ภรรยาของเขาสร้างความฮือฮาไปทั่วเมืองอีกครั้ง

เมืองเราเฉิงในเดือนมิถุนายนร้อนราวกับเตาไฟ ดวงอาทิตย์แผดเผาทำให้เกิดคลื่นความร้อนเป็นชั้นๆ บนถนนลาดยาง เผาจนไม่มีใครอยู่บนถนนเลย

เชียวเนี่ยนลากกระเป๋าเดินทางที่เพิ่งจัดเสร็จออกมาจากห้อง

ยังไม่ทันลงบันได ก็ได้ยินเสียงจ้อกแจ้กของเจียวเฉินจากชั้นล่าง

"พ่อแม่คะ พ่อแม่แท้ๆ ของเชียวเนี่ยนจะมารับจริงๆ เหรอคะ?"

พ่อเจียวถามเธออย่างเข้มงวด "เธอสนใจเรื่องนี้ทำไม เพลงเปียโนที่ต้องใช้เดี๋ยวนี้ซ้อมคล่องแล้วหรือยัง? เดี๋ยวเพื่อนของย่าจะมาจากจิงซือ เธอเป็นศาสตราจารย์จากเรินอี้ ปรมาจารย์เปียโนระดับประเทศ เธอต้องทำให้ดีหน่อยนะ ถ้าย่าช่วยจับคู่ให้ เรื่องที่เธอจะไปเรียนมหาวิทยาลัยที่จิงซือก็จะแน่นอนแล้ว"

"หนูกำลังซ้อมอยู่ค่ะ"

เชียวเนี่ยนยังไม่ทันลงไป ก็ได้ยินเจียวเฉินอ้อนอีก

"พ่อคะ พ่อคิดว่าพ่อแม่แท้ๆ ของพี่สาวหน้าตาเป็นยังไงบ้างคะ?"

พูดจบเธอก็พึมพำอย่างดูถูกแฝงไว้ในความไร้เดียงสา "พ่อแม่แท้ๆ ของเธอบอกว่าจะมาเมื่อวานซืน วันนี้ถึงจะมาถึง! คงไม่ได้ซื้อตั๋วรถไฟ นั่งรถไฟสองวันสองคืนมาจากหุบเขาลึกมารับคนหรอกนะคะ?"

เชียวเนี่ยนที่อยู่ชั้นบนหยุดฝีเท้าโดยไม่รู้ตัว ดวงตาเย็นชาฉายแววเยาะหยันวูบหนึ่ง

สามเดือนก่อน เธอบังเอิญพบว่าน้องสาวที่ดีของเธอเจียวเฉินและแฟนหนุ่มของเธอแอบมีความสัมพันธ์ลับๆ ทั้งคู่นอกใจเธอ

เธอโกรธมากจึงเปิดโปงเรื่องนี้ ถึงได้รู้ว่าเธอไม่ใช่คนในครอบครัวเจียวเลย เป็นเพียงเด็กที่ครอบครัวเจียวรับอุปการะมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

ครอบครัวเจียวรับอุปการะเธอไม่ใช่เพราะใจบุญอยากทำความดี

แต่เป็นเพราะเจียวเฉินเป็นโรคเลือดหายากตั้งแต่เกิด นอกจากต้องกินยารักษาแล้ว ยังต้องรับเลือดทุกเดือน

ครอบครัวเจียวมีบริษัทเป็นของตัวเอง ปีที่แล้วเข้าตลาดหลักทรัพย์สำเร็จ ในเมืองเราเฉิงถือว่ามีหน้ามีตาพอสมควร ถ้าโรคของเจียวเฉินแค่ต้องใช้เงินรักษา ครอบครัวเจียวคงไม่ปวดหัว

แต่บังเอิญว่านอกจากเจียวเฉินจะโชคไม่ดีเกิดมาพร้อมโรคแล้ว ยังมีกรุ๊ปเลือด RH ซึ่งเป็นหมู่เลือดที่พบได้น้อยมาก มีคนเพียง 1-2 คนใน 100,000 คนเท่านั้นที่จะมีกรุ๊ปเลือดนี้

เพราะหายากมาก โรงพยาบาลถึงเรียกหมู่เลือดนี้ว่าเลือดแพนด้า

หมายความว่าหายากเทียบเท่าหมีแพนด้า

ครอบครัวเจียวมีเงินรักษาโรค แต่ไม่สามารถรับประกันได้ว่าโรงพยาบาลจะมีเลือดแพนด้าเพียงพอให้เจียวเฉินใช้ทุกเดือน ดังนั้น ครอบครัวเจียวจึงคิดหาทางออก และนึกถึงวิธีหนึ่ง - รับเด็กที่มีหมู่เลือดตรงกันมาอุปการะจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เพื่อใช้เป็นถุงเลือดเคลื่อนที่สำหรับลูกสาว!

เธอก็คือถุงเลือดฟรีนั่นเอง

ตั้งแต่เด็ก เชียวเนี่ยนถูกสั่งสอนให้เป็นพี่สาวที่ดี เสื้อผ้าสวยๆ ให้น้องสาวใส่ โอกาสได้รับรางวัลก็ให้น้องสาว... ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องของเจียวเฉินกับฝูเกอเปิดเผยครั้งนี้ เธอก็คงยังถูกหลอกอยู่!

และที่ครอบครัวเจียวยอมบอกความจริงกับเธอ ก็เพียงเพราะหลังจากรักษามาหลายปี เจียวเฉินก็หายดีแล้ว แค่ระวังหน่อยก็ไม่ต้องกินยาหรือรับเลือดแล้ว

เธอไม่มีประโยชน์อีกต่อไปแล้ว ประกอบกับคุณยายเจียวโกรธที่เธอเปิดโปงเรื่องของเจียวเฉินกับฝูเกอในงานวันเกิดของเจียวเฉิน เพื่อรักษาชื่อเสียงของเจียวเฉินและหน้าตาของครอบครัวเจียว จึงตัดสินใจ 'เปิดเผย' ความจริงว่าเธอเป็นทายาทปลอมต่อหน้าทุกคน

พ่อเจียวไม่อยากพูดถึงเชียวเนี่ยน: "เธอพูดน้อยๆ หน่อย"

เชียวเฉินไม่ยอมรับ เชิดหน้าเถียงกลับ: "ก็เป็นแบบนั้นจริงๆ นะ พวกเขาซื้อตั๋วเครื่องบินได้ ทำไมตอนนี้ถึงเพิ่งมา ไม่ใช่คนจนหรอกหรือ!"

"พอเถอะ"

พ่อเจียวเห็นเชียวเนี่ยนเดินลงมาจากบันได จึงเอ่ยห้ามเสียงเบา

สิ่งแรกที่เห็นคือใบหน้าที่ดูเถื่อนนั้น เธอสวมเสื้อยืดสีฟ้าอ่อนทับด้วยเสื้อเชิ้ตลายทางสีแดงขาว ชายเสื้อยัดเข้าไปในกางเกงยีนส์ขาสั้นเผยให้เห็นขาที่ทั้งเรียวและขาว

คนในครอบครัวของพวกเขาล้วนผิวขาว แต่เชียวเนี่ยนกลับขาวกว่าพวกเขาเสียอีก

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะผิวขาวเกินไปหรือเปล่า ดวงตาคู่นั้นของเชียวเนี่ยนจึงดูดำสนิทเป็นพิเศษ เมื่อเห็นเธอ เจียวเหว่ยมินก็รู้สึกถึงความห่างเหินราวกับมีอะไรบางอย่างคั่นกลางอยู่เสมอ

เป็นเพราะไม่ใช่ลูกแท้ๆ จริงๆ สินะ

"เนี่ยนเนี่ยน เก็บของเสร็จแล้วหรือ?" ถึงอย่างไรก็เลี้ยงดูมาสิบกว่าปี พ่อเจียวเม้มปาก เบนสายตาไปทางอื่น เมื่อเทียบกับคนอื่นๆ ในบ้านเจียวแล้ว น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนกว่า

เชียวเนี่ยนถือกระเป๋าเดินทางเบาๆ ลงมา แล้วตอบรับเสียงเบา

เชียวเฉินเพิ่งเห็นเธอ จึงรีบเก็บสีหน้าที่กำลังดูเรื่องสนุกเมื่อครู่ แล้วแกล้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น เรียกเสียงดัง "พี่"

"..." เชียวเนี่ยนขี้เกียจแม้แต่จะตอบรับ เดินผ่านหน้าเธอไปเลย

ถูกเชียวเนี่ยนเมินเฉย เชียวเฉินไม่ค่อยพอใจ เบ้ปาก ขนตายาวๆ หลุบต่ำลงคล้ายถูกรังแก ใบหน้าขาวซีดดูไม่มีเลือดฝาด อ่อนแอราวกับดอกไม้สีขาวกลางสายลม

เหอยู่เจียนสีหน้าบึ้งตึงทันที หน้าดำ ยันไม้เท้าแล้วแค่นเสียง: "เฉินเฉินกำลังพูดกับเธอ เธอไม่ได้ยินหรือไง?"

เชียวเฉินรีบเกาะแขนเธอ เงยหน้าขึ้น ส่ายหัวอย่างอ่อนแอ กัดริมฝีปากแล้วพูดแทน: "ย่า ช่างเถอะค่ะ พี่สาวอารมณ์ไม่ดี หนูไม่เป็นไรหรอก"

พอเธอพูดแบบนี้ เหอยู่เจียนก็ยิ่งมองหญิงสาวตรงหน้าไม่ถูกชะตา ดูผิดแปลกไปหมด พูดอย่างรังเกียจ: "สมแล้วที่ไม่ใช่ลูกบ้านเจียว สอนมาสิบกว่าปีก็ยังแก้นิสัยต่ำทรามในกระดูกไม่ได้!"

"แม่"

เจียวเหว่ยมินเรียกเธอเสียงหนึ่งราวกับขอร้อง แล้วเดินไปหน้าเชียวเนี่ยน แกล้งทำเป็นล้วงบัตรใบหนึ่งออกมา: "นี่คือเงินหนึ่งหมื่นหยวน"

เขาถอนหายใจแล้วยัดใส่มือเชียวเนี่ยน: "เธอเอาไว้! กลับไปบ้าน...พ่อแม่แท้ๆ ของเธอแล้วเชื่อฟังให้ดีๆ นะ เงินนี้เธอเก็บไว้ซื้อเสื้อผ้า ต่อไปเรียนหนังสือ...อาจจะได้ใช้"

เขาทำอะไรระมัดระวังเสมอ ตอนนี้บ้านเจียวเพิ่งได้รับโครงการพัฒนาจากรัฐบาล กำลังอยู่ในช่วงสำคัญพอดี เจียวเหว่ยมินไม่อยากให้มีเรื่องนอกรีตเกิดขึ้น

เขาสืบมาว่าพ่อแม่แท้ๆ ที่มารับเชียวเนี่ยนนั้นน่าจะแซ่เจียง อาชีพเขียนว่าเป็นครู เป็นคนเขตโล่เหอ

เมืองโล่เหออยู่ห่างจากเมืองเราเฉิงสามร้อยกิโลเมตร แถวนั้นขึ้นชื่อว่าเป็นเขตยากจน ทุกปีนักธุรกิจต้องบริจาคเงินช่วยเหลือเขตโล่เหอ เขาก็เคยบริจาค ครูในเมืองเล็กๆ ชนบทแบบนั้น เขาไม่ได้สืบลึกลงไป แต่นึกถึงภาพครูชนบทลำบากที่มักถูกสัมภาษณ์ในข่าวโดยอัตโนมัติ

เชียวเนี่ยนเรียนอยู่ม.6 แล้ว กลับไปเมืองโล่เหอ แทบจะไม่มีโอกาสสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้แล้ว ไม่ต้องพูดถึงว่าจะเรียนจบโรงเรียนมัธยมเราเฉิงหนึ่งแล้วไปเรียนต่อที่จิงซือเหมือนเชียวเฉิน

ชีวิตนี้คงพังแล้วสินะ!