พอยื่นมือไปสัมผัส ผ้าที่แตะมือรู้สึกเย็นเฉียบ นุ่มและลื่นราวกับผ้าไหม สัมผัสได้ถึงความขรุขระเล็กน้อย ดูเหมือนจะเป็นลวดลายปัก เมื่อใช้นิ้วสองนิ้วลูบดู รู้สึกถึงความยืดหยุ่น ไป๋เฉียงเฉียงรู้สึกทันทีว่าผ้านี้คงไม่ง่ายที่จะขาดเหมือนผ้าไหมทั่วไป
"ไม่รู้ว่าใครทิ้งไว้ ฉันขอเอากลับไปก่อนนะ" อาจจะถามปาเคอร์ดู บางทีอาจจะเป็นของใครในชนเผ่าที่ทำหล่นไว้ แล้วถูกสัตว์คาบมาที่นี่
ไป๋เฉียงเฉียงอุ้มผ้าที่ซ้อนกันหนาขึ้นมา แปลกใจที่พบว่าผ้านี้สัมผัสนุ่มนวล แต่น้ำหนักกลับหนักอย่างน่าประหลาด ราวกับถูกเติมตะกั่วเข้าไป หนักจนถือไม่ไหว
ไป๋เฉียงเฉียงต้องใช้แรงอย่างมากถึงจะสามารถนำผ้าออกมาจากถ้ำชื้นแฉะได้ ทำให้ร่างกายเปรอะเปื้อนไปด้วยโคลน และมีกลิ่นคาวชื้นแปลกๆ จากในถ้ำติดตัวมาด้วย
เธอเพิ่งได้เห็นชัดๆ ว่าผ้าในมือมีลักษณะอย่างไร มันขาวสะอาดไร้ที่ติ เต็มไปด้วยลวดลายเล็กๆ คล้ายเกล็ด นี่คือความขรุขระที่เธอสัมผัสได้เมื่อครู่นี้เอง
ช่างเป็นผ้าที่แปลกประหลาด แม้แต่ในยุคปัจจุบันเธอก็ไม่เคยเห็นผ้าแบบนี้มาก่อน ไม่น่าเชื่อว่าเผ่าอสูรจะมีเทคนิคการทอผ้าที่ล้ำเลิศขนาดนี้
