"ไปปิดประตูสิ!"
หานเหม่ยพูดเสียงอ่อนโยน พลางผลักหลี่ชิงเบาๆ
"ได้!"
หลี่ชิงไม่พูดอะไรอีก กระโดดลงจากเตียงวิ่งออกจากห้องนอนด้วยเท้าเปล่าไม่ใส่รองเท้า ไปปิดประตูใหญ่
ตอนนี้เขาเหมือนมดที่อยู่บนกระทะร้อน กลัวว่าจะเสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียว
ตอนเข้ามา เขายังล็อคประตูห้องนอนจากด้านในด้วย
แต่หานเหม่ยบนเตียงกลับลงจากเตียงแล้ว แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว
เมื่อเห็นภาพนี้ หัวใจของหลี่ชิงก็หล่นวูบ
พี่สะใภ้ดูเหมือนจะยังลังเลอยู่บ้าง
แต่ตอนนี้ เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแล้ว เขาแค่อยากนอนกับพี่สะใภ้
"พี่สะใภ้" เสียงของเขาแฝงความกดข่มอย่างรุนแรง เขาอุ้มหานเหม่ยที่ยืนอยู่หน้าหน้าต่างขึ้นมา
"มอบตัวให้ผมเถอะ ผมจะดูแลพี่ไปชั่วชีวิต ให้ผมปกป้องพี่นะ พี่สะใภ้"
ครั้งนี้หานเหม่ยไม่ได้ดิ้นรนต่อต้าน เพียงแต่หางตามีน้ำตาคลอ
"ชิงจื่อ เธอไม่เข้าใจหรอก ไม่ใช่ว่าพี่ไม่อยากให้ แต่มันทำไม่ได้จริงๆ" หานเหม่ยพูดเสียงอ่อนโยน
"พี่สะใภ้ฉลาดขนาดนี้ ทำไมถึงเชื่อเรื่องงมงายพวกนั้นล่ะ? นั่นมันแค่เรื่องที่ชาวบ้านแต่งขึ้นมานินทาพี่ พี่อย่าไปเชื่อเลย" ดวงตาของหลี่ชิงเต็มไปด้วยความปรารถนาอย่างร้อนแรง เกือบจะพ่นไฟออกมา
พูดจบ เขาก็ค่อยๆ วางหานเหม่ยลงบนเตียง ไม่รอให้หานเหม่ยพูดอะไรอีก ก็ปิดปากนางอย่างรุนแรงและป่าเถื่อน
ลิ้นของเขาไล่เลียริมฝีปากแดงอิ่มนั้น สำรวจ ดูดดื่ม
ด้วยสัญชาตญาณ หลี่ชิงใช้ทุกวิธีที่เขารู้จนหมดสิ้น
สายตาใสบริสุทธิ์ดั่งน้ำพุในหุบเขาของหานเหม่ยค่อยๆ พร่าเลือน มือทั้งสองลูบใบหน้าที่มีสันกรามชัดเจนของหลี่ชิง
นางเปิดริมฝีปาก ดูดจูบหลี่ชิง
ความหวานในช่วงเวลานี้ ทำให้สมองของหลี่ชิงมึนงง ว่างเปล่าในทันที
พี่สะใภ้ตอบสนองแล้ว!
ในที่สุดนางก็ตอบสนอง!
เขาจูบอย่างลืมตัว สัมผัสความหวานที่ทำให้มึนเมาในริมฝีปากของหานเหม่ย มือลูบไล้เข้าไปใต้กระโปรงของนาง จับต้องยอดเขานุ่มนิ่มที่เขาคิดถึงทั้งวันทั้งคืน
องุ่นของหานเหม่ยเล็กมาก ตรงกลางยังบุ๋มเข้าไปด้วย
หลี่ชิงใช้มือลูบไล้เล่น รู้สึกราวกับอยากจะกลืนกินหานเหม่ยทั้งตัวเข้าไปในร่างกายของตน
หานเหม่ยไม่ได้ปฏิเสธ ในปากยังมีเสียงครางแผ่วเบาลอยออกมา ขายาวขาวทั้งสองข้างพันกับกระโปรง เกี่ยวกระหวัดกัน
"พี่สะใภ้ มอบตัวให้ผมเถอะนะ?" หลี่ชิงลุกขึ้น จ้องมองหานเหม่ยตาแดงก่ำ
หานเหม่ยกัดริมฝีปากบาง ในดวงตามีทั้งราคะและความลังเล "พี่ก็อยาก แต่ว่า..."
ประโยคนี้ทำให้เลือดในตัวหลี่ชิงพลุ่งพล่าน เขาแทบไม่ได้ยินคำว่า "แต่" เลย รีบเลิกกระโปรงของหานเหม่ยขึ้นทันที
ในชั่วพริบตา ร่างอรชรก็ปรากฏต่อหน้าหลี่ชิง
หน้าท้องแบนราบ ไม่มีไขมันแม้แต่นิดเดียว
ใต้เอวบางที่กำได้รอบมือ มีกางเกงในลูกไม้ตัวเล็กๆ
กางเกงในตัวนี้ ตอนที่หลี่ชิงเข้ามาก็เห็นมันห้อยอยู่ที่หัวเข่าข้างซ้ายของหานเหม่ย
หลี่ชิงหายใจหนักเหมือนวัว ยื่นมือลูบเบาๆ
"ชิงจื่อ ฉันให้เธอไม่ได้จริงๆ!" หานเหม่ยจู่ๆ ก็ดึงกระโปรงลงมาปิดสวนลับอีกครั้ง
หลี่ชิงชะงัก "พี่สะใภ้ ทำไมล่ะครับ?"
เมื่อกี้ยังตอบรับอยู่เลย ทำไมจู่ๆ ถึงเปลี่ยนใจ?
"ชิงจื่อ ฟังพี่ก่อน" หานเหม่ยเห็นสีหน้าหลี่ชิงไม่ค่อยดี จึงปลอบเบาๆ "พี่สะใภ้ไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น พี่จำได้ว่าเธอชอบอ่านนิยายพวกนั้น เธอน่าจะรู้จักศิลปะการดูดดาวใช่ไหม?"
หลี่ชิงพยักหน้า สมองมึนงงไปชั่วขณะ
เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเรื่องพวกนี้ถึงโยงไปถึงศิลปะการดูดดาวได้
หานเหม่ยหน้าแดง พูดอย่างอายๆ ว่า "พี่สะใภ้มีแค่อันนี้ เป็นพรสวรรค์ตั้งแต่เกิด"
"พี่สะใภ้เป็นยอดฝีมือในแวดวงนักบู๊ด้วยเหรอ งั้นดีเลย ต่อไปพี่สะใภ้จะได้ปกป้องผม" หลี่ชิงฝืนยิ้มพูดล้อเล่น จริงๆ แล้วเขาไม่เข้าใจความหมายของคำพูดหานเหม่ยเลย
หานเหม่ยช้อนตามองหลี่ชิงเบาๆ ดวงตามีแววลำบากใจ พูดเบาๆ ว่า "พี่สะใภ้ไม่เชื่อเรื่องไสยศาสตร์พวกนั้นหรอก แต่ที่พี่สะใภ้เป็นกาลกิณีนั้นหมอบอก"
"เขาบอกว่าตรงนั้นของฉันพิเศษ หาคนแบบฉันไม่ได้แม้แต่ในคนเป็นแสน"
"หมอบอกว่าตรงนั้นของฉันเหมือนปั๊ม คือดูดแรงมาก"
"ตอนมีอะไรกัน จะทำให้ผู้ชาย...มีความสุขมาก สุขกว่าผู้หญิงทั่วไปหลายเท่า"
"แต่พอถึงจุดสำคัญ เพราะตรงนั้นของฉันดูดแรงเกินไป จะทำให้ผู้ชายหมดแรงในทันที"
"ตอนฉันกับพี่ชายเธอคืนแรก เขาก็...ก็ทำ แต่ของเขาค่อนข้างสั้นเล็ก แถมหัวใจไม่ค่อยดีด้วย พอแตะตัวฉันได้ไม่กี่ที ก็...ไปแล้ว"
หลี่ชิงมองหานเหม่ยด้วยความตกใจ
ไม่คิดเลยว่าพี่สะใภ้จะพิเศษขนาดนี้
เรื่องหมดแรงนั่น เขาก็พอรู้
แต่เมื่อเทียบกับผลลัพธ์ที่น่ากลัวนั้น เขากลับสนใจเรื่องที่พี่สะใภ้ดูดแรงมากกว่า
ถึงขั้นอยากลองในทันที
"ดังนั้น ไม่ใช่ว่าพี่สะใภ้ใจร้ายไม่ให้เธอ หรืออยากรักษาอะไรไว้" หานเหม่ยสีหน้าหม่นหมอง "พี่สะใภ้เป็นแม่ม่าย จะมีอะไรให้รักษาล่ะ? ความรู้สึกของเธอ พี่สะใภ้รู้ดี แต่พี่สะใภ้ทำร้ายเธอไม่ได้ เข้าใจไหม?"
"พี่สะใภ้ ดูร่างกายผมสิ แข็งแรงเหมือนวัวหนุ่ม หัวใจก็ไม่มีปัญหา" หลี่ชิงพูดพลางสอดมือเข้าไปใต้กระโปรงหานเหม่ย ตรงนั้นเปียกชุ่มเหมือนทะเลโคลนแล้ว
หานเหม่ยจับข้อมือหลี่ชิงแน่น น้ำตาคลอ ส่ายหน้า "ไม่ได้หรอกชิงจื่อ ถ้าเธออดไม่ไหวจริงๆ พี่สะใภ้ใช้มือช่วยก็ได้ แต่ตรงนั้น ไม่ได้จริงๆ!"
"แต่ตอนนี้ผมอยากทำตรงนั้นของพี่สะใภ้" หลี่ชิงยืนกราน
ฟังหานเหม่ยพูดแบบนั้น เขายิ่งอยากลองว่าพี่สะใภ้ดูดแรงขนาดไหน
"ไม่ได้ ไม่ได้!" ท่าทีของหานเหม่ยยิ่งแน่วแน่
แต่ตอนนี้หลี่ชิงเหมือนลูกธนูที่ง้างสาย เก็บแรงทั้งตัว อยากให้น้องชายได้เข้าไปในวังวนที่ดูดแรงของพี่สะใภ้
ความคิดนี้ขยายใหญ่ในใจเขา หูไม่ได้ยินว่าหานเหม่ยพูดอะไรแล้ว
เขาไม่สนใจการขัดขวางของหานเหม่ย ออกแรงทันที ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น พลิกกระโปรงหานเหม่ยขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วรีบดึงกางเกงในที่เปียกชุ่มด้วยน้ำใสออก
สวนลับนั้นน้ำท่วมท้นแล้ว ขนบางๆ เปียกชุ่มไปด้วยน้ำใส