Kabanata 15
Siya ang Gusto Ko
JK's POV
Nakaupo ako sa bench ng basketball court, hawak ang bola habang pinagmamasdan ang paligid. Dati, simple lang lahat. Practice, laro, tambay. Paulit-ulit na cycle, walang komplikasyon. Pero mula nang dumating si Mae, parang nagulo ang mundo ko.
"Siya ang gusto ko," bulong ko sa sarili ko, tinutok ang bola sa ring at binato. Pasok. Pero bakit parang kahit sa basketball, hindi sapat ang galing ko para mapanindigan ang nararamdaman ko?
Kanina pa umiikot sa utak ko ang mga nangyari nitong nakaraan. Paano ko hahayaan si Mae na magpatuloy sa mga plano niya, na hindi ko alam kung ano talaga? Paano ko magiging parte ng buhay niya kung hindi ko alam kung saan ako tatayo sa lahat ng ito?
Napahinto ako nang dumaan siya sa tapat ng court. Agad akong tumayo, gusto ko siyang kausapin, pero hindi ko magawa. Bawat hakbang niya papalayo, parang hinihila rin niya ang lakas ng loob ko.
"JK, ano ba? Umayos ka," bulong ko sa sarili ko, pero hindi ko na rin napigilan. Tumakbo ako papunta sa kanya.
"Mae!" tawag ko habang papalapit siya sa parking lot. Napalingon siya sa akin, halatang nagulat.
"Anong kailangan mo?" malamig niyang tanong, halatang may tinatago.
"Pwede ba tayong mag-usap?" tanong ko, sinubukan kong gawing kalmado ang boses ko.
"About what? Kung paano natin mapapalapit kay Markus?" may halong sarcasm ang sagot niya, pero naramdaman ko ang sakit sa boses niya.
"Mae, hindi tungkol doon," sabi ko, diretso ang tingin sa mga mata niya. "Tungkol 'to sa'kin. Sa'yo. Sa atin."
"Sa atin?" inulit niya, parang nagulat sa narinig.
Tumango ako, nag-ipon ng lakas ng loob. "Mae, hindi ko alam kung ano ang pinaplano mo, pero hindi ko na kayang makita ka na ganito. Hindi ko kayang maging parte ng mga plano mo para kay Markus habang ako na lang ang naiiwan."
Nakita kong nanlaki ang mga mata niya. Para siyang nawalan ng salitang sasabihin, kaya ako na ang nagpatuloy.
"Hindi ko na kayang magpanggap," sabi ko, mas madiin. "Mae, gusto kita. Hindi ko kayang maglaro ng laro. Ayokong magtulungan tayo para sa ibang tao habang ikaw ang nararamdaman ko."
Tahimik siya, nakatingin lang sa akin. Ilang segundo na ang lumipas, pero hindi siya sumagot.
"Kung ayaw mo sa'kin, okay lang," dagdag ko, kahit pa hindi naman talaga okay. "Gusto ko lang malaman mo. Hindi ko na kayang itago pa."
Pinilit kong ngumiti, kahit ramdam ko ang kaba at takot sa dibdib ko. "Mae, ikaw ang gusto ko."
At sa mga sandaling 'yon, parang tumigil ang mundo ko. Wala akong ibang naririnig kundi ang sarili kong puso na parang handa nang sumabog.
Naghintay ako sa sagot niya, kahit hindi ko alam kung kakayanin ko ang maririnig ko.
Tahimik lang siya, walang sinasabi. Pero sa mga mata niya, may nakatagong emosyon—mga bagay na hindi ko kayang basahin ng buo. Pakiramdam ko, nandiyan na, malapit na... Ang sagot na gusto kong marinig mula sa kanya. Ang katotohanang matagal ko nang inaasam.
Akmang lalapit ako sa kanya, nag-iipon ng lakas ng loob. Hindi ko na kayang itago ang nararamdaman ko, at alam kong hindi ko na rin kayang magpanggap. Sa mga sandaling ito, siya ang gusto ko. Hindi ko na kayang manatili sa anino ni Markus.
"Mae..." mahina kong tawag sa pangalan niya, nag-angat ako ng ulo para mas malapit siya. At sigurado ako, sa mga mata ko, makikita niya ang lahat ng nararamdaman ko.
Ngunit bigla, may narinig kaming mga yapak. Tumigil ako, at sa likod ni Mae, nakita ko si Markus, na naglalakad papunta sa amin. Isang segundo pa, at makakaramdam na ako ng pagkatalo. Hindi ko na matutuloy ang gusto ko sanang gawin.
Hindi ko alam kung anong nangyari. Ang saya, ang takot, ang kabiguan. Lahat nang nararamdaman ko, parang magkasalungat—lahat ng mga hindi ko kayang kontrolin. Si Markus, para bang lumitaw siya sa eksenang wala sa plano ko. Kung hindi siya dumating, baka... Hindi ko na alam.
"Ah, JK, Mae," sabi ni Markus, halatang walang kaalam-alam sa lahat ng nangyayari. "Ano 'to? May problema?"
Sabay kindat, parang walang pakialam. Pero sa mukha ni Markus, may malalim na katanungan, at hindi ko maiwasang mapansin na may ibang nararamdaman siya sa lahat ng ito.
++++++
Mae's POV
Ang puso ko, parang naglalakad sa isang landas na hindi ko alam kung saan patungo. Tumitibok siya nang mabilis habang ako ay nakatayo sa harapan ni JK, na parang may hinahanap na hindi ko kayang ibigay. Hindi ko rin alam kung anong nangyayari. Bakit ako kinakabahan? Bakit parang may takot na hindi ko matanggal mula sa dibdib ko?
Sobrang gulo ng utak ko. Si JK, na ngayon ko lang naranasan magkaintindihan, na gusto kong yakapin at huwag pakawalan. Pero si Markus, na para bang ang lakas ng presensya, hindi ko alam kung paano ko siya haharapin.
Ang lakas ng hininga ko. Hindi ko alam kung bakit ako napapa-untog sa sitwasyong 'to. Ang bigat ng dibdib ko. Hindi ko alam kung kaya ko pang hawakan lahat ng nangyayari sa paligid ko.
Nang makita ko si Markus na biglang dumating, parang natigil ang lahat. Nawala ang moment na iyon. Nawala ang init ng katawan ko na kanina ay umaabot sa mga palad ko, ng dahil sa presensya ni JK. Hindi ko alam kung anong nangyayari. Kung sana ay hindi siya dumating. Kung sana ay may pagkakataon kaming magkausap, magkabistuhan ng nararamdaman. Pero bakit hindi ko kayang tapusin ang lahat ng ito? Bakit parang may limitasyon na nilikha ko sa sarili ko?
Si Markus at si JK—dalawang magkaibang mundo. Si JK na tapat at masalimuot ang mga salita, si Markus na tahimik at madalas maiwasan ang mga tanong.
At ako? Ako lang ang nalilito, ang hindi makaalis sa mga tanikala ng nakaraan ko, pati na rin sa mga bagong emosyon na nadarama ko sa kanila. Bawat galaw ko, parang napakalaking desisyon.
Hindi ko alam kung anong mangyayari. Pero ang alam ko, may nararamdaman akong kakaiba. Na hindi ko kayang iwaksi.
Tumingin ako kay JK, at nakita ko ang mata niyang puno ng hinagpis. Pero may nakita rin akong pag-asa. May isang bahagi ng puso ko na nag-aalangan pa. Pero sa ngayon, ang hinahanap ko lang ay ang sagot. Ang sagot na magbibigay-linaw sa lahat ng ito.