คนที่อยู่ในที่นั้น ต่างลุกขึ้นด้วยความตื่นเต้น รีบเบียดกันไปลงทะเบียนสมัคร
มีเพียงหลงเฟยและชูเฟิงที่นั่งนิ่งไม่ขยับ
พัคแจที่อยู่ด้านหน้า มองสองคนนั้นด้วยความแปลกใจ
เขาค่อนข้างกระตือรือร้น ตั้งแต่เริ่มแรกก็มาเพื่อโควต้าการทำงานในต่างประเทศนี้
เพิ่งจบมหาวิทยาลัย อายุเพียง 21-22 ปี
ทำงานหนัก 5 ปี ปีละกว่า 300,000
พอถึงเวลานั้น จะทำอะไรก็มีทุนแล้ว
เกิงจงให้คนช่วยดูแลทุกคนลงทะเบียน แล้วเดินไปนั่งข้างๆ หลงเฟยและชูเฟิง ถามพวกเขาว่า "พวกคุณสองคนคือหลงเฟยและชูเฟิงใช่ไหม?"
สองคนแปลกใจ "ผู้จัดการจำพวกเราได้หรือครับ?"
เกิงจงยิ้มและพูดว่า "แน่นอน ผมเป็นคนรับพวกคุณเข้ามาเองนี่
ตอนฝึกอบรม ผมก็ได้ยินเจ้าหน้าที่โจวของพวกคุณพูดถึงพวกคุณ บอกว่าผลการฝึกอบรมของพวกคุณดีที่สุดในรุ่นนี้"
ทั้งสองคนยิ้มอย่างถ่อมตัว ไม่คิดว่าจอมมารจะประเมินพวกเขาสูงขนาดนี้
เกิงจงพูดต่อว่า "พวกคุณไม่มีแผนจะไปแอฟริกาหรือ?"
หลงเฟยตอบตรงๆ ว่า "ผู้จัดการครับ ผมมีคุณปู่แก่ๆ ที่ต้องดูแลอยู่ที่บ้าน ผมกลัวว่าถ้าไปไกลบ้าน หากท่านเกิดมีอะไรขึ้นมา ผมจะดูแลไม่ทัน ดังนั้น ผมอยากทำงานในเมืองของเราครับ!"
