ในล็อบบี้ มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนถือกระบองไว้
เมื่อพวกเขาเห็นหลงเฟยเข้ามา พวกเขารีบเข้ามาขวางเขาไว้ และมองสำรวจเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า "มาทำอะไร?"
หลงเฟยอธิบาย "ผมมาสมัครงานเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยครับ ฝ่ายบุคคลให้ผมมารายงานตัววันนี้!"
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองได้ยินแล้วก็ยิ้ม "โอ้ ที่แท้ก็เพื่อนร่วมอาชีพนี่เอง!"
"ไปลงทะเบียนที่เคาน์เตอร์ตรงนั้นสิ!"
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนหนึ่งชี้ไปที่เคาน์เตอร์ตรงกลาง มีสาวสวยสองคนนั่งอยู่ ดูเหมือนคนหนึ่งจะสวยกว่าอีกคน
ในที่สุดหลงเฟยก็เข้าใจคำพูดของเพื่อนนักศึกษาที่บอกตอนสมัครงาน การทำงานที่นี่ไม่ได้หวังเงิน แต่หวังแค่ได้ชื่นชมความงาม
เขาเดินเข้าไปและบอกเรื่องของตัวเอง
สาวคนหนึ่งแอบกินเมล็ดแตงโมอย่างเงียบๆ ทำหน้าเย็นชา ไม่สนใจเขา
อีกคนหนึ่งเป็นมิตรมาก หยิบสมุดออกมาให้หลงเฟยลงทะเบียน แล้วโทรศัพท์ไปที่หนึ่ง บอกกับหลงเฟยว่า "คุณขึ้นไปชั้นสองหาฝ่ายสรรหาบุคลากรของแผนกบุคคลนะคะ พวกเขาจะจัดการเรื่องเอกสารการเข้าทำงานให้คุณค่ะ!"
หลงเฟยกล่าวขอบคุณ แล้วมองป้ายชื่อบนอกเธอ
เธอชื่อหวังเสี่ยวหยา ชื่อที่ไพเราะมาก
ตอนนี้เป็นเวลาทำงานพอดี
ไม่มีคนมากนัก เขากำลังจะขึ้นชั้นสอง
มีสาวคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหา หอบหายใจใส่เขาแล้วพูดว่า "ช่างเถอะ ฉันจะพาคุณขึ้นไปเอง!"
สาวคนนี้ก็คือหวังเสี่ยวหยานั่นเอง
เธอรวบผมเป็นหางม้า สวมชุดทำงานสีดำกระโปรงสั้น สูงประมาณ 165 เซนติเมตร ใบหน้ารูปไข่ หน้าอกและก้นไม่ใหญ่มาก เป็นสาวสวยรูปร่างบอบบาง
"คุณชื่ออะไรคะ?"
เธอหันกลับมาถามอย่างกะทันหัน
หลงเฟยรีบยืดตัวตรงและตอบทันที "รายงานผู้บังคับบัญชาครับ ผมชื่อหลงเฟยครับ!"
หวังเสี่ยวหยายกมือปิดปากหัวเราะ "คุณไม่ต้องตื่นเต้นไปหรอกค่ะ ฉันชื่อหวังเสี่ยวหยา เป็นพนักงานต้อนรับของบริษัท ไม่ใช่ผู้บังคับบัญชาอะไรหรอกนะคะ!"
หลงเฟยเกาหัวแล้วยิ้มเขินๆ
หวังเสี่ยวหยาบอกเขาว่า "บริษัทนี้ใหญ่มาก มี 21 ชั้นแบ่งเป็นแผนกต่างๆ มีผู้บังคับบัญชามากมาย คุณเจอคนที่ใส่สูทพุงพลุ้ยๆ ค่อยเรียกว่าผู้บังคับบัญชา ไม่งั้นถ้าเรียกผิด เขาจะหัวเราะเยาะคุณนะคะ!"
"จำไว้แล้วครับ!"
หลงเฟยพยักหน้า
หลังจากลิฟต์มาถึง หวังเสี่ยวหยาพาเขาขึ้นชั้นสอง
เธอเดินอย่างสง่างามมาก เหมือนนางแบบเดินบนรันเวย์ แตกต่างจากผู้หญิงในหมู่บ้านของหลงเฟยอย่างสิ้นเชิง
หลงเฟยเดินตามเธอ ในใจเต็มไปด้วยความขอบคุณ
ชั้นสองฝ่ายบุคคล แบ่งเป็นหลายทีม
แต่ละทีมมีพื้นที่ของตัวเอง
ถ้าไม่ได้หวังเสี่ยวหยาพามา เขาคงหาไม่เจอทั้งเช้า
เมื่อมาถึงประตูกระจกแห่งหนึ่ง หวังเสี่ยวหยายิ้มหวานและบอกเขาว่า "เอาละ นี่คือแผนกสรรหาและฝึกอบรมค่ะ เมื่อกี้มีคนมาสมัครงานเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมาหลายคนแล้ว ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจ ก็อย่าไปถามพวกเขานะคะ!"
"ขอบคุณมากครับ!"
หลงเฟยมองเธอ ไม่รู้จะพูดอะไรดี
หวังเสี่ยวหยาส่ายหัวอย่างใจกว้าง "ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ ต่อไปเราก็เป็นเพื่อนร่วมงานกันแล้วนี่คะ!"
ตอนที่เธอเดินจากไป เธอขยิบตาให้หลงเฟยพร้อมกับยิ้ม
ผมหางม้าสะบัดไปมา ทิ้งกลิ่นหอมอ่อนๆ ไว้ ทำให้หลงเฟยแทบกลั้นหายใจ
เขาจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วเปิดประตูกระจกเข้าไปข้างใน
ในห้องโถง มีแถวที่นั่งเรียงกันเหมือนในธนาคาร
มีคนหลายคนถือแบบฟอร์มอยู่ในมือ กำลังพูดคุยกันเป็นกลุ่มเล็กๆ
มีคนหนึ่งในนั้นโบกมือให้หลงเฟยอย่างตื่นเต้น
หลงเฟยขมวดคิ้ว ที่แท้ก็เป็นนักศึกษาปี 4 ที่ยืนอยู่หน้าเขาเมื่อวานนี้
เขาเดินเข้ามาโอบคอหลงเฟย แล้วถามเบาๆ ว่า "พี่ชาย พวกเขารับคุณจริงๆ เหรอ?"
หลงเฟยยิ้มเล็กน้อย แล้วถามเขาว่า "จะไปทำเอกสารที่ไหนครับ?"
พี่คนนั้นใช้นิ้วชี้ไปที่ประตูกระจกฝั่งตรงข้าม บอกเขาว่า "ข้างในมีคนต่อแถว คุณเข้าไปต่อแถวกับพวกเขาก็พอ เสร็จแล้วเรามาดื่มฉลองกันนะพี่น้อง!"
หลงเฟยพยักหน้า แล้วเดินเข้าไปข้างใน
ข้างในเป็นห้องทำงานของเจ้าหน้าที่ มีสาวๆ นั่งอยู่ห้าหกคน กำลังพิมพ์คอมพิวเตอร์กันเสียงดัง
เมื่อถึงคิวของหลงเฟย เจ้าหน้าที่ก็ลงทะเบียนข้อมูลให้เขาในคอมพิวเตอร์ เมื่อถามถึงวุฒิการศึกษา หลงเฟยก็ตอบว่าจบมัธยมปลาย
เจ้าหน้าที่ขมวดคิ้ว จ้องหน้าหลงเฟยแล้วยิ้มเยาะว่า "ไม่ถูกนะ พนักงานของบริษัทเราต้องจบอนุปริญญาเป็นอย่างต่ำ คุณเส้นสายดีหรือยังไง?"
"ไม่ใช่ครับ ผมสมัครด้วยความสามารถ!"
หลงเฟยหน้าแดง แก้คำพูดของเจ้าหน้าที่
เจ้าหน้าที่ยิ้มเยาะ "ล้อเล่นน่า อย่าเครียดสิ!"
เธอหยิบป้ายชื่อชั่วคราวมาให้หลงเฟย แล้วบอกให้เขาออกไปรอที่ห้องโถงข้างนอก
หลังจากหลงเฟยออกไป คนในห้องก็หัวเราะกันลั่น
พวกผู้หญิงพากันเยาะเย้ย "ยามรักษาความปลอดภัยคนหนึ่ง ยังอ้างว่าใช้ความสามารถ ไอ้หนุ่มนี่ตลกจริงๆ!"
"เขาตัวใหญ่ๆ แข็งแรง แน่นอนว่าต้องมีความสามารถสิ!"
"เธอรู้ได้ยังไงว่าเขาแข็งแรง หรือว่าเคยกอดเขามาแล้ว?"
"ไปไกลๆ เลย พูดอะไรของเธอน่ะ! ผู้ชายของฉันจะเป็นยามได้ยังไง อย่างน้อยก็ต้องเป็นมนุษย์เงินเดือนสิ!"
หลงเฟยที่อยู่ข้างนอกได้ยินแล้วรู้สึกหงุดหงิด อยากจะเข้าไปตะโกนใส่พวกเธอสักประโยค
พวกแม่ๆ ทั้งหลาย ช่างไม่มีคุณภาพเหมือนหวังเสี่ยวหยาเลย
พี่ปี 4 คนนั้นเห็นเขาออกมา รีบดึงเขาไปนั่งในห้องโถง
เขาตบไหล่หลงเฟย ปลอบว่า "เป็นไง โดนดุในนั้นมาใช่มั้ย?"
หลงเฟยพยักหน้า
พี่คนนั้นยิ้มแหย "คิดในแง่ดีหน่อย พวกเราตอนเข้าไปก็โดนแบบนี้ พวกเขาเป็นพวกชาวออฟฟิศคอปกขาว ดูถูกพวกเรายามก็ปกติ"
หลงเฟยถามเขา "คุณไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ?"
เขายิ้มและพูดว่า "ทำไมต้องใส่ใจด้วยล่ะ ฉันมาที่นี่เพื่อดูสาวสวย ไม่ใช่มาดูสีหน้าพวกเธอนี่ ถ้าเธอโกรธจริงๆ รอให้มืดก่อน เราไปดักรอพวกเธอที่ถนน แล้วแอบลวนลามพวกเธอตอนที่พวกเธอไม่ทันระวังตัว!"
"ไม่เอาหรอก!"
หลงเฟยส่ายหัว เขาไม่กล้าทำอย่างนั้น
ทั้งสองคุยกันสักพัก แล้วแนะนำตัวให้กันรู้จัก
หมอนี่ชื่อชูเฟิง บอกว่าบรรพบุรุษของเขาคือชู่หลิวเซียง และตั้งใจจะเรียนรู้จากบรรพบุรุษ เพื่อจีบสาวทั่วทั้งแผ่นดิน
หลงเฟยชื่นชมเขามาก อย่างน้อยเขาก็เป็นคนที่มีเป้าหมายชัดเจน
สักพัก ห้องโถงก็เต็มไปด้วยผู้คน มีคนหนุ่มราว 50 คน
หลงเฟยทำเสียงจึ๊กจั๊ก สงสัยว่าทำไมบริษัทนี้ต้องการยามมากขนาดนี้
ทั้งตึก เขาเห็นแค่สองคนที่หน้าประตูเท่านั้น
ชายท่าทางสุภาพเรียบร้อยคนหนึ่งเดินเข้ามา สวมแว่นตา ทักทายกลุ่มชายหนุ่ม "สวัสดีทุกคน ผมชื่อฟางหมิง หัวหน้าฝ่ายฝึกอบรม ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมจะเป็นผู้รับผิดชอบการฝึกอบรมของพวกคุณ
บริษัทของเรามีศูนย์ฝึกอบรมโดยเฉพาะ พรุ่งนี้เช้าแปดโมงให้มารวมตัวกันที่หน้าบริษัท จะมีรถมารับพวกคุณไปที่นั่น
พวกคุณจะได้เรียนรู้ทั้งทักษะพื้นฐานของยาม และวัฒนธรรมองค์กรของบริษัทด้วย หลังจากสอบ คนที่ผ่านเกณฑ์เท่านั้นที่จะได้รับการบรรจุเข้าทำงานอย่างเป็นทางการ!"
มีคนสงสัยเหมือนหลงเฟย ยกมือถาม "รายงานหัวหน้าครับ ขอถามว่าสุดท้ายจะคัดคนออกกี่คนครับ?"
ฟางหมิงตอบว่า "อาจจะไม่คัดออกเลยสักคน หรืออาจจะคัดออกทั้งหมดก็ได้ ดังนั้นพวกคุณต้องตั้งใจเรียนในสัปดาห์นี้ ผมหวังว่าทุกคนจะผ่านนะ!"
มีคนถามว่า "บริษัทเราต้องการยามมากขนาดนี้เลยเหรอครับ?"
ฟางหมิงยิ้มและตอบว่า "เรื่องนั้นไม่ต้องกังวลหรอก ขอแค่บริษัทจ่ายเงินเดือนให้พวกคุณก็พอ ส่วนจะเอาไปใช้ที่ไหน นั่นเป็นเรื่องของบริษัท"
ทุกคนหัวเราะ
หลังเลิกประชุม ทุกคนลุกขึ้นเดินออกไป
"ไปกันเถอะ ไปดื่มเหล้ากัน!"
ชูเฟิงสะบัดผม พาหลงเฟยลงบันได
ตอนเดินผ่านเคาน์เตอร์ต้อนรับ เขาโบกมือทักทายหวังเสี่ยวหยาทั้งสองคน
หวังเสี่ยวหยายิ้มหวานให้ ส่วนอีกคนยังคงทำหน้าเย็นชา ไม่แม้แต่จะมองพวกเขา