Kabanata 23
Selos
(Mae's POV)
Pumasok ako sa school ng maaga, at gaya ng usual, dumaan ako sa canteen upang bumili ng breakfast. Habang tinitignan ko ang menu, bigla akong napalingon nang marinig ko ang tawanan mula sa table nila Trina at Markus. Medyo malayo pa, pero nakita ko ang mga mata ni Markus na nakatutok kay Trina. Si Trina, na ngayon ay mas malapit kay Markus kaysa sa akin, ngumiti lang at halatang enjoy sa usapan nila.
Nasa kalagitnaan ako ng pag-iisip kung may ibang ibig sabihin ang mga titig na iyon, nang bigla akong nakaramdam ng kirot sa dibdib. Ang selos.
"Tangina, Mae. Ano ka ba? Wala ka nang karapatang magselos," sabi ko sa sarili ko, sabay biglang kinuha ang order ko sa counter.
Habang naglalakad ako patungo sa mga tables, nakita ko si JK na nakatayo sa gilid ng canteen, kausap si Dana. Nakangiti sila sa isa't isa, at nagkakatawanan pa. Parang ang saya nila.
Hindi ko maiwasang mag-isip. Bakit ako ganito? Ang bagal ko. Hindi ko rin alam kung anong nararamdaman ko. May konting lungkot, pero may halong selos. Tiningnan ko silang dalawa ni Dana at nagdalawang isip kung pupunta pa ba ako sa kanila.
Naglakad ako patungo sa table nila, at dahil may dala akong tray ng pagkain, hindi ko na siya tinanong kung anong nangyayari. Hindi ko rin siya tinitigan. Umupo ako sa kabilang dulo ng table na para bang hindi ko nararamdaman ang mga sumasakit na eksena sa paligid ko.
Pagkatapos ng ilang minuto, sumunod si JK sa table at naupo sa tabi ko. Ipinagpatuloy niya ang pag-uusap ni Dana, pero para sa akin, ang bawat tunog ng kanyang boses ay nagiging mas mabigat.
"Mae, anong nangyari sa'yo?" tanong ni JK, ang kanyang mukha ay may halong pag-aalala.
Tumingin ako sa kanya, at hindi ko kayang magsinungaling. "Wala, okay lang ako," sagot ko, pero halatang hindi.
"Hindi nga? Bakit parang iba ang aura mo?" tanong niya, medyo natatawa.
Nag-isip ako sandali at huminga ng malalim. "Sino 'yung kasama mong babae kanina?"
Medyo natigilan siya at tumingin sa paligid bago sumagot. "Si Dana, bakit?"
Hindi ko kayang magpigil. "Hindi ba kayo parang… masyadong close? Hindi ko alam kung bakit pero parang… parang may ibang nararamdaman ako."
Napansin ko ang pag-angat ng kilay niya, at natawa siya. "Ah, so ibig sabihin, nagseselos ka?"
Hindi ako sumagot. Hindi ko kayang sabihin. Nahiya ako. Parang, ang drama ko.
"Bakit? Natatakot ka bang mawala ako sa'yo?" tanong niya, at may konting pag-kidding sa boses niya.
Hindi ko na kayang magpigil at napangiti ako. "Wala akong sinabing gano'n," sabi ko, pilit na iniiwasan ang tingin niya.
"Kung ganon, ayos lang," sagot niya, "Pero para sa'kin, 'yung nararamdaman ko ngayon, hindi na basta-basta lang."
Hindi ko alam kung anong ibig niyang sabihin, pero sumakit na naman ang ulo ko sa nararamdaman ko.
(JK's POV)
Habang nakatingin ako kay Mae, hindi ko maiwasang mag-isip kung bakit siya biglang naging ganito. Dati-rati, kahit anong gawain ko, parang wala lang sa kanya, pero ngayon—may ibang aura siya. Alam ko, may nangyaring hindi ko alam.
Tumingin ako kay Dana at natawa. Hindi ko kayang hindi magbiro. Alam kong iniisip ni Mae na may ibang nararamdaman ako kay Dana, pero para sa akin, wala. Hindi siya ang tipo ko. Mae ang gusto ko, at kahit anong mangyari, hindi ko siya iiwan.
Bumalik ako kay Mae at ngumiti. "Nagbibiro lang ako, Mae. Wag kang mag-alala. Walang dapat ikabahala."
Napansin ko ang mabilis na pag-angat ng kanyang kilay, pero hindi ko na ito tinuloy pa. Hindi ko na siya masyadong kinulit. Sa mga mata ko, si Mae pa rin ang pinili ko, at hindi ko siya iiwan.
(Mae's POV)
Nakatingin ako kay JK habang nagsasalita siya, at kahit na anong sagot niya, hindi ko pa rin maalis ang pakiramdam ng selos. Hindi ko alam kung bakit ako nagseselos kay Dana, parang hindi ko kayang tanggapin na may iba siyang tao na masaya. Pero, bakit nga ba? Hindi ko siya karapatan.
Kahit na hindi niya sinasadya, nararamdaman ko ang mga pahiwatig. Lalo na't ang tagpo nila ni Dana kanina sa canteen ay hindi ko na kayang baliwalain.
Bumuntong-hininga ako at nagpatuloy sa pagkain. Nagdesisyon akong huwag na lang muna magtanong. Ayokong magmukhang insecure, pero hindi ko rin kayang itago kung ano ang nararamdaman ko.
Habang tahimik kami, napansin kong medyo nakatingin sa akin si JK. "Mae, kung may problema ka, sabihin mo lang, ha? Hindi ako magagalit," sabi niya, at para bang may tinitingnan siya sa mata ko.
Napaisip ako. Problema? Siguro nga may problema ako, pero hindi ko alam kung paano ipaliwanag. Paano ko sasabihin sa kanya na nagseselos ako nang hindi ko siya pinapalabas na may kasalanan?
"Wala, okay lang," sagot ko, pilit na ngumiti. Pero alam ko na hindi ako convincing.
Ngumiti lang siya at sinundan ang tingin ko kay Dana na kasalukuyang kausap ang ibang mga kabarkada. "Mae, hindi siya ang iniisip ko. Kung may dahilan man kung bakit ako nagkausap sa kanya, it's just a simple talk. Hindi mo kailangan mag-alala."
Ngumiti ako, pero ang sakit pa rin. Ang hirap tanggapin, JK. Pero hindi ko pa kayang ipaalam sa'yo ito.
"Okay," sagot ko, pero ang sakit na hindi ko siya kayang pag-usapan.
"Sigurado ka? Kung hindi, pwede mong ipaliwanag," sabi niya, pero ako na lang ang nagpatuloy ng pagkain ko. Hindi ko kayang makipag-usap tungkol sa nararamdaman ko ngayon.
(JK's POV)
Habang tumatagal ang silences namin, napansin ko na tila mas lumalalim ang kalungkutan sa mata ni Mae. Hindi ko alam kung anong nangyari, pero naramdaman ko na may hindi siya sinasabi. Alam kong nagseselos siya—hindi ko lang alam kung bakit.
Hindi ko siya kayang paalisin sa ganitong pakiramdam. Kaya't nagdesisyon akong magtangkang ipaliwanag sa kanya. "Mae, hindi kita pinapalitan ng iba. Wala sa plano ko 'yon. Baka ako lang 'yung hindi makapagsabi ng mga nararamdaman ko, pero sana... sana tanggapin mo na ikaw lang."
Tiningnan ko siya nang mas malalim, hoping she'd look at me the way she used to, pero hindi. Tumahimik siya. Naghihintay ako ng sagot, pero sa halip na magsalita, ang ginigiit niya sa akin ay ang katahimikan na parang may iniiwasan.
"Mae..."
Isang mabilis na buntong-hininga ang iniwasan niya at tinuloy ang kinakain. Tumango na lang siya, isang simpleng gesture na tila nagsasabi ng "Okay lang ako." Pero hindi ako naniwala.
Sa totoo lang, pakiramdam ko ang mga salitang iyon ay hindi sapat para magpagaan ng pakiramdam niya. Pero ang hirap. Kung makikipag-usap ako ng buo, baka lalong lumala ang lahat. Kaya't nagtakip na lang ako ng panandaliang tawanan. "Huwag mong gawing ganito, Mae. Hindi ko matitiis ang ganitong katahimikan."
Nagpatuloy ang araw, ngunit ako, ramdam ko na may hindi tamang nangyayari sa pagitan namin. At hindi ko alam kung anong gagawin ko para maayos ito.