Chapter 7 - Chapter 6

Zill's PoV

"How's the party?" Bungad sa akin nang kakambal ko.

"It's fun." Ngiting sambit ko at isinandal sa malambot na couch ang katawan ko.

"I think you're telling the truth, because of your eyes-"

"Sh*t! what happened to your shoulder?!" Sigaw nito na hindi ko na ikina gulat.

"It's fine twin, that not his fault."

"Don't lie to me, we are twins and I know if you're telling the truth or not!" Padabog itong nag lakad papalapit sakin at pinagaling ang mga namuong pula at pasa sa balikat ko.

"That's why I'm telling lies because you know me too much." Natatawang sambit ko. Ngunit agad kong pinagsisihan dahil seryoso ito.

"Hindi ako nag kulang nang paalala sa'yo. Pero masyadong delikado kung magkikita pa ulit kayo." Malamig na sambit nito at wala na akong nagawa kundi ang gamutin nito ang sugat ko.

Nang mapansin nya ang pananahimik ko ay napa buntong hininga siya at nag salita. "Our Mom and Dad will came back soon."

Agad akong napa upo nang maayos dahil sa gulat. "What?! Too fast." At pa bagsak ulit na napa sandal.

"Dahil alam nilang ayaw tayong nasasaktan."

"Pero pilit naman nila tayong ikinukulong! Paano na ang kaibigan ko at pag aaral ko kung mabilis lang silang makaka balik dito!" Hindi ko naiwasan hindi mataasan ang boses nang Twin ko dahil sa kabadong pakiramdam.

Pilit nitong pikapakalma ang sarili bago ito mag salita. "Wala tayong choice, Twin. Hindi natin sila pwedeng takasan dahil malalaman din agad nila kapag nag layas tayo."

I sighed. "Nandun na nga tayo pero ano na naman bang gagawin nila satin? Ibabalik na naman ba nila tayo sa mga mate natin?!" Pairap na sambit ko.

"Hindi ko hahayaang mapunta ka sa maling mate mo! Naiintindihan mo?! Ni ikaw ay hindi ko magawang saktan maski sila Mommy at Daddy. Walang pwedeng manakit sa'tin at lalo na sa'yo, Tandaan mo yan." Asik ni twin na ka agad akong niyakap.

I felt the pain inside but I didn't want to cry. Hindi ako marunong mag labas nang emosyon sa iba lalo na kung mas nakaka buti iyon kaysa na mag alala sila. Hindi ko kailangan pag aksayahan nang oras ang mga walang kwentang tao para iyakan. Masasayang ang luha ko kung iiyakan ko lang sila.

"Just face the reality, Twin bro." Huling sambit ko bago maka tulog.

Kinabukasan ay para akong na estatwa at para bang may nakikita akong anino sa pintuan ko. Dahil sa sinag nang araw ay alam kong nakatingin ito sa akin. Hindi ko malaman ngunit hindi ako makaramdam nang takot.

Pag bangon ko sa pagkakahiga ay agad din itong nawala na parang bula. Kaya naman binilisan ko na ang pagliligo bago bumaba. I was not surprised dahil nandito na ang magulang namin.

I swear na hindi na naman kami nito makaka labas. Kung hindi kami sinusundo nang mga mate namin. Napa ngiti na lamang ako dahil sa inggit. Inggit sa pag ibig na minsan na lamang mag mahal ay sa maling tao o bampira pa.

Huminga ako nang malalim bago batiin sila.
"Good Morning" Kasabay na pag tungo ko ay ganun rin sila.

"How are you my daughter?"

"I am fine, Let's eat the breakfast." Tipid na ngiting sambit ko.

I am a jolly. NOON Pero hindi na NGAYON. Mag mula pa lang nang dumating ang mga mate namin sa buhay ay maraming nag bago. Ang malayang buhay namin ngayon ay nawala nang parang bula dahil sa kin.

But don't blame me

Because It's his fault. Not mine