Special Chapter
Justine Kiefer "JK" del Valle Montemayor
(JK's POV)
Minsan iniisip ko, paano ba nagsimula ang lahat? Paano ba nagsimula ang kwento ko at ni Mae? Kung tatanungin mo ako kung ano ang unang naaalala ko, wala akong ibang maisip kundi ang unang pagkikita namin—isang simpleng araw sa high school, hindi ko noon alam na iyon na pala ang magiging simula ng pinakamagandang kwento sa buhay ko.
Sa simula, hindi ko talaga siya pinansin. Mae. Isang babaeng masyadong tahimik, pero may kakaibang aura na hindi mo kayang i-ignore. Sabi nila, si Mae ang tipo ng babae na hindi mo madalas makikita sa isang grupo, ang tipo ng babae na hindi kailangan magpakitang gilas para mapansin. Pero, syempre, ako? Ako 'yung tipong lalaki na hindi na kailangang mag-effort. Isa akong hindi naniniwala sa love at first sight. May mga pagkakataon na, to be honest, hindi ko na nga siya tinitignan. Pero sa kabila ng pagiging "cool" ko, may nararamdaman akong kakaiba kapag siya na ang nag-uusap.
Hindi ko akalain na yung unang araw na magkasama kami ay magiging dahilan ng isang matinding pagbabago sa buhay ko.
Unang taon namin, hindi ko siya pinansin. Wala akong pakialam sa kanya. Hanggang dumating yung mga araw na nagkakasama kami sa mga grupong proyekto. Hindi ko alam kung paano, pero hindi ko na namalayan, gusto ko na pala siya. Hindi sa paraang akala ko noon. Gusto ko siya dahil siya 'yung babaeng hindi ko kayang ipaliwanag. Bago, misteryoso, at puno ng kalituhan.
Minsan, tinitignan ko siya, nanonood siya ng mga bagay na hindi ko maintindihan, parang may sariling mundo siya, parang may mga sekreto siyang ayaw ibahagi. At ako, di ko kayang hindi magtanong. Pero sa tuwing magtatanong ako, hindi siya sumasagot nang diretso. Kaya ang ginawa ko, lalo ko pang pinatagal ang mga araw na kasama ko siya. Ibinubukas sa akin ni Mae ang mundo na dati ko lang naririnig, pero hindi ko alam kung paano ko ipapasok ang sarili ko sa mundo niyang iyon.
Hanggang dumating ang punto na na-realize ko, hindi ko kayang hindi siya makasama. Hindi ko kayang hindi siya makausap. Hindi ko kayang hindi makita ang kanyang mga mata, at kahit na hindi siya nagsasalita, nararamdaman ko ang bigat ng kanyang puso. Kaya inisip ko, siguro nga ako na lang yung hindi marunong magsabi ng nararamdaman ko, dahil si Mae? Alam kong nararamdaman din niya, kaya lang… natatakot siya. Natatakot siyang masaktan, at natatakot ako para sa kanya.
Ilang beses ko na rin siyang tinanong kung anong nararamdaman niya, pero sa kabila ng lahat ng tanong ko, tahimik siya. Hanggang dumating na lang kami sa punto na kailangan ko nang ipagtanggol siya sa lahat ng bagay. Ang mga tao na hindi naniniwala sa kanya, ang mga tao na gusto siyang masaktan—ako na lang palagi. Akala ko, sapat na yun. Pero hindi. Kulang pa rin. Hindi ko kayang makita siyang malungkot nang wala akong magawa.
Dumating ang isang pagkakataon na sinabi ko sa kanya ang lahat ng nararamdaman ko. Isang simpleng gabi, sa harap ng isang tanawin na puno ng bituin, sinabi ko na hindi ko kayang mawala siya sa buhay ko. Na hindi ko kayang itago ang nararamdaman ko para sa kanya. Na kung hindi man siya magiging akin, okay lang. Basta't alam niyang mahal ko siya. Alam kong hindi pa siya handa, at alam ko na hindi pa siya sure, pero para sa akin, sapat na yung umamin ako. At siya, sa mga mata niyang puno ng pag-aalinlangan, ay hindi agad nagsalita. Pero hindi ko siya sinisingil. Hindi ko siya binigyan ng oras na magdesisyon agad. Pinili kong maghintay.
At tama nga, hindi ko siya minadali. Hindi ko siya pinilit. Ang mahalaga, alam niyang nandiyan lang ako, sa tabi niya, kahit anong mangyari. Hanggang dumating ang araw na nagsimula na siyang magbukas ng kanyang puso para sa akin. Hanggang dumating ang araw na hindi na kami magkaibigan lang. Pumayag siyang subukan kami.
Siguro, sa bawat kwento, may pagkakataon na ang lahat ay maging magulo, ngunit sa huli, ang maganda ay mangyayari pa rin. Kami ni Mae, hindi kami perfect, pero ang pagkakaroon ko ng pagkakataong makasama siya, maglakbay kasama siya, at magbuo ng mga pangarap kasama siya—yun na ang pinakamagandang nangyari sa buhay ko.
Ngayon, kasama ko pa rin siya. Hindi ko na iniisip kung anong mangyayari sa hinaharap, basta't alam ko, sa bawat hakbang ko, siya ang gusto kong kasabay.
Sana lang, hanggang sa dulo, magkakasama kami. Kasi sa bawat pagtingin ko sa kanya, natutunan ko kung paano mahalin ang sarili ko—pati na rin ang pagmamahal ko sa kanya. And maybe, that's all that matters.
Wakas.