Kabanata 29
Ang Buong Puso Ko
(JK's POV)
Minsan, iniisip ko kung bakit ba ako nagkaganito. Bakit ba ako nandito, sa sitwasyon na ito, nag-aalala at umaasa ng mga bagay na hindi ko pa ganap na tiyak?
Kahapon lang, sigurado ako sa nararamdaman ko. Sigurado ako na hindi ko kayang mawalan ng pagkakataon na makuha si Mae. Sigurado ako na siya ang gusto ko—siya ang tao na hindi ko kayang iwan. Pero ngayong narito kami, magkasama, at malapit ko na sana siyang halikan, may nararamdaman akong takot. Takot na baka hindi ko siya kayang mapasaya. Takot na baka hindi pa siya handa sa amin.
Habang nakatingin ako sa kanya, ramdam ko na ang mga mata ko ay puno ng pangako. Ang pangako na maghihintay ako. Hindi ko siya pipilitin, ngunit hindi ko rin siya bibitawan. Alam ko sa sarili ko na siya ang gusto ko, at kahit gaano pa man ka-kumplikado ang mga bagay, hindi ko na kayang i-undo ito.
Tinutok ko ang mga mata ko sa kanyang mga mata—ang mga mata niyang puno ng pag-aalinlangan, ngunit may konting liwanag na nagsasabing baka darating ang panahon na magiging kami.
"Mae," tawag ko sa pangalan niya ng may buong pagkumbinsi. "Sa lahat ng nararamdaman ko, ikaw lang ang gusto ko. Wala nang iba. Hindi ko na kayang itago pa. Ikaw ang tanging tao na nagpapasaya sa akin. Lahat ng ginagawa ko ay para sa'yo, at kung gusto mong maghintay, maghihintay ako. Wala akong problema sa oras. Basta ikaw, Mae. Ikaw lang."
Ang puso ko ay tila naglalabas ng bawat salita, at alam kong hindi ko na kayang itago pa ang nararamdaman ko. Nais ko lang maging totoo sa kanya. Hindi ko na kayang magsinungaling sa aking sarili, kaya't pinili ko na ang magpakatotoo.
Pumunta siya sa aking harapan at nginitian ako ng mahinahon, ngunit may konting saya sa kanyang mata. "Salamat, JK," ang mahinang sagot niya. "Sana hindi mo akong madaliin. Baka hindi ko pa kaya."
Nahulog ang tingin ko. Napaka hirap naman nito. Pero kahit ganito ang sitwasyon, gusto ko lang maghintay. Maghintay sa araw na siya ay magiging handa—maghintay sa araw na siya ay magiging akin.
"Walang problema," sagot ko habang nililisan ang mga iniisip ko. "Maghihintay ako. Dahil para sa'yo, Mae, kaya kong maghintay ng buong buhay ko."
Ngumiti siya at ang mga mata niya ay nagsabing may pag-asa. Hindi ko pa alam kung kailan, pero sa mga sandaling iyon, naramdaman ko na wala nang hihigit pa sa kasalukuyan—ako at siya, na magkasama, maghihintay sa tamang pagkakataon.
At sa bawat araw na dumaan, mas lalo ko pang pinapahalagahan ang bawat sandali na kami ay magkasama. Kasi sa bawat saglit, alam kong tinatahak ko ang tamang daan—ang daang magdadala sa akin sa kanya.
Habang nakatayo kami sa harap ng bahay ni Mae, natutok ang mga mata ko sa kanya. Hindi ko kayang tanggalin ang ngiti na nagmumula sa puso ko, kahit na naguguluhan ako sa mga damdamin ko. May mga tanong na paulit-ulit na dumadaan sa isip ko—mga tanong na gusto ko nang sagutin, pero alam ko, hindi pa ngayon ang tamang panahon.
Pinili ko na maghintay. Gaya ng sinabi ko kanina, wala akong problema sa paghihintay. Kasi siya si Mae. Ang babae na gumugulo sa isip ko gabi-gabi. Ang babaeng hindi ko kayang iwasan.
Nakatingin siya sa akin ngayon, medyo nag-aalangan pa. "JK, hindi ko pa sigurado sa… kung kaya ko pa," sabi niya, ang boses niya ay puno ng pag-aalinlangan. "Pero, alam mo ba… na masaya ako sa nararamdaman mo?"
Nahulog ang puso ko ng marinig ko 'yon. Kung ito na ang simula ng lahat ng mga pagsubok, at kung sa ngayon ay 'yon pa lang ang sagot niya, wala na akong hihilingin pa. Ang makita ko lang siyang maglaan ng kahit konting panahon para mag-isip ay sapat na para magpatuloy ako.
Hindi ko kayang pilitin siya. Hindi ko kayang gawing mabilis ang lahat ng bagay. Dahil sa bawat segundo, bawat sandali ng paghihintay, ang puso ko ay natututo ng higit pa. Natututo akong magtiwala. Magtiwala sa kanya.
"Okay lang, Mae," sagot ko, ang mata ko ay puno ng seryosong pangako. "Hindi ko madaliin ang kahit anong bagay. Basta't ikaw... basta't ikaw ang gusto ko."
Muling ngumiti siya, at sa kabila ng mga alalahanin niya, may pag-asa akong nakita sa mga mata niyang may kasamang takot at kaligayahan. Lahat ng nararamdaman ko, nararamdaman ko rin sa kanya. Alam ko, hindi ko kayang gawing madali, pero ipagpapasalamat ko ang bawat hakbang na magdadala sa amin sa tamang direksyon.
Sa huli, nagkatingin kami at nagbigay ng isang ngiti—tulad ng isang pangako na unti-unting magaganap. Hindi ko pa alam kung anong susunod na mangyayari, ngunit ang alam ko lang, ang puso ko ay tapat kay Mae, at walang makakapigil sa akin na maghintay para sa kanya.
Kasi siya ang gusto ko. Siya ang magiging dahilan ng lahat ng sakripisyo. Siya ang buong puso ko.
(Mae's POV)
Habang nakatayo kami doon sa harap ng bahay ko, ramdam ko ang bawat salita ni JK na bumangon mula sa puso niya. Gusto kong magtago at magtago sa lahat ng nararamdaman ko. Gusto kong magsinungaling sa sarili ko at sabihin na hindi ko siya nararamdaman—pero hindi ko magawa. Dahil kahit na anong pilit kong takpan, alam kong may espesyal na lugar siya sa puso ko.
Tinitigan ko siya ng mabuti. Lahat ng mga tanong na kanina pa nagsisiksikan sa utak ko ay hindi ko na kayang ipagpaliban. Pero siya—si JK—hindi siya gaya ng ibang tao. Hindi siya nagmamadali. Ang mga mata niyang puno ng pagkakaintindi at pagtanggap ay nagsasabing hindi ko kailangang magmadali o pilitin ang anumang bagay. Kung ito ay magiging kami, mangyayari 'yon nang natural.
"Alam mo, JK," sabi ko, hindi ko kayang alisin ang ngiti na nag-aalab sa mga labi ko. "Hindi ko pa rin sigurado kung ano ang mangyayari. Pero, sigurado ako sa isang bagay…"
Inilapit ko ang mukha ko sa kanya, at sa mata niyang puno ng mga tanong, inisip ko kung ito ba talaga ang tamang pagkakataon. Pero para sa kanya, para kay JK, natutunan kong magtiwala. Ang puso ko ay tahimik na nagdesisyon.
"Sana, matutunan ko ring magtiwala… sa puso ko," sabi ko, ang boses ko ay marahang sumabay sa hangin.
Ngumiti siya, at sa ngiti niyang iyon, tila ba alam ko na siya ang tamang tao na gusto ko sa buhay ko. Hindi ko na kayang magpatuloy nang hindi siya kasama. Hindi ko kayang magtago pa sa nararamdaman ko.
Ang puso ko, unti-unting natututo. Natututo itong magtiwala, natututo itong magmahal. Hindi ko alam kung anong hinaharap ang naghihintay sa amin ni JK, pero ang alam ko, sa bawat hakbang na tatanggapin namin, ay parehong bahagi kami ng isa't isa.
"Siguro, may pag-asa pa talaga," bulong ko sa sarili ko. "At sana, hindi na kami maghiwalay."
Kahit hindi ko pa tiyak ang lahat, natutunan kong tanggapin na may mga bagay na hindi kailangang pilitin. Gaya ng pagmamahal na unti-unting tumubo sa akin, sa kanya.