(A/N: Warning. The chapter contains explicit content that may be sensitive for other readers.)
*****
Chapter 57: Torment
Ong's Point of View
Tingala akong nakapikit habang naglalabas nang kaunting boses sa ganda na nadarama. Natatawa na lamang din ako dahil sa pagiging aggressive ng babaeng ito kumpara sa ibang babae na pinaglalaruan ko noon. Epekto ba ito ng Aprodisiac?
Humalakhak ako't ibinaba ang tingin kay Mirriam Garcia na patuloy lang sa paglabas-pasok ng kanyang bunganga sa aking pagkalalaki. Mukha naman siyang may karanasan sa mga ganitong bagay. Edi ibig sabihin may nakagalaw na sa kanya? O uhaw lang sa… Humph. Bitch. Ano ba'ng pakielam ko.
Malapad na gumuhit ng ngisi ang labi ko. "Hoy, b*tch. Ano na nangyari sa 'yo at mukhang sarap na sarap ka sa ginagawa mo, ha?" Pakikipag-usap ko sa kanya pero hindi siya sumagot.
Naipaliwanag pala ng taong iyon na kapag na sa katawan ng tao 'yung likido ng Aprodisiac, naba-blanko raw ang mga utak nila. Gano'n siguro ang nangyayari sa babaeng 'to ngayon dahil sa lakas ng epekto nung gamot. Kaya rin ginagawa ng katawan niya kung ano man ang gusto nitong gawin.
Umayos ako ng upo ng hindi tinatanggal ang tingin sa babaeng nakaluhod sa harap ko. "Palihim na pokpok ka siguro, ano? Pero 'di bale," Tinanggal ko ang paglalaki ko sa bunganga niya para sampalin siya niyon. "Magandang babae ka naman." Inilipat ko ang tingin sa syringe na walang laman na nandoon sa lapag. Bumingisngis at patingala na humalakhak. "Ang galing! Ang galing! Kung magagamit ko 'to sa mga susunod na babae ko, hindi ako mahihirapan!" Namamangha kong wika at hinawakan ang likurang ulo ng babaeng ito para pwersa ipasok ang pagkalalaki ko sa bunganga niya pero sa pagkakataon na ito ay tinulungan ko siya. "Bilisan mo, bilis!"
Nakita ko siyang umiiyak, pero wala akong pakielam at inilabas ko lamang ang dapat kong ilabas.
Hindi ko hinayaan na masayang ang kung ano man ang pwedeng mailabas ng aking pagkakalalaki at pinalagok ko iyon sa lalamunan ng babaeng ito. Pagkatapos ay tinulak ko siya palayo sa akin at patagilid na napahiga habang tirik ang mga mata.
Subalit hindi pa ro'n natatapos ang saya. Sinimulan ko siyang hubaran, alisin ang mga saplot sa katawan, hinimas nang marahan ang kanyang malalambot na balat na may marka ng iilang mga pasa. Pero hindi nawawala ang kagandahan na mayro'n siya.
Unti-unti niyang nilingon ang ulo niya sa akin para makita ako, walang buhay ang mga mata niya pero patuloy pa rin sa pagbagsak ang mga luha.
Inangat din niya ang mga kamay niya na animo'y mayroong gustong makuha sa akin kaya kinuha ko ang pulso niya't inilapit sa akin para halikan siya.
Ang tamis, ang tamis!
Halos lamunin ko siya sa ginagawa ko. Ipinasok ko sa bunganga niya ang mga dila ko't iginala iyon sa loob. Mas naririnig ko ang malalambing niyang boses-- ang pag-ungol na siyang pumapalakpak sa tainga ko. Idinidikit dikit ko rin ang aking ari sa maiinit niyang balat.
Hahh… Ngayon ko lang naramdaman ang ganito. Ano ang mayro'n sa babaeng 'to? Ang sarap! Ang sarap!
Hanggang sa hindi ako nakapagpigil at mas lalo akong tinigasan kaya idinapa ko siya sa malamig na simento at handa na sanang ipasok ang nakatayong pagkalalaki ko subalit nakarinig ako ng malakas na pagsabog dahilan para sundan ko ng tingin 'yung lugar kung saan ko narinig ang ingay.
Ilang segundo, napatalsik ako dahil sa pintong tumalsik papunta sa akin dahil sa pagkakasabog mula sa labas.
Malakas na nabunggo ang likuran ko sa pader saka ako padapang bumagsak gayun din ang malakas na ingay na nagawa ng pinto. Noong sinubukan kong iangat ang kalahati kong katawan para makita ang nangyayari, nanlaki ang aking mata sa 'king napagtanto
Nakasuot siya ng puting maskara pero hindi ako pwedeng magkamali, alam ko kung sino ito.
"Paanong--!"
Nandoon ang babaeng kinatatakutan ng lahat sa harapan ko, nagliliwanag sa apoy ang kapaligiran sa labas ng kwartong ito gayun din ang mga magaganda niyang asul na mata na nakatingin sa akin. Umaangat sa ere ang mga buhok niya dahil sa pwersa na naibigay ng pagtalsik ng pinto. Dumadaan ang mga nagliliyab na abo sa kanya habang nanatili pa ring nakatayo sa labas.
Walang buhay niyang ibinaba ang tingin kay Mirriam Garcia, hanggang sa ibalik muli niya ang tingin sa akin saka siya pumasok sa loob.
Nagsimula akong manginig at umatras kahit wala na akong pwedeng maatrasan. "Vivien Villafuerte, p-p-paaano ka nakapasok d-d-dito?" Nauutal kong tanong, halata sa aking tono ng pananalita ang sobrang takot. Luminga linga ako. "Hoy! Wala na bang tao diyan?!" Paghingi ko ng saklolo. Matinis na sigaw ang lumabas sa bunganga ko nang iputok ni Vivien Villafuerte ang baril niya sa aking tainga. Napahawak ako ro'n, ramdam ko ang sobrang sakit at hapdi.
Tiningnan ko ang sariling palad. Unti-unting nanlalabo ang aking mga mata, nagsisimula na ring mabingi ng panandalian ang mga tainga ko-- may nagba-buzz na tunog. "F*ck." I cussed.
Nung tumingala ako, bumungad na sa akin ang front sight ng baril ng babaeng ito.
Inalis din niya 'yung maskara na suot-suot niya upang makita ko sa huling pagkakataon ang kanyang itsura. Hahh... Talaga nga sigurong magkapatid sila.
Bigla ko namang naalala 'yung kamuntik muntikang paninira ng kambal niya sa kamera ko nung unang lipat nila sa panibago nilang tahanan.
Wala silang inaatrasan.
Itinutok ni Vivien Villafuerte ang baril sa aking noo at kinalas.
Mayroon siyang sinabi na hindi narinig ng tainga ko pero naintindihan ng utak ko dahil sa paggalaw ng mga bibig niya. Nakakamangha, alam siguro niyang bingi na ako kaya tinanggal niya 'yung maskara niya.
Naisip ko, kung ganyang ba 'yung mga tao sa paligid ko, maiintindihan kaya nila ako kahit wala akong sinasabi?
Tumawa ako at inangat ang hinlalatong daliri sa kanang kamay. Kaya ipinutok na niya ang puting bala sa ulo ko.
"Your final words before you go to hell?" Iyan ang sinabi niya ayon sa pag galaw ng bibig niya. Hindi ako makapaniwala na mamamatay na lang ako ng gano'n gano'n na lang. Parang nabuhay lang ako sa mundong 'to para mahirapan at pagdudusa lang ang pwedeng maranasan. Ni hindi ko man lang nakuha 'yong katarungan na gusto kong makuha.
Pitong taong gulang mula dalawang pu, sa mga taong iyon, ilang pangre-rape ng iba't ibang tao ang ginawa sa akin para lang makuntento sila sa kung ano man ang gusto nila. Pagkatapos nila akong gamitin, itatapon lang nila ako na para akong isang basura sa bodega. Iihian sa mukha, papainumin ng mga dumi nila saka nila ako kukunan ng mga litrato upang pagtawanan.
Sa ilang ulit na humingi ako ng tulong, wala man lang nag-abot ng kamay para maiangat ako sa dilim.
Kaya naisip ko, bakit hindi ko iparamdam sa ibang tao 'yung sakit? Para malaman nila kung ano ang paghihirap ang dumaan sa akin? Masyado namang madaya ang mundo kung ako lang ang makakaranas niyon.
Pero may mas ikasasama pala ang mundo at hindi umaayon ang gusto kong mangyari.
Lumingon ako sa likod. Hinahabol na ako ng mga anino, ng dilim. Unti-unti na 'kong hinihila pababa para lamunin. Binabalot ako na parang ayaw akong pakawalan o makawala. Hinayaan ko ang sarili ko na magpalamon at napaismid na lamang habang hindi inaalis ang aking tingin kay Vivien Villafuerte na wala pa ring buhay na nakatingin sa sarili kong bangkay.
"See you in hell."
Lara's Point of View
Ibinaba ko na ang baril na nakatutok sa lalaking wala ng buhay ang katawan bago ko pinuntahan si Mirriam Garcia na nakahiga sa simento.
Iniluhod ko ang isa kong tuhod nang makarating sa kanyang harapan para tingnan ang kalagayan niya. Nakatulala siya sa kawalan.
Tiningnan ko naman ang mga pasa pasa niya sa katawan. Marami rami iyon kaya naningkit ang mata ko't naghanap ng pwedeng maging bakas ng dugo mula sa kanya pero mukha namang nakaabot ako at hindi pa rin naman sira 'yung pwede niyang ingatan.
Inilipat ko ang mga punit niyang damit sa tabi bago ibinalik sa mukha ni Mirriam.
Napakagat labi ako ngayon pa man na alam kong magkakaroon ng malaking pagbabago sa babaeng 'to matapos ng mga pangyayari na 'to.
Malaking trauma ang maiiwan sa kanya.
"Ha…" Napaawang-bibig ako nang magsalita siya."Ley…" Pagbanggit niya sa pangalan ng kapatid ko nang dahan-dahan niya 'kong tingnan.
Pero walang buhay ang mata niya, blanko.
Kailangan ko na siyang maialis dito para magamot si--
Namilog ang mata ko noong bigla niya akong itinulak. Sa gulat ko, hindi kaagad ako nakaimik at napaupo lamang. Subalit ang sunod niyang ginawa, inilapat niya ang mga labi niya sa 'kin. "Mmh!" Tunog na lumabas sa bibig ko at hindi sadya na napadaan ang tingin ko sa walang laman ng syringe sa table. Bumagsak iyon sa sahig at gumugulong gulong nang kaunti.
Ito 'yung nabasa ko sa report ng isa sa kasamaha namin. Mayroon daw'ng isinasagawang Aprodisiac ang mga tao sa B.R.O.
Sinubukan na nilang gamitin iyon sa 'kin pero hindi sila nagtagumpay.
Maaaring ginawa nila ito para ma-meet nila ang vulnerability na mayro'n ako.
Dahil ang pinaka purpose naman talaga ng mga tao sa Black Rock Organization ay ang mapatay si Vivien Villafuerte. Ang mapatay ako.
Subalit mukhang hindi lang nila gagamitin 'yung droga na 'yon sa 'kin kundi pati sa ibang tao na pwede nilang biktimahin at gamitin.
Inihiga ako ni Mirriam habang pilit na ipinapasok ang dila nito sa aking bunganga.
Hawak-hawak ko ang mga balikat niya nang hindi tinatanggal ang tingin sa mata niyang nakatingin sa akin.
Ang apoy na nagkalat sa labas ay mas lalong nagliyab. Kung hindi pa kami lalabas dito, mamamatay kami. Lalo pa't mayroon pang tao sa B.R.O ang nakatakas mula sa pagpapasabog ko ng iilan sa area ng lugar na ito.
Marahan kong itinulak palayo sa akin si Mirriam pero pinupwersa niya pa rin 'yung sarili niya sa akin.
Masyado ng bugbog ang katawan niya kaya hindi rin magandang ideya kung sisikmuraan ko pa siya. Wala rin akong dalang pampatulog dito. "Mirriam, can you hear me?" Tanong ko sa kanya pero wala siyang sinasabi at muli lamang akong hinalikan. Nanliit ang mata ko.
Ang lakas ng epekto nung droga sa kanya.
Muli kaming nakarinig ng pagsabog sa labas kaya napahigpit ang hawak ko sa mga balikat ni Mirriam. Subalit siya na ang nagkusang umalis, nandoon na 'yung emosyon sa mukha niya. 'Yung mata niya, puno ng lungkot habang patuloy pa rin sa pag-iyak. Tumutulo iyon sa aking mukha habang nakatitig lang ako sa kanya.
Pumikit ako sandali bago hawakan ang kanyang mukha. "I'm sorry." Tanging nasabi ko lamang. Marahan niyang ipinikit ang kanyang mga mata at bumagsak sa akin. Nakatulog sa sobrang pagod.
Umupo ako't dahan-dahan siyang inihihiga sa tabi. Tumayo ako at tumingala. "They have to pay for this." Bulong sa sarili. "After all, Haley will have to endure more pain from now on." Ibinaba ko ang tingin kay Mirriam na walang malay pero lumuluha pa rin.
I have to hurry.
Haley's Point of View
"S-Sir Santos?!" Hindi makapaniwalang pagtawag ko nang bumungad ang katawan niya pagkabukas ko pa lang nung prison gate.
*****