Kabanata 17
Yes
Mae's POV
Kumakabog ang puso ko habang naglalakad papunta sa park kung saan kami magkikita ni JK. Ang lugar kung saan ko bibigyan ng sagot ang tanong niya—ang tanong na hindi ko inakalang darating.
"Hinga, Mae," sabi ko sa sarili ko habang pinipilit kong kalmahin ang kaba. Ngunit paano mo nga ba kakalmahin ang sarili mo kung ang sagot na ibibigay mo ay maaaring magbago ng buhay mo, pati na rin ng buhay ng isang taong naglalakas-loob umamin sa'yo?
Pagdating ko sa park, nakita ko na siya. Nakaupo siya sa bench na may hawak na dalawang cup ng kape. Napangiti ako nang makita ko siya, pero agad ding bumalik ang kaba sa dibdib ko nang makita ko ang seryosong ekspresyon sa mukha niya.
"Mae," tumayo siya at ngumiti ng bahagya, halatang kinakabahan din. "Akala ko hindi ka darating."
"Sinabi ko namang darating ako, di ba?" sagot ko, pilit na pinapakalma ang boses ko.
Tumango siya at inabot ang isang cup ng kape sa akin. "Para sa'yo. Alam kong gusto mo ng kape."
"Salamat," mahinang sagot ko habang naupo sa bench. Tumabi siya sa akin, pero may kaunting distansya pa rin sa pagitan namin.
Sandaling katahimikan ang bumalot sa amin, at naramdaman ko ang tensyon sa paligid. Alam kong pareho kaming kinakabahan, pero alam kong kailangan ko nang sabihin ang sagot ko.
"JK..." nagsimula akong magsalita, pero hindi ko alam kung paano ko tatapusin ang sasabihin ko.
"Huwag kang ma-pressure, Mae," sabi niya, pilit na ngumiti. "Anuman ang sagot mo, tatanggapin ko."
Tumango ako at huminga ng malalim. "Sa totoo lang, hindi ko inasahan na mangyayari ito. Hindi ko inakala na aamin ka ng ganito. Hindi ko rin inakala na magkakaroon ako ng ganitong klaseng desisyon na kailangang gawin."
Tahimik lang siyang nakikinig, at ramdam ko ang bigat ng mga salitang sasabihin ko.
"Pero alam mo, JK... sa lahat ng nangyari nitong mga nakaraang linggo, sa lahat ng ginawa mo para sa'kin, hindi ko maiwasang mapaisip. Sa bawat ngiti mo, sa bawat tingin mo, sa bawat oras na sinamahan mo ako, naramdaman ko kung gaano ka katapat."
Tumingin ako sa kanya, at nakita ko ang pag-asa sa mga mata niya.
"At dahil doon... gusto kong bigyan ka ng chance." Ngumiti ako. "Yes, JK. Ikaw ang sagot ko."
Hindi ko alam kung paano nangyari, pero bigla siyang napangiti nang sobrang laki. Parang bata na nakatanggap ng paboritong laruan sa Pasko.
"Talaga?" tanong niya, parang hindi makapaniwala.
"Oo," sagot ko, hindi mapigilan ang sarili kong ngumiti. "Pero hindi ibig sabihin nito na magiging madali ang lahat. Gusto kong makilala ka pa ng mas mabuti, JK. Gusto kong siguraduhin na tama ang desisyon ko."
"Mae, salamat," sagot niya, kitang-kita ang tuwa sa mukha niya. "Hindi ko sasayangin ang chance na 'to. Pangako."
JK's POV
Parang bumagal ang oras nang sabihin niyang "yes." Hindi ako makapaniwala na narinig ko ang sagot na pinapangarap ko.
"Mae, hindi mo alam kung gaano mo ako pinasaya," sabi ko habang pilit na pinipigilan ang sariling yakapin siya. Gusto kong respetuhin ang espasyo niya, pero sobrang saya ko na halos hindi ko na kayang itago.
Tumango lang siya at ngumiti. "Wala kang dapat ipangako, JK. Ang gusto ko lang ay maging totoo ka."
"Palagi," sagot ko.
Habang magkasama kaming nakaupo sa bench na iyon, parang nawala ang lahat ng problema. Parang ang mundo ay umiikot lang sa amin. Sa wakas, narinig ko ang sagot na matagal ko nang hinihintay, at kahit alam kong hindi pa dito nagtatapos ang kwento namin, masaya akong magsisimula ng bagong kabanata kasama siya.
"Pwede ba kitang yakapin?" tanong ko, kalahati'y biro pero kalahati'y seryoso. Ayoko namang bigla na lang gumawa ng galaw na hindi siya komportable.
Napatingin siya sa akin, at kahit na bahagya siyang nagulat, tumango siya at ngumiti. "Okay lang."
Hindi na ako nagdalawang-isip. Marahan ko siyang niyakap, at habang ginagawa ko 'yon, parang lumipad ang lahat ng bigat na matagal ko nang dala. Ang hirap ng paghihintay, ang kaba ng pag-amin, at ang takot na baka tanggihan niya ako—lahat ng 'yon, biglang nawala.
"Salamat, Mae," bulong ko habang nakayakap pa rin sa kanya. "Pangako, hindi kita bibiguin."
Naramdaman kong bahagya siyang tumawa. "Ang drama mo talaga, JK."
"Ikaw kasi," sagot ko, ngumiti rin. "Nagdadala ka ng drama sa buhay ko."
Bumitiw ako mula sa yakap at tinitigan siya. Seryoso na ngayon ang mukha ko. "Pero seryoso ako, Mae. Hindi lang kita gusto. Gusto kong patunayan sa'yo na deserve kitang mahalin. Na deserve mo ang taong mamahalin ka ng totoo."
Namula siya, pero ngumiti. "Ang bilis naman ng usapan natin. Hindi ko pa nga alam kung anong tawag sa 'tin, eh."
"Basta ang alam ko, ako ang maswerteng lalaki," sagot ko, sinundan ng pilit na pagpapatawa. "Pero kung gusto mo ng label, pwedeng ikaw ang girlfriend ko. Optional lang naman."
Napatawa siya, sabay iling. "Ang kapal mo talaga."
Ngumiti ako. "Kapalan lang ang puhunan, Mae."
Mae's POV
Habang naglalakad kami pabalik mula sa park, hindi ko mapigilang mapaisip sa lahat ng nangyari ngayong araw. Parang sobrang bilis ng mga pangyayari, pero sa kabila ng lahat, hindi ko maitatangging masaya ako.
Napatingin ako kay JK. Abala siyang nagkukwento tungkol sa laro nila kahapon sa basketball, at kahit hindi ako masyadong nakikinig, ramdam ko ang kasiyahan sa boses niya.
"Mae," bigla niyang tanong, dahilan para maputol ang mga iniisip ko.
"Ano?" tanong ko pabalik.
"Sure ka ba? Gusto ko lang kasi siguraduhin na wala kang pagsisisihan," sabi niya, at para siyang batang kinakabahan.
Ngumiti ako. "Sure ako, JK. Pero gusto kong dahan-dahanin natin 'to. Walang biglaang desisyon, okay?"
Tumango siya at ngumiti. "Gusto ko lang na maging masaya ka, Mae. Kahit anong bilis o bagal ng takbo ng relasyon natin, basta ikaw ang kasama ko, ayos na ako."
Napabuntong-hininga ako. Hindi ko alam kung paano magtatapos ang kwento naming dalawa, pero sa ngayon, gusto kong bigyan kami ng pagkakataon. Gusto kong makita kung saan kami dadalhin ng kwentong ito.
At habang magkasabay kaming naglalakad pauwi, isang bagay ang sigurado ako—handa akong subukan.