"โอ้วเย้! โอ้วเย้! โอ้วเย้ลุงแกเอ๊ย!"
ในคฤหาสน์หลังใหญ่แห่งหนึ่งในจิงเฉิง เมืองหลวงของประเทศตงเฉิน เสียงโกรธแค้นดังขึ้น
"คุณชายตื่นแล้วหรือ?"
เงาร่างสองร่างรีบวิ่งเข้ามาในลานบ้านจากด้านนอก แต่พอเข้ามาในลานบ้านกลับไม่ได้ยินเสียงอะไรอีก ราวกับว่าประโยคที่ได้ยินเมื่อครู่เป็นเพียงภาพลวงตา
"งั้นเราควรเข้าไปดูในห้องไหม?" อีกเสียงหนึ่งถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ดูเหมือนจะกลัวการเข้าไปในห้อง
"ไม่...ไม่ควรนะ" สาวใช้พูด "ถ้าคุณชายตื่นแล้ว ท่านก็จะเรียกพวกเราเอง ถ้าเราบุกรุกเข้าไปในห้องคุณชายโดยพลการ เราจะถูกลงโทษนะ"
"แต่ถ้าคุณชายตื่นแล้วและเราไม่อยู่ข้างกาย เราก็จะถูกลงโทษเหมือนกันนะ! แล้วถ้าคุณชายตื่นแล้วแต่พูดไม่ได้ล่ะ?"
"งั้น...งั้นเราเข้าไปดูกันดีกว่า ถ้าคุณชายยังไม่ตื่น เราก็ออกมาอีกทีนะ?"
"ตกลง"
หลังจากตกลงกันแล้ว ทั้งสองค่อยๆ เดินไปที่ห้องนอนหลักในลานบ้าน ค่อยๆ เปิดประตู แล้วย่องเข้าไปข้างใน เห็นคนบนเตียงยังหลับตาสนิทอยู่ จึงถอนหายใจยาวๆ อย่างโล่งอก แล้วค่อยๆ ถอยออกมา
"โล่งอกไปที คุณชายยังไม่ตื่น"
"งั้นเรามารอที่หน้าประตูกันเถอะ"
"อืม ไม่คิดว่าคราวนี้คุณชายจะหมดสติไปนานขนาดนี้"
"ได้ยินว่าท่านแม่ทัพตั้งใจจะไปเอาเรื่องกับอีกฝ่าย แต่ถูกคุณชายห้ามไว้"
"ฮึ คุณชายบอกว่า 'ชิบหายแล้ว รอให้ฉันตื่นมาฉันจะไปจัดการเอง!'"
"น่าสงสารคุณชายของเราที่ถูกทำร้ายจนบาดเจ็บหนักขนาดนี้ ถ้าให้คุณชายคนอื่นๆ รู้เข้า คงจะเจ็บปวดใจมากแน่ๆ"
"ได้ยินว่าคุณชายทั้งหลายกำลังจะกลับมาแล้วนะ"
"จริงเหรอ?"
"..."
ซื่อม่า เหยาหยวน ลืมตาขึ้นหลังจากที่สาวใช้ทั้งสองออกไป ใบหน้าแสดงความโกรธเกรี้ยว กัดฟันกรอดๆ ราวกับอยากจะกัดคนอย่างไรอย่างนั้น
"ชิ..."
แผลบนใบหน้าถูกดึงรั้ง ทำให้เธอสูดลมหายใจเย็นๆ เข้าไปด้วยความเจ็บปวด
"ชิบหาย นี่กำลังเล่นตลกกับฉันใช่ไหม?" ซื่อม่า เหยาหยวน อยากจะยกมือขึ้นมาแตะแผลบนใบหน้า แต่พอขยับก็ดึงแผลบนตัวอีก ทำให้เธอต้องล้มเลิกความตั้งใจนั้นไป
ฟังเสียงสาวใช้พูดคุยกันจ้อกแจ้กอยู่ข้างนอก เรียกคุณชายทีละคำ ซื่อม่า เหยาหยวน อดไม่ได้ที่จะกลอกตา
ทั้งๆ ที่เป็นคุณหนู แต่กลับถูกคุณปู่บังคับให้เป็นผู้ชาย ให้แต่งตัวแบบผู้ชาย พูดจาและเดินเหมือนผู้ชาย
"แกก็เป็นไอ้บ้าเหมือนกัน!" ซื่อม่า เหยาหยวน สาปแช่ง
เธอคิดถึงตัวเองในฐานะนักฆ่ามือหนึ่งแห่งศตวรรษที่ 21 ที่ถูกองค์กรหักหลัง แต่ไม่คิดว่าเพิ่งมาถึงที่นี่ก็จะถูกหลอกโดยเด็กสาวอายุ 14 ปีคนนี้!
ใช่แล้ว คำด่าที่เธอพูดออกมาเมื่อกี้นี้ก็เพราะถูกหลอกสองครั้งติดกัน
ก่อนหน้านี้ เธอเป็นนักฆ่าที่มีประสิทธิภาพที่สุดในองค์กร ตั้งแต่เริ่มทำงานเธอได้จัดการกับคนที่ยากจะรับมือให้องค์กรมามากมาย เนื่องจากไม่เคยพลาดเลยสักครั้ง เธอจึงเป็นมือหนึ่งขององค์กรมาตลอด
แต่เธอไม่คิดว่า ผู้รับผิดชอบอันดับสองขององค์กรจะอิจฉาที่เธอได้รับความสำคัญจากหัวหน้าใหญ่ จึงฉวยโอกาสตอนที่หัวหน้าไม่อยู่ ส่งเธอไปทำภารกิจหนึ่ง พอเธอไปถึงที่นั่นถึงได้รู้ว่ามันเป็นกับดัก องค์กรทิ้งเธอไปเพื่อแลกกับเงิน 1 พันล้านดอลลาร์ และเตรียมระเบิดรุ่นใหม่ล่าสุดไว้ให้เธอ ทำให้เธอกลายเป็นเถ้าถ่านไปพร้อมกับตึกหลังนั้น
ช่วงเวลาแห่งความตายนั้นสั้นมาก ทำให้เธอทันได้แค่ด่าในใจครั้งเดียวก็จมดิ่งสู่ความมืดมิด หมดสติไป
พอเธอฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบว่าตัวเองอยู่ในพื้นที่สีขาวโพลน ข้างๆ มีเงาจางๆ อยู่ ดูเหมือนจะเป็นวิญญาณเหมือนกับเธอ เธอยังไม่ทันได้พูดอะไร อีกฝ่ายก็เอ่ยปากขึ้นมาก่อน
"ตอนนี้เธออยู่ในร่างของฉัน"
คำพูดของอีกฝ่ายทำให้เธอแทบกระโดดตกใจ เธอไม่ควรจะอยู่ในยมโลกหรอกหรือ? ทำไมถึงมาอยู่ในร่างของคนอื่นได้?
อีกฝ่ายดูเหมือนจะเดาความคิดของเธอออก จึงพูดว่า "ฉันก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันเห็นวิญญาณของเธอ พอดึงเข้ามาก็เข้ามาได้เลย"
"เอ่อ..."
"ตอนนี้ฉันตายแล้ว อายุขัยของฉันหมดแล้ว เมื่อเธอสามารถเข้ามาในร่างของฉันได้ ก็น่าจะแทนที่ฉันและมีชีวิตต่อไปได้ ถ้าเธอยอมรับข้อเสนอของฉัน รับช่วงต่อทุกอย่างของฉัน ฉันก็จะยกร่างนี้ให้เธอ" เงานั้นกล่าว
"จริงหรือ?" ซื่อม่า เหยาหยวน ถาม หมายความว่าเธอสามารถมีชีวิตอีกครั้งได้งั้นหรือ?!
"ใช่ แต่เธอต้องสาบาน ว่าต่อไปนี้เธอคือฉัน ใช้ชีวิตแทนฉัน และต้องจัดการกับพวกสารเลวพวกนั้นด้วย!"
"ดีละ" ซื่อม่า เหยาหยวนตอบตกลงอย่างรวดเร็ว หากสามารถมีชีวิตใหม่อีกครั้งและหลุดพ้นจากการเป็นนักฆ่า การตกลงกับเธอก็ไม่มีอะไรน่ากังวล ถ้าเป็นไปได้ เธอยังสามารถแก้แค้นมือขวาขององค์กรได้อีกด้วย
"ถ้าเช่นนั้น ฉันจะมอบความทรงจำของฉันให้เธอ จำไว้นะว่าเธอสัญญาว่าจะแก้แค้นให้ฉัน! และต้องดูแลคุณปู่และพี่ชายของฉันให้ดีด้วย นอกจากนี้ให้ไปหาพ่อแม่ของฉัน ฉันเชื่อว่าพวกเขาต้องยังอยู่ในมุมใดมุมหนึ่งของโลกแน่นอน" เงาร่างนั้นจางลงเรื่อยๆ เสียงก็เริ่มฟังดูห่างไกล
ซื่อม่า เหยาหยวนมองดูท่าทางอาลัยอาวรณ์ของอีกฝ่าย รู้สึกสะเทือนใจอย่างมาก จึงกล่าวว่า "เธอวางใจได้ ฉันจะช่วยเธอหาพ่อแม่ของเธอแน่นอน"
"ฉันเห็นว่าเธอไม่ใช่คนที่พูดไม่รักษาคำ เมื่อเธอสัญญาแล้ว ฉันก็สามารถจากไปอย่างสบายใจได้" เงาร่างนั้นพูดจบก็กลายเป็นจุดแสงเล็กๆ แล้วหายไปอย่างสิ้นเชิง
ซื่อม่า เหยาหยวนรู้สึกถึงแรงดึงดูดที่ดึงตัวเองอย่างต่อเนื่อง ศีรษะก็ปวดรุนแรง จากนั้นเธอก็หมดสติไปอีกครั้ง
เมื่อเธอตื่นขึ้นมา เธอก็นอนอยู่บนเตียงที่อยู่ตรงหน้านี้แล้ว ไม่คิดว่าตัวเองจะกลับมามีชีวิตอีกครั้งจริงๆ แต่เมื่อเธอมองดูห้องที่ตกแต่งแบบโบราณ เธอก็ยังไม่ทันได้ตั้งตัว คิดว่าตัวเองกำลังฝันอยู่ แต่เรื่องราวในสมองของเธอก็ทำลายภาพลวงตานั้น
"บัดซบ! ที่แท้เจ้าก็เป็นหลุมพรางนี่เอง แถมยังเป็นหลุมพรางลึกด้วย!" ซื่อม่า เหยาหยวนสบถออกมาหลังจากเข้าใจความจริง "นี่มันไม่ใช่โลกของฉันเลย ถึงฉันจะกลับมามีชีวิตอีกครั้ง ก็ไม่สามารถไปแก้แค้นได้แล้ว!"
หลังจากดูความทรงจำต่อไป เธอก็หมดแรงที่จะบ่นอีกต่อไป ร่างกายนี้ไม่ใช่แค่หลุมพรางลึกเท่านั้น แต่มันเป็นหลุมพรางมหึมาเลยทีเดียว!
ที่นี่ไม่ใช่โลกในศตวรรษที่ 21 แต่เป็นทวีปที่เรียกว่าอี้หลิน ที่นี่ไม่มีเครื่องบินหรือปืนใหญ่ ไม่มีตึกระฟ้า แต่เป็นสถานที่ที่ผู้แข็งแกร่งเป็นที่เคารพ ในอากาศที่นี่มีพลังวิญญาณหลากหลายคุณสมบัติพิเศษ ผู้คนสามารถดูดซับพลังวิญญาณในอากาศเพื่อฝึกฝน ทำให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้น
ผู้แข็งแกร่งเป็นที่เคารพ ผู้อ่อนแอเป็นอาหารของผู้แข็งแกร่ง สิ่งนี้แสดงออกอย่างชัดเจนที่นี่ ศักดิ์ศรีของผู้แข็งแกร่งไม่อาจถูกเหยียบย่ำ หากผู้อ่อนแอกล้าดูหมิ่นผู้แข็งแกร่ง ผู้แข็งแกร่งสามารถฆ่าเขาได้ทันที!
หากคุณเป็นอัจฉริยะในการฝึกฝน คุณจะได้รับความเคารพจากทุกวงการ หากคุณเป็นคนไร้ค่าที่ไม่สามารถฝึกฝนได้ คุณจะถูกทุกคนดูถูก
และร่างกายที่ซื่อม่า เหยาหยวนได้รับมานั้น เป็นคนไร้ค่าที่สุดในบรรดาคนไร้ค่า! ไม่มีพื้นฐานในการฝึกฝนเลย ตอนนี้อายุ 14 ปีแล้ว แต่ยังไม่สามารถรับรู้พลังวิญญาณได้ ไม่ต้องพูดถึงการดึงเข้าร่างกายเพื่อฝึกฝนเลย
ไม่เพียงเท่านั้น แม้เธอจะเป็นผู้หญิง แต่คุณปู่ของเธอกลับบังคับให้เธอแต่งตัวเป็นผู้ชาย อ้างว่าเพื่อปกป้องเธอ แต่ไม่ว่าเธอจะแต่งตัวอย่างไร เธอก็ยังชอบผู้ชายอยู่ดี และยังเป็นสาวบ้าผู้ชายด้วย วันๆ เอาแต่วนเวียนรอบๆ หนุ่มหล่อ คอยประจบประแจงต่างๆ นานา
ดังนั้นทุกคนจึงลือกันว่า ห้าหนุ่มน้อยแห่งที่อยู่พลเอก... เป็นเกย์