Kabanata 18
Panliligaw 1.0
Mae's POV
Unang araw ng panliligaw ni JK. Oo, malinaw ang usapan namin—bigyan siya ng chance, pero kailangan niyang patunayan na deserving siya sa tiwala ko. Gusto ko ng effort, hindi lang puro salita.
Pagpasok ko pa lang sa classroom, nanlaki ang mata ko. Nakita ko agad si JK sa likod ng upuan ko, may hawak na papel na kulay pink. Napakunot-noo ako. Ano na naman kaya 'to?
"Good morning, Mae!" bati niya na para bang araw-araw na siyang masaya simula nang magkausap kami sa park.
"Morning…" sagot ko, hindi mapigilan ang pag-aalangan.
Inabot niya sa akin ang pink na papel. "Para sa'yo."
Binuksan ko ito, at tumambad ang hindi ko inaasahan. Check yes or no. Gusto mo bang mag-coffee mamaya pagkatapos ng klase?
Hindi ko alam kung matatawa ako o mahihiya. Napatingin ako sa kanya, at parang nag-aabang siya sa reaksyon ko na parang batang nag-submit ng art project sa teacher.
"Talaga ba, JK?" tanong ko, sabay taas ng kilay. "Checklist talaga?"
"Effort 'yan," sagot niya, sabay kamot sa ulo. "Para sayo."
Napailing ako at tumingin ulit sa papel. Sa gilid nito ay may maliit na drawing ng coffee cup na medyo tabingi ang pagkaka-drawing, pero cute naman. Tumawa ako ng mahina at kumuha ng ballpen.
Check.
Hindi pa siya nakakaupo nang napansin ko ang isa pang papel sa desk ko. May nakasulat: Mae, kung pagod ka na, pwede mo akong tawagin anytime. Kaya kita buhatin... kahit literal. JK lang, pero seryoso ako.
Napailing na lang ulit ako. "Talaga bang ganito ka manligaw?" tanong ko habang pinipigilang mapatawa.
"Unique, 'di ba? Sa'kin ka lang makakahanap ng ganyan." Ngumiti siya ng pabiro. "Wala nang iba."
Pagkatapos ng klase, totoo nga ang sinabi niya. Nagpa-coffee date kami sa pinakamalapit na café. Habang hinihintay ang order namin, hindi ko mapigilang titigan si JK.
Nagkwento siya tungkol sa mga laro nila, sa pamilya niya, at kung paano siya pinagsasabihan ng nanay niya na tumigil sa kalokohan. Tawa lang siya nang tawa habang nagkukwento, at hindi ko napigilang mapangiti.
Sa kabila ng pagiging masiyahin niya, alam kong seryoso siya sa ginagawa niya ngayon. Nakikita ko sa effort niya, kahit gaano ito ka-simple. At sa bawat biro at kwento niya, unti-unti kong naiisip… baka nga deserving siya ng chance.
Pagkalipas ng ilang oras, hinatid niya ako pauwi. Bago kami maghiwalay, huminto siya at tumingin sa akin, seryoso ang mukha.
"Mae," sabi niya, halos pabulong.
"Hmm?" tanong ko.
"Pasensya ka na kung minsan, parang nagbibiro lang ako. Pero seryoso talaga ako sa'yo. Kaya ko itong gawin araw-araw, kahit gaano katagal. Basta hayaan mo lang akong patunayan 'yon."
Hindi ako agad nakasagot. Nag-iwas ako ng tingin at ngumiti. "Tingnan natin kung hanggang saan ka, JK."
Ngumiti siya, 'yong tipong parang nanalo sa lotto. "Challenge accepted."
Habang papasok ako ng bahay, hindi ko mapigilang mag-isip. Si JK, na dating parang walang seryoso sa buhay, ngayon ay nagbibigay ng effort na hindi ko inaasahan. At kahit may pag-aalinlangan pa rin ako, hindi ko mapigilang isipin… baka nga posible.
Pagpasok ko sa bahay, sinalubong ako ni Trina. Mukhang matagal na akong inaabangan sa sofa habang kumakain ng chips.
"Uy, anong ganap?" tanong niya agad, sabay subo ng chips.
"Wala naman," sagot ko, pilit na pinapanatili ang normal kong tono. Hindi ko talaga plano magkwento, pero mukhang may ibang plano si Trina.
"Wala? Talaga?" Nilapit niya ang mukha niya sa akin, kunwari'y nang-iimbestiga. "Mae, halata sa mukha mo. Spill the tea!"
Napabuntong-hininga ako. Wala talagang takas sa kanya. "Fine. Sinimulan na ni JK yung... panliligaw niya."
"HUH?" Halos mabuga niya ang kinakain niyang chips. "Anong ginawa niya? May pa-flowers ba? Pa-sweet messages? Pa-serenade? Spill!"
Napakunot-noo ako. "Hindi naman ganon ka-extra. Simula pa lang, chill lang siya. Pero…" Napangiti ako nang maalala ang check yes or no moment kanina.
"Pero?" Tumitig si Trina, parang gusto niyang balatan ang kwento ko hanggang sa pinakasentro nito.
"May mga kalokohan siyang style. Parang... checklist kung gusto kong mag-coffee mamaya. Tapos may mga random notes na nilalagay niya sa desk ko." Napailing ako, pero hindi maitago ang ngiti ko. "Simple lang, pero… may dating."
Napalundag si Trina. Literal. "Grabe! Mae, na-amaze ako ha. Akalain mo, si JK nag-e-effort? Hindi ko akalain may ganon pala siyang side. Akala ko puro laro lang siya."
"Same," sagot ko, sabay lagay ng bag sa sofa. "Pero, ewan… parang may something sa effort niya ngayon. Hindi ko masabi kung genuine talaga, pero mukhang seryoso siya."
Tumayo si Trina at nag-cross ng arms, parang boss na nagbibigay ng analysis. "Hmm, Mae, ingat ka ha. Baka mamaya, linlangin ka lang niyan. Alam mo naman, maraming lalaki ang marupok, lalo na pagdating sa commitment."
Tumango ako. "Kaya nga. Kaya sinabihan ko siya na patunayan niya muna lahat. Saka ko lang siya bibigyan ng buong tiwala ko."
Kinabukasan, akala ko tapos na ang surprises, pero pagdating ko sa upuan ko sa classroom, may nakapatong na maliit na paper bag.
"From JK," sabi ni Trina na parang detective na natuklasan na ang culprit. "Buksan mo na, dali!"
Binuksan ko ang paper bag at natagpuan ang isang maliit na box ng chocolates. Sa ibabaw nito, may note na nakasulat:
Para sa araw mo, Mae. Sana sweet ang araw mo gaya ng chocolates na 'to. -JK
Napangiti ako, pero pilit kong pinigilan ang sarili. "Ano ba 'to… baka iniisip niya na bibigay ako agad dahil lang dito?"
"Chill, Mae," sabat ni Trina habang ngumunguya ng isang biscuit na mukhang kinuha na naman sa bag ko. "Kahit papaano, kinikilig ka na rin, 'no?"
"Hindi naman." Umirap ako, pero sa totoo lang, hindi ko maitanggi. Oo, nakakakilig kahit papaano. Pero hindi ko dapat ipakita. Kailangan kong maging firm.
Sa hapon, habang naglalakad kami pauwi ni Trina, biglang lumitaw si JK sa likod namin. "Mae!" tawag niya, sabay takbo palapit.
"Anong ginagawa mo rito?" tanong ko, kunwari'y hindi impressed kahit na halata ko na pinaghirapan niyang hanapin kami.
"Susunduin ka," sagot niya, simple pero may konting ngiti.
"Susunduin talaga?" tanong ni Trina, halatang inaasar kami. "Wow ha, effort!"
"Tama na, Trina," sabi ko, sabay irap sa kanya. Pero halata naman sa mukha niya na aliw na aliw siya sa eksena.
Habang naglalakad kami pauwi, si JK ang nagdala ng bag ko. "Hindi mo na kailangang gawin 'yan," sabi ko, pero ngumiti lang siya.
"Hindi naman mabigat," sagot niya. "Saka gusto ko."
Sa kabila ng simpleng gesture, parang tumibok nang mas mabilis ang puso ko.
Pagkatapos naming ihatid si Trina sa bahay nila, naglakad na lang kami ni JK papunta sa amin. Tahimik lang siya sa tabi ko, pero ramdam ko ang bigat ng mga salita na gusto niyang sabihin.
"Mae," sabi niya, halos pabulong.
"Hmm?" tanong ko, hindi tumingin sa kanya.
"Salamat ha. Kasi kahit alam kong hirap kang magtiwala sa akin, binigyan mo ako ng chance. I promise, hindi kita bibiguin."
Napatingin ako sa kanya. Nakita ko ang seryosong ekspresyon sa mukha niya. Hindi ito 'yong usual na masiyahing JK na palaging pabiro.
Tumango ako. "Tingnan natin kung kaya mong panindigan, JK."
Ngumiti siya, pero sa ngiting iyon, alam kong determinado siya.
Sa bawat hakbang namin pauwi, hindi ko mapigilang mag-isip. Si JK na dating laro-laro lang, ngayon ay ginagawa ang lahat para ipakita ang sincerity niya. At sa totoo lang, unti-unti kong nararamdaman na baka nga deserving siya ng chance.