Chapter 16
Buong gabi ako binulabog ng mga sinabi ni Orange. Meron kaya siyang alam baka naman kinuwento ni Blue na nakipaglaban ako sa kanya. Dapat ko sigurong kausapin si Orange.
"Hey something bothering you?" inakbayan niya ako.
"Hmm i'm just thinking about something"
"About what?" kuryosong tanong niya.
"Something nga eh. Basta kuya i will tell you soon" ayaw ko muna i-share kay kuya kasi baka pwede ko pa masolusyunan.
"Is that about the fight?" napatingin naman ako kay kuya. He knew? How?.
"You knew?" buong pagtataka kong tanong.
"Of course" napakagat ako ng labi ko dahil hindi ko alam kung magpapaliwanag ba ako or i'll just lie.
Nakatingin lang si kuya sa sahig at hindi nagsasalita kaya naman hindi ko alam kung anong gagawin minsan kasi ung katahimikan niya hindi okay hindi nakakagaan ng loob mas nakakatakot.
"How did you know?" hindi naman pwedeng si Blue ang magsabi kay kuya dahil hindi naman sila ganun kaclose lalo naman hind si lolo kasi sa tingin ko hindi naman na sila naguusap pa.
"Lolo told me" i look at him. He seem so down.
"Are you mad? Why you look so down?" pagaalala ko kay kuya. Ayokong nalulungkot si kuya kasi hindi naman siya ung ganung klaseng tao na malungkutin.
"No. Cause you can do whatever you like. Unlike me" he paused for a second. "I need to follow mom always"
"I'm sorry" pahingi ko ng tawad. Totoo naman kasi sinabi ni kuya siya kailangan niyang lagi sundin si mom ako hinahayaan lang nila.
"You don't need to say sorry and feel sorry. I'm okay and i'm happy for you" pagsisiguro niya sakin. Pero alam ko deep inside kuya is not okay.
"Thanks kuya. But kuya i will talk to mom" seryos kong sabi.
Niyakap ko na lang si kuya dahil alam ko madami siyang gustong gawin pero hindi niya magawa dahil kay mom pero gagawin ko ang lahat para magawa ni kuya ung mga gusto niya and sana kapag usap na sila lagi ni lolo alam kong namimiss din ni lolo si kuyaa hindi man niya sabihin
"Mom can we talk?" seryoso kong sabi. binaba muna ni mom ung hawak niyang cellphone.
"Yeah, sure come here" i sit beside mom.
"Mom can you let kuya do anything he want and cancel the wedding" diretso kong sabi.
"Why?" nagtatakang tanong ni mommy.
"My brother is not happy anymore and I think he's down. Mom I want him to be happy and do whatever he like" tapat kong sabi. Hinawakan ko ang kamay ni mommy.
"Do I really make him sad?" malungkot na sabi ni mommy.
"Yes mom. I'm sorry"sagot ko.
"Nah, it's okay I know he's not happy I can see it through his eyes. Pero hindi ko lang siguro napapansin kasi masyado kaming busy. Gusto ko mag-sorry sa kuya I'll talk to him later" i hug mom and tell her that i love her.
"And mom another thing. Can you please talk to lolo? He needs you. They're your parents they miss you so much. So please mom talk to them" pahabol ko. Alam kong mahirap kay mommy ang hinihingi ko pero sana matuto na siyang patawarin sila lolo.
"I'll try" sincere na sabi ni mommy.
"Don't try mom do it. You're so lucky to have a wonderful parents" sabi ko.
Iniwan ko muna si mom para mapagisipan niya ung mga sinabi ko at makapagisip siya kung kakausapin na ba niya si lolo. Pinuntahan ko muna si kuya para masabi ko sa kanya na nakausap ko na si mom.
"Yes, lolo I understand but you know what she's capable of she can kill anyone without even thinking. If someone trigger her I know she can kill. I know lolo but please be extra careful next time you send her to fight make sure her gun is not with her. Alright I will protect her" nafufrustrate na sabi ni kuya. Alam kong nagaalala siya pero kaya ko naman sarili ko.
He's talking to lolo I think is a good start?. I knock before coming in.
"Who is that?" tanong ko kay kuya.
"Nothing" bakit niya pa kailangan magsinungaling.
"Really? So lolo is nothing?' masungit kong tanong. huli na magsisinungaling pa
"You hear us?" pagkukumpirma ni kuya
"Sort of. And you are talking about me right?"
"Yeah, And he told me that you almost kill your opponent" hindi makapaniwalang sabi ni kuya.
"I know. But he did something to me that's why I almost killed him" angal ko.
"What did he do?" kuryosong tanong ng kuya.
"He.....kiss me!" nahihiyang sabi ko
"He what? Kiss you?" hindi makapaniwalang sabi ni kuya.
"Yes! That's why i almost killed him" pagpapaliwanag ko.
"Who's that guy? I will kill him" biglang nagdilim ang mukha ng kuya ko. I think wrong move na sabihin kay kuya yun.
"No. I will be the one to do that. Kuya ako ang hinalikan so dapat ako ung gumanti saka sapat na siguro ung nabaril ko siya diba?" tinapik ko na ung likod niya para makampante naman siya.
Masaya ako dahil kahit papaano pala ay naguusap si kuya at lolo at least hindi na ako mamomoblema kay kuya.
"By the way kuya nakausap ko na si mom and pinagiisipan na niya kung ipapakasal kaniya o hindi"
"Hindi mo na dapat yun ginawa okay lang naman sa akin eh. Saka kung dun masaya si mom okay lang" malumanay niyang sabi.
"No, I know hindi ka masaya sa ginawa ni mom napipilitan ka lang gusto ko kapag nagpakasal ka sa babaeng mahal at gusto mo. Kawawa naman ung babaeng papakasalan mo kung ganun dahil hindi mo naman siya mahal pero kailangan niyang matali sayo dahil sa kagustuhan ng mga magulang niya at magulang natin" napabuntong hininga na lang siya.
Iniwan ko muna si kuya dahil gusto kong mapagisa siya para maisip niya kung ano ba talaga ang gusto niyang gawin sa buhay niya para naman maging totoong masaya na siya. Gusto ko kasi masaya din siya katulad ko at nagagawa niya din ung mga gusto niyang gawin sa buhay niya.
Kinuha ko ung cellphone ko at tatawagan ko si Irene baka nagtatampo na sa akin ung babaeng yun. Baka isipin nun kinalimutan ko na siya.
"Irene..."
(oh...)
"Ang cold ah. Labas naman tayo"
(Sorry busy ako. Next time na lang)
Before pa akong makasagot binabaan na niya ako. Ano kaya problema nun? Baka nagtatampo nga siya pupuntahan ko na lang siya.
"Kuya Blue what really happen at may bandage yang paa mo?" boses yun ni Irene. Nandito si Blue.
"None of your business" masungit na sabi ni Blue.
"Is it true na si Gabbie ang may gawa niyan?" hindi makapaniwalang sabi ni Irene.
"No" maiksi ni Blue.
"Don't lie to me kuya Blue. is it true?"
"Ang kulit mo naman eh! Parehas talaga ako ng kuya mong pakealamero" naiinis na si Blue.
"Kung totoo ngang si Gabbie ang may gawa niyan ibig sabihin may gang din siya? Parang kayo? But ever since kilala ko na si Gabbie"
"No Irene hindi mo pa kilala si Gabbie ng lubusan" walang gana na sabi ni Blue.
"So si Gabbie nga ang may gawa?" pagkukumpirma niya.
"Uuwi na ako" paalam ni Blue
Hindi ako makaalis sa pwesto ko kaya naman na kita ako ni Blue.
"Oh my kung si Gabbie nga may gawa nun. Bakit? Ganun ba siya ka pikon kay kuya Blue" sabi niya sa sarili niya.
Hindi ako makapaniwala na sa bestfriend ko pa maririnig na ung mga ganyang salita. Parang hindi niya ako kilala.
"You think ganun ako kababaw na tao para manakit na. Just because napikon ako sa tao? Ang baba naman ata ng tingin mo sakin kung ganun" naiiyak na ako. "To tell you the truth oo ako ang gumawa niyan kay blue. Before you make a conclusion make sure na alamin mo muna ung totoo or alamin mo man lang ung other side of the another involve. Akala ko ba kilala mo na ako? Or maybe baka hindi talaga kaibigan ang tingin mo sakin that's why nakapagisip ka ng ganyan. Kung ganyan lang din naman pala tingin mo sakin then. friendship over na kung naging kaibigan nga tingin mo sakin"
Masakit. Sobrang sakit na ung kaibigan mo pagiisipan ka ng mga ganung bagay na akala mo na siyang uunawa sayo hindi naman pala. Yung akala mo dadamayan ka hindi naman pala dahil hindi naman pala talaga siya tunay na kaibigan.