โชคดีที่ประธานลู่มีโชคอยู่บ้าง เพราะมันสายมากแล้ว ในห้องน้ำหญิงไม่มีคนอื่นอยู่ เขาเห็นหนิงซือเมาหัวราน้ำนั่งพิงประตูอยู่ทันที
รองเท้าส้นสูงถูกถีบกระจัดกระจาย ของในกระเป๋าก็หล่นเกลื่อนพื้น ผมยุ่งเหยิงปรกหน้า แตกต่างจากตอนที่เธอออกไปอย่างสง่างามราวกับคนละคน
ดวงตาของลู่ถิงเซียวฉายแววเวทนา เขาเดินเข้าไปเก็บกระเป๋าของเธอขึ้นมา เก็บของที่กระจัดกระจายใส่กลับเข้าไปทีละชิ้น แล้วหยิบรองเท้าของเธอขึ้นมา สอดแขนเข้าไปใต้เอวและใต้เข่าของเธอ
กำลังจะอุ้มเธอขึ้น หนิงซือก็จับลูกบิดประตูข้างๆ แน่นไม่ยอมปล่อยทันที ลืมตาที่เต็มไปด้วยความมึนเมาขึ้นมา จ้องมองคนที่มาอย่างระแวดระวัง "คุณเป็นใคร..."
"ลู่ถิงเซียว"
"ลู่ถิงเซียว..." หนิงซือดูงุนงง แล้วก็โกรธขึ้นมาทันที "คุณโกหก! คิดว่าฉันโง่เหรอ! นี่มันห้องน้ำผู้หญิงนะ!"
ยัยนี่เมาจริงหรือเมาเทียมกันแน่? ฉลาดดีนี่?
"ไม่ได้โกหกคุณ"
"คนโกหก...ฉันไม่ไป...ฉันไม่ไปกับคุณหรอก..." หนิงซือที่เมาเหมือนเม่นตัวน้อยที่ตกใจกลัว ทั้งตัวเต็มไปด้วยความระแวดระวัง
หนิงซือไม่ยอมไปไหนเลย ลู่ถิงเซียวจึงต้องวางของในมือลงชั่วคราวเพื่อปลอบเธอ "แล้วจะให้ทำยังไงถึงจะเชื่อล่ะ?"
