หรืออาจจะพูดได้ว่า ไม่ใช่เขาที่เปลี่ยนไป แต่เขาซ่อนตัวตนไว้ได้ดีเกินไป เธอไม่เคยรู้จักเขาอย่างแท้จริง
สายตาของหนิงซือเหลือบไปเห็นรอยแผลลึกบนหลังมือของเขาโดยไม่ตั้งใจ เธอถามออกไปอย่างไม่รู้ตัว "ลู่...ลู่ถิงเซียว มือคุณเป็นอะไร?"
ลู่ถิงเซียวชายตามองรอยฟันเล็กๆ นั้น แล้วมองเธอด้วยสีหน้ากึ่งยิ้มกึ่งไม่ยิ้ม "เธอว่าไง?"
หนิงซือกลืนน้ำลาย "รอยฟันนี่ ดูคุ้นตาจัง..."
ลู่ถิงเซียวแสดงสีหน้าชื่นชม "สายตาดีนี่"
"เอ่อ ขอบคุณที่ชม" หนิงซือหัวเราะแห้งๆ แล้วถามอย่างระมัดระวัง "ฉันกัดเหรอ?"
"คิดว่าฉันใส่ร้ายเธอเหรอ? เธอกัดอีกทีเปรียบเทียบดูก็ได้" ลู่ถิงเซียวเสนอ และยื่นมือให้เธอจริงๆ
หนิงซือรู้สึกกระอักกระอ่วนมาก โบกมือปฏิเสธรัวๆ "ไม่ต้องๆ ฉันยอมรับ! ฉันยอมรับผิดก็ได้! พูดถึง...เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ฉันเมาขาดช่วง จำได้แค่ว่าฉันเข้าห้องน้ำ หลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้เลย...ฉันกลับมายังไง?"
"เธอเมาหมดสติในห้องน้ำหญิง ฉันเข้าไปอุ้มเธอออกมา เธอไม่ยอมไปกับฉัน แล้วก็กัดฉันทีหนึ่ง" ลู่ถิงเซียวตอบอย่างกระชับและแม่นยำ
หนิงซือหน้างงไปหมด "คุณ...คุณเข้าห้องน้ำหญิง..."
