Kabanata 19
Panliligaw 1.1
Mae's POV
Unang araw pa lang kahapon, pero parang buong araw na akong hindi mapakali. Ang hirap i-process na si JK — ang taong akala ko noon ay hindi marunong magseryoso — ay todo-effort para patunayan ang nararamdaman niya sa akin.
Hindi pa ako sanay. At kung pagiging awkward ang bagong normal ko, eh di sige, tinatanggap ko na.
Pagdating ko sa classroom, may isang bouquet ng sunflowers sa upuan ko. Agad akong nagtingin sa paligid, baka naman prank na naman 'to ni Trina o ng iba naming kaklase. Pero wala akong nakikitang nagpapapansin.
"Good morning, Mae!"
Paglingon ko, bumungad si JK na may dalang kape. Oo, kape na may personalized sticker ng pangalan ko. Ano ba 'to? Sponsorship?
"Anong... anong ginagawa mo rito?" tanong ko, hindi ko alam kung matatawa o maiinis.
"Bakit? Masama bang maging gentleman?" sagot niya, sabay abot ng kape. "Sunflowers, kasi sabi mo favorite mo. Tapos, iced caramel macchiato, kasi 'yan ang order mo nung una tayong nagkita sa coffee shop."
Napanganga ako. Paano niya nalaman lahat 'yon? Stalker vibes na ba 'to? Pero bago pa ako makareklamo, sumingit si Trina na ewan ko kung saan sumulpot.
"Uy, grabe JK! Kinilig ako kahit hindi ako yung nililigawan!"
"Trina," sambit ko, sabay hawak sa noo. "Pwede bang huwag ka munang sumawsaw?"
Pero imbes na sumunod, tumawa lang siya. "Girl, chill! Bigyan mo naman ng chance 'tong si JK. Ang cute kaya ng effort niya. Saka, baka naman totoo na siya ngayon, 'di ba?"
Tumikhim si JK, kunwari ay naiilang. "Uh, Mae, alam kong bago lang 'to. Pero gusto ko lang sabihin na… I'm serious about you. Sana… bigyan mo ako ng pagkakataon."
Hindi ko alam kung paano ko sasagutin 'yon. Hindi ko nga rin alam kung paano ko pa mapapanatili ang straight face ko.
Recess time, akala ko makakaupo na ako nang tahimik sa usual spot ko sa canteen. Pero hindi. Nagulat ako nang makita si JK na nakaupo na sa harap ng mesa namin. May dala na naman siyang food tray para sa akin.
"Uh, bakit may food na rito?" tanong ko, kunwari'y hindi ko alam ang obvious na sagot.
"Para sa'yo, siyempre. Gusto kong siguruhing nakakakain ka nang maayos." Ngumiti siya, pero hindi 'yong pabiro. Ngiti na parang seryoso talaga siya.
"JK, kaya ko namang bumili ng pagkain." Umupo ako, sabay irap sa kanya.
"Alam ko. Pero gusto kong gawin 'to para sa'yo."
Napabuntong-hininga ako. Hindi ko alam kung matutuwa o maaasiwa. Pero habang kumakain kami, napansin ko na pinapasaya niya ako kahit hindi ko aminin.
Pagkatapos ng klase, nandun na naman siya sa labas ng room namin, nakasandal sa pader at nakangiti sa akin.
"Susunduin na naman kita," sabi niya, parang proud na proud pa siya.
"JK, hindi mo kailangang gawin 'to araw-araw," sabi ko, pero alam kong wala siyang balak tumigil.
"Gusto ko nga eh," sagot niya, sabay kuha ng bag ko kahit na tinatanggihan ko. "Saka, mahalaga ka sa akin. Kaya dapat kong siguraduhing okay ka palagi."
At sa puntong 'yon, hindi ko mapigilang ngumiti. Sa kabila ng lahat ng doubts ko, nararamdaman kong totoo ang sinasabi niya.
Kinagabihan, habang nagre-review ako para sa exam, may dumating na message sa phone ko. Galing kay JK.
JK: Good night, Mae. Sana okay ang araw mo. Salamat sa pagpayag na ligawan kita. I'll do my best para mapatunayan na deserving ako sa chance na binigay mo. 😊
Napangiti ako. Hindi ko alam kung paano o bakit, pero unti-unti na akong naaapektuhan ng efforts niya.
At sa kauna-unahang pagkakataon, sinabi ko sa sarili ko… Baka nga deserve niya ng chance.
JK's POV
Hindi ko mapigilang mapangiti habang naglalakad pauwi. Ang buong araw na ito? Sulit lahat ng pagod. Hindi pa man ako sure kung anong nasa isip ni Mae, pero ang mahalaga, hindi niya ako tinaboy.
Alam kong hindi madali 'to. Alam kong may halong duda pa rin siya sa akin. Pero sa totoo lang, naiintindihan ko naman. Kung ako rin siguro 'yung nasa posisyon niya, mag-aalangan din ako.
Pero iba siya. Si Mae, iba sa lahat ng babaeng nakilala ko. Hindi siya 'yung tipo na mapapasunod mo lang sa simpleng effort. Gusto niyang makita na seryoso ka talaga. At handa akong gawin 'yun.
Pagdating ko sa bahay, agad kong binuksan ang phone ko. Sinend ko na agad ang message ko sa kanya. Good night, Mae. Sana okay ang araw mo. Salamat sa pagpayag na ligawan kita. I'll do my best para mapatunayan na deserving ako sa chance na binigay mo.
Habang hinihintay ko ang reply niya, hindi ko maiwasang kabahan. Baka hindi siya mag-reply. Pero ilang minuto lang ang lumipas, nag-vibrate ang phone ko.
Mae: Good night, JK. Salamat din sa efforts mo today.
Napangiti ako nang husto. Simpleng message lang, pero sapat na 'yun para patuloy akong ma-inspire.
Kinabukasan, habang naghahanda para sa susunod na hakbang ng panliligaw, naisip ko ang sinabi niya kahapon.
"JK, hindi mo kailangang gawin 'to araw-araw."
Pero ang totoo? Gusto kong gawin. Gusto kong patunayan sa kanya na hindi lang 'to basta panliligaw para sa akin. Gusto kong malaman niya na seryoso ako sa nararamdaman ko.
Kahit pa alam kong mahirap. Kahit pa may Markus na nagpapalapit sa kanya.
At kahit pa medyo mahina ang tsansa ko, hindi ako titigil. Kasi si Mae ang gusto ko.
Game na 'to, JK. Simulan na natin 'to nang tama.