Kabanata 26
Bouquet
(Mae's POV)
"Wow, Mae! Iba ka na talaga ngayon!" sigaw ni Trina habang tumatawa sa telepono. Kanina pa siya hindi mapakali matapos malaman na may natanggap akong bouquet—muli, galing kay JK.
"Tumigil ka nga, Trina. Ang aga-aga, ang ingay mo," sabi ko habang inaayos ang mga bulaklak sa vase.
"Kahit anong tago mo, hindi mo matatakasan ang kilig vibes, Mae. Aminin mo na, kinikilig ka rin, no?" pangungulit niya.
Hindi ko siya masagot. Totoo namang kinikilig ako, pero paano ko aaminin 'yon nang direkta? Napabuntong-hininga na lang ako.
"Ewan ko sa'yo, Trina. Masyado kang maraming alam," sagot ko bago ibinaba ang telepono. Nagpatuloy ako sa pag-aayos ng bouquet sa lamesa namin.
Habang nag-iisip kung paano ako makakapagsimula ng araw ko nang hindi naiistorbo ng mga kilig vibes, biglang may kumatok sa gate. Napasilip ako sa bintana at nakita ko si JK, nakangiti habang may dalang kahon ng chocolates.
Napailing ako. "Ano na naman 'to?" bulong ko sa sarili ko bago lumabas para kausapin siya.
"Good morning, Mae," bati niya, parang araw lang na sumikat sa umaga.
"Ano 'yan?" tanong ko, kahit alam ko na.
"Chocolates," sagot niya agad. "Pasensya na, walang bouquet ngayon. Naubusan na ako ng oras kahapon."
Hindi ko alam kung matatawa o maiirita. "Ano ba talaga ang plano mo, JK?"
"Simple lang," sagot niya, sabay kindat. "Gusto kong mapangiti ka araw-araw. Mission accomplished na ba?"
Napatingin ako sa kanya, pilit na pinipigilan ang ngiti, pero alam kong halata sa mukha ko. Tumalikod ako para hindi niya makita.
"Hindi mo kailangang gawin 'to araw-araw, JK," mahina kong sabi.
"Pero gusto ko, Mae," sagot niya agad. "Wala namang masama kung araw-araw ko ipapakita sa'yo kung gaano kita gusto, di ba?"
Nagulat ako sa sagot niya. Ang bilis ng tibok ng puso ko. Hindi ko alam kung paano ko sasabihin sa kanya na naa-appreciate ko ang lahat ng ginagawa niya, pero hindi ko pa rin sigurado ang nararamdaman ko.
(JK's POV)
Ang cute talaga ni Mae kapag naiirita. Alam kong medyo nakakainis ang pagiging persistent ko, pero alam ko rin na nag-e-enjoy siya kahit papaano.
Pagkatapos ko siyang iwanan, naglakad-lakad lang ako sa labas ng bahay nila. Napaisip ako habang hawak ang telepono ko. Tumawag si Markus.
"Tol, grabe ka na," bungad niya agad. "Araw-araw ka na lang may dalang kung ano-ano para kay Mae. Hindi ba nakakainis?"
"Walang pakialaman, Markus," sagot ko, pero natatawa rin. "At least ako, gumagawa ng effort."
"Effort? Eh paano kung sagutin ka niya, tol? Handa ka na ba talaga?" tanong niya, seryoso ang tono.
Ngumiti ako kahit wala siya sa harap ko. Tumingin ako sa bahay nila Mae na parang nakikita ko siya mula sa bintana. "Oo naman. Wala nang atrasan 'to. Alam kong siya ang gusto ko."
(Mae's POV)
Habang nakaupo sa kama, kinuha ko ang chocolates na iniwan ni JK. Binuksan ko ang card na nakadikit sa kahon.
"Para sa pinakamagandang araw ko, si Mae. Sana palagi kang ngumiti. - JK"
Napailing ako, pero hindi ko mapigilang kiligin. "Ano bang ginagawa mo sa'kin, JK?" mahina kong sabi habang kumukuha ng isang piraso ng tsokolate.
Siguro nga, sa dami ng effort niya, hindi na rin masamang bigyan siya ng chance.
Hawak ko pa rin ang kahon ng chocolates na iniwan ni JK, hindi ko mapigilan ang ngiti sa labi ko. Pero habang tumatagal, nararamdaman ko rin ang bigat ng desisyong nasa harapan ko. Totoo bang binibigyan ko siya ng chance, o dahil lang sa nahuhulog na rin ako nang hindi ko namamalayan?
"Mae!" tawag ni Mama mula sa kusina.
"Ma?" sagot ko, sabay lapit sa kanya.
"May nakita akong bulaklak na hindi pa nailagay sa vase. Ano ba ang plano mo? Baka malanta lang 'yan," puna niya habang nagluluto.
Napakamot ako ng ulo. "Ah, ilalagay ko rin po mamaya, Ma. Naubusan lang ng oras kanina."
"Kanina o kahapon pa 'yan?" tanong niya nang nakataas ang kilay, pero may ngiting sumilay sa labi niya. "Mukhang espesyal ang nagbigay, ah."
Natawa na lang ako, pilit na binago ang usapan. "Si Trina kasi, Ma, kinukulit ako kanina. Wala naman akong magawa."
Napailing na lang si Mama at nagpatuloy sa ginagawa niya. Pero sa totoo lang, tama siya. Hindi ko pa rin maialis sa isip ko si JK—ang effort niya, ang mga biro niya, ang mga ngiting nakakainis pero nakakahawa.
Hindi ko na napigilan ang sarili kong buksan ang phone ko. May message si Trina.
Trina: "OMG! Mae, spill! Ano na ang update sa love story mo with JK? Spill the tea, gurl!"
Napailing na lang ako. Hindi ko alam kung paano ko sasagutin ang mga tanong niya. Ang alam ko lang, bigla akong naging abala sa simpleng mga bagay—tulad ng bouquet na kailangan kong ilipat sa bagong vase.
(JK's POV)
Nakaupo ako sa sofa ng bahay namin, iniisip ang reaksyon ni Mae kanina. Medyo awkward siya, pero kitang-kita ko sa mga mata niya na hindi siya galit. At iyon lang ang mahalaga para sa akin.
Tumunog ang phone ko. Si Markus na naman.
"Tol, seryoso ka ba sa ginagawa mo?" tanong niya agad nang sagutin ko ang tawag.
"Bakit, Markus? Mukha bang hindi ako seryoso?" sagot ko, sinabayan ng tawa.
"Hindi naman sa gano'n, tol. Pero iniisip ko lang, baka masyado mong pine-pressure si Mae."
Napabuntong-hininga ako. "Hindi ko siya pine-pressure. Gusto ko lang ipakita sa kanya na kaya ko siyang ipaglaban. Na siya lang ang mahalaga sa akin ngayon."
"Sigurado ka bang kaya mong panindigan 'yan, JK?" seryoso niyang tanong.
Hindi ako nagdalawang-isip sa sagot ko. "Oo, tol. Sigurado ako. Kung kailangan kong maghintay, maghihintay ako. Pero gusto ko ring malaman niya kung gaano siya kahalaga sa akin."
Pagkatapos ng tawag, napaisip ako. Tama ba ang ginagawa ko? O baka masyado na akong nagiging agresibo? Pero naalala ko ang mukha ni Mae kanina—yung hindi niya maitatangging ngiti habang hawak ang chocolates. Alam kong may pag-asa.
Tumayo ako at kinuha ang susunod na plano ko: isang handwritten letter para kay Mae. Simpleng sulat lang, pero puno ng nararamdaman ko.
(Mae's POV)
Kinabukasan, habang nakaupo ako sa sala, may kumatok ulit sa gate. Tila hindi na ito nakakagulat. Agad akong tumayo at binuksan ang pinto.
Si JK na naman. Ngayong araw, walang dalang bouquet o chocolates. Pero may hawak siyang maliit na sobre.
"Mae," bungad niya, seryoso ang mukha pero may tipid na ngiti. "Para sa'yo."
Inabot niya ang sulat at tumalikod na agad bago pa ako makapagtanong. Naiwan akong naguguluhan habang hawak ang sobre. Pagbukas ko nito, nakasulat sa simpleng papel ang mga salitang:
"Mae, salamat sa pagbibigay ng pagkakataon. Hindi ko sisirain ang tiwala mo."
Napabuntong-hininga ako. Napatingin sa pinto, na para bang naroon pa rin siya. "Ano ba itong pinasok ko?" bulong ko sa sarili, pero hindi ko mapigilang ngumiti.