Kabanata 14
Operation Tulay: Cancel
Mae's POV
"Cancel na 'to," bulong ko habang nakaupo sa gilid ng kama, yakap ang unan na parang kaya nitong ikomportable ang puso kong naguguluhan. Tumigil ang mundo ko sa pag-usad. Pakiramdam ko, wala na akong kontrol sa mga nangyayari.
Dati, malinaw ang plano. Ako si Mae—simple, tahimik, at may misyon na makuha ang puso ni Markus. Gagawin ko ang lahat para mapansin niya, kahit pa kailangang gumamit ng tulay. Pero ngayon? Paano ko pa ipagpapatuloy ang plano kung ako mismo, hindi na sigurado sa nararamdaman ko?
"Paano ba 'to?!" Napahiga ako, pilit na kinakalma ang sarili. Pero hindi ko mapigilan ang pag-flashback ng mga eksena sa utak ko.
Una, si Markus. Ang charming niyang ngumiti, 'yung tipong kaya kang dalhin sa langit sa isang simpleng titig lang. Pero bakit kahit anong pilit kong bumalik sa plano, parang may pumipigil?
At pangalawa, si JK. Ang kaibigan ko. Ang taong hindi ko akalain na biglang magiging malaking bahagi ng gulo sa puso ko. Ang mga mata niyang laging nag-aalala sa akin, ang ngiting parang sinasabing, "Mae, ako na lang."
"Mae, okay ka lang ba?" tanong ni Trina habang sabay kaming naglalakad sa hallway.
"Ha? Oo naman," sagot ko, pilit na iniwas ang mata ko sa kanya.
"Sure ka? Kasi parang ang lalim ng iniisip mo lately. May kinalaman ba 'yan sa 'Operation Tulay' mo?"
Napahinto ako. Ang "Operation Tulay," na ngayon ay parang "Operation Kalituhan." Napangiti ako ng pilit. "Parang gano'n na nga..."
Tumawa si Trina, pero halatang nagpipigil ng curious na mga tanong. "So... ano na? Nagiging effective na ba si JK bilang tulay?"
"Effective?" Naulit ko ang tanong niya, pero sa utak ko lang. Parang ang sakit sa dibdib isipin na ginamit ko si JK. Hindi ko na alam kung paano aayusin ang gulong 'to.
"Hindi na, Trina," sagot ko nang mahina. "Wala na. Ayoko na ituloy."
"Wait, what? As in suko ka na kay Markus?!" Tanong niya, parang hindi makapaniwala.
"Siguro," bulong ko, pilit na iniiwas ang tingin. "Hindi naman lahat ng plano, nagiging matagumpay, 'di ba?"
Hindi na siya sumagot. Siguro, naguguluhan din siya sa mga naririnig niya. Pero sa totoo lang, ako mismo, hindi ko alam kung anong ginagawa ko.
Sa buong maghapon, iniwasan ko ang dalawa. Hindi ko kayang makita si Markus, lalo na si JK. Sa tuwing magtatama ang mata namin ni JK, para akong hinihila ng tadhana papunta sa direksyon na hindi ko maintindihan.
"Mae, okay ka lang?" tanong ulit ni Trina nang magkasabay kaming mag-lunch.
"Oo," sagot ko, pero obvious na hindi siya naniniwala.
"Hindi pa ba tapos ang kwento ng puso mo?" pabirong tanong niya, sabay kurot sa braso ko.
Napangiti ako kahit papaano. "Hindi ko alam. Pero ang sigurado ko lang, may mali sa plano ko. Kaya siguro mas mabuting itigil na."
Pag-uwi ko sa bahay, tumingin ako sa salamin at kinausap ang sarili.
"Mae, hanggang kailan mo itatago ang nararamdaman mo?" bulong ko sa sariling repleksyon.
Hindi ko alam ang sagot. Pero isang bagay lang ang malinaw ngayon—hindi ko na kayang gamitin si JK. Hindi ko na kayang ipagpatuloy ang plano ko kung siya mismo ang nagugulo.
Dahil sa totoo lang, hindi na ako sigurado kung si Markus pa ang gusto ko. O kung si JK na ba ang tinatawag ng puso ko.
+++++
JK's POV
Napailing ako habang nakaupo sa gilid ng kama, hawak ang basketball na kanina ko pa iniikot sa mga kamay ko. Kanina pa ako tahimik, nag-iisip. Simula nang sabihin ni Mae na parang may nagbago, hindi na ako mapakali.
"Mae..." bulong ko sa hangin, parang may sagot na babalik sa akin. Pero syempre, wala.
Ano bang nangyayari sa'kin? Dapat masaya ako dahil sa 'Operation Tulay.' Dapat masaya ako dahil tinutulungan ko siya para kay Markus. Pero bakit parang may sumisikip sa dibdib ko tuwing naaalala kong para sa ibang tao lahat ng ginagawa ko?
Kanina, nakita ko siyang naglalakad kasama si Nina. Napansin ko agad na may iniisip siya. Laging gano'n si Mae—obvious kapag may bumabagabag sa kanya. Ang problema, ayaw niyang sabihin kahit itanong mo pa.
"JK, tama na," bulong ko sa sarili ko. Pero paano?
Nakita ko ang sarili kong tumayo, kinuha ang phone ko, at tinawagan siya. Pero hindi niya sinagot. Ilang beses akong nag-try, pero wala pa rin. Napabuntong-hininga na lang ako.
"Bakit hindi mo ako sagutin, Mae?" tanong ko, kahit alam kong walang makakarinig.
Kinaumagahan, sinubukan ko siyang hanapin. Pero sa tuwing lalapit ako, bigla siyang iiwas. Napansin ko rin na mas pinipili niyang mag-stay sa classroom kaysa sumama sa amin.
"Mae, ano bang problema?" bulong ko sa sarili ko habang pinagmamasdan siyang tumatawa kasama si Nina, pero halatang pilit ang ngiti niya.
Ang totoo, hindi ko alam kung paano ako lalapit. Lagi kong iniisip, baka mas lalo ko lang siyang guluhin. Pero hindi ko rin kayang hayaan na lang siya nang gano'n.
Pag-uwi ko, naalala ko ang sinabi ni Markus noong huli kaming mag-usap.
"Kung si Mae talaga ang gusto mo, tol, ano pang hinihintay mo?"
Tama siya. Pero paano kung ako ang dahilan kung bakit siya naguguluhan? Paano kung mas mabuti na lang na umiwas ako kaysa ituloy pa 'to?
"Pero paano kung hindi na ako makaalis sa nararamdaman ko?" tanong ko sa sarili ko, habang nakatingin sa kisame ng kwarto.
Napabuntong-hininga ako, pilit na binabalik ang focus ko. Pero kahit anong pilit kong ayusin ang utak ko, isa lang ang malinaw—ayoko nang makita siyang nasasaktan.
Kung kinakailangan kong gawin ang lahat para malaman niya ang totoo, gagawin ko.
Kahit na ang totoo, ako na rin mismo ang nahulog.