Kabanata 20
Exam
(Mae's POV)
Araw ng exam. Nakakabaliw. Hindi ko alam kung paano ko pagkakasyahin lahat ng inaral ko sa utak ko ngayon. Para bang bawat page ng reviewer ko, may kalakip na stress na hindi ko maipaliwanag.
Maaga pa lang, nasa library na ako. Tahimik ang paligid, pero parang ang ingay sa loob ng ulo ko. Ang daming formulas, concepts, at analysis na sabay-sabay kong iniisip. Kaya ba ng utak ko 'to?
Napabuntong-hininga ako habang sinusubukan kong i-focus ang sarili ko sa pagbabasa. Kailangan ko 'tong ipasa. Hindi pwedeng hindi.
"Good morning, Mae."
Napataas ang tingin ko. Si JK. Nakangiti na naman siya na parang hindi siya stress sa mundo. Bitbit niya ang paborito kong kape.
"Ano 'yan?" tanong ko, kunot-noo habang tinuturo ang hawak niyang cup.
"Peace offering," sagot niya, sabay abot sa akin. "Alam kong exam week ngayon, so naisip kong baka kailangan mo ng caffeine boost."
"JK, sinabi ko na sa'yo, hindi mo kailangang gawin 'to." Sinabi ko 'yun kahit na ang totoo, natutuwa naman ako sa gesture niya.
"I know, pero gusto ko," sagot niya, sabay upo sa tapat ko.
Napailing na lang ako. Inabot ko rin ang kape. "Thanks."
Tumawa siya. "Ikaw lang yata ang kakilala kong stress na stress kapag exams. Parang ikaw ang may pinakamabigat na problema sa mundo."
"Eh, ganun talaga. Ayokong mag-fail," sagot ko. "At saka hindi lahat ng tao chill tulad mo."
"Hindi naman ako chill. Marunong lang akong mag-balanse," sagot niya. "Kahit gaano kahirap, kailangan mong maglaan ng oras para sa sarili mo. Kaya nga nandito ako, para paalalahanan ka."
"Grabe naman 'yung confidence mo. Parang ikaw na ang may karapatang magpaalala sa akin," sabi ko, pero hindi ko mapigilang mapangiti.
Habang patuloy akong nagbabasa, tahimik lang na nakaupo si JK. Hindi siya madaldal ngayon, pero ramdam ko ang presensya niya. Nakakagaan sa pakiramdam kahit papaano.
"Alam mo, Mae," bigla niyang sabi. "Kahit anong mangyari sa exams na 'to, proud pa rin ako sa'yo. Kitang-kita ko kung gaano ka kasipag."
Napatingin ako sa kanya. May kung anong warm feeling sa sinabi niya. Para bang kahit papaano, may sumusuporta sa akin kahit hindi ko naman hinihingi.
"Salamat, JK," mahinang sabi ko.
Ngumiti lang siya, tapos tumayo. "O, sige. Aalis na ako para makapag-focus ka. Pero good luck, ha? At huwag mong kakalimutan, andito lang ako."
Pag-alis niya, napansin kong nakatitig ako sa cup ng kape na iniwan niya. Napabuntong-hininga ulit ako, pero this time, hindi dahil sa stress.
Si JK talaga. Paano niya nagagawa 'yun? Paano niya napaparamdam sa akin na parang okay lang ang lahat kahit ang gulo-gulo ng mundo ko?
Binalik ko ang atensyon ko sa reviewer ko. May exam pa akong kailangang tapusin. Pero hindi ko maiwasang mapangiti.
Tahimik na ulit sa library matapos umalis ni JK. Akala ko makakabalik na ako sa focus ko, pero ewan ko ba—parang naiwan niya 'yung presensya niya sa tabi ko. Nakangiti ako habang tinitingnan ang kape na iniwan niya.
"Focus, Mae. Focus," sabi ko sa sarili ko habang pilit na itinatama ang sarili kong atensyon sa reviewer ko.
Nagbasa ako, nag-highlight, at sinubukang i-memorize lahat ng kaya ko. Pero sa bawat equation, sa bawat sentence na binabasa ko, bigla na lang susulpot sa utak ko ang ngiti ni JK. Ang mga titig niya. 'Yung paraan ng pagsabi niya ng "Andito lang ako."
Napailing ako at tinapik ang noo ko. "Ano ba, Mae? Exam! Hindi si JK!"
Napansin kong napatingin sa akin ang ibang estudyanteng nagbabasa rin sa paligid. Nginitian ko sila ng pilit at ibinalik ang tingin ko sa libro ko.
Pero sa totoo lang, kahit gaano ko pilitin, hindi ko maiwasang isipin siya. Lalo na 'yung sinabi niya kanina na proud siya sa akin. Para bang kahit anong hirap ng araw ko, sapat na 'yung marinig ko 'yun para gumaan ang lahat.
Pagdating ng oras ng exam, sobrang kaba na ang nararamdaman ko. Para bang hindi ko na kayang huminga nang maayos.
Naupo ako sa assigned seat ko at sinubukang mag-relax. Kinuha ko ang ballpen ko at dahan-dahang huminga nang malalim.
"Okay lang 'to, Mae. Kaya mo 'to," sabi ko sa sarili ko, paulit-ulit na parang mantra.
Pero bago pa man magsimula ang exam, bigla kong naalala si JK.
"Andito lang ako."
Napangiti ako nang konti. Sa kahit anong dahilan, gumaan ang pakiramdam ko. Siguro nga, minsan, kailangan mo lang ng taong naniniwala sa'yo para maniwala ka rin sa sarili mo.
(JK's POV)
Mula sa basketball court, lumingon ako papunta sa building kung saan exam si Mae. Ang hirap paniwalaan na eto na 'ko—nakatambay lang dito, hinihintay matapos ang exam niya. Ano ba 'tong ginagawa ko?
Pero wala akong pake.
Napangiti ako habang naaalala ang mukha niya kanina. 'Yung seryoso niyang pag-aaral. 'Yung paraan niyang magbuntong-hininga kapag stress na stress siya. Hindi ko alam kung bakit, pero nakakatuwa siyang panoorin.
At habang iniisip ko 'yun, alam ko na sa sarili ko: hindi lang basta gusto ko si Mae. Iba na 'to.
Seryoso na 'to.
Napatingin ako sa langit at napailing. Sino ba'ng mag-aakala? Ako na dating chill lang, wala masyadong iniisip, ngayon nandito, iniisip kung paano ko siya pasasayahin araw-araw.
Ngumiti ako ulit.
"Kaya mo 'yan, Mae," mahina kong sabi, kahit alam kong hindi niya ako maririnig.
Pero alam ko rin na hindi ko kailangan niyang marinig 'yon. Ang mahalaga, nararamdaman niya.
At kahit ano pa ang mangyari sa exam niya ngayon, sigurado akong isang bagay lang ang gusto kong gawin: iparamdam sa kanya na hindi siya nag-iisa.