Ring finger
Zazdrick's POV
Hindi ko talaga maintindihan kung bakit 'di niya ako maalala. Gusto kong pilitin siyang alalahanin ako pero parang mali naman iyon pero sa katunayan nagawa ko na, kanina.
Hindi ko naman talaga gustong pilitin siya. Pero nahihirapan na kasi ako sa sitwasyon namin. Kilala ko siya pero ako, 'di niya maalala. Parang ang labo naman kung gano'n.
Pinipilit ko namang maging stranger lang muna kami pero gabi-gabi, gumugulo siya sa isipan ko. Hindi ko kaya ang ganitong sitwasyon. Gusto ko ng higit pa pero paano? Eh 'di nga niya ako maalala.
Nagpahangin ako dito sa balcony nitong silid ko. Gusto kong makapag muni-muni. Napaka kumplikado na kasi ng sitwasyon namin eh.
"Sana maalala mo na ako," bulong ko sa sarili.
Nakatingin ako sa langit, nagbabakasakaling madinig ako ni tadhana. Ang ganda ng ulap ngunit taliwas sa ganda nito ang nararanasan ko ngayon.
I wish I would be like a bird who can fly high with no boundaries, no limits, and no fear. I also wish that I would be like a sun who brings bright with no murky covers in it.
Everything went so fuzzy. I do not know if I can survive with this or not. As simple as I want to have her was as harder to embrace with her arms again.
I want these all of my sacrifices will paid off in the future. God knows how I want her so much. I always kneeled and pray, hoping that he will listen me.
Gusto ko siyang lapitan pero umaapaw ang takot ko na baka uuwi siya at 'di na babalik dito. I know she'd beed contracted here for a years. Pero hindi ko hawak ang desisyon niya. She can decide what she want.
She's aloof with me but I feel like I'm near with her. Never stop hoping. 'Yan ang sinabi niya sa akin no'ng hindi pa siya nagkaroon ng amnesia. Ang sarap balikan ng nakaraan. Kung may teknolohiyang puwedeng makabalik sa nakaraan, pipiliin ko talaga ang nakaraan namin.
"What are you looking, then?"
Napatalon ako sa gulat nang marinig ko ang boses ng traydor kong kapatid. Hindi ko siya pinansin, bagkus naglakad ako palayo sa kaniya pero natigilan ako nang may sinabi siya.
"Look who's unfortunate now," sabi niya sabay ngisi.
Alam kong nang-iinis lang siya sa 'kin. I know he likes Amasia a lot at hindi ako bulag para 'di makita 'yon. Bahagya akong lumingon sa kaniya.
"Who's you talking, then?" sarcastic kong sagot.
"You're so weak enough to have her bro. Back off man. Hindi kayo bagay. She deserves a man like me, not like you, insensitive."
Umigting ang panga ko sa sinabi niya. Ano bang gusto niyang patunayan sa 'kin? Na talo ako? Na 'di ako naalala ni Amasia? Gano'n ba ang gusto niyang ipahiwatig? Sa loob-loob ko.
"Stop acting like you're not insensitive because you were."
Umigting ang panga niya sa sinabi ko. "An stop consuming yourself to Amasia and force her with her unwanted condition."
Nagpintig ang tenga ko sa sinabi niya. "Anong sabi mo?"
He sneered. "Hindi ako na inform na bingi ka na pala ngayon. I wonder how would you listen your stupid heart if you're deaf."
"Hindi ka pa ba nakuntento sa pagnakaw sa kompanya ko? Pati ang girlfriend ko gusto mong agawin. Ganiyan ka na ba ka-babaw?"
Nag-aalab niya akong tinignan sa mata. "Don't talk that way, I'm still older than you. Learn to show respect."
Tumawa ako ng peke. "Really? Respect? Are you asking respect? Eh ako ba, nirespeto mo? Mahiya ka naman sa sarili mo. Kung may kaunting kahihiyan pa diyan sa sarili mo, panaigin mo naman."
"Well, I'm sorry wala ako no'n." Tinalikuran niya ako at naglakad papasok ng mansion.
Naiwan naman ako dito sa quadrangle, nakatingin sa kawalan. Gano'n na ba talaga ka kapal ang mukha niya? How could he do that to his brother? He's so shameless with his wrong doings.
I sighed while walking through gazebo. It wasn't that first time happened to me. Ganiyan kami palagi t'wing nagkikita. Even the peek of our eyes competing who would win.
Pagkapasok ko sa gazebo, umupo ako at tinignan ang mga litrato. Kung maibabalik ko lang talaga ang panahon. Pipiliin ko ang maging isang batang walang problemang dinadala.
I stooped when I recalled something crazy memories grazed to my mind. Living in Japan for a years with my siblings was a great and marvelous previledge had given to us. I realized that I'm getting older and I can only bring back the past by help of these photos I've seen in my naked eyes right now.
I took one of our last photos where we smiled widely as we were. I can't forget that day when kuya Stanford gave me a gift where I really wanted for so long. No'ng panahong okay pa kami.
Scratch the drama, I went outside and walks until I reach the hut. Naalala ko pa, dito kami pumupunta magkakapatid. Minsan rin, dito kami natutulog. Hindi naman gaanong maliit ang hut na pinatayo ni papà. Sa katunayan nga, kulang pa kaming tatlo dito sa laki.
As I stepped my feet inside someone called me. I turn back my head and saw Daken and Stella holding each other's hands while another hand was used to carry their baby. An angelic baby where I found hope and joy.
"Daken? Stella? What you guys doing here? At bakit 'di niyo ako binalitaang may anak na pala kayo?" I puckered.
Lumapit si Daken sa akin sabay akbay. "Bro, gusto ko lang magpasalamat sa 'yo. Kasi dahil sa 'yo, nagka-ayos kami ni Stella."
Tinignan niya ang asawa niyang busy sa pag be-breastfeed sa anak nila. I'm happy for them. Kailan kaya ako magkakaroon ng pamilya? Sa isip ko.
"Ano ka ba, wala 'yon. Teka, paano kayo nagka-anak?"
"Stella labor our baby for so long. Pati nga ako nagulat sa nabalitaan ko. Our fruit of love is our baby. No'ng pumunta si Stella dito kasama ka, pinanganak na niya ang anak namin no'n. She invented some rumored thaughts para mapaniwala ka."
Seriously? Did Stella did it? I can't believe that's happening. I didn't thought that she already born her child while not telling to the real father. I know Daken was happy right now. Now that they have a baby.
"So nagpakasal na kayo?"
Pinakita niya sa 'kin ang singsing niya sa ring finger niya. Kasal na talaga siya. They already sealed each other. How I wish na maikasal rin at mahawan ang kamay ni Amasia for taking of vows.
— —
ShineInNightt