ปาเคอร์มีพรสวรรค์ในการทำอาหาร เนื้อย่างที่เขาปรุงรสชาติแบบสุ่มๆ ก็ไม่ได้แย่ไปกว่าที่ไป๋เฉียงเฉียงย่างเมื่อวานเลย ไป๋เฉียงเฉียงก็กินไปนิดหน่อย ส่วนที่เหลือก็เป็นของปาเคอร์คนเดียว
หลังจากกินเนื้อติดต่อกันหลายมื้อ ไป๋เฉียงเฉียงรู้สึกเบื่อ พอดีเห็นอีฟเดินออกไปนอกชนเผ่า จึงรีบบอกปาเคอร์ว่า "ฉันจะไปหาอีฟนะ"
ปาเคอร์มองไปทางอีฟแวบหนึ่ง คิดว่าไป๋เฉียงเฉียงคงไม่กล้าหนีไปแล้ว ให้ชิงชิงไปกับเธอเพื่อทำความคุ้นเคยกับชนเผ่าก็ดี จึงตกลง "งั้นพวกเธออย่าไปไกลล่ะ"
เนื่องจากเพศผู้ของอีฟไม่อยู่ ปาเคอร์ก็ไม่กล้าเข้าไปใกล้
"รู้แล้ว" ไป๋เฉียงเฉียงยังจำเรื่องสัตว์เร่ร่อนได้ ให้เธอมีความกล้าร้อยเท่าก็ไม่กล้าออกไปคนเดียว โบกมือแล้วเดินไปหาอีฟ
อีฟสะพายตะกร้าหวายใบเล็ก พอเห็นไป๋เฉียงเฉียงก็ทักทายอย่างดีใจทันที "เฉียงเฉียง"
ไป๋เฉียงเฉียงยิ้มให้ มองดูตะกร้าของอีฟ ในนั้นมีลูกแมวลายดอกอยู่สามตัว "เอ๊ะ? นี่แมวที่เธอเลี้ยงเหรอ?"
เธอนึกว่าอีฟถือตะกร้าไปเก็บผลไม้ป่าหรือผักป่าเสียอีก
"ฮิๆ!" อีฟหัวเราะขำๆ ยกตะกร้าขึ้นมา แหย่ "ลูกแมวลายดอก" ในตะกร้าแล้วพูดว่า "ไม่ใช่แมวหรอก นี่คือลูกเสือดาวที่ฉันคลอดมานะ"
