Pagkatapos ng makabagbag damdamin na iyon kay Mama. Bumalik muli ako sa deck. Tahimik. Realizing what I did awhile ago is not appropriate. For them. Being Bamby's a friend to all. Ang tanging gusto lang nila para sa kanya ay ang masaya, maligaya at may maayos at tahimik na pamilya. Siguro. Iyon din ang hiling nila para sakin. I don't know this. I just guessed kasi nga hindi ko alam ang tunay na laman ng isip. But when it comes to my wife. Kahit di na nila sabihin iyon sakin o banggitin pa. I just knew. Masyado nilang mahal ito. Kung mahal ng mga Kuya nya ito na sina Mark at Lance. Lalo na yata ang mga ito. They treated her as a Princess. Kahit ganunpaman. Simple at mabait pa rin ang asawa ko.
"Jaden, sorry kanina." Tahimik akong umupo sa sahig kung saan na sila nakaupo ngayon. Tinupi nila yung foldable na sofa bed saka nilagay muna sa labas. Mukha namang hindi uulan dahil mataas ang sikat ng buwan ngayon. Si Niko naman. Wala na dito. Mukhang sya ang napagbuntungan ni Mama ng totoong galit at hindi ako.
Kinuha ko ang iniabot ni Ryan na baso saka naman nilagyan ng alak ni Bryan na syang nasa tabi ko.
Nguniti ako. Hindi para sa sarili ko kundi para sa kanilang lahat. "Pasensya na rin kanina Win.. hindi ko nakontrol ang sarili ko. Masyado akong nagpadala sa emosyon ko." Hinging paumanhin ko dito. Sya ang pinakanasaktan siguro sa lahat ng nandito. Para kasing kapatid na ang turing nito kay Bamby. Kaya iniisip ko talaga na maling-mali ako kanina.
"Ako ang dapat na mag sorry dito Jaden. Hindi inisip kung anong nararamdaman mo at kung anong totoong pinagdadaanan mo ngayon. Nawala sa isip kong mag-asawa pala kayo ni Bamby at pareho lang kayong nahihirapan sa sitwasyong meron kayo."
"Kahit saang anggulo Winly. Ako ang puno't dulo kung bakit ganito ang lahat." Yumuko ako sa sariling rebelasyon. Dinampot ko yung basong hawak ko kanina saka mabilis na tinungga ang laman niyon. "Hinayaan ko ang sarili ko. Pinabayaan ko ang sarili ko. I let people do what they wanted to do. Dahil ito sa pride ko. I let my ego drive me. Hindi ako nag-isip. Naging tanga ako sa nagdaang panahon.."
"Huwag mong sabihin yan pare.." suway pa sakin ni Bryle.
"Normal lang yan bro.." singit din ni Poro.
Tahimik akong tumango sa mga opinyon nila. "Para akong mangmang sa mga oras na napabayaan ko ang asawa ko." They talk to me na hindi daw ako dapat ganun mag-isip. They even told me na walang maling desisyon. It's just the different perspective of every person na tumingin sa bawat sitwasyon.
Walang mali at tama.
Walang matalino at mangmang.
Isip lang daw ng tao ang nakakagawa ng hindi maganda.
I guess. Totoo nga ito. Dahil kung titignan ko ang bawat anggulo. Isip nga talaga ang simula ng lahat.
Kung sana. Lahat ng tao ay gaya ng isang bata mag-isip. Musmos. Inosente. Walang bahid ng mali sa kanya. Lahat sana masaya. Maayos at maligaya. Kung sana. Papayagan din natin ang mga sarili natin na hayaang maglaro. Laruin ang takbo ng buhay. Magiging payapa ang lahat.
Ang kaso. Naitanim na sa isip nating mga tao na hindi ganun ang totoong mundo. Na hindi ganun basta kadali ang lahat. Na ilusyon lang ang ganun o sa palabas lang nangyayari. Some other people were they know the truth behind those truths. They are like that. Walang duda.
At hindi ko na nga hinintay pa ang date na nakalagay sa ticket ko. Pinaurong ko iyon at mabilis na bumalik ng Australia.
I called Bamby. Many times. Pero hindi sya sumagot kahit isa. I understand her, much. She's mad and I think, I deserved her madness. Wala akong dahilan na magreklamo rito. I should and as long as I could, I have to deal with this consequences of my actions.
"Mahal.." I knelt down on her knees. Kahit halos ilang dipa nalang ang agwat naming dalawa. Hindi pa rin dumadapo sa akin ang malungkot nyang mga mata. "I'm so sorry.." I beg like I'm a loser here. I am though. Kasi wala ako sa malamig na semento kung hindi ako loser. And I accepted that. I know from the very start palang ng general meeting of the board. I got the guts na they'll take me down as their CEO. I don't know why I let them just like that. Para akong basang pipi na hindi man lang naipagtanggol ang sarili laban sa mga api. But I didn't regret that actions. It's the consequences that I didn't expected to it to be this way. It's not the future I saw.
"Mahal kita Bamby... Sorry please.." my heart is crying knowing that even if I kneel down here until at dawn. Hindi nya ako papansin. Hindi ganun kadaling magpatawad. I know that also. But, hindi nya na ba ako mahal? May mahal na ba syang iba?. Sino?.
Gaya nga ng sabi ko. She's been cold. So cold na kahit kausapin ko sya. Kahit ngitian ko sya't yayakapin sana. Iiwas na sya. I felt like I did the worst decision I made in my entire life. It's the worst thing I did. I'm hundred percent sure of that. Na kung hindi ko gagawin ang lahat upang makuha syang muli. Kung di ako magiging consistent dito to prove that I'm really sorry for what I did. It's gone over na. Wala na. Tapos na. Iyon ang kinakatakot ko.
Kahit si Knoa. Yung galak at excitement nya lagi noon sa tuwing umuuwi ako't sinasalubomg sya?. Nawala. Biglang nawala na parang bula. And it worries me to that. Na baka kapag hindi rin ako gumawa ng paraan din dito. Masasaktan ako ng husto. Iiwan nila ako.
"Knoa, baby.." I tried talking to him once pero boombastic side eye lang ang binigay nya with the sarcastic word na, "I'm not baby anymore. I'm a big boy na.." he said firmly. Bagay na ikinabigla ko't naging dahilan ng pagkakatigil ko.
Pakiramdam ko. Nahuli na ako't walang puwang na rito. Hindi ko na alam ang gagawin. I cried the whole night that day. Sa guess room ako humiga sapagkat I want to let my wife have her own space. Ayokong ipilit ang sarili ko. But it breaks my heart. It's really aching. I know that I made the wrong decision in my life. Aware ako dito. Pero ang pakiramdam na ito. Nakakapanibago. Nakakatakot na na kung pwede lang, ayoko ng maramdaman ulit.