ที่แท้หยางซวยหลานถูกสามีเธอจัดการแบบนี้นี่เอง
หลี่ชิงรู้สึกหึงนิดๆ แต่ส่วนใหญ่กลับรู้สึกตื่นเต้นอย่างประหลาด
สายตาของหยางซวยหลานเหลือบมองมาทางหลี่ชิงเป็นระยะ ดูเหมือนเธอจะรู้สึกอึดอัดมาก
หลี่ชิงมั่นใจว่าตัวเองซ่อนอยู่ในความมืด แต่หยางซวยหลานกลับดูเหมือนมองเห็นเขา
แต่เพื่อป้องกันไม่ให้เกาหลีสังเกตเห็น หลี่ชิงจึงเอากระเบื้องมาบังหน้าไว้ เหลือช่องแคบๆ ไว้แอบดู
เกาหลีดูเหมือนจะไม่ค่อยมีแรง พอทำท่าแรงๆ สักพัก ก็ต้องหยุดพักบ่อยๆ
ตอนแรกหยางซวยหลานยังด่าว่า "แกจะทำได้หรือเปล่า" อะไรทำนองนี้
แต่พอนานเข้าไม่รู้เป็นอะไร เธอเริ่มเล่นกับความอวบอิ่มที่ใหญ่เกินกว่ามือทั้งสองจะกำได้ด้วยตัวเอง
และสายตาของเธอก็ไม่หลบเลี่ยงอีกต่อไป จ้องตรงมาที่กำแพงที่หลี่ชิงซ่อนตัวอยู่
หยางซวยหลานเอานิ้วเข้าปาก สายตาเต็มไปด้วยความหื่นกระหาย ค่อยๆ ดูดนิ้วสักพัก แล้วเอานิ้วที่เปียกน้ำลายแตะที่จุดสีชมพูตรงกลางความอวบอิ่ม แล้วค่อยๆ บีบนวด
สมองของหลี่ชิงพลันมึนงงราวกับภูเขาไฟระเบิด
ผู้หญิงคนนี้ช่างเซ็กซี่เหลือเกิน
ตอนนี้หลี่ชิงมั่นใจอย่างที่สุดว่าหยางซวยหลานต้องเห็นเขาแล้วแน่ๆ
และท่าทางของเธอตอนนี้ เป็นการตั้งใจทำให้เขาดูโดยเฉพาะ
สามีกำลังจัดการอยู่ข้างหลัง แต่เธอกลับอวดเรือนร่างยั่วยวนให้หลี่ชิงดู เธอกล้าทำแบบนี้ได้ยังไง?
แต่หลี่ชิงชอบมาก
หนังสดตรงหน้านี้ มันตื่นเต้นกว่าดูหนังโป๊เยอะ
พร้อมกับเสียงครางต่ำๆ เกาหลีก็ปล่อยออกมา แล้วทิ้งตัวลงบนแผ่นหลังเปลือยเปล่าของหยางซวยหลานเหมือนกุ้งต้ม
หลี่ชิงหายใจหอบ อยากจะพุ่งเข้าไปเตะเกาหลีออกแล้วเข้าไปแทนที่เหลือเกิน
หยางซวยหลานตบเกาหลีทีหนึ่ง ด่าว่า "จะทับฉันตายหรือไง รีบไปอาบน้ำเลย"
เกาหลีลุกขึ้นด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน แล้วเดินออกไปจากหน้าต่าง
โอ้โห มันเล็กจริงๆ ด้วย
หลี่ชิงมองดูชัดๆ ของเกาหลียังเล็กกว่านิ้วโป้งของเขาเสียอีก
ไม่แปลกที่หยางซวยหลานดูถูกเขาตลอด พอเขายั่วนิดหน่อย ตาเธอก็เยิ้มไปหมด
หลังจากเกาหลีไป หยางซวยหลานก็ไม่ได้ตามไป
แต่กลับจ้องมองมาที่ที่ซ่อนของหลี่ชิง ริมฝีปากแดงระเรื่อคาบนิ้ว มือหนึ่งบีบความอวบอิ่มข้างซ้าย ค่อยๆ เอนตัวพิงหน้าต่าง
เธอแทบจะแนบตัวทั้งหมดติดกับหน้าต่าง
ผู้หญิงคนนี้ช่างทำให้คนแทบขาดใจ
หลี่ชิงดูจนเลือดในตัวพุ่งขึ้นสมองหมด อึดอัดสุดๆ
หยางซวยหลานเล่นอยู่พักใหญ่ ก็ค่อยๆ ปิดม่าน
หลี่ชิงเห็นว่าไม่มีอะไรให้ดูแล้ว ก็ย่องลงจากกำแพง
เอามือกดเต็นท์ที่ตั้งสูงลง
คืนนี้ดูท่าหยางซวยหลานคงไม่ได้มาหาแล้ว
ทั้งหมดเป็นเพราะไอ้แก่หูโหยวอวี๋ที่ขนร่วงหมดแล้วนั่น
ถ้าไม่ใช่เพราะมันมาก่อกวน คืนนี้คนที่ทำให้หยางซวยหลานหยุดไม่ได้ก็ควรจะเป็นเขา
ไม่เหมือนตอนนี้ที่เขาต้องทนดูเกาหลีจัดการหยางซวยหลาน ส่วนเขาได้แต่ทรมาน
ถ้าไม่ใช่เพราะมันมาป่วน คืนนี้คนที่ทำให้หยางซวยหลานหยุดไม่ได้ก็ควรจะเป็นเขา
ไม่เหมือนตอนนี้ที่เขาต้องทนดูเกาหลีจัดการหยางซวยหลาน ส่วนเขาได้แต่ทรมาน
หลี่ชิงยิ่งคิดยิ่งโมโห วันนี้ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่าง เขาคงระบายความอัดอั้นในใจไม่ออก
ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงรถของหูโหยวอวี๋ ไอ้แก่นี่เพิ่งซื้อรถใหม่เมื่อสองปีก่อน แม้แต่จะเดินในหมู่บ้านสองก้าวก็ยังขับ ทำตัวเท่เหลือเกิน
ไปกรีดยางรถมันซะ!
หลี่ชิงคิดจะทำอะไรก็ทำเลย ย่องเบาๆ ปีนกำแพงออกไป แล้ววิ่งไปที่บ้านหูโหยวอวี๋
ตอนนี้เกือบเที่ยงคืนแล้ว หมู่บ้านเงียบสงัด มีแต่เสียงร้องของสัตว์ดังแว่วมาจากเขาป่าเป็นครั้งคราว
หลี่ชิงอาศัยแสงไฟสลัว ปีนข้ามกำแพงสูงเข้าไปในบ้านหูโหยวอวี๋
แต่ป่านนี้แล้ว ไฟบ้านหูโหยวอวี๋ยังสว่างอยู่
หลี่ชิงสบถเบาๆ ถึงความโชคร้าย แล้วย่องไปหมอบอยู่ข้างแปลงดอกไม้ รอให้ครอบครัวหูโหยวอวี๋หลับ
พวกเขาไม่หลับ ถ้าทำเสียงดังนิดหน่อยแล้วพวกเขาวิ่งออกมา นั่นก็จบเห่เลย
"แม่เลี้ยง ให้ผมลูบหน่อยได้ไหม? ผมทนไม่ไหวแล้ว..."
จู่ๆ ก็มีเสียงของหู เหว่ยดังมาจากหน้าต่างที่ยังเปิดไฟอยู่
"ออกไป ฉันกำลังเข้าห้องน้ำ!" เสียงของยู่หลานดังขึ้นตามมา "ฉันเป็นแม่เลี้ยงนาย ไม่ใช่เมียนาย! ทำไมนายถึงทำแบบนี้!"
หลี่ชิงได้ยินแล้วสมองก็มึนงงทันที
สองคนนี้ ดูไม่ค่อยปกตินะ
"เสี่ยวเหว่ย นายทำอะไร? ปล่อย... อย่า อืม... อย่าลูบ ฉันเป็นแม่เลี้ยงนาย ปล่อยเดี๋ยวนี้!" เสียงของยู่หลานที่ผสมกับเสียงครางหวานที่ทำให้กระดูกอ่อนยวบดังออกมา
หัวใจของหลี่ชิงเต้นรัวขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้
เพียงแค่เสียงสองครั้งก็ทำให้หลี่ชิงรู้สึกเลือดพล่านขึ้นมาทันที
ดูเหมือนว่าหูเหว่ยจะลงมือแล้ว ในห้องมีเสียงฉีกเสื้อผ้าดังออกมา
ไม่คิดว่าไอ้อ้วนคนนี้ที่ปกติขี้ขลาดจนน่าขำ แต่ลับหลังกลับกล้าลงมือกับแม่เลี้ยงด้วย
ไอ้หมอนี่ไม่ธรรมดาเลยนะ!
"โอ๊ย แม่เลี้ยง ทำไมถึงกัดผมด้วยล่ะ!" เสียงร้องของหูเหว่ยดังออกมา
"ออกไป!" ยู่หลานตวาดเสียงดัง "ถ้านายยังทำแบบนี้อีก ฉันจะบอกพ่อนายนะ! อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่านายขโมยกางเกงในฉัน แถมยังแอบดูฉันอาบน้ำด้วย เรื่องพวกนี้ฉันยอมไม่เอาเรื่อง แต่ถ้านายยังจะลามปามอีก ฉันจะบอกพ่อนายแน่"
"อย่า อย่า อย่านะ แม่เลี้ยง ผม... ผมออกไปเอง ออกไปเดี๋ยวนี้" ดูเหมือนหูเหว่ยจะยอมแพ้
ไม่นานก็ได้ยินเสียงปิดประตู
หลี่ชิงที่แอบอยู่ริมกำแพงรู้สึกว่าจิตวิญญาณของเขาได้รับความสะเทือนใจอย่างรุนแรง
การที่หูเหว่ยมองแม่เลี้ยงที่อายุไล่เลี่ยกับตัวเองด้วยความคิดไม่ดี หลี่ชิงยังพอเข้าใจได้
แต่เขาไม่คิดว่ายู่หลานที่ดูเรียบร้อยสง่างามขนาดนั้น แม้จะถูกหูเหว่ยแอบดูตอนอาบน้ำ เธอก็ยังไม่ได้บอกใคร
การค้นพบนี้ทำให้หลี่ชิงรู้สึกตื่นเต้นอย่างชั่วร้ายในใจ
ตอนนั้นเอง จู่ๆ ก็มีเสียงน้ำดังซ่าๆ จากห้องด้านหลังเขา
ฟังดูเหมือนยู่หลานกำลังเข้าห้องน้ำ
ในหัวของหลี่ชิงมีภาพผุดขึ้นมาทันที
ป้ายู่หลานที่ดูสง่างามกำลังกุมเสื้อผ้าที่ถูกหูเหว่ยฉีกขาด นั่งยองๆ อยู่บนพื้น...
หลังจากเสียงน้ำเบาลง ผ่านไปครู่หนึ่ง ไฟในห้องก็ดับ
หลี่ชิงไม่ได้ยินเสียงใส่เสื้อผ้า คงเพราะเตรียมจะนอน ยู่หลานเลยใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้น
กดความตื่นเต้นในใจไว้ หลี่ชิงรอจนไฟบนชั้นบนดับหมดแล้ว ผ่านไปพักใหญ่ถึงได้วิ่งเข้าไปในลาน
หยิบมีดเล็กที่เตรียมไว้ล่วงหน้า ปล่อยลมยางรถของหูโหยวอวี๋ทั้งสี่ล้อ
วิ่งเข้าห้องน้ำ อาบน้ำเย็น หลี่ชิงถึงได้กดความร้อนรุ่มในตัวที่ทนไม่ไหวลงไปได้
...
วันรุ่งขึ้น ฟ้าแจ่มใส
หลี่ชิงยังไม่ทันตื่น จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงดังขึ้นข้างหู
"ชิงจื่อ ทำไมคืนนี้ไม่ปิดประตูล่ะ!"
หลี่ชิงสะดุ้งตื่น ลุกขึ้นมาดู เป็นหูเหว่ยนั่นเอง
เมื่อคืนเขาคงลืมปิดประตูจริงๆ
ถึงแม้เขาจะคิดว่าหยางซวยหลานคงไม่มาแล้ว แต่ก็ยังมีความหวังนิดหน่อย อยากรออีกสักหน่อย
ผลก็คือ ไม่มีอะไรน่าแปลกใจเลย ไม่มีใครมา และเขาก็ไม่รู้ว่าหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่
หลี่ชิงถูตาที่ยังไม่เปิดสนิท พูดงึมงำว่า "ฉันลืมน่ะ"
"เร็วๆ ตื่นได้แล้ว!" หูเหว่ยตบไหล่เปลือยของหลี่ชิง เร่งเร้า
หลี่ชิงเห็นท่าทางแบบนั้น พูดอย่างหงุดหงิดว่า "รอฉันแป๊บนึงสิ แค่ไปเจอผู้หญิงเองนะ ทำไมตื่นเต้นขนาดนี้ อย่าบอกนะว่าไม่ได้นอนทั้งคืน?"
"เป็นไปได้ยังไง" หูเหว่ยตะโกน "พูดตามตรง กูแม่งประหม่า"
"ได้ยินมาว่าสาวสวยมักจะเรื่องมาก ไขมันสองร้อยโลของกูนี่ขายยากว่ะ"
หลี่ชิงถูตาที่ยังงัวเงีย หัวเราะเบาๆ "ในเมื่อรู้ตัวแบบนี้ ก็ควรลดน้ำหนักแต่เนิ่นๆ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ข้างหน้าคงต้องจ้างคนหามเดินแล้วล่ะ"
"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ถึงจะอ้วนไปหน่อย แต่ร่างกายกูแข็งแรงมาก!" หูเหว่ยโอ้อวด
หลี่ชิงส่ายหน้าหัวเราะเยาะ ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วลงจากเตียง "กินข้าวเช้าหรือยัง?"
"ยังเลย รีบออกมาจนลืมไปเลย" หูเหว่ยพูดอย่างไม่เกรงใจเลย "แกต้มไข่สักหน่อย พวกเราประทังท้องไปก่อน ฉันเอาห้าฟอง"
หลี่ชิงส่ายหน้า "แกนี่ไม่เกรงใจจริงๆ"
"กูจะมาเกรงใจอะไรกับแก" หูเหว่ยด่าพลางหัวเราะ
หลี่ชิงลุกขึ้น เตรียมไข่เจ็ดฟอง หูอ้วนห้าฟอง เขาสองฟอง
ต้มโจ๊กกับไข่ในหม้อแล้ว ถึงได้ไปล้างหน้า
"ชิงจื่อ จริงๆ แล้ว ฉันไม่อยากไปดูตัวเลย" หูเหว่ยปรากฏตัวที่ขอบประตู พูดอึกอัก
"แกไม่อยากไปดูตัว? แล้วมาแต่เช้าทำไม?" หลี่ชิงล้างหน้าพลางถาม
หูเหว่ยพูดอย่างแค้นเคือง "แต่พ่อฉันไม่ยอมนี่ เมื่อคืนฉันแค่พูดนิดเดียว เขาดื่มเหล้าเมาแล้วเกือบจะรื้อบ้านทิ้ง"
"แกมาบอกฉันก็ไม่มีประโยชน์ ฉันเตือนพ่อแกไม่ได้หรอก" หลี่ชิงนึกถึงเรื่องที่หูโหยวอวี๋พูดเมื่อคืน ในใจก็มีความแค้นเพิ่มขึ้น
ไอ้แก่ขี้โกง!
"แต่ทำไมแกถึงไม่อยากไปดูตัวล่ะ? หาสาวที่พอเหมาะพอควร แต่งงานเร็วๆ ก็ดีนี่" หลี่ชิงเช็ดผมที่เปียกชื้น ถามอย่างสงสัย
หูเหว่ยมีท่าทีลังเลเล็กน้อย พูดอย่างเดือดดาล "พวกเขามีอคติกับคนอ้วนมากเกินไป"
หลี่ชิงพูดไม่ออก ผู้หญิงที่ชอบผู้ชายอ้วนสองร้อยกว่าโลนั้นหายากจริงๆ
หูเหว่ยเพราะความอ้วน ตั้งแต่เด็กก็มีปมด้อย แต่ก็ควบคุมน้ำหนักไม่ได้
ในความเห็นของหลี่ชิง นี่คงเป็นเพราะขาดการควบคุมตัวเอง
คงเหมือนกับที่ตอนนี้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ที่อยากจะอยู่กับหานเหม่ย อยากจะจัดการหยางซวยหลานนั่นแหละ
แต่คนอ้วนที่ขี้ขลาดแบบนี้ กลับกล้าคิดไม่ดีกับแม่เลี้ยง แถมยังลงมือด้วย
ทำให้หลี่ชิงรู้สึกตกใจจริงๆ