Ara's Point Of View
Nasa-kotse kami ni Hara, papunta kami sa kung saan man yan pero masaya ako ngayon kasi, nagkaroon kami ng sister bonding.
Dinala niya ako sa isa'ng park, napaka-lawak nito at saka dahil gabi na ay tangi'ng mga ilaw lang ang nagpapa-liwanag rito at ang kaunti'ng sinag ng buwan.
"Ara, I have something to say to you" Sabi ni Hara sa akin habang hawak hawak ang kamay ko, bigla na lang bumilis ang tibok ng puso ko.
"A-ano yun?" Tanong ko.
"W-we have a twin!" Sabi niya.
"Oo nga, tayo, twin tayo!" Sagot ko at ngumiti dito.
"No, Ara, I mean is, may iba pa tayo'ng kapatid, actually tatlo tayo'ng magkaka-kambal!" Sabi niya sa akin at yun ang dahilan nang pag-balik ng panaginip ko.
"A-ano, I can't under-argh!" Napa-tilina lang aoo nang may bigla'ng pumasok sa isip ko, sumabog na kotse, tumalsik na parte ng kotse at tumama kay Sahara, nabagsakan ng kahoy si Mama, at dun na nawala si Sahara ng dahil sa kapa-bayaan ko.
"Are are you you okay okay?" Tila ay nag-doble ang mga naririnig ko at ang paningin ko, napa-upo ako at nang bigla ko na lang nakita si Hara at si... Sahara.
Isa'ng salita lang ang lumabas sa aking bibig bago ako mahimatay at mawalan ng malay, "Sorry" at dun na ako tuluyan nahimatay.
Sahara's Point Of View
Nasa likod ako ng puno habang nagtatago mula kay Samara, I'm waiting for her response from the shock, we are three doughters of the Amore, pero nang dahil sa kapabayaan ni Ate, hindi ko naramdaman ang magka-roon ng pamilya, buti na lang at nandiyan si Nanay Belinda.
Nagulat na lang ako ng bigla'ng natumba si Samara, lumapit ako ng konte at tinignan siya, nahihilo siya, lumapit pa ako para alalayan si Mahara nang bigla'ng nagsalita ito.
Isa'ng salita'ng nagpa-iyak sa akin, hindi ko alam kung bakit, hindi ko mapigila'ng umiyak sa kalagayan niya ngayon, dapat matapang ka at dapat aawayin pa kita dahil sa pangi-iwan mo sa akin!
"Sorry" matapos niya'ng sabihin iyon ay binuhat na namin siya ni Mahara papunta'ng kotse.
Dinala namin siya sa malapit na hospital at ipina-confine, naka-upo ako ngayon sa gilid ng kama niya, naghihintay, naka-tunganga.
"Sahara, ikaw muna bahala kay Samara, bibili lang ako'ng pagkain natin!" Bilin ni Mahara sa akin, tumango lamang ako at tinignan ko ulit si Samara.
Para ako'ng naka-tingin at naka-harap sa salamin at pinagmamasdan ang reflection ko, sabi dati ni Nanay Belinda, nung ipina-buhat ako ni Samara, magka-mukha'ng magka-mukha raw kami at ni Mahara.
Pero ngayo'ng patay na si Nanay Belinda, gusto ko'ng makita ang pamilya ko, ang totoo ko'ng pamilya na nawala ng dahil sa kapabayaan ni Ate Samara, I hate her because of what she did to me.
"Hmmm" napalingon ako kay Samara na naka-kunot ang noo.
"S-sorry, sorry, sorry, Sorry!" Napa-sigaw siya sa huli'ng salita, napa-bangon rin siya.
"Ma-Mahara, a-ano'ng nangyari?" Tanong niya da akin.
"Nahimatay ka kaya dinala ka namin dito, at... Hindi ako si Mahara, ako si Sahara!" Sabi ko dito. Kita ko ang pagka-gulat niya sa kaniya'ng ekspresyon.
"I-ikaw ba talaga iyan?" Tanong niya.
Ipinakita ko ang paso sa braso ko dahil raw sa aksidente, sabi ni Nanay Belinda.
"Oo... Si Mahara, bumibili ng pagkain sa labas, at saka may tanong ako" Sabi ko pa.
"A-ano yun?" Tanong niya.
"Bakit mo ko pina-ubaya kay Nanay Belinda?" Tanong ko, naiiyak na ako.
"Ano'ng pina-ubaya?" Pagtataka niya.
"Sabi ni Nanay Belinda, sinabi mo raw na siya na ang bahala sa akin!" Galit kong sabi at dun na tumulo ang luha ko.
"Hindi kita pinaubaya, Sahara, buhat buhat kita no'n ng himingi ako ng tulong sa kanila, sinabi nung matanda na siya na ang magbubuhat sa iyo pero nung pagka-lingon ko, wala na kayo!" Sagot niya.
"Pero pinabayaan mo pa rin ako!" Sabi ko dito habang tumutulo ang luha ko.
"Yan ang akala mo!" Sagot niya pa at dun din tumulo ang luha niya.
"Nawalan ako ng pamilya ng dahil sa iyo, buti na lang at inalagaan ako ni Nanay Belinda!" Sabi ko.
"Akala mo ikaw lang ang nawalan, Sahara. Araw araw ko'ng pinagdudusahan at binabayaran ang pagkawala mo, lagi'ng galit sila Mama at Papa sa akin, buti na lang at nandyan si Mahara, lagi na lang ng gagawin ko, para sa kanila mali, wala na ako'ng ginawa'ng tama sa kanila, pinili ko'ng bumili ng sarili'ng bahay nung umalis sila Mama at Papa papunta'ng Turkey, isasama nga sana nila si Mahara pero nag-paiwan siya dahil ayaw niya'ng mag-isa ako, pinili ko ri'ng bumili ng bahay para na rin sa iyo, kasi baka sakali'ng makita ulit kita pero sa kalagitnaan ng paghahanap ko, naaksidente ako, nawalan ako ng memorya kaya hindi kita naalala no'n, nung una'ng muntik kita'ng mabangga!" Sabi niya, patuloy pa rin ang tulo ng luha ko sa kuwento niya nang may bigla'ng pumasok.
"Oh, anyare?" Tanong ni Mahara, humarap kami'ng dalawa ni Samara at tinignan ng masama si Mahara. Masyaymdo naman siya'ng kill joy, kakainis, umiiyak na kami eh.