"ฮัดเช้ย! — ฮัดเช้ย! — ฮัดเช้ย!"
ซื่อม่า เหยาหยวน ที่ทุกคนกำลังคิดถึงอยู่นั้น จามติดต่อกันหลายครั้งบนเตียง
"หนึ่งคิด สองด่า สามคิดถึง นี่มีคนกำลังคิดถึงฉันอยู่หรือเปล่านะ?" เธอถูจมูกตัวเองพลางพูด
"เอี๊ยด—"
ประตูถูกเปิดออก เป่ยกงถังเดินเข้ามา เห็นบางคนที่ตื่นอยู่จึงพูดว่า "เธอนอนไปสองวันแล้ว ยังไม่พออีกเหรอ?"
"อา การนอนหลับเป็นเรื่องที่ทำให้จิตใจรื่นรมย์จริงๆ" ซื่อม่า เหยาหยวน ยืดตัวบนเตียง จากนั้นก็เอามือทั้งสองข้างรองศีรษะ ขาข้างหนึ่งงอ อีกข้างไขว่ห้าง
