เมื่อประตูห้องโถงถูกล็อกจากด้านใน หลี่ชิงก็กอดหานเหม่ยแน่นและจูบเธอทันที
ครั้งนี้เขาไม่มีความคิดที่ไม่เหมาะสมมากนัก เพียงแค่ต้องการจูบและลูบไล้เธอเท่านั้น
หานเหม่ยก็ไม่ได้ต่อต้าน เธอสอดแขนทั้งสองข้างผ่านรักแร้ของหลี่ชิงและโอบกอดเขาไว้
ตอบสนองต่อจูบที่งุ่มง่ามของหลี่ชิงอย่างดุเดือด
ทั้งสองจมดิ่งอยู่ในการเกี่ยวพันของริมฝีปากและลิ้น
ริมฝีปากของหานเหม่ยนุ่มนิ่ม ลิ้นของเธอมีกลิ่นหอมอ่อนๆ และลื่นเป็นพิเศษ
ทุกครั้งที่ปลายลิ้นของเธอสัมผัส มันเหมือนสัมผัสที่หัวใจของหลี่ชิง ทำให้เขาตื่นเต้นและสั่นสะท้านอย่างห้ามไม่ได้
มือใหญ่ของหลี่ชิงลูบไล้ก้นที่กลมกลึงของหานเหม่ย
ความงดงามที่เต็มไปด้วยความยืดหยุ่นนั้น ทำให้เขาขยำซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่อาจหยุดได้
ขณะที่เขากำลังจะก้าวไปอีกขั้น เตรียมจะสอดมือเข้าไป หานเหม่ยก็พูดขึ้นทันทีว่า "ยังอยากให้พี่สะใภ้ช่วยอยู่ไหม?"
"อยากครับ!" หลี่ชิงตอบอย่างหนักแน่น
จูบที่ยาวนานทำให้ลมหายใจของทั้งสองคนไม่สม่ำเสมอ
ใบหน้างดงามของหานเหม่ยเต็มไปด้วยสีแดงระเรื่อที่ชวนหลงใหล เธอชำเลืองมองหลี่ชิงอย่างเย้ายวน เม้มปากชี้ไปที่เตียง "นอนลงสิ พี่สะใภ้จะช่วยเธอเอง"
สายตาของหลี่ชิงกวาดมองร่างกายที่ห่อหุ้มมิดชิดของหานเหม่ย เขาพูดว่า "พี่สะใภ้ครับ ถอดเสื้อผ้าออกด้วยได้ไหม?"
แม้ว่าจะไม่สามารถไปถึงขั้นสุดท้ายได้ แต่เขาก็ยังอยากสัมผัสความงดงามให้มากกว่านี้
"ได้ใจจะเอาแขนด้วย ไม่ได้" หานเหม่ยจิ้มที่หน้าผากของหลี่ชิง
ขณะที่หลี่ชิงกำลังรู้สึกผิดหวัง หานเหม่ยกลับถอดเสื้อแขนสั้นออก "แค่นี้นะ มานี่สิ"
ผิวขาวราวกับหยกเปล่งประกายสีแดงอ่อนๆ ทำให้หลี่ชิงตะลึงในทันที
เขายื่นมือออกไปโดยไม่รู้ตัว "พี่สะใภ้ครับ งั้น... ถอดยกทรงที่ไม่จำเป็นนี่ออกด้วยได้ไหม"
"ไอ้ตัวแสบ จะหาทางเอาเปรียบฉันทุกวิธีเลยสินะ?" หานเหม่ยมองหลี่ชิงด้วยสายตาอ่อนโยนพร้อมกับชำเลืองมองเขา แต่ก็ยอมปลดยกทรงสีดำที่มีลวดลายออก
บางทีอาจเป็นเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ทำให้หานเหม่ยรู้สึกผิดอยู่ในใจ
ครั้งนี้แม้ว่าเธอจะบ่นเรื่องที่หลี่ชิงขอ แต่ก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย
หลี่ชิงมองความกลมกลึงสองเต้าที่แกว่งไกวอยู่ตรงหน้า ลมหายใจของเขาหนักหน่วงขึ้นทันที
เขาซุกตัวในอ้อมอกของหานเหม่ยอย่างไม่เกรงใจ มือข้างหนึ่งโอบเอวบางที่กำได้รอบมือของหานเหม่ย อีกมือหนึ่งสลับกันบีบนวดไปมา
สีแดงบนใบหน้าของหานเหม่ยเข้มขึ้น ลมหายใจก็เริ่มติดขัด
เธอยื่นมือไปดึงกางเกงวอร์มหลวมๆ ของหลี่ชิงลง
สิ่งใหญ่โตที่ปรากฏต่อหน้าทำให้เธอตกใจจนร้องเบาๆ ปากอ้าค้าง
"นี่... ทำไมมันใหญ่ขนาดนี้" หานเหม่ยพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อ
จากนั้นเธอก็ใช้มือขวากำ พยายามหลายครั้งกว่าจะกำของของหลี่ชิงได้
"มือเดียวกำไม่ถึง..." หานเหม่ยพึมพำด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความหมกมุ่น
หลี่ชิงรู้สึกได้ชัดเจนว่าร่างกายของพี่สะใภ้ร้อนขึ้น เขาจึงเพิ่มแรงในการบีบนวดมากขึ้น
"เธอ... นอนลงสิ" หานเหม่ยพูดด้วยเสียงสั่น
หลี่ชิงนอนลงอย่างว่าง่าย
หานเหม่ยนอนเอียงข้างๆ หลี่ชิง ความอวบอิ่มทั้งสองเต้าห้อยลงมา
มองจากมุมนี้ กลับดูเหมือนจะใหญ่ขึ้นไปอีก
"เบาๆ หน่อย นี่ไม่ใช่ลูกบอลนะ" หานเหม่ยพูดเบาๆ ด้วยแววตาอ่อนโยน เมื่อหลี่ชิงจับคู่นั้นบีบนวดอีกครั้ง
หลี่ชิงรีบผ่อนแรงในมือลงทันที
เขาเพิ่งจะปล่อยให้อารมณ์พาไป แรงที่ใช้ในมือดูเหมือนจะแรงไปหน่อย
ถึงขั้นทิ้งรอยนิ้วมือเอาไว้
หานเหม่ยเริ่มขยับตัว การเคลื่อนไหวที่เร็วบ้างช้าบ้าง ทำให้หลี่ชิงรู้สึกราวกับลอยขึ้นไปบนเก้าฟ้า
มือข้างหนึ่งของเขากำความอวบอิ่มด้านหน้าไว้ ส่วนมืออีกข้างตกลงบนก้นที่ยื่นออกมาของหานเหม่ย
ท่าทางแบบนี้ ทำให้เขาไม่รู้ว่าควรจะมองไปที่ไหนดี
"อ๊ะ พี่สะใภ้ ผมใกล้แล้ว" หลี่ชิงร้องเบาๆ มือทั้งสองข้างกำแน่นรอบก้อนเนื้อนั้น
หานเหม่ยเห็นท่าทาง รีบสลับมือซ้ายกับมือขวาและเร่งจังหวะทันที
"พี่สะใภ้ครับ ชิงจื่ออยู่บ้านพี่หรือเปล่า?"
ในตอนนั้นเอง จู่ๆ ก็มีเสียงตะโกนดังมาจากนอกประตู
สีหน้าของหานเหม่ยเปลี่ยนไปทันที "มีคนมา"
ตอนนี้หลี่ชิงไม่สนใจว่าจะมีใครมาหรือไม่ ต่อให้เป็นเทพเซียนมาเอง เขาก็ไม่มีเวลาสนใจ
"พี่สะใภ้ เร็วอีกหน่อย!" เขากดเสียงพูดลง
หานเหม่ยเห็นท่าทาง จู่ๆ ก็ก้มลงจูบที่หน้าอกของหลี่ชิงตรงจุดเล็กๆ สองจุด พร้อมกับเพิ่มแรงในมือ
ปลายลิ้นอุ่นๆ แตะเบาๆ ทำให้หลี่ชิงทนไม่ไหวในทันที
เขาหายใจหอบแรง ระเบิดออกมาอย่างรุนแรง ปลดปล่อยทั้งหมด
"ว้าย!" หานเหม่ยร้องตกใจ ปล่อยมือ "ทำไมมันเยอะจัง"
มือเธอเปื้อนไปหมด กางเกงยีนส์ก็กระเด็นใส่หลายจุด
หลี่ชิงรู้สึกสบายในที่สุด
เขากลั้นเสียงหายใจหอบ ไม่กล้าส่งเสียงดังเกินไป
คนที่อยู่นอกลาน เขาฟังแล้วเหมือนเสียงของหู่ผานจื่อ
หานเหม่ยรีบใช้กระดาษทิชชู่เช็ดมือ แล้วรีบใส่เสื้อผ้า
เธอชำเลืองมองหลี่ชิงอย่างไม่พอใจ แล้วตะโกนออกไปข้างนอก "ชิงจื่อไม่ได้อยู่ที่นี่ คุณไปหาที่อื่นเถอะ ถ้าไม่รีบ บอกฉันมา เดี๋ยวฉันจะบอกต่อให้ก็ได้"
"พี่สะใภ้ครับ ก็ไม่มีอะไรสำคัญหรอก ผมไปหาที่อื่นก็ได้" เสียงของหู่ผานจื่อดังมาจากในลาน
เสียงฝีเท้าหนักๆ นั้น เงียบหายไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว
หลี่ชิงถอนหายใจยาว โชคดีที่ไอ้อ้วนนั่นไปแล้ว
หานเหม่ยจัดการกับสิ่งที่อยู่บนตัวเธอและหลี่ชิงอย่างใจเย็น พูดว่า "เธอรอสักพักค่อยออกไป"
"ครับ" ถึงหานเหม่ยไม่เตือน เขาก็ตั้งใจจะหลบอยู่ที่นี่สักพักก่อนออกไปอยู่แล้ว
ถ้าออกไปตอนนี้ ก็เท่ากับเดินเข้าไปในปากกระบอกปืนของหู่ผานจื่อน่ะสิ
"พี่สะใภ้ครับ ขอผมจับอีกหน่อยได้ไหม?" หลี่ชิงหันตามองพลางยิ้มกริ่ม
หานเหม่ยตบมือหลี่ชิงทีหนึ่ง "บีบจนช้ำไปหมดแล้ว ยังจะจับอีก"
"พี่สะใภ้ครับ ขอโทษครับ ผมอดใจไม่ไหว" หลี่ชิงรีบเก็บความคิดนั้นไปพูด
เขาอาจจะบีบหานเหม่ยจนช้ำจริงๆ
หานเหม่ยกรายตามอง ในดวงตาซ่อนเสน่ห์ยั่วยวน จับของหลี่ชิงที่อ่อนปวกเปียกแล้วอีกครั้ง พูดว่า "ไอ้ตัวแสบ อยู่ในมือฉันยังไม่ถึงยี่สิบนาทีเลย ยังกล้ามาทำท่ามั่นใจว่าทนฉันได้อีก ต่อไปอย่าคิดไม่ดีกับพี่สะใภ้อีกนะ ถ้าเธอทนไม่ไหวจริงๆ มาหาพี่สะใภ้ พี่สะใภ้จะใช้มือช่วยให้!"
"ให้เวลาฉันหน่อย รอฉันคิดหาทางก่อน ถ้าพร้อมแล้ว ฉันจะให้เอง!"
ประโยคสั้นๆ นี้ สำหรับหลี่ชิงแล้ว ไม่ต่างอะไรกับระเบิดลูกใหญ่
ระเบิดให้หัวใจเขาปั่นป่วน ไม่อาจสงบลงได้เป็นเวลานาน