Kabanata 30
Wakas
(Mae's POV)
Isang taon na ang lumipas mula noong graduation, at narito na kami sa unibersidad. Ang buhay kolehiyo ay puno ng mga bagong simula, mga hamon, at mga pagkakataong magbukas ng mga bagong pintuan. Sa totoo lang, pakiramdam ko'y magkaibang mundo na ito kumpara sa dati.
Habang ang mga kaklase ko ay abala sa pag-aadjust sa buhay kolehiyo, ako naman ay hindi maiwasang magbalik-tanaw sa mga araw bago kami magtapos sa high school—sa mga alaalang nagsimula kami ni JK sa isang kwento na puno ng pag-aalinlangan, pag-ibig, at pati na rin mga takot. Kung tutuusin, sa loob ng isang taon, marami na kaming napagdaanan.
Si JK, na palaging nandiyan sa aking tabi, kahit kailan hindi ako iniwan. Minsan naiisip ko kung anong klaseng tadhana ang naghihintay sa amin, pero sa bawat araw na lumilipas, mas nagiging sigurado ako na kami na nga ang nakatadhana para sa isa't isa.
Ngunit hindi ko pa rin kayang tanggapin ang lahat ng pabigla-bigla. Hindi ko alam kung saan kami papunta. Kahit na ang pagmamahal na nararamdaman ko para kay JK ay mas malalim pa kaysa sa dati, mayroon pa ring mga alalahanin na naiwan mula sa nakaraan.
Tulad ng ngayon, habang nagsisimula ang unang taon namin sa kolehiyo, nag-aalala pa rin ako kung magagawa ko bang panindigan ang relasyon namin. Magkaiba na kami ng mundo. Ang mga huling taon sa high school, puno ng simpleng bagay, pero ngayon, sa kolehiyo, puno ng posibilidad. Bawat hakbang ay tila mas mahirap, mas seryoso, at mas magulo.
"Mae, tama na yan. Wala namang mawawala kung susubukan natin," sabi ni JK habang nakatayo siya sa aking harapan. Ang mga mata niya'y puno ng sigla, kahit ako'y puno ng kalituhan.
"Sigurado ka ba?" tanong ko, medyo nag-aalangan. Hindi ko kayang magpanggap na hindi ako takot sa lahat ng bago.
Tumingin siya sa aking mga mata at ngumiti. "Oo, Mae. Hindi ko alam kung anong mangyayari, pero alam ko kung anong nararamdaman ko. At 'yun ay ikaw."
Tumingin ako sa paligid, parang sinusubukan kong gawing totoo ang lahat ng ito sa aking isipan. Kami, ni JK, sa unang taon ng kolehiyo—nasa bagong mundo na kami. Magkaiba ang lahat, at medyo natatakot ako.
Ngunit sa huli, hindi ko kayang magpatalo sa mga takot ko. Dahil naroroon si JK—handa akong harapin ang lahat, basta't siya ang kasama ko.
"Okay," sagot ko, sabay ngiti sa kanya. "Basta't sabay tayo sa lahat ng pagsubok, JK."
Siya ay tumango at sabay kaming naglakad papunta sa aming klase. Ang mga unang hakbang namin sa kolehiyo ay hindi madali, ngunit sigurado akong kaya namin, basta't magkasama kami.
(JK's PoV)
Isang taon na ang nakalipas, at ang lahat ng mga nangyari sa amin ni Mae ay tila naging isang malaking pangarap. Pagkatapos ng graduation, inisip ko na baka magbago ang lahat, baka mawala ang mga bagay na nararamdaman namin sa isa't isa, pero heto kami ngayon, sa harap ng bagong kabanata—bago, pero mas matatag kaysa kailanman.
Hindi ko alam kung anong klaseng magic meron si Mae, pero ang mga takot ko sa bawat hakbang namin ay parang nauurong na. Pagdating sa kanya, parang hindi ko kayang mawala siya sa buhay ko. Kahit noong high school, kahit noong magkaibigan pa kami, alam ko na siya ang gusto ko. Hindi ko lang noon matanggap ang nararamdaman ko, pero ngayon, mas malinaw na siya lang ang nais ko.
Pumapasok kami sa unibersidad, at kahit bago lahat, hindi ko maiwasang makaramdam ng kagalakan. Masaya ako na magkasama kami ni Mae sa kolehiyo, ngunit hindi ko rin maiiwasang mangamba kung paano magiging kami sa mga susunod na taon. Alam ko, maraming pagbabago ang mangyayari, pero ang isang bagay na hindi magbabago ay ang nararamdaman ko para sa kanya.
Habang naglalakad kami papuntang klase, nakaramdam ako ng kakaibang saya sa dibdib ko. Ang damdamin ko ay hindi na lang basta pagkakaibigan, kundi isang mas malalim na pagmamahal na hindi ko kayang itago.
"Mahal kita, Mae," bulong ko sa kanya habang nakatingin sa kanyang mga mata. Hindi ko na kayang patagilid na magsinungaling sa sarili ko. Sa bawat araw na lumilipas, mas natutunan ko kung gaano kahalaga siya sa buhay ko.
Nakita ko sa mga mata ni Mae ang mga alalahanin at kalituhan, ngunit alam ko, sa mga salitang iyon, mas magiging malinaw sa kanya. Hindi ko siya pilit, hindi ko siya pinipressure, ang mahalaga sa akin ay maging totoo ako sa nararamdaman ko.
Sabay kaming pumasok sa classroom, magkaakbay, at ramdam ko ang init ng kanyang kamay sa aking palad. Ganoon din siya. Hindi niya rin kayang itago ang nararamdaman niya. At sa bawat araw, mas nagiging sigurado ako na kami ang nakatadhana para sa isa't isa.
Ang kolehiyo ay bago at puno ng pagsubok, pero ang pagmamahal namin ay hindi matitinag. Sa bawat pagsubok na darating, mas alam ko na si Mae ang aking magiging lakas, at hindi ko siya bibitiwan. Kasi siya ang dahilan kung bakit kaya kong magpatuloy—siya ang buhay ko, at walang makakapigil sa akin mula dito.
Wakas.