Kabanata 16
Sagot
Mae's POV
Hindi ko alam kung anong nangyari, pero nung iniwan ko si JK kanina, parang ang bigat ng dibdib ko. Naglalakad ako patungo sa aking kwarto, ngunit ang mga hakbang ko'y mabigat, tulad ng mga tanong na hindi ko kayang sagutin sa oras na ito. Hindi ko rin maintindihan kung bakit ang bawat sulyap kay JK ay nagsisimula ng magdulot ng mga emosyon na hindi ko pa nararamdaman dati.
Nakatulala ako sa aking salamin, hindi makapaniwala sa lahat ng nangyari. Ang lalaki na ayaw kong makasama noon, ngayon ay nagpapahayag ng mga nararamdaman niya para sa akin. Hindi ko alam kung bakit ako naguguluhan, parang bawat bahagi ng katawan ko ay tinitibok ng tanong—tama ba 'to?
Hindi ko akalain na darating ang panahon na may magmamahal sa akin ng ganito. Si JK, na laging tampulan ng biro at hindi seryoso sa mga bagay-bagay, ngayon ay nagsabi ng mga salitang hindi ko inaasahan. Sinabi niyang gusto niya akong makasama, gusto niyang ako ang piliin, at siya lang ang maghihintay para sa sagot ko.
"Bukas, JK."
Dahil dun, hindi ko alam kung paano ko siya dapat tratuhin. Ang sakit ng ulo ko habang iniisip kung paano ko siya sasagutin. Paano ko sasabihin na may nararamdaman ako, pero natatakot akong magtapos ng hindi ayon sa plano ko? Paano ko iwasan si Markus na patuloy na gumugulo sa aking isipan?
Inisip ko lang, kailangan ko ng oras. Hindi ko pa kayang magdesisyon nang mabilis, lalo na't hindi ko pa kayang ipaliwanag ang sarili ko.
"Bukas..."
Habang nakatingin ako sa aking salamin, iniisip ko kung darating nga ba ang oras na maghahanap ako ng sagot para kay JK. Dahil sa mga sinasabi niyang iyon, parang may kislap ng pag-asa na hindi ko kayang gawing ordinaryo lang.
Sa mga huling sandali ko, natapos ko rin ang araw na 'yon nang magaan ang pakiramdam. Wala akong kasiguraduhan, pero alam ko na may isang bagay akong kailangan malaman: kung kaya ko bang ibigay ang puso ko kay JK o kung may natirang lugar pa para kay Markus.
Isang tanong. Isang sagot. At isang gabing magbibigay linaw sa lahat ng magulong emosyon ko.
Pumikit ako at huminga ng malalim, "Bukas, Mae. Bukas."
Hindi ko na alam kung ilang oras akong nakatambay sa kwarto ko. Alam kong kailangan ko ng sagot, pero hindi ko alam kung paano ko haharapin ang dalawa. Si JK, na nagbigay ng lakas ng loob upang aminin ang nararamdaman niya, at si Markus, na hindi ko pa rin maiwasang isipin kahit pa ang lahat ng nangyari.
Bukas. Gabi na, pero parang hindi ko pa kayang magdesisyon. Kung anong may alam ako sa puso ko, hindi ko alam kung pareho kami ni JK. Gusto ko ba siya? Hindi ko matiyak. Ang nararamdaman ko ba kay Markus ay sapat para manatili akong tapat sa kanya?
Dumating ang umaga, at nararamdaman ko ang bigat sa aking dibdib. Sinusubukan ko pa ring ayusin ang sarili ko at magpanggap na okay lang. Pero sa tuwing naiisip ko ang mga sinabi ni JK—ang pagiging tapat niya, ang damdamin niyang itinagong matagal—parang isang bomba sa puso ko. Hindi ko alam kung paano ko siya haharapin, o kung anong magiging epekto ng bawat salita at desisyon ko sa kanya.
Nagising ako sa tunog ng cellphone ko, isang message mula kay JK:
"Mae, alam kong hindi madali ang magdesisyon. Pero bukas, gusto ko pa rin malaman ang sagot mo. Hindi ko na kayang maghintay pa. Puwede bang ibigay mo sa akin ang chance na maghati tayo sa paglalakbay na 'to?"
Napangiti ako sa mensahe niya, at kahit na may pag-aalinlangan pa, alam ko na kailangan kong harapin ang tanong na matagal ko nang iniiwasan.
Lumabas ako ng kwarto at naglakad papuntang kusina. Hindi ko pa rin matanggap na kailangan kong sagutin siya. Kailangan ko pa ng oras, pero alam kong hindi ko na kayang patagilid. Hindi ko kayang takpan ang nararamdaman ko kay JK.
Bumangon ako at kumuha ng isang tasa ng kape. Habang iniinom ko ang mainit na kape, sinubukan kong linisin ang isip ko. Lumingon ako sa labas ng bintana, ang araw ay nagmamadali na tumama sa aking mukha. Isang bagong araw. Isang bagong desisyon.
Bukas. Pagkatapos ng lahat ng ito, pagkatapos ng mga saloobin ko, bibigyan ko siya ng sagot.
++++++
JK's POV
Huwag kang mag-alala, JK. Hindi mo naman siya pipilitin. Buti na lang at may pagkakataon akong maramdaman kung paano siya magdesisyon.
Hindi ko na kayang maghintay pa. Alam ko naman na mahirap sa kanya ito. Kung may maghihirap na sagot, ako na lang. Kaya't hindi ko na pinilit pang isarado ang mga mata ko. Hindi ko kayang patagilid siya ng ganito. Sinabi ko na sa kanya na gusto ko siya at kung ano ang ibig kong iparating. Kailangan ko lang na tiyakin na okay ang lahat sa kanya.
Malamig ang hangin at bagyong dumaan sa aking katawan. Iwas na muna siya.
Kaya bukas—sigurado akong gagawin ko na ang lahat upang makuha ang sagot na gusto ko. Kung hindi ako tatanggapin, aalis ako. Kung tatanggapin ako, ayos lang.
Walang makakahadlang.