"ไอ้! แต่ก็ไม่แปลกนะ ตอนที่หนิงซือยู่ต่างประเทศเธอก็แค่เล่นๆกับคนพวกนั้นทั้งนั้น เล่นเสร็จก็ทิ้ง สบายใจมาก แต่สู่เยียนคนนี้ น่าจะเป็นผู้ชายคนเดียวที่เธอเคยรักจริงๆ"
ยิ่งอธิบายสีหน้าของลู่ถิงเซียวก็ยิ่งดูแย่ลง
หลูจิ้งลี่เห็นสถานการณ์แล้วรู้สึกงงๆ คิดในใจว่า พวกนายสองคนยังไม่มีอะไรกันเลยนะ แล้วนายมีสิทธิ์อะไรมาทำหน้าเหมือนอยากฆ่าล้างเผ่าพันธุ์แบบนี้
"พี่ ถึงแม้ว่าพี่จะวางแผนให้ความรักค่อยๆเกิดขึ้นตามกาลเวลา แต่อย่างน้อยก็ควรดึงตัวหนิงซือมาที่เซิงซีก่อนนะ ไม่งั้นปล่อยให้เธออยู่ที่สตาร์ไชน์คู่แข่งตัวฉกาจของเรามันไม่สะดวกนะ! ตามที่ผมรู้มา เธอถูกหนิงเสว่ยหลัวกดดันอย่างหนักที่นั่น!" หลูจิ้งลี่พึมพำ
ลู่ถิงเซียวมองหญิงสาวที่กลายเป็นคนเงียบขรึมหลังจากอุ้มเสี่ยวเป่าด้วยสีหน้าที่คาดเดาไม่ได้ "ยังไม่ถึงเวลา"
ในที่สุดก็พาคนกลับมาที่บ้านพักหรูได้ แต่หลังจากลงจากรถก็เกิดปัญหาอีก
เมื่อหนิงซือเห็นรถสปอร์ตสีเงินที่จอดอยู่ข้างๆ ดวงตาของเธอก็เปล่งประกายราวกับหมาป่าที่หิวโซ จากนั้นก็ยืนกรานที่จะนอนทับบนตัวรถไม่ยอมไปไหน สีหน้าของเธอเหมือนเด็กสาวที่เจอชายในฝัน "โอ้! เซียวไป๋! ที่รักของฉัน!"
