัคแจเดินผ่านพวกเขาไป แล้วแค่นเสียงเย็นชาว่า "พวกแกโชคดีนะ ที่ได้โอโ้อวดต่อไปอีกสักพัก!"
หลงเฟยปิดหูตัวเอง พูดอย่างอึดอัดใจว่า "พัคซังบี แกรู้ไหม ทุกครั้งที่แกพูด ข้าก็อยากฆ่าแกให้ตาย!"
ชูเฟิงหัวเราะฮ่าๆกับคำพูดของเขา แล้วตะโกนใส่พัคแจว่า "ไปให้พ้นเลย ข้าก็กลัวว่าจะอดใจไม่ไหวฆ่าแกเหมือนกัน!"
"รอดูเถอะพวกแก!"
พัคแจโกรธจนหน้าเขียว กำหมัดแน่น ชี้ไปที่ทั้งสองคน แล้วพาคนกลุ่มหนึ่งจากไป
ชายอ้วนสามและคนอื่นๆยืนอยู่กับพวกเขาทั้งสอง ไม่มีใครจากไปเลย
โจวเจิ้งหลงตะโกนดังๆว่า "พวกแกหกคนไปกินข้าวได้แล้ว!"
ชายอ้วนสามร้องตะโกน "ครูฝึก มีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน พวกเราขอเลือกที่จะอยู่!"
"ใช่ มีความทุกข์เราก็จะกินด้วยกัน!"
"ครูฝึก โปรดเห็นใจพวกเราด้วย!"
โจวเจิ้งหลงขยับมุมปาก แล้วตอบตกลงว่า "ได้ พวกแกอยากกินข้าวที่เหลือ ก็อยู่ต่อได้!"
เขาหันหลังเดินจากไป ทิ้งให้ทั้งแปดคนหัวเราะร่าอย่างสนุกสนาน
ครึ่งชั่วโมงต่อมา หลงเฟยและทั้งแปดคนเข้าไปในโรงอาหารพร้อมกัน
พ่อครัวกลับมาเป็นปกติอย่างไม่ทราบสาเหตุ วางอาหารร้อนไว้ในอ่างหนึ่ง อาหารเย็นไว้ในอ่างหนึ่ง โดยไม่ได้คลุกกับข้าวสวย
เมื่อหลงเฟยและคนอื่นๆ เข้ามา พ่อครัวเคาะอ่างแล้วสั่งพวกเขาว่า "ตักอาหารออกมากินนะ อย่าตักจากในอ่างโดยตรงล่ะ!"
หลงเฟยและชูเฟิงพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม แล้วยกจานไปวางบนโต๊ะ
แต่ละคนหยิบชามใบใหญ่ ตักข้าวแล้วเริ่มใช้ตะเกียบทันที
เฟยซานและคนอื่นๆ รู้ว่าหลงเฟยและชูเฟิงกินเก่ง
แต่เมื่อนั่งกินด้วยกันจริงๆ ทั้งหกคนก็ตกตะลึง
สองคนนี้เป็นเหมือนราชาท้องใหญ่ ในขณะที่คนอื่นยังกินข้าวไม่หมดชาม หลงเฟยและชูเฟิงกินไปแล้วสามชาม
ไก่ตุ๋นมันฝรั่ง สองคนยัดเนื้อเข้าปากโดยไม่คายกระดูก กัดแล้วกลืนเข้าไปเลย
พ่อครัวสองคนพนันกัน คนหนึ่งบอกว่าพวกเขากินข้าวในอ่างไม่หมด
ผลปรากฏว่า ข้าวในอ่างหมดภายในไม่ถึงสิบนาที
หลงเฟยเดินไปถามพ่อครัวว่า "ลุง ยังมีข้าวอีกไหมครับ?"
"หมดแล้ว!"
พ่อครัวพ่นเลือด ตะโกนว่า "เอาอ่างของฉันมา!"
หลงเฟยยกอ่างมา พึมพำว่า "ไม่มีก็ไม่มี ตะโกนดังทำไม!"
เขากลับไป แล้วเก็บกวาดอาหารจนหมดกับชูเฟิง
สุดท้าย ทุกคนในหอพักเช็ดปากแล้วจากไป
พ่อครัวสองคนยืนอยู่ด้านหลัง พูดเบาๆ ว่า "พวกสัตว์!"
ตั้งแต่สองคนนี้มา หมูด้านหลังก็ชัดเจนว่ากินไม่อิ่มแล้ว
ตอนกลางคืนการควบคุมหย่อนลงบ้าง ทุกคนสามารถเคลื่อนไหวอย่างอิสระข้างนอก แต่ห้ามออกนอกประตูใหญ่ของศูนย์ฝึกอบรม
หลงเฟยและชูเฟิงไม่กลับหอพัก นั่งสูบบุหรี่ในสวนเล็กๆ ข้างนอก
ชูเฟิงมองรอบๆ แล้วพูดว่า "ศูนย์ฝึกอบรมนี้ พระสงฆ์เป็นคนเปิดหรือ? ทำไมไม่เห็นผู้หญิงเลยสักคน?"
หลงเฟยหัวเราะพูดว่า "คงเป็นเพราะเรามาไม่ถูกเวลา ฉันเห็นว่าทางโน้นมีหอพักหญิง แต่น่าเสียดายที่ไม่มีคนอยู่!"
ชูเฟิงถามเขา "หลงตี้ ครั้งแรกของนายยังอยู่หรือเปล่า?"
"ทำไมถามแบบนั้นล่ะ?"
หลงเฟยหน้าแดง รู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย
ชูเฟิงพูดว่า "ฉันมีวิชาต้งจื่อกงชุดหนึ่ง มีแต่คนที่ยังไม่เสียพลังหยางต้นฉบับเท่านั้นถึงจะฝึกได้ ฉันไม่ใช่แล้ว เลยอยากถ่ายทอดให้นาย!"
หลงเฟยยักไหล่พูดว่า "งั้นต้องขอโทษด้วย ฉันก็ไม่ใช่แล้วเหมือนกัน!"
ชูเฟิงหัวเราะใหญ่ "ไอ้หนุ่ม ไม่นึกเลยนะ! บอกมาตามตรง สาวบ้านไหน? หน้าตาดีไหม?"
หลงเฟยเงยหน้ามองท้องฟ้าทำมุม 45 องศา ภาพของหญิงสาวคนนั้นลอยขึ้นมาในความคิด
เขาอธิบายให้ชูเฟิงฟัง "ผู้หญิงคนนั้นมีบุคลิกดีมาก รูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาก็ไม่เลว น่าเสียดายที่ผมไม่รู้ว่าเธอชื่ออะไร และทำงานอะไร บางครั้งผมรู้สึกว่าคืนนั้นเหมือนความฝันไปเลย!"
"อี๋เย่ชิงเลยสิ!"
ชูเฟิงตะโกน ทำเอาหลงเฟยรู้สึกผิด รีบยื่นมือไปปิดปากเขา กลัวคนอื่นจะได้ยิน
ชูเฟิงตาโต ตะโกนใส่เขา "ไม่นึกเลยนะ คนซื่อๆ แบบนายก็เล่นอี๋เย่ชิงเหมือนกันเหรอ?"
หลงเฟยส่ายหน้า รีบพูดว่า "ไม่ใช่อย่างที่นายคิดหรอก คืนนั้นมันมีสถานการณ์พิเศษ ผมก็ไม่ได้ตั้งใจ!"
"นายชอบเธอไหม?"
ชูเฟิงถามเขา
"ชอบ!"
หลงเฟยพยักหน้าอย่างซื่อๆ พูดอย่างจริงจังว่า "เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ผมนอนด้วย ผมต้องรับผิดชอบเธอ ผมจะต้องแต่งงานกับเธอให้ได้!"
ชูเฟิงเตือนว่า "แล้วถ้าเธอมีสามีล่ะ?"
"เป็นไปไม่ได้!"
หลงเฟยส่ายหน้า พูดอย่างมั่นใจว่า "เธอก็เป็นครั้งแรกเหมือนกัน จะมีสามีได้ยังไง?"
"ไม่จริงใช่ไหม?"
ชูเฟิงตาโต ทุบอกตีไหล่ร้องลั่น "เพื่อนเล่นผู้หญิงมาตั้งเยอะ ไม่เคยเจอสักคนที่เป็นของใหม่เลย! โชคของนายดีเกินไปแล้วมั้ง?"
หลงเฟยทิ้งก้นบุหรี่ ไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีก
พอนึกถึงผู้หญิงคนนั้น หัวเขาก็ปวดไปหมด
เขาลุกขึ้นเดินกลับหอพัก ชูเฟิงตะโกนไล่หลังมา "คุยกันต่ออีกหน่อยสิ คืนนั้นนายใช้ท่าไหน? เธอพอใจไหม? จะให้พี่สอนอีกสักสองสามท่าไหมล่ะ?"
ในหมู่บ้านหรูย่านในเมือง หลินหยิงหยิงนั่งถือโน้ตบุ๊กกำลังดูรายงานการเงินอยู่ จู่ๆก็จามแรงอีกครั้ง
หลินซานซานนั่งกินแอปเปิ้ลอยู่ข้างๆ มองพี่สาวตั้งแต่หัวจรดเท้า
เธอยกเท้าเล็กๆขึ้นเตะพี่สาวเบาๆ แล้วถามด้วยรอยยิ้มซุกซน "พี่คะ ช่วงนี้พี่ดูแปลกๆนะ"
"เป็นอะไรหรอ?"
หลินหยิงหยิงจ้องคอมพิวเตอร์ ไม่สนใจน้องสาว
หลินซานซานพูด "พี่ไม่ได้เป็นหวัด แต่จู่ๆก็จาม นั่นแสดงว่ามีคนกำลังคิดถึงพี่อยู่นะ!"
หลินหยิงหยิงถอนหายใจ ปิดโน้ตบุ๊ก หันไปดุน้องสาว "ถ้าเธอไม่พูด ก็ไม่มีใครคิดว่าเธอเป็นใบ้หรอกนะ!"
เธอยกแก้วนมขึ้นดื่ม เตรียมจะเข้าห้องนอน
หลินซานซานตามเข้าไปในห้องนอน กระโดดขึ้นเตียงพี่สาว แล้วถามว่า "พี่คะ คุณปู่เคยบอกว่าเมื่อก่อนได้หมั้นหมายให้พี่ไว้แล้วใช่ไหม บอกว่าถ้าเจอผู้ชายคนนั้น ก็จะให้พี่แต่งงานกับเขา สมมติว่านะ ถ้าเขาปรากฏตัวขึ้นมาจริงๆ พี่จะแต่งงานกับเขาไหม?"
"พี่ไม่แต่งหรอก พี่จะยกเธอให้เขาแต่งแทน!"
หลินหยิงหยิงเคาะหัวน้องสาว แล้วมุดเข้าไปในผ้าห่มฤดูร้อน นอนตะแคงหันหลังให้
"พี่พูดเองนะ! ถ้าเกิดเขาเป็นหนุ่มหล่อ พี่ห้ามแย่งกับหนูนะ!"
หลินซานซานหัวเราะคิกคัก กอดพี่สาวจากด้านหลัง
มือน้อยๆลูบไล้มาที่หน้าอกพี่สาว แล้วร้องอุทาน "ว้าว ใหญ่จังเลย!"
หลินหยิงหยิงปัดมือน้องออก ไม่สนใจ ยื่นมือไปลูบจี้หยกที่ห้อยอยู่ใต้คอ
คุณปู่บอกว่า จี้หยกนี้มีคู่ตัวผู้ตัวเมีย
ตัวผู้เรียกว่าหยูเซียวสือ ตัวเมียเรียกว่าเฟิงเซียวสือ
สวมจี้หยกนี้จะโชคดี ไม่มีสิ่งชั่วร้ายใดมาแตะต้องได้
ยังบอกอีกว่า จะให้เธอแต่งงานกับคนที่สวมหยูเซียวสือ
วันนั้นเธอโกรธ เลยโยนจี้หยกทิ้งไว้ที่บ้าน ผลคือออกไปก็ถูกคนเอาตัวไป
ตอนนี้คิดดูแล้ว เสียใจจริงๆที่ไม่ฟังคำคุณปู่