Kabanata 28
Bisita (Panliligaw 4.0)
(Mae's POV)
Isang ordinaryong hapon ng mag-ring ang doorbell. Habang ako ay nag-aaral sa aming sala, natigil ako sa ginagawa ko at tinitigan ang pinto. Hindi ko inaasahan ang bisita ngayong araw na ito. Mabilis na tumayo, sinisipat ang relo, at naglakad patungo sa pintuan.
Nang pagbukas ko ng pinto, doon ko nakita si JK na nakatayo, nakangiti, at may hawak na isang maliit na bouquet ng mga bulaklak sa kanyang kamay.
"Hi, Mae," bati niya, at ang tono ng boses niya ay tila may kasamang kaba at saya.
"JK?" tanong ko, naguguluhan. "Anong ginagawa mo dito?"
Si JK ay dumaan sa harap ng bahay, at bahagyang ngumiti. "Gusto ko sanang makipag-usap. At syempre, hindi mawawala ang isang maliit na handog bilang bahagi ng..." Saka niya itinuro ang bouquet. "Panliligaw."
Hindi ko na naiwasang mapangiti. Si JK, may hawak na bulaklak, at sa isang iglap, tumatakbo na ang puso ko. Parang isang pelikula. Hindi ko alam kung anong nangyayari, pero sa bawat salita at galaw niya, parang ang bigat ng pagkakaroon ng isang lalaking ganito sa buhay ko.
"Panliligaw?" tanong ko, habang tinitingnan siya nang may kalituhan sa mga mata ko.
"Oo, Mae," sagot niya, at mas lalo pa siyang lumapit, "Panliligaw 4.0. Matapos ang lahat ng nangyari, hindi ko kayang maghintay pa. Kaya naisip kong gawin ito ng personal."
Tinutok ko ang mga mata ko sa mga mata niya. Parang may mga unti-unting bagyong dumaan sa puso ko, at ang tanging nararamdaman ko lang ay ang hirap ng pagsagot, at ang saya ng pagkakaroon ng pagkakataong mas makilala siya.
Naglakad kami papasok sa bahay. Nasa loob kami ng sala, at ang pagkakaupo ko sa sofa at ang pagtanggal niya ng sapatos habang nakatayo sa aking harapan ay may kakaibang kabighanian.
"Pasensya na kung bigla akong dumating, Mae," sabi ni JK, na may seryosong tono ng boses. "Gusto ko lang talagang ipakita na seryoso ako sa nararamdaman ko."
Napaisip ako ng saglit, tinanong ang sarili ko. Ano nga ba ang nararamdaman ko kay JK? May mga pagkakataon na nahulog na ako, pero may alinlangan pa. Hindi ko alam kung saan papunta ang mga bagay. Pero sa pagkakataong ito, gusto ko nang malaman kung ano nga ba ang hinahanap ko.
"Teka lang," sabi ko, "ibig mong sabihin... seryoso ka sa akin?"
Tumango siya, at inabot ang bouquet papunta sa akin. "Oo. At sana matanggap mo ito bilang isang simula."
Nagtagpo ang aming mga mata, at sa mga sandaling iyon, tila parang tumigil ang oras. Hindi ko alam kung anong susunod, pero may isang bagay na hindi ko kayang itanggi—si JK ang nagbigay ng kakaibang saya sa puso ko.
Pinitik ko ang isang bulaklak mula sa bouquet at tiningnan siya. "Seryoso ka nga, ha?"
Ngumiti siya at nagpakita ng malalim na emosyon sa kanyang mga mata. "Bukas, Mae, papakita ko pa sa'yo na hindi ako titigil. Ang panliligaw ko sa'yo... walang katapusan."
Ang puso ko, hindi ko kayang ipaliwanag, ngunit alam ko na sa huling pagkakataon, natagpuan ko ang tamang tao. At kung ito na nga, ang aking simula sa bagong pag-ibig.
Matapos ang ilang sandali ng katahimikan, nagsimula akong mag-isip ng mabuti. Ang mga bulaklak na hawak ko ay parang nagsisilbing paalala ng lahat ng nangyari sa amin ni JK. Ang mga ngiti at mga tanong ko sa sarili ko—lahat ng iyon ay unti-unting binubuo ang kalituhan sa puso ko.
Nakita ko si JK na seryoso pa rin sa kanyang posisyon. Nasa harapan ko siya, may hawak na bouquet, at ang mga mata niya ay puno ng determinasyon. Kung titingnan mo siya, para bang alam niyang may laban siya, at hindi niya tatanggapin ang kahit anong sagot na hindi kanya.
"Sana hindi kita pinahirapan ng sobra," ani JK, sabay lingon sa kanyang mga kamay. "Gusto ko lang naman ipakita sa'yo na seryoso ako, Mae."
Kumunot ang noo ko, at napatingin ako sa kanya. "Seryoso ka nga ba talaga?"
Tumango siya ng dahan-dahan, ang mga mata niyang matalim, puno ng emosyon na bihira kong makita. "Oo, Mae. Hindi ko kayang maghintay pa. Baka masayang pa ang pagkakataon."
Ang bawat sagot niya ay para bang may kasamang bigat na mahirap tanggapin. Hindi ko pa rin alam kung anong dapat kong maramdaman. Maraming tanong, maraming kabuntot na pag-aalinlangan. Lahat ng ito ay bagong karanasan para sa akin, at parang ako lang ang nalilito sa kanyang mga intensyon.
"Maaari ko bang tanungin kung bakit ngayon?" tanong ko, hindi matiyak ang nararamdaman ko.
"Alam mo, Mae," sagot niya, "Matagal ko nang nararamdaman ito. Hindi ko lang siguro naipakita noon. Pero ngayong nandito na ako, hindi ko na kayang magsinungaling."
Nag-angat ako ng tingin at nakatagpo ng pagtingin sa kanyang mga mata. Hindi ko kayang tiisin na hindi ko masabi ang nararamdaman ko.
Nang tumingin siya sa mga mata ko, alam kong hindi ko na siya kayang itulak palayo. "JK... hindi ko pa sigurado, pero sa mga ginagawa mo... gusto kong magtiwala sa'yo."
Sumulyap siya ng bahagya, at ang mga mata niyang kumikislap ay nagsilbing sagot sa aking mga hindi nasabi.
"Huwag mong madaliin, Mae. Basta ako, nandito lang ako, walang aalis."
Naglakad siya patungo sa aking upuan at naupo sa tabi ko. Sa simpleng kilos na iyon, parang ipinapakita niyang may handa siyang maghintay. Maghintay hanggang masaya ako. Maghintay hanggang handa akong magbigay ng sagot.
At sa mga sandaling iyon, hindi ko na alam kung anong sagot ang bibigay ko. Pero sa isang bagay, sigurado ako—ang mga pagkakataong tulad nito, hindi ko dapat palampasin.
(JK's POV)
Habang nakaupo ako sa tabi ni Mae, ramdam ko na parang ang mga minuto ay gumugol ng labis na oras. Hindi ko alam kung ano ang magiging sagot niya, pero umaasa ako na kahit hindi pa ngayon, darating ang panahon na magiging kanya ako.
"Alam mo, Mae," nagsimula ako, "masaya na ako kahit hindi pa natin alam kung anong mangyayari. Basta ako, nandito lang ako, at hindi ko titigilan ang pagpapakita sa'yo kung gaano kita pinapahalagahan."
Muling nag-angat ng mata si Mae. Napansin ko ang konting pagkabighani sa kanyang mga mata, ngunit alam ko na may kabuntot pa rin itong pag-aalinlangan. At iyon ang dahilan kung bakit maghihintay ako.
Sana, sa huli, magiging sagot ko sa kanya—ang buong puso ko.