Kabanata 21Chocolates(Mae's POV)Puno na ng chocolate wrappers ang mesa ko sa library. Hindi ko alam kung anong nangyari—lahat ng stress, lahat ng mga plano ko para sa exam, bigla na lang napalitan ng asim ng matamis na cravings ko para sa tsokolate."Kung gusto mong magtulungan, Mae, umamin ka na."Hindi ko namalayan na nandoon na si Trina, hawak ang isang malaking bag ng tsokolate. Kung siya 'yung magdadala ng mga ganito sa mga stressful days ko, baka pati exam week ko maging masaya."Huwag mo akong gawing addiction sa tsokolate, Trina," biro ko sa kanya habang tinatanggap ang isa pang piraso."Hayaan mo na, Mae," sagot niya. "Minsan lang tayo magka-break, at kung may isang bagay na magpapasaya sa'yo ngayon, mga tsokolate lang 'yan."Tumingin ako sa kanya at ngumiti. "Sana nga. Nakaka-stress 'yung exam. Alam mo ba 'yung feeling na parang ilang linggo mong pinaghirapan, tapos bigla na lang magugulat na lang ikaw na hindi mo pala nakuha lahat ng sagot?""Been there, done that," sabi niya at ngumiti. "Pero tandaan mo, hindi tsokolate lang ang solusyon sa lahat ng problema mo. Kasi, malamang kapag maraming tsokolate, sumakit ang tiyan mo."Napabuntong-hininga ako. "Oo nga, no? Pero okay lang siguro. Minsan kailangan mo lang magpakalunod sa tamis ng buhay."Hindi ko naman akalain na paglingon ko, siya na pala.Si JK.Nakatingin siya sa akin. Hindi ko alam kung anong expression 'yung nakita ko sa mga mata niya, pero parang may kaba akong naramdaman."Ngiti ka pa d'yan, Mae," sabi ni JK, parang nagtatampo, pero may kilig na nararamdaman ko sa tono niya. "Parang natutukso na naman ako sa kakatawa mo."Hinagilap ko ang mga tsokolate at tinago sa ilalim ng mga libro. Nahiya akong makita niyang tinatangkilik ko ang mga ito sa harap niya, kaya't hindi ko na siya tinitigan."Bakit ka nandito?" tanong ko, habang sinasabing hindi pa ako handa sa kung anong hihilingin ko sa kanya."Bilib ako sa'yo," sagot niya at umupo sa tabi ko. "Kahit ganito ka-stress, nakakahanap ka pa ng oras para magpatawa at magpasaya ng mga tao sa paligid mo. Ganyan ka ka-special, Mae."Hindi ko alam kung anong sasabihin ko sa kanya. Pero ang totoo, napaka-special nga niya sa akin—at hindi ko kayang magtago ng nararamdaman ko."Wala lang," sagot ko na lang. "Siguro, tsokolate lang 'yan."Si Trina, nakangiti lang habang pinagmamasdan kami."Pwede ko bang humingi ng pabor?" tanong ni JK."T-Tungkol saan?""Yung mga tsokolate mo. Puwede ba akong magshare? Kung okay lang sa'yo..."Ibang klaseng kilig ang naramdaman ko. Kung noon, siguro ay hindi ko lang bibigyan ng pansin, pero ngayon... Naiisip ko kung paano magka-konekta ang bawat detalye na parang puzzle."Sure," sagot ko na lang. "Kung gusto mo, may marami pa."At doon nagsimula ang tahimik na sandali namin ni JK. Hindi ko alam kung paano magaganap ang susunod na hakbang. Pero alam ko lang, sa bawat tsokolate na iniiwasan ko, mas lalo kong naaalala kung gaano siya kahalaga sa buhay ko—parang siya 'yung tamis na hinahanap ko sa bawat pagkakataon na magkasama kami.Natawa ako sa aking sarili. Hindi ko naman talaga alam kung bakit ko iniwasan ang tsokolate kung ang totoo'y itinuturing ko na itong guilty pleasure ko. Pero ang pakiramdam ko, may mas malalim pa kesa sa tamis ng bawat piraso—may mas mabigat na dahilan kung bakit ko pinili magpakalunod sa mga ito ngayon.Si JK, sa kabilang dulo ng mesa, abala sa pagkain ng mga tsokolate na tinanggap ko sa kanya. Nandiyan siya, nakangiti, pero sa mga mata niya, may something na hindi ko matukoy. Hindi ko pa rin lubos na alam kung ano ang gusto niyang mangyari sa pagitan namin. O baka naman ako lang ang nag-iisip ng labis.Habang tinatangkilik ang bawat piraso ng tsokolate, nararamdaman kong pinapaliwanag ko na lang ang sarili ko, baka kasi hindi ko kayang harapin ang nararamdaman ko. Kung sino man siya para sa akin, hindi ko alam kung kaya ko bang ibigay ang lahat sa kanya. Pero, at the same time, hindi ko kayang kalimutan siya, ni hindi ko kayang hindi maghintay kung kailan siya magsasabi ng mas malinaw na salita."Psst," narinig kong tawag ni JK."Tama na, JK! Baka mabilaukan ka na!" biro ko, ngunit halatang natatawa na ako."Ang kulit mo talaga, Mae," sagot niya, humarap sa akin. "Alam mo ba kung anong nangyari kanina?"Nagtaka ako. "Ano?""Parang gusto ko talagang ikaw ang magbigay ng sagot ko," sabi niya. Hindi ko alam kung seryoso siya o nagbibiro.Hindi ko na kayang pigilan ang mga sumunod na salita. "Kung seryoso ka, JK, baka may mangyari sa atin. Hindi lang tsokolate ang gusto ko."Si JK, tila nakatingin sa akin ng seryoso, ngunit parang may ngiti na rin sa mga mata niya. "Alam ko, Mae. Iyon ang dahilan kung bakit hindi ko kayang maghintay nang matagal."Tumingin ako sa kanyang mga mata. Alam ko na ang ibig niyang sabihin. Kung noon ay nag-aalangan pa ako, ngayon ay hindi ko na kayang pigilan ang sarili ko."Bukas, Mae, tatawagan kita. Malalaman mo na kung anong gusto ko mangyari sa atin," sabi niya, sabay abot ng isa pang piraso ng tsokolate."Baka mamaya, tsokolate lang pala," pabiro kong sinabi, ngunit hindi ko na kayang itago ang ngiti ko."Hindi lang tsokolate, Mae," sagot niya. "Ikaw."Hindi ko na kayang sagutin. Nakatingin na lang ako sa kanya. Sa bawat saglit na iyon, parang mas maliwanag ang mga bagay sa aking paligid.Bawat piraso ng tsokolate na tinikman namin, mas gumugulo ang nararamdaman ko, ngunit sa ilalim ng lahat ng ito, napagtanto ko na sa huli, ang tunay na mahalaga ay kung ano ang mararamdaman ko kapag ang bawat hakbang ay kasama siya.