Kinaumagahan. Nagpunta nga ang mag-ama sa park. Gusto ko sanang sumama kaso tinatamad pa akong bumangon kahit alas dyes na ng umaga. Ni hindi ko na nga nasabayan ang mag-ama na mag-umagahan. Basta, nung pagkatapos nila ay nagpaalam na sila.
"Are you okay?." Tita Martha asked nung pumasok sya ng silid ko. May dala syang tray. At tanaw ko mula sa higaan na may umuusok pa doon.
"I'm fine Tita." sambit ko bago sinilip patagilid ang inilapag nyang tray sa side table. Mukhang ang sarap. Nga lang. Nung inamoy ko ito, agad bumaliktad ang sikmura ko. Tumakbo ako agad sa banyo at duon sumuka.
"Did you had your check ups?." She added after helping me out. Inalalayan nya pa akong tumayo hanggang sa pagbalik ng kama.
I just nodded at her. "Did Jaden knew that you're pregnant?." muli. Tumango ako sa kanya. "Then, why didn't you get along with them. It's your day to be a with their company dear."
"I wanted to but I don't know. I feel like I don't want to move even a bit."
She let out a sigh. "What food do you want?. I can cook for you." she asked. At duon ko naisip ang adobo with eggs. Sinabi ko iyon sa kanya at agad akong sinamahan pababa. Mabilis syang gumalaw at kinuha lahat ng kailangan sa pagluluto.
After an half a minute. Umupo ako sa may stool bar habang pinapanood sya.
"Can I ask you one thing?." Para kasing hindi ako mapakali sa kaiisip sa kung anong nangyari sa kanya. I need to ask it now. It's like, now or never.
"What had happened?." direkta kong sabi. Nakita ko kung paano sya bahagyang natigilan. Segundo lamang ay, nakabawi sya't muling bumilis ang kilos.
"James, left me." Noong una. Hindi ko naintindihan ang sinabi nya pero nung makita kong yumuko sya't hinawakan ang tela ng kanyang apron para punasan ang mukha nya ay nagulantang ako.
is she crying?. She is Bamby. Don't ask questions that's so obvious dear!.
Umawang ang labi ko. Walang mahanap na tamang salita upang isagot sa kanya. Biglang nanuyot ang lalamunan ko. Yung gutom ko ay nawala nalang basta at napalitan ng pagkauhaw. Hindi sa literal na uhaw. I mean, uhaw ako sa mga impormasyon tungkol sa kanila ni Tito James. Kung bakit sya umalis at kung anong naging dahilan nya kung bakit nya iniwan si Tita Martha.
"Why?. I mean, how did he do that? You were so sweet with each other back then."
"Yes, we were." binigyan nya ng diin ang 'were'. Para namang nanikip ang dibdib ko sa sinabi nya. Para bang, sa isang iglap, sa isang pitik at isang pinalantik, maaaring mawala sa iyo ang lahat. "We used to love each other and care for each one but my dear, that's back then. When you left us, with your little Knoa. He started to change." lalo naman akong napamaang. Bakit?. Ako ba talaga dahilan?. I don't get it!.
"He found someone who's more funnier, caring and loving than me. Then, one day, he decided to leave me and be with that one. I was like. What?. Why?. I am full of buts and why's but his decision is final. He left me dumbfounded." she started crying. Tumayo ako para aluin sya. Alam ko. Hindi sapat ang mga salita para pagaanin ang loob nya subalit kung iyon ang kailangan nya, I'll give her advise as much as I can.
Kaya mo yan Bamby!.
"Everything will be alright."
"How I wish for that but upon thinking about it now, that's really impossible."
"Don't think that way Tita. I know. That's impossible for today but it will be soon. Just trust that you'll be alright."
"Thanks Bamby. In fact. I don't know what to do when I didn't found you. Thanks to your husband Jaden. He offered me to stay with your house."
"He offered you what?." Curiosity hits me. Pinunasan nya ang huling luha sa kanyang mata saka inayos ng pustura. Huminga sya ng malalim saka tumayo ng tuwid.
"He wanted me to take care of you and Knoa."
"How did he found you?."
"Actually, I was walking down the street. Trying to find some food and luckily, suddenly. He got out of his car and talk to me."
"He talk to you?." hindi ko alam bat ako gulat na gulat sa nalalaman tungkol kay Jaden. Para bang impossible pero possible pala. Akalain mo yung, dumaan sya ng kalsada tapos natagpuan sya ng asawa ko tas here she is now. Kabilang na ng pamilya.
"I didn't mention it to you that our restaurant got bankrupt. We had a loan on the bank and I need to pay for that. I use the restaurant to pay for it. But sadly, it's not enough. I still have to lend all my savings for it to pay. I left also our house coz it's James property and he send me some mails that I have to move out there."
"I don't know what to say." mahina kong sambit.
"You don't have to utter words. I'm totally fine right now. Atleast, I have you and your little family."
"Oh, Tita Martha!." I gave her a tight hug. Alam kong hindi iyon sapat subalit wala akong ibang magawa kundi yakapin nalang sya.
We both hug each other in a long minute after he finally let out a giggle and let me go. Sabi nya'y, hindi na nya matatapos ang pagkain ko dahil sa kadramahan nya. Ang sabi ko naman, it's okay. Atleast, nalaman ko kung anong ugat ng lahat sa nakaraan nya.
Honestly. Wala ako sa posisyon para humusga. Sino naman ako para gawin iyon hindi ba?. Yes, I know them simula nung napariwara ako. They are with me almost five to six months but I don't know who they really are. Ang tanging nalaman ko lang noon ay ang tungkol sa nag-iisang anak nila na simula nang umalis ay hindi na bumalik sa kanila. That's all. Hindi naman na kailangan pang itanong kung kamusta sila noon dahil obviously, they are as stick as mud. Ni hindi sila mapaghiwalay kahit ano pang gawin nila. But today. Parang iyong pangarap kong matulad sa kanila kasama ni Jaden na magtagal habang buhay ay biglang nagbago. Hindi na iyon ang gusto ko dahil kapag naiisip ko ang pinagdaanan nya, natatakot na ako. Natatakot ako para sa mga magiging anak ko, at sa future nila, lalo na sa aking sarili. Sabi ko nga, masyado na akong nasanay sa presensya nya at kung mangyari man ang nangyari sa kanya. Hindi ko yata kaya! Ay mali! Hindi ko talaga kakayanin!
At sana! Wag naman sana!