หลี่ชิงมองเธอ "ยังไง? เธอไม่อยากหรือ?"
"เธอนี่ช่างเป็นคนน่าเหลือเกิน" หยางซวยหลานมองเขาด้วยสายตาเย้ายวนไปที่ร่างกายส่วนล่างของหลี่ชิง
เมื่อวานหลี่ชิงทำให้เธอรู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งตัว เปียกชื้นไปทั้งคืน เธอจะไม่อยากได้อย่างไร
"งั้น...ทำตรงนี้เลยไหม? ในกองฟางนี้คนอื่นมองไม่เห็นหรอก"
เห็นหยางซวยหลานจ้องมองตัวเองแบบนั้น หลี่ชิงพูดอย่างร้อนรน
หยางซวยหลานชายตามอง "ดูท่าทางร้อนใจของเธอสิ ตรงนี้จะได้ยังไง? ถ้ามีคนเดินผ่านด้านบน เห็นได้ง่ายๆ เลย"
"งั้นคืนนี้มาที่บ้านฉันนะ" หลี่ชิงมองไปรอบๆ แล้วพูด
หยางซวยหลานยิ้มอย่างเย้ายวน พยักหน้าเบาๆ "ฉันจะดูสถานการณ์ ถ้าคืนนี้หลบออกมาได้ ฉันจะไป"
"ดี" หลี่ชิงตอบรับอย่างดีใจ สายตายังคงจ้องมองคอเสื้อที่เปิดออกของหยางซวยหลาน
หยางซวยหลานสังเกตเห็นสายตาของหลี่ชิงมานานแล้ว เธอนั่งลงข้างๆ เขา "ยังไง? ทนไม่ไหวแล้วเหรอ?"
หลี่ชิงพยักหน้า เขาทนไม่ไหวมานานแล้ว
"ฉัน...แตะต้องหน่อยได้ไหม?" หลี่ชิงรวบรวมความกล้าถาม
หยางซวยหลานมองไปรอบๆ แล้วยื่นอกออกมา "มาสิ"
หัวใจดวงน้อยของหลี่ชิงเต้นรัวขึ้นมาทันที แม้แต่ลมหายใจก็เร่งรีบ
เขาขยับเข้าใกล้หยางซวยหลาน มือทั้งสองข้างงุ่มง่ามพยายามปลดกระดุมเสื้อชั้นใน
แต่เขาไม่คุ้นเคยกับของพวกนี้เลย มือคลำหาอยู่นานก็ยังไม่รู้วิธีปลด
"คนบ้า ช่างซุ่มซ่ามจริงๆ" หยางซวยหลานเห็นดังนั้น จึงดึงเสื้อพร้อมเสื้อชั้นในขึ้นมาทันที
เผยให้เห็นยอดอกอันงดงามคู่นั้นต่อหน้าหลี่ชิงอย่างรุนแรง
หลี่ชิงกลืนน้ำลาย มือใหญ่กอบกุมความนุ่มนวลนั้นไว้ บีบเค้นอย่างไม่ยั้ง ทำให้มันเปลี่ยนรูปร่างไปมาในมือเขา
สัมผัสนุ่มนวลแน่นกระชับทำให้หลี่ชิงไม่อยากปล่อยมือ ไม่อาจหยุดได้
"พอได้แล้ว แค่จับอย่างเดียวมันได้อะไร ตอนทำถึงจะรู้สึกดีจริงๆ" หยางซวยหลานตบมือหลี่ชิงเบาๆ พูดอย่างเปิดเผย
"ฉันอยากจะ...ตอนนี้เลย" หลี่ชิงไม่ยอมปล่อยมือ พูดพร้อมหายใจหอบ
หยางซวยหลานมองไปรอบๆ พูดเสียงนุ่ม "คืนนี้นะ ตอนนี้ปล่อยพี่สะใภ้ไปก่อนเถอะ ใกล้เที่ยงแล้ว เกาหลีไอ้ขี้ขลาดนั่นคงกลับมาแล้วล่ะ"
หลี่ชิงได้ยินดังนั้น จึงอย่างอาลัยกัดที่ยอดองุ่นนั้นสองที ทำให้หยางซวยหลานตาพร่าไปหมด "ไอ้เด็กเลว เรียนรู้ไวจริงๆ"
พูดพลางตบหัวหลี่ชิงออก รีบจัดเสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่ให้เรียบร้อย
มองดวงอาทิตย์ที่ลอยสูงบนฟ้า เธอด่าอีก "เกาหลีไอ้ขี้เกียจนั่น ไม่รู้ไปเที่ยวสนุกที่ไหนอีกแล้ว"
"ชิงจื่อ เธอกลับไปก่อนนะ คืนนี้มากินข้าวที่บ้านฉัน พี่สะใภ้จะผัดอาหารให้สองอย่าง บำรุงร่างกายหน่อย"
"บำรุงร่างกายเพื่อจะได้จัดเธอใช่ไหม?" หลี่ชิงยิ้มกวนๆ
หยางซวยหลานมองเขาอย่างมีเสน่ห์ กัดหูหลี่ชิงพูดว่า "ใช่ จัดฉัน จัดจนฉันแทบตายแทบเป็น ถ้าเธอทำให้พี่สะใภ้อ่อนจนลุกไม่ขึ้น พี่สะใภ้จะให้เธอจัดทุกวันเลย"
ตึก!
หัวใจดวงน้อยที่ไม่เอาไหนของหลี่ชิงเต้นรัวอีกครั้ง
หยางซวยหลานช่างยั่วยวนเหลือเกิน
เขาอยากจะกดเธอลงบนกองฟางตอนนี้เลย บุกเข้าไปอย่างรวดเร็ว จัดการอย่างหนักหน่วง
แต่ก็กังวลว่าเกาหลีอาจจะกลับมากะทันหัน จึงต้องระงับความคิดนั้นไว้
ช่วยหยางซวยหลานจัดการคร่าวๆ หลี่ชิงก็กลับบ้านก่อน
กลับถึงบ้านก็ล้างหน้าล้างตาเล็กน้อย ระบายความร้อนในตัวออก
จัดการตัวเองให้สะอาดเรียบร้อย หลี่ชิงปิดประตูแล้วตรงไปที่บ้านหานเหม่ย
เขาคาดว่าตอนนี้หานเหม่ยน่าจะกลับมาจากในเมืองได้สักพักแล้ว
ตกลงเรื่องรับซื้อหวงซิงเรียบร้อยแล้ว วันนี้น่าจะยังมีงานอีกมาก เขาต้องมาดูว่าจะช่วยอะไรได้บ้าง
อ้อมรั้วไม้ไผ่เข้าไป ยังไม่ทันเข้าลาน หลี่ชิงก็ได้กลิ่นหอมของเนื้อฟุ้งมา
เขาดมดมจมูก เดินเข้าลานพลางร้องเรียก "พี่สะใภ้ ดูท่าวันนี้ผมจะได้กินของอร่อยอีกแล้ว"
ในครัว หานเหม่ยสวมเสื้อกล้ามรัดรูป ผูกผ้ากันเปื้อนกำลังยุ่งอยู่ เห็นหลี่ชิงในลานก็ยิ้มเรียก "จมูกเธอไวจริงๆ ฉันยังไม่ทันเรียก เธอก็มาเองแล้ว วันนี้กินไก่ มาช่วยก่อไฟเร็ว"
"ครับ ได้เลย" หลี่ชิงวิ่งสามก้าวเข้าไปในครัวที่เปิดโล่งเกือบทั้งหมดใกล้ประตูใหญ่
ใส่ฟืนเข้าเตาสองสามท่อน หลี่ชิงมองรูปร่างอวบอิ่มของหานเหม่ย จนเคลิ้ม
เสื้อกล้ามรัดรูปขับเน้นเส้นสายช่วงบนของหานเหม่ยอย่างชัดเจน
มองจากด้านข้าง เห็นผิวขาวผ่องแวบๆ ราวกับจะทะลักออกมาจากเสื้อกล้าม
"ข้าวสาลีเหลืองหรือยัง?"
หานเหม่ยถอดยางรัดข้อมือออก มวยผมเป็นมวยกระชับในสองสามที พลางถาม
พอเธอยกแขนขึ้น หลี่ชิงก็เห็นผิวขาวมากขึ้นทันที
ขาวจนแทบไม่น่าเชื่อ
แม้ไม่ได้สัมผัส หลี่ชิงก็รู้สึกได้ว่ามันจะต้องนุ่มมาก
ถ้าได้สัมผัส จะนุ่มกว่าของหยางซวยหลานไหมนะ?
หลี่ชิงคิดพลางจ้องมองด้วยสายตาเร่าร้อน