"ชิงจื่อ ช่วยฉันหน่อย" หู เหว่ย พิงกรอบประตูห้องน้ำ พูดด้วยสีหน้าหม่นหมอง
หลี่ชิง ผลักหู เหว่ย ออกแล้วบีบตัวผ่านออกมาจากด้านข้าง "ก็ฉันตกลงจะช่วยนายแล้วไง ฉันจะไปด้วยกันกับนาย!"
"ไม่ใช่ ที่ฉันหมายถึงคือ ชิงจื่อ ช่วยไปดูก่อนหน่อย ลองหยั่งเชิงดูว่าผู้หญิงคนนั้นคิดยังไง เธอมีความรู้สึกยังไงกับคนอ้วน อะไรประมาณนี้ แล้วค่อยให้ฉันไป จะได้ไม่โดนเขาเยาะเย้ยอีก" หู เหว่ย พูด
"ได้ ไปกินข้าวกันก่อน" หลี่ชิง ตอบ
รับเงินแล้วต้องช่วยแก้ปัญหาให้เขา
สองร้อยหยวน แลกกับการไปคุยกับผู้หญิงสักสองสามคำ ธุรกิจนี้ก็คุ้มอยู่
หลังกินอาหารเช้าเสร็จ ทั้งสองคนก็มาถึงหมู่บ้านข้างๆ
ตามที่หู เหว่ย บอก นี่เป็นญาติห่างๆ ที่แนะนำมา
เด็กสาวชื่อ อู๋ ซิงซิง บ้านเธอมีพี่น้องผู้หญิงหลายคน เธอเป็นพี่คนโต
"โดยทั่วไปผู้หญิงที่มีพี่น้องเยอะ คนที่เป็นพี่คนโตมักจะเป็นคนดูแลบ้าน ใส่ใจครอบครัว ฉันว่าครั้งนี้นายโชคดีเหมือนขี้หมาเจอดอกไม้แล้วล่ะ ไม่แน่อาจจะสำเร็จก็ได้" ระหว่างเดินเข้าหมู่บ้าน หลี่ชิง พูดล้อเลียนหู เหว่ย
หู เหว่ย ยักไหล่ ส่ายหน้าพลางพูดว่า "อย่ามาพูดเลย กับร่างกายที่มีแต่ไขมันแบบฉัน ฉันกลัวว่าเขาจะไม่สนใจ"
"ในฐานะลูกคนรวยที่มีชื่อเสียงของหมู่บ้านเรา นายควรจะยืดอกผึ่งผาย บางทีถ้าคุยเรื่องเงินๆ ทองๆ เขาอาจจะตกลงก็ได้!" หลี่ชิง พูด
"ลูกคนรวยบ้าอะไร" หู เหว่ย แค่นหัวเราะ พูดเย้ยหยันตัวเอง
หลี่ชิง ยิ้มแล้วไม่พูดอะไร
"ใกล้จะถึงแล้ว น่าจะเป็นบ้านหลังล่างนั่น" หู เหว่ย หยุดเดินทันที ชี้ไปที่บ้านหลังที่อยู่ติดถนนใหญ่ด้านล่าง
บ้านหลังนี้ดูสะอาดเรียบร้อย ทั้งหน้าบ้านหลังบ้านจัดการได้เรียบร้อยสะอาดสะอ้าน ยังปลูกดอกไม้ไว้มากมาย
"เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย ดูเร็ว คนที่เดินออกมานั่นแหละ" หู เหว่ย ร้องบอก
หลี่ชิง มองดูอย่างตั้งใจ เห็นสาวน้อยสวมชุดยาวสีครีมคนหนึ่ง สะพายตะกร้าที่แขนเดินออกมาจากลานบ้าน
เธอมีใบหน้ารูปไข่ที่เป็นเอกลักษณ์ ดวงตาโค้งดั่งจันทร์เสี้ยว ปากเล็กน่ารัก ผิวขาวผ่องเป็นพิเศษ
สายลมพัดผ่าน พลิ้วไหวชุดยาวและเส้นผมของเธอ
ขายาวเรียวงามวูบผ่านใต้กระโปรงดั่งม้าขาววิ่งผ่าน
ไม่แปลกที่หู เหว่ย แค่เห็นรูปถ่ายก็รู้สึกด้อยจนไม่กล้ามาดูตัว
การจะคุยกับผู้หญิงที่มีบุคลิกอ่อนหวานและการศึกษาสูงแบบนี้ หลี่ชิง ก็รู้สึกประหม่า
ในตอนนี้ อู๋ ซิงซิง เดินมาถึงลานนวดข้าว วางตะกร้าที่แขนลง หยิบไม้กวาดขึ้นมาก้มตัวกวาดฝุ่นบนพื้น
ตามการเคลื่อนไหวของเธอ ที่คอเสื้อหลวมๆ นั้น มองเห็นร่องอกลึกแกว่งไกวซ้ายขวาอย่างเลือนราง
รูปร่างบางเพรียว แต่หน้าอกกลับอวบอิ่มมาก
ถ้าสาวคนนี้ใส่เสื้อผ้ารัดรูปเหมือนหยางซวยหลาน คงทำให้ผู้ชายหลงใหลตายกันเป็นเบือ
อย่างน้อยหลี่ชิง ก็เกือบจะมองเหม่อไปแล้ว
"นาย...นายรีบไปเถอะ ฉันจะคอยเฝ้ายามให้!" หู เหว่ย พูดขึ้น
หลี่ชิง ถึงกับพูดไม่ออก "นายมาดูตัวนะ ไม่ได้มาขโมยของ จะต้องเฝ้ายามทำไม"
"โอ๊ย นายรีบไปเถอะ" หู เหว่ย เร่งเร้า
หลี่ชิง จำต้องรวบรวมความกล้า ลุกขึ้นเดินลงไปจากถนนใหญ่
เมื่อเห็นคนเดินลงมา อู๋ ซิงซิง หยุดกวาดพื้น มองอย่างสงสัย "คุณมาทำอะไรคะ?"
มองใกล้ๆ อู๋ ซิงซิง ยิ่งสวยกว่าตอนมองไกลๆ
ผิวของเธอดูขาวนวลเป็นธรรมชาติ ดวงตาโค้งดั่งจันทร์เสี้ยวทั้งสองข้างเต็มไปด้วยประกาย ดั่งดวงดาว
"ผม...ผม..." หลี่ชิง ก็อดรู้สึกประหม่าไม่ได้ หัวใจเต้นรัวอย่างควบคุมไม่ได้
อู๋ ซิงซิง ขมวดคิ้วเล็กน้อย ถามอย่างระแวง "แค่ผ่านทางมาเหรอคะ? กระหายน้ำ?"
หลี่ชิงพยักหน้าติดๆ กัน
"แค่น้ำหนึ่งแก้วก็ยินดีให้นะ บอกตรงๆ เลยก็ได้ ไม่ต้องเกรงใจหรอก"
อู๋ ซิงซิงยิ้มน้อยๆ แล้วพูดต่อว่า "งั้นรอสักครู่นะ ฉันจะไปเอาน้ำมาให้"
"ได้" หลี่ชิงพยักหน้าโดยอัตโนมัติ
ในขณะที่อู๋ ซิงซิงไปเอาน้ำ เขารีบมองไปที่ที่หู เหว่ยซ่อนตัวอยู่ แต่กลับพบว่าไอ้อ้วนนั่นหายไปแล้ว
ไอ้ขี้ขลาด มันจะขี้ขลาดขนาดนี้ได้ยังไง
หลี่ชิงถึงกับพูดไม่ออก
อู๋ ซิงซิงรีบนำน้ำหนึ่งแก้วออกมา ในมือยังถือเหยือกน้ำเย็นมาด้วย "นี่จ้ะ"
หลี่ชิงรีบขอบคุณ ยกแก้วน้ำขึ้นดื่มจนหมดในคำเดียว
อากาศร้อนขนาดนี้ เดินมาไกลขนาดนี้ เขาก็กระหายน้ำพอสมควร
"เอาอีกไหม?" อู๋ ซิงซิงชูเหยือกน้ำถาม
หลี่ชิงยื่นแก้วไปให้ พร้อมกับถามว่า "คุณ... รู้จักหู เหว่ยไหมครับ?"
"หู เหว่ย? ดูคุ้นๆ นะ" อู๋ ซิงซิงขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่นึกไม่ออก
"พ่อเขาชื่อหูโหยวอวี๋ บางทีคุณอาจจะรู้จัก" หลี่ชิงจำเป็นต้องพูดถึงชื่อของหูโหยวอวี๋ จิ้งจอกแก่คนนั้น
เป็นไปตามคาด อู๋ ซิงซิงรู้จักหูโหยวอวี๋
เธออุทานเบาๆ แล้วพูดว่า "อ๋อ คุณหมายถึงเขานี่เอง มีคนแนะนำให้ฉันไปดูตัวกับเขา งั้นคุณก็คือหู เหว่ยสินะ หน้าตาดีทีเดียวนะ"
เมื่อได้ยินคำชม หลี่ชิงรู้สึกหน้าแดงอย่างประหลาด แต่เขาก็ยังโบกมือปฏิเสธ "คุณเข้าใจผิดแล้วครับ ผมไม่ใช่หู เหว่ย ผมเป็นเพื่อนของเขา เขาฝากผมมาพบคุณก่อน คุยกันก่อน"
อู๋ ซิงซิงมองหลี่ชิงด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยพลังลมปราณ พึมพำว่า "เขาจะดูตัวยังต้องให้คนมาสำรวจก่อนด้วยเหรอ ฉันจะดูตัวกับเขา แล้วฉันจะคุยอะไรกับคุณได้ล่ะ"
"ก็คุยเรื่องสถานะทางบ้านของเขา แล้วก็เงื่อนไขของคุณอะไรประมาณนี้" หลี่ชิงพูดอย่างเก้อเขิน
ตอนนั้นเอง ลมพัดมา ผมของอู๋ ซิงซิงที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ปลิวมาโดนหน้าของหลี่ชิง ทำให้หัวใจดวงน้อยของเขาเต้นแรงขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้
แม้ว่าเขาจะมาแทนหู เหว่ย แต่ความรู้สึกเหมือนกับว่าเขามาดูตัวเอง
"เรื่องเงื่อนไขอะไรพวกนั้น ให้เขามาพูดเองดีกว่า" อู๋ ซิงซิงพูดอย่างตรงไปตรงมา
"...งั้น งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ" หลี่ชิงได้ยินดังนั้น รู้สึกเก้อเขินจนไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่ขอตัว
"...อ๋อ ได้"
อู๋ ซิงซิงดูเหมือนจะอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่หลี่ชิงก็ก้าวขายาวๆ ขึ้นถนนไปแล้ว
หลี่ชิงเจอหู เหว่ยที่มุมถนนไม่ไกล
"นายจะวิ่งหนีทำไมล่ะ เธอไม่ใช่สัตว์ร้ายซะหน่อย!"
หู เหว่ยส่ายหัวราวกับลูกแก้วโยก ส่ายจนไขมันที่คอสั่นระริก "ในสายตาฉัน เธอก็เป็นแบบนั้นแหละ แล้วเธอว่าไงบ้าง?"
"เธอบอกให้นายไปพูดเอง" หลี่ชิงบอก
"เฮ้ย งั้นเลิกๆ ดีกว่า ผู้หญิงแบบนี้ฉันไม่คู่ควรหรอก" หู เหว่ยพูดอย่างตรงไปตรงมา
หลี่ชิงก็ไม่ได้พยายามเกลี้ยกล่อม
อู๋ ซิงซิงสวยจริงๆ เหมือนนางฟ้า
แต่ฟังจากน้ำเสียงที่เธอพูด เธอคงมีความทะเยอทะยานสูง
ผู้หญิงแบบนี้ คงไม่ใช่คนธรรมดาจะสามารถเอาชนะใจได้
การที่หู เหว่ยรู้จักประมาณตน ก็คล้ายๆ กับความคิดของหลี่ชิงเอง
ผู้หญิงแบบนี้ เขาก็ไม่คู่ควรเหมือนกัน