Ang bilis ng mga pangyayari.
I saw the Alethean Aarvaks running after us. Kitang-kita ko yun habang bitbit ako sa balikat ni Alex.
At dahil sa bilis ng takbuhan at ang ingay na nagagawa ng mga yabag ng mga paa ay nagising din ang mga vampire bats na kanina ay tahimik na natutulog sa itaas ng kweba.
I heard their furious sound as they scattered around us. Para silang daang-daang gamo-gamo na pumalibot sa amin. I can even see their sharp pointed fangs that looks like a vampire's fangs at ang red eyes nila na ngayon ay nakatingin sa amin habang inaatake kami.
Nakita kong buhat-buhat din ni Cornelius si Bea at ngayon ay magkakasama na kaming lumalayo sa mga vampire bats at Aarvaks na umaatake parin sa amin. Nakikita kong kahit ang ibang aarvaks ay inaatake narin ng mga nagising na vampire bats na yun.
It's no use.
Vampires are fast.
But vampire bats are fast too. Ngayon ko na narealize kung bakit vampire bats ang tawag sa kanila.
"Oh my God! I'm gonna die! I'm gonna die!" ang tili ng nagwawalang si Bea.
"No! You're not gonna die so shut up!" ang sigaw naman ni Cornelius na bitbit parin sya.
I saw Andromeda stopped from running and faced the vampire bats and Aarvaks na humahabol sa amin.
She growled making me see her fangs and her eyes that's now slowly becoming red. She stood there and formed a ball of air into her hands at itinapon yun sa mga vampire bats at sa mga Aarvaks na nanduon. Nakita kong tumigil din sa pagtakbo ang iba pa at nakita ko ang pagta-transform nila into vampires.
And just like Andromeda did, nagpalabas din sila ng kapangyarihan sa mga kamay nila at itinapon yun sa mga humahabol sa amin.
"Alex and Cornelius! Take them away from here!" I heard Raven ordered them while growling and his blue eyes is now slowly becoming red.
"No need for you to say that" ang sagot lang ni Alex na ngayon ay patuloy lang sa pagtakbo habang bitbit ako at nasa tabi parin namin sina Cornelius at Bea na tumatakbo rin.
Hanggang sa makita namin ang isang ilaw na nagmumula sa dulo ng kweba na yun.
"Alex!" Cornelius yelled. "Ang lagusan!"
Hindi sumagot si Alex.
Napalingon naman ako at nakita kong malapit na nga kami sa opening ng kwebang iyon. And not long enough, the light of the sunset enveloped us. Nakita naming papalubog na pala ang araw kaya nagiging orange na ang paligid.
Nang makarating kami doon ay agad akong ibinaba ni Alex sa puting lupa.
Ibinaba din ni Cornelius si Bea.
"Stay here." Alex ordered me. "I need to help them"
Nilingon naman sya ni Cornelius.
"I'll help too" si Cornelius.
"No" Alex turned to him. "You need to stay here and watch over them"
"Oh com'on! That's a lot of action going out there man!" Cornelius whined. "Kailangan ang kagwapuhan ko doon!"
Pero tinignan lang sya ng masama ni Alex.
"I'll shut up" Cornelius said saka umatras.
Halos hindi parin ako makapagsalita habang nakatingin sa kanila. Nakikita kong patuloy sa pakikipaglaban sa mga Vampire bats at Aarvaks ang ibang kasamahan namin di kalayuan mula sa opening kaya kitang kita ko ang labanan mula sa mga ilaw na dala ng mga Aarvaks.
I turned to Alex and I saw his emerald eyes slowly turning red.
At ang sumunod kong nakita ay ang unti-unti na namang paglabas ng mga pulang horizontal lines na yun sa kanang pisngi nya. It's like a fire that's slowly piercing into his face hanggang sa nakumpleto na ito.
Nang makumpleto ang lahat ng linyang iyon, in a blink of an eye, he disappeared in front of me and like a fast wind, he appeared beside of Raven and Andromeda's side na ngayon ay patuloy sa pag-atake.
Pero hindi ko inaasahan ang sumunod na nangyari.
I saw him rose his both hands dahilan para mapalingon sa kanya ang ibang kasamahan namin.
I saw horror into their faces nang makita si Alex na nakataas ang dalawang kamay.
"Alex don't do that!" ang sigaw ni Raven.
Bakit...bakit parang natatakot sila sa gagawin ni Alex?
"Alex! Please don't!" I heared Andromeda screamed at para syang maiiyak habang nakatingin kay Alex.
Oo. Si Andromeda na napaka-cold at emotionless ay parang naiiyak ngayon.
"Idiot" I heard Cornelius muttered habang nakatayo sa tabi ni Bea.
Anong...anong nangyayari?
Pero hindi nakinig sa kanila si Alex. Nakita kong tinupok ng malakas na apoy ang dalawang kamay nya habang nakataas parin ang mga ito.
"Listen to my orders even just once Alex!" ang sigaw parin ni Raven na kahit na sumisigaw ay nakatuon parin ang pansin sa thousands na vampire bats at sa mga Aarvaks na nasa harapan namin.
Everything went so fast.
I saw Alex turned his both flaming hands into the direction of the bats and the Aarvaks and then...
"ALEX!!!!" they screamed in chorus.
...I saw a big amount of fire released from Alex's both hands.
Sa sobrang laki ng apoy nito ay sabay-sabay na nasunog ang lahat ng nadaanan nito.
Walang nakaligtas.
Walang ni isang nakaligtas sa apoy na nanggaling sa kanya while he just continue to released them.
Pero habang ginagawa nya yun ay nakikita ko rin ang unti-unting pagbabago ng ekpresyon ng mukha nya. Ang kanina'y walang emosyon na mukha nya ay unti-unting napalitan ng paghihirap at sakit habang patuloy parin syang nagpapalabas ng malaking amount ng apoy sa mga kamay nya. I even saw him sweating and panting na para bang nahihirapan na sya.
At ngayon ko lang na-realize...na kapag nagpatuloy yun ay maaaring...
"ALEX YOU'LL GONNA DIE! STOP IT!" ang umiiyak ng sigaw ni Andromeda.
...maaaring mamatay sya.
And then he stopped.
Nakita ko ang unting-unting pagbaba ng dalawang kamay nya at nawala narin ang apoy na nanggagaling sa mga ito.
And it's like everything went into slow motion.
He slowly fell from where he stood and I saw Raven rushed into him and catched him.
Samantalang nanatili lang akong naninigas at parang hindi ako makapaniwala sa mga nangyayari ngayon.
Pero kasabay din ng pagkatumba nya ay ang sabay na pagkakahulog ng mga sunog at mga patay na vampire bats. I also saw of how the Aarvaks that's been running after us a minute ago slowly turned into dust. Hanggang sa wala ng natirang buhay sa lahat ng humabol sa amin kanina.
There are more like thousands of bats and more than ten Alethean Aarvaks. But Alex burn them all down.
Kaya lang...ang kapalit nun...
"ALEX!" ang sabay pang sigaw ng ibang kasamahan namin saka sya sinaluhan maliban sa amin ni Bea na ngayon ay hindi makagalaw sa kinatatayuan namin.
"Alex! Can you hear me?!" ang sigaw ni Raven habang inaalog sya.
No.
He can't die like this.
Masyadong maliit na parusa ito sa ginawa nya kay Dylan.
Tama.
Hindi sya pwedeng mamatay ng ganito lang kadali.
Kailangan pa nyang pagbayaran ang pagpatay nya sa lalaking mahal ko.
Namamalayan ko nalang na nagsimula na akong humakbang patungo sa direksyon nila.
"Beh..." I heard Bea called me saka sya sumunod sa akin sa paglalakad.
"He needs blood!" ang natatarantang sigaw ni Jared.
"Here! Take mine!" ang umiiyak parin na sigaw ni Andromeda at nakita kong sinugatan nya ang sariling braso gamit ang espada nya at itinapat yun sa labi ni Alex.
Hindi sya pwedeng mamatay.
Kailangan nya pang pagdusahan ang ginawa nya kay Dylan.
Nakatayo na ako ngayon sa tabi nila habang nakatutok lang silang lahat sa kanya.
Nakita kong nakapikit lang sya habang nakahiga sa lupa. Hindi na sya gumagalaw at nakikita ko rin ang panghihina nya.
Ipinainom ni Andromeda ang dugo nya pero...
"I don't understand!" she screamed.
...pero after mainom ni Alex yun ay wala paring nangyayari.
"Bakit hindi tinatanggap ng katawan nya ang dugo ko?!" ang sigaw ni Andromeda. "It worked before! But why not now?!"
"Take mine" I whispered.
Mabilis naman silang napalingon sa akin at napatitig sa akin na para bang nakakabigla ang sinabi ko.
Pero nilingon ko lang sila at sa walang emosyong boses ay nagsalita ako.
"Maybe his body will accept my blood" ang sabi ko saka ako lumingon uli sa nakapikit na mukha nya.
"No. You can't do that" ang sabat naman ni Cornelius. "Alex won't forgive himself sa oras na nalaman nyang nasaktan ka nya"
I smirk.
"Then it's good then" I said at parang pumapait ang bibig ko ngayon sa sobrang pagkasuklam na nararamdaman ko sa kanya.
Walang makapagsalita ng dahil sa sinabi ko.
Kaya naupo nalang ako sa tabi nya at nilingon si Zeke na nasa tabi ko.
"Zeke, pahiram ng dagger mo" I said.
Hindi sya tuminag.
"Annah, you don't have to do this" Raven said in a pleading voice. "Please don't hurt yourself"
Pero hindi ako nakinig sa kanya.
Nilingon ko lang si Zeke.
"Zeke, you love me right?" ang tanong ko sa kanya.
Tumango naman sya.
"Then lend me your God damn dagger!" I screamed.
Oo. Galit na galit ako. Sa sobrang galit ko ay parang naluluha ako.
Parang ngayon na bumalik ang lahat ng galit at sakit na naramdaman ko nang patayin nya ang lalaking mahal ko.
Kaya hindi ako papayag na mamatay sya sa ganitong paraan.
Ako ang dapat na pumatay sa kanya and get justice for Dylan.
Dali-dali namang ipinahiram sa akin ni Zeke ang dagger nya.
Kaya ngayon...ay hinarap ko ang nakahilatang bampirang iyon.
"Don't die, bastard" I hissed.
Nakita kong unti-unti nyang iminulat ang mga mata nya na para bang narinig ang sinabi ko.
"Yes, just like that. Watch me hurt myself just for you" ang nanggagalaiti kong sambit and fearlessly, I cut my wrist right in front of him.
And instantly, when he saw that ay nakita ko ang sakit na gumuhit sa mga mata nya.
At mahirap aminin but I like what I'am seeing right now.
If only hurting myself will make him suffer, I'm willing to that.
Yes. I hate him so much. I hate him so much that I think I'm going insane. Sa tuwing naalala ko ang ginawa nya kay Dylan ay hindi ko mapigilang maramdaman ito sa kanya. Lalo na't hanggang ngayon ay nakikita ko parin kung paano nya pinatay ang lalaking mahal ko sa harapan ko mismo.
Ngayong naalala ko yun ay hindi ko mapigilang makaramdam ng hapdi sa dibdib ko. Sumasakit narin ang lalamunan ko ng dahil sa pinipigil kong pagpatak ng luha sa mga mata ko.
Dylan is all I've got. But how could someone take him that easily away from me?
Itinapat ko ang duguang wrist ko sa tapat ng bibig nya and forced him to drink it.
Wala naman syang ibang nagawa kundi ang tanggapin yun.
"Don't die on me you bastard" I hissed into his face. "Ako ang papatay sayong hayup ka kaya dapat mabuhay ka ngayon"
*****************************
Madilim na ang paligid.
At ramdam ko parin ang lamig kahit na nakasuot parin ako ng makapal na coat at ng cloak na yun.
Sa labas na kami ng kwebang iyon nagpasyang mamahinga ngayong gabi at ngayon ay magkakasama silang nakaupo sa harapan ng bonfire na ginawa nila para sa akin. Pero wala ako sa mood na makipag-usap kahit kanino ngayon.
Kaya ngayon ay mag-isa akong nakaupo sa tabi ng isang puno na nanduon. Malayo sa kanila pero tamang-tama lang para makita nila ako at para hindi narin sila mag-alala. At hinayaan lang din nila akong mapag-isa.
They know that it's better to leave me all alone right now.
Oo. Akala ko ay natanggap ko na kaagad ang mga nangyayari ngayon pero ngayon ko lang na-realize na hindi pa pala.
I'm not ready for this.
I'm not ready lalo na't emotionally unstable ako mula sa pagkawala ng lalaking mahal ko.
Akala ko nakalimot na ako. Pero hindi.
Hanggang ngayon ay hindi ko parin matanggap na sila ang dahilan kaya nawala si Dylan. Hanggang ngayon ay may galit parin at sakit na nagkukubli sa dibdib ko. Kahit na ipinaliwanag na nila ang dahilan kung bakit pinatay ng lalaking yun si Dylan ay hindi ko parin matanggap ang ginawa nya.
And now, I hate him so much that my tears just won't stop from falling.
I hate him so much na parang hindi ko kayang makita kahit ni ilang segundo lang ang mukha nya.
And I can't believe that I let him live.
I let my boyfriend's murderer live.
My own blood saved him from dying. At hindi ko na alam kung dapat ba akong matuwa o magalit sa ginawa kong yun.
Itinaas ko ang hood ng cloak ko at hinayaan ko lang ang sarili kong umiyak habang nakaupo sa tabi ng punong yun. Hindi ko alam kung naririnig ba nila ang paghikbi ko dahil tahimik lang silang nakaupo sa harapan ng bonfire at walang nagsasalita sa kanila. Na para bang nakikiramdam lang sila sa paligid. Maski si Bea na kanina ay nagrereklamo na naman ay natahimik narin.
At ngayon, paano ko ba masisimulan ang paghahanap sa iba pang esylium kung ganito katindi ang sakit at galit na nararamdaman ko sa dibdib ko?
How could someone feel so much hate and pain like this?
"You really love him that much, don't you?" ang sulpot ng boses na yun sa harapan ko.
Sa sobrang pag-iisip ko ay hindi ko napansin na lumapit na pala sya sa akin.
At hindi ko na kailangang magtaas ng mukha para makilala sya.
I know him of how much my blood boils by just the sound of his voice.
Si Alex.
"Go away..." I hissed.
Pero hindi sya sumunod. Nanatili lang syang nakatayo sa harapan ko.
"Don't do that again..." he said in an emotionless voice. "Don't hurt yourself again just for my sake"
I smirk.
I can't believe I'm actually hearing this from him.
Doon na ako nagtaas ng mukha at napatitig sa mukha nya. His face is emotionless pero iba ang nakikita ko sa mga mata nya.
I can see pain.
And I can't believe na nakikita ko 'to sa mga mata nya.
But I'm enjoying this. I'm enjoying the fact that I'm hurting him.
"If only hurting myself will make you suffer, I'll hurt myself every fucking day. Every second, every minute, every hour, wala akong gagawin na magpapasaya sayo o makakalugod sayo. Tandaan mo yan"ang sambit ko sa nanggagalaiting boses na yun habang buong puot akong nakatitig sa mga mata nya.
Hindi sya nagsalita.
Nanatili lang kaming nagtititigan doon at walang may balak na magbaba ng tingin sa aming dalawa.
God, I hate him so much.
How could I hate someone like this?
And then he sigh pero hindi parin nya tinatanggal ang pagtitig sa akin.
"I guess you really wanna kill me" he said then smirk. "But just to remind you, I'm a fire Argon so you couldn't kill me by that weak human body"
I smirk.
"Oh really?" saka ko kinapa ang dagger ni Zeke na nakalimutan kong ibalik sa kanya mula sa bulsa ko. "Mapapatay rin kitang hayup ka!"
Then I pull the dagger out of my pocket and attacked him.
Isasaksak ko na sana yun sa dibdib nya pero agad nyang nahawakan ang wrist ko and I gasp when I felt his hand on my waist and he pulled me closed to him.
Kaya ngayon ay sobrang lapit ng mukha namin sa isa't isa habang hawak parin nya ng mahigpit ang wrist ko kung saan hawak ko ang dagger na isasaksak ko sana sa kanya.
"If you want to kill me that much then be a Titanian again" he hissed into my face and I can hear his hard breathing na para bang kino-kontrol nya ang temper nya.
Hindi ako makapagsalita lalo na't kitang-kita ko ang galit sa mga mata nya.
Idagdag pa na sobrang lapit ng mukha namin sa isa't isa that I can smell his masculine scent.
Doon nya kinuha ang dagger na hawak ko at marahas akong binitiwan.
Samantalang nanatili lang akong natutulala sa mukha nya.
Then I saw those white thing fall from the sky.
It's snowing.
At ngayon ay magkaharap na kaming dalawa sa gitna ng umuulan na snow at walang may balak na unang magbaba ng tingin sa aming dalawa.
Pero doon na unti-unting humupa ang galit sa mga mata nya saka nya ako tinitigan uli.
"If you become a Titanian again, I'll let you kill me" he said.
Natigilan naman ako sa kinatatayuan ko at hindi makapagsalita nang dahil sa sinabi nya. Lalo na't sinabi nya yun na para bang wala syang pakialam sa bagay na yun.
"But until that, stop your stupidity and recklessness and stop hurting yourself" ang dugtong pa nya. "Use your loath towards me to find the other six esylium and when you became a Titanian again, then I'll let you kill me in any possible way you wanted me to"
Hindi parin ako makapagsalita.
Lalo na't hindi ko 'to inaasahan sa kanya.
Nakikita ko lang ang mga puting nyebe na nahuhulog sa ulo at sa katawan nya.
Itinaas nya ang dagger na hawak nya at sa walang emosyong boses ay nagsalita sya.
"I'm giving this back to Zeke. And this will be the last time I'll see you using this" he said using that warning tone.
At hindi ko alam pero nakaramdam ako ng takot sa paraan ng pagkakasabi nya nun at sa pagtitig nya sa akin ngayon.
Pero tama sya.
Kailangan kong maging isang Titanian uli para mapatay ko sya ng walang kahirap-hirap. I know that he's one of the strongest type of vampires but becoming a Titanian will give me an advantage to kill him.
Yes.
I hate this man so much that I wanna kill him right now.
Sa sobrang galit ko sa kanya ay wala na akong pakialam kung maging katulad nya ako.
He's a monster.
But it doesn't matter to me if I'll become a monster myself just to avenge the death of the man I love the most.
I gathered all my strength at buong tapang na nagsalita.
"Then it's a deal then" I said gritting my teeth. "Wait till I become a Titanian again and I'll kill you with my own bare hands. And until then, you are not allowed to die"
He just stared at me and then slowly, a smirk drawn up on his face.
And then those cold and emotionless emerald eyes looked at me.
"Deal" he said.
to be continued...